«Θέλω να κάνω μια παραίνεση και μια παράκληση:

Όταν πεθάνω, να με θάψετε με τη Σημαία τού Παναθηναϊκού!».

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

… 

 

Είναι 23 Σεπτεμβρίου τού 2015.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

Ο Παναθηναϊκός,

η μεγαλύτερη μπασκετική ομάδα τής Ευρώπης επί δύο δεκαετίες,

διοργανώνει εκδήλωση-γιορτή στο κλειστό τού «Ο.Α.Κ.Α.»

με τίτλο «Honouring Our Legacy» («Τιμώντας την Κληρονομιά Μας»).

 

Το κλίμα είναι πανηγυρικό,

καθώς -μεταξύ άλλων- γίνεται η βράβευση τής καλύτερης 5άδας τού συλλόγου

κατά τα τελευταία 25 χρόνια.

Διαμαντίδης, Μποντιρόγκα, Αλβέρτης, Φώτσης, Βράνκοβιτς.

ΔΕΟΣ!

 

Κατά τη διάρκεια τής γιορτής,

παίρνει το μικρόφωνο ο Θανάσης Γιαννακόπουλος

και με τα λόγια του σκορπίζει τη συγκίνηση στους πάντες·

πρωτευόντως μεν στους Παναθηναϊκούς,

αλλά συνάμα και στους φιλάθλους των αντιπάλων ομάδων.

«Όταν πεθάνω, να με θάψετε με τη Σημαία τού Παναθηναϊκού!».

ΡΙΓΟΣ!

 

Εκείνην την στιγμή

οι δακρυϊκοί αδένες αναρίθμητων ανθρώπων παθαίνουν υπερχείλιση·

τα δάκρυα κυλούν αβίαστα και αυλακώνουν πρόσωπα όλων των ηλικιών.

Ένας άνθρωπος που έχει μπει ήδη στα 85 του,
προκαλεί συναισθήματα που μόνο ένα μικρό παιδί δύναται να ενεργοποιήσει

με τόσο αβίαστο και αληθινό τρόπο.

Ένα 85χρονο «παιδί» εκφράζει σε ανύποπτο χρόνο την τελευταία επιθυμία του.

Ο «Τυφώνας» -όπως αποκαλούσαν οι φίλοι τής ομάδας τον Θανάση-

φέρνει βροχή τα δάκρυα.

 

Σήμερα έκλεισε οριστικά ένας απέραντα αγνός κύκλος αγάπης,

ο οποίος συμπυκνώθηκε στο αλλόκοτο διπλό όνομα «Παυλοθανάσης».

Ίσως αποτελεί παγκόσμια πρωτοτυπία

αυτή η εκπληκτική μείξη που ένωνε τα δύο αδέλφια εις όνομα ένα·

ο Παύλος έβαζε το Κεφαλαίο και ο Θανάσης έβαζε τον Τόνο.

 

Ο Παύλος έβαζε το Κεφαλαίο και ο Θανάσης έβαζε τον Τόνο·

όπως ακριβώς ήταν κι οι χαρακτήρες τους.

Ναι, ήταν διαφορετικοί, μα αλληλοσυμπληρώνονταν.

Αγαπούσαν εξ’ ίσου τον Παναθηναϊκό,

αγαπούσαν τον Παναθηναϊκό λες και αυτοί οι δύο ήταν ένας άνθρωπος.

Και ήταν. Ο… Παυλοθανάσης!

 

«Είμαι ο Θανάσης, ο “ένας από εσάς”.», ήταν ο αυτοπροσδιορισμός του,

όταν απευθυνόταν στον Κόσμο τού Παναθηναϊκού.

«Είσαι ένας από εμάς.», τού απαντούσαν όλοι.

 

Όλοι τον θεωρούσαν ένα κομμάτι τής δικής τους τρέλας.

Ήταν Αποδεκτός.

Ήταν ο εαυτός του και ήταν αποδεκτός κι αγαπητός.

Με την τρέλα του, με τις ιστορικές παλιμπαιδίστικες γραβάτες του.

Είχε μία καρτουνίστικη διάσταση

που έκανε ακόμη και τούς πιο ορκισμένους χουλιγκάνους (ανεξαρτήτως ομάδας)

να τον αγαπούν και να τον σέβονται.

Ήταν ένας σούπερ-ήρωας τής διπλανής πόρτας.

Εκδηλωτικός. Ευσυγκίνητος. Αισθηματίας. Έλληνας. Άνθρωπος.

Και πάνω απ’ όλα, Παναθηναϊκός!

… 

 

Τώρα, έφυγε σε αυτό το ανεξιχνίαστο ταξίδι προς το Μεταθανάτιο Άγνωστο,

και πάει να βρει τούς δύο αδελφούς του·

δεν άντεξε το γεγονός

ότι έχασε τον Κώστα και τον Παύλο σε διάστημα ενάμιση μήνα

και έκτοτε ήταν εμφανές πως ήθελε να σπεύσει κοντά τους.

Τώρα, αν πράγματι υπάρχει ζωή μετά θάνατον,

οι τρεις τους (θα) είναι ευτυχισμένοι που (θα) είναι ξανά μαζί

και αγκαλιασμένοι θα φωνάζουν σαν παιδιά το σύνθημα

«Πράσινε Θεέ Παναθηνά-ϊκέ»!

 

Συμπληρωματική Σημείωση..:

Θανάση,

σε εσένα δεν αρμόζει ο μακαρισμός που εκφράζουμε

όταν ένας άνθρωπος φύγει από τη ζωή.

Εσύ, με την εκπεφρασμένη τελευταία παναθηναϊκή επιθυμία σου,

κατήργησες το «Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει…».

 

Θανάση, θα είναι Πράσινη η Σημαία που θα σε σκεπάσει!

 

Ο Αθλητάμπουρας

σχόλια αναγνωστών
oδηγός χρήσης