Κατά τη μετάβαση στη γονεϊκότητα, οι νέοι γονείς αντιμετωπίζουν πολλές προκλήσεις, συμπεριλαμβανομένων σεξουαλικών δυσκολιών όπως η μειωμένη σεξουαλική επιθυμία, τα προβλήματα κολπικής λίπανσης και ο πόνος στη πύελο και την γεννητική περιοχή. Ο πόνος στην πύελο επηρεάζει γενικά το 8-10% των γυναικών, αλλά έως και το 45% των μητέρων έξι μήνες μετά τον τοκετό. Παράγοντες όπως ο πόνος πριν ή κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, ο τραυματισμός του περινέου κατά τον τοκετό και ο θηλασμός μπορεί να αυξήσουν αυτόν τον πόνο.
Η αντιμετώπιση αυτών των θεμάτων είναι ζωτικής σημασίας για τις μητέρες που μπορεί να αντιμετωπίζουν αλλαγές στο σώμα, έλλειψη ύπνου και δυσκολίες στην σεξουαλική οικειότητα. Δυστυχώς, η τελειομανία και οι ανησυχίες για την εικόνα του σώματος μπορεί να επιδεινώσουν ή να παρατείνουν τον πόνο. Οι τελειομανείς μητέρες μπορεί να αποφεύγουν το σεξ λόγω του φόβου του πόνου, δημιουργώντας ακούσια έναν κύκλο αυξημένου άγχους και πόνου. Επιπλέον, η αρνητική εικόνα του σώματος μπορεί να οδηγήσει σε δυσαρέσκεια και αποφυγή σεξουαλικών δραστηριοτήτων, επιδεινώνοντας περαιτέρω τον πόνο.
Η σεξουαλική οικειότητα της σχέσης, συμπεριλαμβανομένης της ανοιχτής επικοινωνίας και της ενσυναίσθησης, μπορεί να βοηθήσει στη διαχείριση του πόνου, αλλά μπορεί επίσης να οδηγήσει σε αποφυγή εάν οι σύντροφοι είναι υπερβολικά στοργικοί. Λαμβάνοντας υπόψη όλα αυτά, μια νέα μελέτη είχε ως στόχο να εξετάσει πώς η τελειομανία, οι ανησυχίες για την εικόνα του σώματος και η αντιλαμβανόμενη οικειότητα επηρεάζουν τον πόνο στην πύελο και τον κόλπο στις νέες μητέρες. Η κατανόηση αυτών των παραγόντων μπορεί να βοηθήσει τους επαγγελματίες υγείας να εντοπίσουν έγκαιρα τις μητέρες που διατρέχουν κίνδυνο, αποτρέποντας ενδεχομένως τον χρόνιο πόνο και τις σχετικές σεξουαλικές δυσκολίες.
Στη μελέτη αυτή συμμετείχαν συνολικά 211 νέες μητέρες σε σχέσεις μικτού φύλου (204) και ίδιου φύλου (7). Στρατολογήθηκαν από νοσοκομεία, κέντρα τοκετού, εκθέσεις μητρότητας και μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Οι συμμετέχουσες ήταν ως επί το πλείστον Καναδέζες, με διαφορετικό μορφωτικό υπόβαθρο και επίπεδο εισοδήματος. Ο μέσος όρος ηλικίας ήταν περίπου 28 ετών για τις μητέρες και 30 ετών για τους συντρόφους, με τις σχέσεις να διαρκούν περίπου 4,8 χρόνια κατά μέσο όρο. Οι περισσότερες μητέρες είχαν κολπικό τοκετό και πολλές είχαν υποστεί τραυματισμούς στο περίνεο. Τέσσερις μήνες μετά τον τοκετό, το 92% είχε επαναλάβει την σεξουαλική επαφή.
Οι συμμετέχουσες συμπλήρωσαν ερωτηματολόγια κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης και 4, 8 και 12 μήνες μετά τον τοκετό. Ανέφεραν παράγοντες όπως ο πόνος στην πύελο ή/και τον κόλπο, η τελειομανία, οι ανησυχίες για την εικόνα του σώματος και η ερωτική οικειότητα. Η ανάλυση δεδομένων με τη χρήση πολυεπίπεδου μοντέλου εξέτασε πώς αυτοί οι παράγοντες επηρέασαν τον πόνο στη γεννητική περιοχή και την πύελο με την πάροδο του χρόνου, λαμβάνοντας υπόψη μεταβλητές όπως ο προγεννητικός πόνος και παράγοντες που σχετίζονται με τον τοκετό. Αυτή η προσέγγιση βοήθησε τους ερευνητές να κατανοήσουν την επίδραση των ψυχολογικών και σχεσιακών παραγόντων στον πόνο μετά τον τοκετό μεταξύ των νέων μητέρων.
Για τη μελέτη αυτή, οι συγγραφείς εξέτασαν δύο τύπους τελειομανίας: την προσαρμοστική και τη δυσπροσαρμοστική. Η προσαρμοστική τελειομανία περιλαμβάνει τον καθορισμό υψηλών προτύπων και στόχων με υγιή τρόπο, στοχεύοντας στην τελειότητα, χωρίς όμως υπερβολική αυτοκριτική. Η δυσπροσαρμοστική τελειομανία είναι όταν αυτά τα πρότυπα γίνονται μη ρεαλιστικά ή ανέφικτα, οδηγώντας σε στρες, άγχος και αρνητικά συναισθήματα όταν αυτά δεν επιτυγχάνονται.
Είναι ενδιαφέρον ότι τα δεδομένα από τις 211 νέες μητέρες έδειξαν ότι τόσο η προσαρμοστική όσο και η δυσπροσαρμοστική τελειομανία, μαζί με τις ανησυχίες για την εικόνα του σώματος, συνδέονταν με υψηλότερο πόνο στον κόλπο και την πύελο μετά τον τοκετό κατά το πρώτο έτος μετά τον τοκετό, πέρα από τα αρχικά επίπεδα πόνου κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Ωστόσο, η αντιλαμβανόμενη οικειότητα μεταξύ των συντρόφων δεν επηρέασε σημαντικά τα επίπεδα πόνου των μητέρων. Η πολυεπίπεδη μοντελοποίηση έδειξε σταθερά επίπεδα πόνου από 4 έως 12 μήνες μετά τον τοκετό.
Τα ευρήματα αυτά υπογραμμίζουν πώς ψυχολογικοί παράγοντες όπως η τελειομανία και οι ανησυχίες για την εικόνα του σώματος μπορούν να επηρεάσουν τις εμπειρίες των γυναικών σχετικά με τον πόνο μετά τον τοκετό. Οι μητέρες που επιδιώκουν την τελειότητα στην ανάρρωσή τους μπορεί να αισθάνονται περισσότερο άγχος και να αντιλαμβάνονται τον πόνο ως αποτυχία, επηρεάζοντας την ικανότητά τους να τον αντιμετωπίσουν.
Ομοίως, οι ανησυχίες για την εικόνα του σώματος συσχετίστηκαν με αυξημένο πόνο, πιθανώς λόγω των περισπασμών κατά τη διάρκεια της σεξουαλικής δραστηριότητας. Παραδόξως, η αντιλαμβανόμενη οικειότητα μεταξύ των συντρόφων δεν επηρέασε σημαντικά τα επίπεδα πόνου, γεγονός που υποδηλώνει ότι οι υποστηρικτικοί σύντροφοι μπορεί να συμβάλλουν ακούσια στις στρατηγικές αποφυγής του πόνου. Ενώ η μελέτη παρέχει πολύτιμες πληροφορίες, οι περιορισμοί περιλαμβάνουν το μικρό δείγμα ζευγαριών του ίδιου φύλου και την έλλειψη δεδομένων για τον πόνο πριν από την εγκυμοσύνη. Η μελλοντική έρευνα θα πρέπει να διερευνήσει αυτούς τους παράγοντες πιο ολοκληρωμένα για να βοηθήσει στην έγκαιρη ανίχνευση και διαχείριση του πόνου μετά τον τοκετό.
https://andrologia.gr/
