Σύμφωνα με τη φεμινίστρια συγγραφέα Jessica Valenti, η «παραγωγή» της επιθυμίας από τις πορνογραφικές συνήθειες είναι προβληματική. Η Jessica Valenti, αναφερόμενη στον πολλαπλασιασμό των βίαιων ανδροκρατούμενων πορνοταινιών στα τελευταία χρόνια, συνεχίζει, λέγοντας πως αυτού του είδους η πορνογραφία υπάρχει επειδή ζούμε σε μια κοινωνία μισογυνισμού και όχι επειδή οι άνδρες είναι προγραμματισμένοι να κυριαρχούν και να εκμεταλλεύονται τις γυναίκες.
Αυτό είναι ένα επικίνδυνο επιχείρημα, επειδή δίνει μια δικαιολογία στους άνδρες να βλέπουν βίαιο πορνό: αν λοιπόν αυτό έχουν στο μυαλό τους, πώς μπορούμε να τους κατηγορούμε; Η εξήγηση της χημείας του εγκεφάλου μοιάζει πολύ πρόχειρη και επιπλέον δεν συνυπολογίζει την κοινωνικοποίηση ή όσα έχουμε διδαχθεί από τη γύρω μας κουλτούρα να επιθυμούμε.
Η φεμινιστική σκοπιά
Ως ο κανόνας της έρευνας γύρω από το σεξ και τη σεξουαλική συμπεριφορά, η συζήτηση του τι διεγείρει τον καθένα είναι ένα ακανθώδες θέμα, ειδικά όταν συγκρούεται με το «βασίλειο» της κυριαρχίας και φαντασιώσεις σεξουαλικής βίας.
Για όσους γνωρίζουν τις μάχες του κινήματος των δικαιωμάτων των γυναικών, που είχαν ως αντικείμενο το σεξ, η ιδέα να φορτώνουμε την όποια τρέχουσα έλλειψη ικανοποίησης στον φεμινισμό, όπως κάνει ο Ogas σε πρόσφατη ανάρτηση στο ιστολόγιό του σχετικά με την έρευνά του, μοιάζει γελοία, λέει η Stephanie Coontz, συγγραφέας του «A Stange Stirring: The Feminine Mystique and American Women at the Dawn of the 1960s», και συνεχίζει πως περί το τέλος του 19ου αιώνα η γυναίκα που δεν ήταν ιερόδουλη θεωρούνταν πως δεν είχε σεξουαλικές επιθυμίες.
Οι άνδρες πίστευαν πως μόνο οι ιερόδουλες απολάμβαναν τα προκαταρτικά και πως αυτά δεν θα έπρεπε να τα κάνουν με μια γυναίκα που σέβονταν, όπως η σύζυγός τους. Και φτάνουμε τρέχοντας στη δεκαετία του ’60, όπου στις περισσότερες πολιτείες ο νόμος υπαγόρευε πως ένας σύζυγος δεν θα μπορούσε να βιάσει τη σύζυγό του, επειδή ο γάμος θεωρούνταν ένα «μόνιμο επίπεδο συγκατάθεσης».
Η S.Coontz συνεχίζει πως αναγνωρίζουμε ότι η σεξουαλική επιθυμία είναι περίπλοκη και κάποιοι άνθρωποι αισθάνονται ντροπή με το να θέλουν να έχουν έναν περισσότερο υποτακτικό ρόλο, αλλά, όταν παρατηρούμε πώς ήταν το σεξ πριν από τον φεμινισμό, θα πρέπει κανείς να είναι τρελός, αν νομίζει πως ο φεμινισμός έχει παρέμβει στη σεξουαλική μας ζωή.
Πρόσφατες μελέτες, όπως μία του 2007 του Πανεπιστημίου Rutgers, διαπίστωσαν πως τα ζευγάρια που αυτοπροσδιορίζονται ως φεμινιστικά, και οι άνδρες και οι γυναίκες, αναφέρουν πως έχουν πιο πλήρεις σεξουαλικές ζωές και πιο σταθερές σχέσεις, προσθέτει η συγγραφέας J. Valenti.
Συμφιλιώνοντας την επιθυμία με την ιδεολογία
Από πρώτη ματιά, οι διαπιστώσεις του Ogas προκαλούν αντιδράσεις, όμως άραγε η προτίμηση (κυρίως) των φύλων για υποταγή ή κυριαρχία πρέπει να μη συνάδει με τον φεμινισμό;
Η δρ Louann Brizendine, νευροψυχίατρος και συγγραφέας του «The Female Brain», θα έλεγε όχι, αφού είναι η πρώτη που μπορεί να αναγνωρίσει τη διαφορά, νευρολογικά και ορμονολογικά, μεταξύ ενός ανδρικού εγκεφάλου και ενός γυναικείου: για παράδειγμα, το γεγονός πως η ανδρική διέγερση είναι κατά 90% οπτική, ενώ η γυναικεία «είναι παντού», όσον αφορά στο τι διεγείρει τα κέντρα ευχαρίστησης στον εγκέφαλο.
Όμως, οι ανδρικοί ή γυναικείοι εγκέφαλοι είναι περισσότερο όμοιοι απ’ ό,τι διαφορετικοί. Οι άνδρες και οι γυναίκες αλληλοκαλύπτονται στους περισσότερους τομείς… ο εγκέφαλος είναι πολύ ευέλικτος κι ο τρόπος με τον οποίο αυτές οι εγκεφαλικές διαφορές εκδηλώνονται σεξουαλικά δεν έρχεται απαραίτητα σε αντίθεση με τον φεμινισμό. Συγκεκριμένα, η νευροψυχίατρος πιστεύει πως είναι εύκολο να συγχέουμε τη γυναίκα που κατέχει ηγετικούς ρόλους και το δικαίωμά της σε αυτούς τους ρόλους και τις προτιμήσεις της στην κρεβατοκάμαρα, αφού μοιάζει να είναι 2 διαφορετικές συνιστώσες του ίδιου ατόμου, μη συγκρίσιμες μεταξύ τους.
Έχω οργασμό, έχεις οργασμό- αυτή είναι η ισότητα των φύλων στην κρεβατοκάμαρα που δεν είχαμε στη δεκαετία του 1950. Το φεμινιστικό κίνημα έχει δώσει στις γυναίκες φωνή να πουν αυτό που τους αρέσει σεξουαλικά. Και με αυτό το «είδος φεμινισμού» ο Ogas λέει πως συμφωνεί: «Ένας φεμινισμός που προσεγγίζει την κρεβατοκάμαρα επί ίσοις όροις κι έπειτα προχωρά αμοιβαίως μέσω ασύμμετρων ρόλων «εξουσίας» θα ήταν μια σεξουαλικά υγιής μορφή φεμινισμού, μια μορφή στην οποία θα χρειαζόταν να διατηρήσει ίσους ρόλους εξουσίας στην κρεβατοκάμαρα, όχι επειδή έτσι μας αρέσει, αλλά επειδή έτσι πρέπει, θα περιόριζε τη σεξουαλική ικανοποίηση».
Το τι μας ικανοποιεί στο σεξ, όταν δεν προσβάλλει τη γενετήσια αξιοπρέπεια, δεν θέτει σε κίνδυνο τη σωματική μας ακεραιότητα και γίνεται κοινή συναινέσει, δεν έχει να κάνει με τον κοινωνικό μας ρόλο, τη μόρφωση και το κοινωνικο-οικονομικό μας επίπεδο, αλλά με το πόσο υγιής είναι η σχέση με τον σύντροφό μας, με τον εαυτό μας και το σώμα μας και πάνω απ’ όλα με τη σεξουαλικότητά μας. Σαφώς η βιολογία παίζει σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη συμπεριφορών, όμως η παρερμηνεία τού τι «προστάζει η φύση» ανήκει στο παρελθόν.
Με αφορμή άρθρο που αναρτήθηκε στο abcnews
Διαβάστε επίσης: SEXUALITY: H σεξουαλική υποταγή και η ισότητα των φύλων – Μέρος 1ο
Πρώτη καταχώρηση: Τετάρτη, 13 Ιουλίου 2011
Το κείμενο επιμελήθηκε η Ε. Ελευθερίου, Ψυχοθεραπεύτρια-Κλινική Θεραπεύτρια Σεξουαλικών Διαταραχών, συνεργάτιδα του Ανδρολογικού Ινστιτούτου Αθηνών,
