Καθημερινή αθλητική στήλη,
αποκλειστικά για χουλιγκάνους, λοβοτομημένους και κάφρους
*** Χουλιγκάνοι, Λοβοτομημένοι και Κάφροι όλων των ομάδων,
όλων των κομμάτων
και όλων των θρησκειών,
σάς χαιρετώ…
*** Κάποτε έτρεφα ιδιαίτερη εκτίμηση στον Αργύρη Πεδουλάκη·
τον θεωρούσα ως έναν εν’ δυνάμει κορυφαίο προπονητή.
Αυτό το «κάποτε» τερματίστηκε στις 30 Μαΐου 2016,
στον τέταρτο -και όπως είχε αποδειχθεί, τελευταίο- τελικό τού ελληνικού πρωταθλήματος,
ανάμεσα στον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό.
Η σειρά των αναμετρήσεων μεταξύ των «αιωνίων»
διεξάγεται υπό συνθήκες άγριας ομορφιάς.
Από τη μία,
υπάρχει η δεδηλωμένη απόφαση τού Τεράστιου Δημήτρη Διαμαντίδη
να αποχωρήσει από την ενεργό δράση στο τέλος τής σεζόν.
Από την άλλη,
έχουμε την εξαιρετικά αμφίρροπη εναλλαγή στη θέση τού «φαβορί»·
οι «ερυθρόλευκοι» έχουν μεν το πλεονέκτημα έδρας,
οι «πράσινοι» πετυχαίνουν -με το «καλημέρα»- break, επικρατώντας με 81-83,
αλλά δεν καταφέρνουν να το κρατήσουν καθώς στο επόμενο ματς ηττώνται με 66-68
(με τρίποντο τού Σπανούλη στην εκπνοή).
Το τρίτο ματς κυλά χωρίς νέα ανατροπή
και ο Ολυμπιακός επικρατεί στο γήπεδό του με 77-72·
τώρα θέλει μόνο μία νίκη για να κατακτήσει τον τίτλο.
Οι «αιώνιοι» μεταφέρονται ξανά στο «Ο.Α.Κ.Α.»,
για ένα παιχνίδι που έμελλε να μείνει για πολλούς λόγους αλησμόνητο·
εκεί που -κατά την προσωπική μου άποψη-
ο Πεδουλάκης απέδειξε ότι ΔΕΝ διαθέτει πρωταθληματικό πήχυ,
κάνοντας διαδοχικά και τεράστια «εγκλήματα».
Πάμε να τα δούμε ένα-ένα…
*** Στην κανονική διάρκειά του, το ματς λήγει ισόπαλο (63-63).
8 δευτερόλεπτα και 4 δέκατα πριν από τη λήξη τής παράτασης,
ο Φώτσης ευστοχεί στη μία από τις δύο βολές που έχει κερδίσει
και δίνει προβάδισμα τριών πόντων στον Παναθηναϊκό (71-68).
Με 4 δευτερόλεπτα και 3 δέκατα να απομένουν,
ο Παππάς κάνει επίτηδες φάουλ στον Χάκετ και τον στέλνει στις βολές·
πλέον ο Ολυμπιακός έχει ελάχιστες πιθανότητες να νικήσει,
καθώς η μοναδική συνθήκη που φαίνεται να τού δίνει ελπίδα είναι
«εύστοχη η πρώτη βολή, άστοχη η δεύτερη και διεκδίκηση τού ριμπάουντ».
Όμως, οι πιθανότητες μοιάζουν να εκμηδενίζονται,
καθώς ο Χάκετ αστοχεί στην πρώτη βολή·
πλέον, οι «ερυθρόλευκοι» πρέπει να πάρουν το ριμπάουντ,
αλλά να πετύχουν και τρίποντο.
Σε αυτήν την απειροελάχιστη -βάσει εναπομείναντος χρόνου- πιθανότητα,
βρίσκουν έναν απρόσμενο σύμμαχο
στο πρόσωπο τού προπονητή των αντιπάλων τους.
Ο Πεδουλάκης κοιμάται στον πάγκο
και αντί να διατάξει τούς παίκτες του
να ακροβολιστούν κοντά στη γραμμή τού τριπόντου,
τούς αφήνει να χοροπηδάνε σαν τα κατσίκια κάτω από την μπασκέτα τους
όταν ο Χάκετ χάνει -εσκεμμένα αυτήν τη φορά- και τη δεύτερη βολή.
Η μπάλα φτάνει στον Μάντζαρη,
ο οποίος με τρίποντο στέλνει το ματς σε δεύτερη παράταση.
*** Θα μπορούσε κάποιος να μιλήσει με επιείκεια
για τη συγκεκριμένη απουσία παρέμβασης τού Πεδουλάκη στον αγώνα,
αλλά αυτά που έκανε στη δεύτερη παράταση ήταν μπασκετικά κακουργήματα.
Ο Παναθηναϊκός προηγείται με 81-79
και έχει επίθεση 24 δευτερολέπτων ενώ απομένουν συνολικώς 38΄΄ για τη λήξη.
Την μπάλα κατεβάζει ο «μυρωδιάς» Φελντέϊν,
ο οποίος -με άνεση που θυμίζει υβρίδιο τού Μάϊκλ Τζόρνταν-
δεν δίνει καν πάσα σε συμπαίκτη του
και σουτάρει τρίποντο εννέα δευτερόλεπτα προτού εξαντληθεί ο χρόνος.
Αστοχεί.
Η τελευταία επίθεση θα είναι για τον Ολυμπιακό,
οι παίκτες τού οποίου δείχνουν εξαιρετικά κουρασμένοι
και ότι δεν δύνανται να παίξουν τρίτη παράταση·
ο Σπανούλης είναι αυτός που θα επιχειρήσει να ενσαρκώσει την «Απόλυτη Απόδραση».
Ο Πεδουλάκης δεν δίνει εντολή να γίνει φάουλ.
Επιλέγει την «καλή άμυνα»
αντί να στείλει τούς «ερυθρόλευκους» στις βολές·
δεν επενδύει στην πιθανότητα νέας χαμένης βολής,
ούτε θέλει να έχει η ομάδα του την τελευταία επίθεση.
Όλα, λοιπόν, βρίσκονται στα χέρια τού Σπανούλη,
ο οποίος -να θυμίσω- έχει ήδη βάλει νικητήριο «buzzer–beater»
στην προηγούμενη αναμέτρηση στο «Ο.Α.Κ.Α.».
Και το ξανακάνει.
Και μάλιστα, το ξανακάνει με ιστορικό τρόπο·
με τον -αποχωρούντα από την ενεργό δράση- Δημήτρη Διαμαντίδη
κρεμασμένο επάνω του…
*** Εκείνο το βράδυ ο Πεδουλάκης εγκλημάτισε εις βάρος τής Ιστορίας τού Παναθηναϊκού·
το γεγονός ότι το έπραξε άθελά του,
τον αθωώνει ως άνθρωπο και τον καταδικάζει ως προπονητή.
Είναι αδιανόητο
σε έναν αγώνα που ενδεχομένως θα ήταν ο τελευταίος για τον Δημήτρη Διαμαντίδη
(σίγουρα, πάντως, θα ήταν ο τελευταίος του μπροστά στον Κόσμο τού Παναθηναϊκού),
να αφήνεις, Πεδουλάκη, να πάρει την τελευταία επίθεση ο Φελντέϊν.
Είναι Α-Δ-Ι-Α-Ν-Ο-Η-Τ-Ο.
Το τελευταίο σουτ στο τελευταίο ματς τού Δημήτρη Διαμαντίδη,
δεν το πήρε ο Δημήτρης Διαμαντίδης, αλλά ο Φελντέϊν.
Μιλάμε για την Απόλυτη Προσβολή στο «Τιμής Ένεκεν».
Θα μπορούσε ένας φίλαθλος με μπασκετική γνώση να σκεφτεί
ότι ίσως ο Φελντέϊν βρισκόταν σε καλή βραδιά
και γι’ αυτό τού δόθηκε η συγκεκριμένη πολυτελής πρωτοβουλία.
Ε, λοιπόν, κρατηθείτε·
ο Φελντέϊν είχε αγωνιστεί επί 30 λεπτά και 19 δευτερόλεπτα,
και είχε συνολικά 5 πόντους, με 2 στα 10 σουτ (1/4 δίποντα, 1/6 τρίποντα).
*** Κατόπιν όλων τούτων,
δεν χρειάζεται να εξηγήσω και να αναλύσω περαιτέρω
γιατί ο Πεδουλάκης πήρε στην αναμέτρηση με τη Βιλερμπάν
την περιβόητη και καταγέλαστη απόφαση για επαναφορά από την τελική γραμμή,
ούτε για την εις διπλούν επιλογή του
να εκδηλώσει τις τελευταίες επιθέσεις με τη Βιλερμπάν και με την Αρμάνι ο Καλάθης,
και όχι ο «φονιάς» Φριντέτ.
Συνελόντι ειπείν,
το παρελθόν είχε προειδοποιήσει για ένα μέλλον που έγινε παρόν.
Ο Πεδουλάκης είναι -απλούστατα και απολύτως αναμενόμενα-
η προπονητική εκδοχή
τού γελοίου και συνάμα θλιβερού νεοπαναθηναϊκού σλόγκαν
«Παναθηναϊκός θα πει “μαχητική ψυχή”».
Όταν μερικοί απαίδευτοι και ανιστόρητοι μπούφοι
αναλαμβάνουν να συμπυκνώσουν τον Σπουδαιότερο Σύλλογο τής Ελλάδος
σε μικροαστικούς και τραχανοπλαγιάδικους επιθετικούς προσδιορισμούς,
ο «Πέδουλας», ο «Μποχού», ο «δεν ξέρω να μιλήσω Αγγλικά στους παίκτες μου»,
θα είναι ο άνθρωπος που θα αμαυρώνει το τελευταίο ματς τού Δημήτρη Διαμαντίδη
και θα αμαυρώνει ταυτοχρόνως την Ιστορία τού Παναθηναϊκού.
Τα έχουν αυτά οι «Χαμηλοπήχηδες»·
μέχρι τη Μαχητικότητα φτάνουν και μετά εξαντλούνται.
Από ’κεί και πέρα,
αναλαμβάνουν οι «Ομπράντοβιτς» και οι «Διαμαντίδηδες» ετούτου τού κόσμου,
και γράφουν την Ιστορία με το φωτεινό μελάνι που τής αρμόζει.
Η Ύψιστη Μάχη είναι το Ταλέντο!
Και οι νοούντες νοήτωσαν…
Ο Αθλητάμπουρας
