Ήταν μία περίεργη μέρα, όταν με το Μαϊστράλι φθάσαμε στον προορισμό μας, σε μία ιδιαίτερα εντυπωσιακή όσο και άγρια θαλάσσια περιοχή. Ο ουρανός ήταν συννεφιασμένος με την υγρασία να «χτυπάει κόκκινο» και το κρύο να είναι διαπεραστικό.
Ευτυχώς, ο Σπύρος ο Καρτελιάς μάς είχε εφοδιάσει με τα κατάλληλα ισοθερμικά ρούχα. Μόνον έτσι μπορούσαμε να αντεπεξέλθουμε στο βουβό αυτό κρύο, μέσα σε μία θάλασσα που ήταν τόσο ήρεμη, που κυριολεκτικά χαραζόταν με το δάχτυλο.
Στο άγριο αυτό και παγωμένο τοπίο έζησα «την εμπειρία της ζωής μου».
Είχα την τύχη να βρεθώ στο επίκεντρο μίας σεισμικής δραστηριότητας, εν ώρα κατάδυσης (περιοχή Αλκυονίδων νήσων).
Ήμουν ο πρώτος που μπήκε στη θάλασσα, ο Δημήτρης, όπως πάντα, ψείρας, έλεγχε τον δικό του υδροπνεύμονα, τον ρυθμιστή, προγραμμάτιζε τον υπολογιστή κατάδυσης. Εγώ, όπως πάντα, χύμα, με το που ρίξαμε άγκυρα, σε μερικά λεπτά βούτηξα μέσα.
Άρχισα να κατεβαίνω, αλλά μετά από καμιά δεκαπενταριά μέτρα ένας πολύ δυνατός και συνεχόμενος και απαίσια διαπεραστικός θόρυβος, ο οποίος μου τρύπαγε τα αυτιά, με ανάγκασε να αναδυθώ. Δεν σας το κρύβω πως φοβήθηκα… δεν ήταν και ό,τι καλύτερο.
Στην αρχή νόμισα πως κοντά στον ύφαλο περνούσε κάποιο υποβρύχιο με τρελαμένο καπετάνιο, μετά άρχισα να ψάχνω τον ορίζοντα για πλοίο που περνούσε από κοντά, αλλά τίποτα από όλα αυτά δεν ίσχυε. Ξαναπροσπάθησα να κατέβω, αλλά ο ήχος ήταν δυνατότερος και αυξανόταν όσο κατέβαινα.
Δευτερόλεπτα αργότερα είδα κάτι που ποτέ άλλοτε δεν είχα δει στη ζωή μου, αν και έχω καταδυθεί σε πολλά παράξενα μέρη του πλανήτη, από τα νησιά Γκαλάπαγκος μέχρι Βερμούδες και Μύκονο.
Πολλά είδη ψαριών, διαφορετικών μεγεθών και συμπεριφορών, όπως συναγρίδες, ροφοί, στήρες, σμέρνες, σαργοί και πολλά μικρότερα πετρόψαρα εμφανίστηκαν ξαφνικά σε μία απόκη του υφάλου, κάτω από εμένα στα 15 με 18 περίπου μέτρα, και κυριολεκτικά, σαν μεθυσμένα, κουτουλούσαν στα βράχια και τις φυκιάδες… κολυμπούσαν με την κοιλιά τους στραμμένη προς τα πάνω ή στα πλάγια σε κάθετη προς το βυθό θέση. Τα ψάρια μπορούσα να τα πιάσω μες τα χέρια μου.
Δεν σας το κρύβω, τα έχασα και αναδύθηκα και πάλι.
Τότε είδα τον φίλο μου να χοροπηδάει σαν αρκούδα πάνω στο σκάφος και να μου λέει πως μόλις είχε ακούσει από το ραδιόφωνο πως έγινε ισχυρός σεισμός με επίκεντρο… από κάτω μας. Ήταν ιδιαίτερα ανήσυχος και ήθελε να φύγουμε αμέσως, πράγμα που κάναμε μετά από λίγο, μόλις καταφέραμε να ξεσκαλώσουμε την άγκυρα…
Ήταν πράγματι μία συγκλονιστική εμπειρία, την οποία ήμουν τυχερός να βιώσω από κοντά, αν και κατά λάθος.
Αν δεν επέμενε τόσο πολύ ο φίλος μου, θα είχα μείνει για δύο λόγους: Και για να παρακολουθήσω και τη συνέχεια του εκπληκτικού αυτού θεάματος, αλλά και για να πιάσω κάνα δυο από τα τεράστια αυτά ψάρια, που ενώ άλλες φορές βλέποντάς με γινόταν πύραυλοι, αυτήν τη φορά με κοιτούσαν με απλανές βλέμμα… κάνοντας πιρουέτες.
Στο σημείο αυτό θα ήθελα να αναφέρω πως πράγματι τα ζώα θα μπορούσαν να αποδειχθούν καταλύτες στην προσπάθεια έγκαιρης πρόγνωσης των σεισμών.
Ειδικά, δε, θα ήθελα να τονίσω πως τα θηλαστικά τα οποία ζουν στη θάλασσα και τα οποία είναι ιδιαίτερα ευφυή και συνεργάσιμα (υπό προϋποθέσεις και κατάλληλη εκπαίδευση βέβαια) θα μπορούσαν να βοηθήσουν σημαντικά στην προσπάθεια έγκαιρης διάγνωσης.
Η γλώσσα των δελφινιών (η γλώσσα των κλικς) έχει σχεδόν αποκρυπτογραφηθεί και τα δελφίνια επιχειρούν ήδη στην έρευνα και διάσωση, στην έρευνα για χαμένο οπλισμό αλλά και σε πολεμικές επιχειρήσεις.
Είναι γνωστές οι ιστορίες των «hydronauts» (δελφίνια-στρατιώτες) στην προσπάθεια να καταστήσουν απόρθητες τις ναυτικές τους βάσεις από κατασκοπευτικά μικροϋποβρύχια…
