Ισχαιμικός πριαπισμός είναι η επίμονη στύση που χαρακτηρίζεται από σκληρότητα του πέους με μικρή ή καθόλου αρτηριακή ροή εντός των σηραγγωδών. Ο ασθενής συνήθως παραπονείται για πόνο στο πέος και η εξέταση αποκαλύπτει μια σκληρή στύση.
Τα αποτελέσματα μιας πιλοτικής μελέτης δείχνουν πως η χειρουργική τεχνική της οσχεοπεϊκής αποσυμπίεσης θα μπορούσε να είναι ένας αποτελεσματικός τρόπος αντιμετώπισης των περιπτώσεων ισχαιμικού πριαπισμού στις οποίες η χειρουργική διαδικασία διαφυγής δεν είχε αποτέλεσμα.
Όταν ένας άνδρας εμφανίσει ισχαιμικό πριαπισμό, ο χρόνος έχει ζωτική σημασία, καθώς μετά τις 6 ώρες από την έναρξη του πριαπισμού, οι αλλαγές που συμβαίνουν στο σηραγγώδες σώμα του πέους μπορεί να γίνουν μόνιμες. Περίπου ο μισοί από τους ασθενείς που θα λάβουν θεραπεία μέσα στις πρώτες 24 ώρες θα καταφέρουν να ανακτήσουν τη στυτική τους λειτουργία, αλλά η πιθανότητα μειώνεται όλο και περισσότερο μετά από το διάστημα αυτό.
Οι κατευθυντήριες οδηγίες της Αμερικανικής Ουρολογικής Εταιρείας συστήνουν τη χειρουργική διαδικασία διαφυγής για την αντιμετώπιση των περιπτώσεων ισχαιμικού πριαπισμού που δεν ανταποκρίνεται σε συμβατικές μεθόδους θεραπείας, όπως ειναι η αναρρόφηση αίματος από το σηραγγώδες σώμα και η έκλυση. Τα αποτελέσματα όμως της διαδικασίας αυτής δεν είναι ικανοποιητικά, ιδιαίτερα εάν έχουν περάσει 48 ώρες από την έναρξη του πριαπισμού. Μέχρι σήμερα η πρόταση των ειδικών στην περίπτωση αυτή ήταν η προσθήκη πεϊκής πρόθεσης. Πρόκειται ωστόσο για μια προσέγγιση που ενδέχεται να προκαλέσει τραυματισμό στη βάλανο και λοίμωξη.
Οι ερευνητές λοιπόν περιέγραψαν την οσχεοπεϊκή προσέγγιση ως μια χειρουργική τεχνική αποσυμπίεσης που δεν έχει κίνδυνο να βλάψει τη βάλανο και σύγκριναν την αποτελεσματικότητά της στην αντιμετώπιση του ισχαιμικού πριαπισμού με αυτή του χειρουργείου πεϊκής πρόθεσης.
Στη μελέτη συμμετείχαν 14 ασθενείς οι οποίοι υποβλήθηκαν σε χειρουργείο για την αντιμετώπιση ισχαιμικού πριαπισμού αφού είχαν ήδη υποβληθεί σε μια χειρουργική διαδικασία διαφυγής χωρίς επιτυχία. Οι 7 από αυτούς εμφάνισαν τον πριαπισμό λόγω φαρμάκου, οι 2 είχαν δρεπανοκυτταρική αναιμία ενώ σε 5 ασθενείς τα αίτια του πριαπισμού ήταν άγνωστα. Η μέση διάρκεια πριν από τη λήψη θεραπείας ήταν οι 61 ώρες. Οι 8 υποβλήθηκαν σε χειρουργείο πεϊκής πρόθεσης και οι 6 σε χειρουργείο οσχεοπεϊκής αποσυμπίεσης. Οι ηλικίες των ασθενών κυμαίνονταν από 12 -62 αλλά ο μέσος όρος ήταν μικρότερος στην ομάδα της οσχεοπεϊκής προσέγγισης (23) σε σύγκριση με αυτόν την ομάδας που υποβλήθηκε σε εισαγωγή πεϊκής πρόθεσης (46).
Η προετοιμασία ήταν παρόμοια και για τα δύο χειρουργεία. Λήφθηκε το ιατρικό ιστορικό των ασθενών, έγινε φυσική εξέταση, καθώς και εξέταση αερίων αίματος του πέους για να επιβεβαιωθεί ο ισχαιμικός πριαπισμός.
Μετά το χειρουργείο οι ασθενείς μπόρεσαν να επιστρέψουν σπίτι την ίδια ή την επόμενη ημέρα. Ο επανέλεγχος προγραμματίστηκε σε μία με δύο εβδομάδες και φυσικά δόθηκε η οδηγία να επιστρέψουν στο νοσοκομείο σε περίπτωση υποτροπής του πριαπισμού.
Στη ομάδα της οσχεοπεϊκής προσέγγισης τόσο ο πριαπισμός όσο και ο σχετιζόμενος πόνος είχαν υποχωρήσει πλήρως. Κάνεις δεν εμφάνισε υποτροπή ούτε χρειάστηκε επιπλέον θεραπεία.
Στην ομάδα της πεϊκής πρόθεσης από την άλλη, ενώ όλοι οι άνδρες βίωσαν ανακούφιση από τον πόνο, τρεις ασθενείς χρειάστηκαν επαναληπτικό -διορθωτικό χειρουργείο, κάποιοι μάλιστα πάνω από μια φορές.
Οι ερευνητές βέβαια επισημαίνουν τους περιορισμούς της μελέτης τόσο ως προς το μικρό δείγμα όσο και ως προς το περιορισμένο διάστημα επανελέγχου και τονίζουν την ανάγκη για περεταίρω διερεύνηση με μεγαλύτερες ομάδες ασθενών και πιο εκτεταμένα χρονικά πλαίσια επανελέγχων. Η μελέτη τους δημοσιεύτηκε στο Journal of Sexual Medicine.
