Η Renee Rhodes σταμάτησε να εργάζεται για εννέα ολόκληρους μήνες τον περασμένο χρόνο, για λόγους που δεν μπορούσε να κατανοήσει πλήρως.
Ένιωθε ένα αίσθημα εσωτερικού κνησμού στην παλάμη του αριστερού χεριού, στο πέλμα του αριστερού ποδιού και στην περιοχή ανάμεσα στους μηρούς της. Η διέγερση δεν ήταν ευχάριστη και δεν σταματούσε ό,τι και να έκανε. Πραγματικά, της προκαλούσε τέτοια διάσπαση κι εξάντληση, που τελικά η 34χρονη κοπέλα άρχισε να σκέπτεται ως λύση την αυτοκτονία.
Σύμφωνα με τη μαρτυρία της, αισθανόταν σαν να έπρεπε συνέχεια να φτάνει σε οργασμό, αλλά όσους οργασμούς και να είχε, το αίσθημα συνέχιζε να την ενοχλεί και κάποιες φορές γινόταν χειρότερο. Η Renee κατέφυγε στο Διαδίκτυο και βρήκε πως το πρόβλημά της έχει όνομα. Επρόκειτο για το σύνδρομο εμμένουσας γεννητικής διέγερσης, για το οποίο απευθύνθηκε σε ειδικό και έλαβε θεραπεία που την ανακούφισε.
Οι ειδικοί συμφωνούν πως η επίμονη διαταραχή της γεννητικής διέγερσης είναι μια αληθινή ασθένεια με τραγικές επιπτώσεις για αυτόν που την έχει. Μπορεί, για παράδειγμα, να προκύψει από έναν τραυματισμό ικανό να ερεθίσει το αιδοιϊκό νεύρο της γυναίκας που φτάνει στην κλειτορίδα. Η γυναίκα αισθάνεται έναν διαρκή ερεθισμό και ανακουφίζεται μόνο με τον οργασμό. Λίγα λεπτά ή και δευτερόλεπτα μετά τον οργασμό όμως, η διέγερση επιστρέφει κι αυτός ο κύκλος μπορεί να επαναλαμβάνεται όλη μέρα.
Οι επιστήμονες μάλιστα λένε πως η διαταραχή αυτή δεν είναι πλέον τόσο σπάνια, όσο πίστευαν κάποτε, και προκαλεί έντονη δυσφορία σε ασθενείς αλλά και ζευγάρια. Εκτιμάται ότι υπάρχουν χιλιάδες γυναίκες με τη διαταραχή, ενώ η αντίστοιχη διαταραχή στους άνδρες αναφέρεται, αλλά σε πολύ μικρότερη συχνότητα.
Αν και η διαταραχή έχει καταγραφεί σε μελέτες περίπτωσης, η κατανόησή της είναι μικρή εξαιτίας της περιορισμένης συστηματικής έρευνας σχετικά με την αιτιολογία του προβλήματος.
Σύμφωνα με τις αναφορές, η διαταραχή μπορεί να εμφανιστεί έπειτα από κάποιο τραυματισμό, όπως έχει ήδη αναφερθεί, καθώς και μετά την απότομη διακοπή της λήψης μια συγκεκριμένης κατηγορίας αντικαταθλιπτικών, που ονομάζονται εκλεκτικοί αναστολείς επαναπρόσληψης σεροτονίνης.
Οι γυναίκες με τη διαταραχή υποφέρουν από συνεχή διάσπαση και ντροπή. Οι ιατροί με τη διαταραχή μπορεί να έχουν οργασμό τη στιγμή που απευθύνονται σε ασθενείς, ενώ οι δασκάλες φτάνουν σε σημείο να φοβούνται κατηγορίες περί σεξουαλικής παρενόχλησης. Είναι απαραίτητη λοιπόν η αναζήτηση θεραπείας χωρίς καθυστέρηση.
Η θεραπευτική αντιμετώπιση δεν είναι ίδια για όλους. Κάποιοι ασθενείς πρέπει να ξεκινήσουν τη λήψη κάποιου φαρμάκου και άλλοι να διακόψουν μια αγωγή που μπορεί να επιβαρύνει την κατάσταση. Όταν υπάρχει έντονο συνοδό στρες, η φαρμακοθεραπεία είναι φρόνιμο να συνδυαστεί με τεχνικές αναπνοής και διαλογισμού. Αναφέρεται μάλιστα στη βιβλιογραφία μια πολύ ξεχωριστή περίπτωση, στην οποία η ασθενής δεν μπορούσε να εργαστεί ούτε να φροντίσει τα παιδιά της, ενώ παράλληλα παρουσίασε αυτοκτονικό ιδεασμό. Η ασθενής υποβλήθηκε σε ηλεκτροσπασμοθεραπεία, στην οποία τελικά ανταποκρίθηκε θετικά.
Μεγάλη σημασία φαίνεται να έχει το στενό οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον. Είναι σημαντικό να παρέχει στην ασθενή την υποστήριξη που χρειάζεται και να κατανοεί τη σοβαρότητα της κατάστασης. Εδώ η σεξουαλική διέγερση γίνεται πραγματικά φυλακή και βασανιστήριο και τοποθετείται πολύ μακριά από την ερωτική επιθυμία και απόλαυση.
Πηγή: CNN
Το άρθρο επιμελήθηκε ο Π. Δρέττας, Χειρουργός, Ουρολόγος-Ανδρολόγος, Δ/ντής του Ανδρολογικού Ινστιτούτου Αθηνών,
