Ανοιχτή Επιστολή στον Πρωθυπουργό
Γράφει ο Γιώργος Μιχάλακας
Αγαπητέ Πρωθυπουργέ,
Σού γράφω την παρούσα δημόσια επιστολή όντας έξαλλος μαζί σου
μετά τη χθεσινή ραδιοφωνική σου συνέντευξη.
Πριν σού πω αυτά που έχω να σού πω,
θέλω -προκειμένου να διασφαλίσω την ανιδιοτέλεια τής επικοινωνίας μας-
να σε ενημερώσω ότι είμαι Αριστερός (ψηφίζω «ΣΥ.ΡΙΖ.Α.»)
και Παναθηναϊκός·
πρόκειται για δύο στοιχεία τής ταυτότητάς μου,
τα οποία έχω καταθέσει ήδη στους αναγνώστες μέσω τής αρθρογραφίας μου,
ώστε να κρίνομαι ΚΑΙ για την αντικειμενικότητά μου
ΚΑΙ για την υποκειμενικότητά μου.
Αλέξη, είσαι κι εσύ Αριστερός και Παναθηναϊκός,
οπότε θεωρώ ότι θα είναι εύκολο να συνεννοηθούμε
και να αντιληφθείς σε απόλυτο βαθμό όσα θα σού προσάψω.
Ξεκινώ, λοιπόν…
…
Όταν πριν από τέσσερα χρόνια εξελέγης Πρωθυπουργός τής Ελλάδος,
ανελάμβανες -όχι ένα, αλλά…- δύο εξαιρετικώς δύσκολα έργα·
πέρα από την αυτονόητη αποστολή σου
να έβγαζες τη χώρα από το αδιέξοδο
στο οποίο την είχαν οδηγήσει οι μεταπολιτευτικοί απατεώνες,
καλούσουν να διαχειριστείς το εκκωφαντικό άλμα ενός κόμματος
που από το 3,26% τού 2004
έφτασε στο 36,34% τον Ιανουάριο τού 2015.
Κατά τη διάρκεια τής θητείας σου έκανες πολλά λάθη·
δύο από αυτά αποδείχθηκαν «εγκληματικά».
Εν’ αρχή ήταν ο Βαρουφάκης·
δεν σε αδικώ, Αλέξη,
που εκείνες τις μέρες τού Ενθουσιασμού και τού Θριάμβου,
υπέκυψες στη «Γοητεία τής Πομφόλυγας»
(ομιλώ πάντοτε σε πολιτικό επίπεδο).
Όμως, στις 5 Νοεμβρίου τού 2016 προέβης, αγαπητέ Πρωθυπουργέ,
σε μία τραγική, παντελώς άστοχη και εκ’ προοιμίου καταδικασμένη επιλογή.
Υπέπεσες σε «πολιτική ανθρωποκτονία εξ’ αμελείας»,
τοποθετώντας στη θέση τού Υφυπουργού Αθλητισμού
τον δηλωμένο οπαδό τού Ολυμπιακού, Γιώργο Βασιλειάδη.
Ναι, έχει κι εκείνος ευθύνη που απεδέχθη το συγκεκριμένο νευραλγικό πόστο·
όμως, τη βασική ευθύνη τη φέρεις εσύ, Αλέξη Τσίπρα,
διότι -επί τής ουσίας- κατεδίκασες έναν άνθρωπο να κυνηγάει την ουρά του
και τον όρισες ως κέντρο μίας τοξικής διελκυστίνδας.
Το Ελληνικό Ποδόσφαιρο που επί 20 χρόνια ταλανιζόταν από την «Παράγκα»
και την «Εγκληματική Οργάνωση»
(που εν’ τέλει μετετράπη -νομικώς- στον… ευφημισμό «Συμμορία»),
αποκτούσε «γαύρο» Υφυπουργό Αθλητισμού.
Κάποιος κακοπροαίρετος ή κάποιος που δεν γνωρίζει τον χαρακτήρα σου,
θα μπορούσε να πει, Αλέξη,
ότι ήσουν ακροβολισμένος να απελάμβανες με σαδιστικό τρόπο
την πόλωση και τη δυσπιστία που θα έφερνε η συγκεκριμένη επιλογή σου·
αν ο Βασιλειάδης έπαιρνε μία απόφαση «υπέρ» τού Ολυμπιακού,
άπαντες οι Παναθηναϊκοί, οι Αεκτζήδες, οι Παοκτζήδες,
θα τον μέμφονταν
και θα καθιστούσαν ως επιχείρημά τους την οπαδική του προτίμηση
(όπως κι έγινε),
ενώ αν έπαιρνε μία απόφαση «εις βάρος» τού Ολυμπιακού,
θα τον μέμφονταν οι «ερυθρόλευκοι» ομοϊδεάτες του
(όπως κι έγινε).
Έτσι, αγαπητέ Πρωθυπουργέ,
εδημιούργησες μία τερατωδώς αποτυχημένη συνθήκη·
μιλάμε για τον ορισμό τού «Lose–Lose Situation».
Δεν το έκανες από σαδισμό, αλλά από κάτι άλλο (ενδεχομένως πολύ χειρότερο)·
το έκανες από ΑΣΧΕΤΟΣΥΝΗ.
Οι συνεπαγωγές αυτής τής επιλογής ήταν αναπόφευκτες
και συμπυκνώθηκαν στη μετέπειτα εμμονική «ισαποστασία».
Σε όλα τα φλέγοντα ζητήματα τού Ελληνικού Ποδοσφαίρου
(και συνολικώς τού Ελληνικού Αθλητισμού),
εκπορευόταν από τον Γιώργο Βασιλειάδη
η απέλπιδα προσπάθεια για ίσες αποστάσεις.
Αναρτούσαν -επί παραδείγματι- τα ναζίδια τού «No Politica»
το περιβόητο πανό
«Κράτος δεν είναι ο Πρωθυπουργός. Κράτος είναι ο Ολυμπιακός.»
και η αθλητική ηγεσία αντιμετώπιζε μία τέτοιου είδους παρακρατική ενέργεια
με υποβαθμιστική και σχεδόν «συγκαταβατική» διάθεση:
«Έλα, μωρέ, δέκα βλάκες ανέβασαν ένα πανό.».
Όμως,
αυτή ακριβώς η κάκιστη νοοτροπία
είναι που δίνει έδαφος για ανάπτυξη τής Βλακείας, τού Φασισμού
και -εν’ γένει- τού κάθε λογής ζημιογόνου κοινωνικού φαινομένου.
Έτσι, από τις «ανέμελες» ατάκες τού τύπου
«Έλα, μωρέ, δέκα πιτσιρικάδες ασπάστηκαν τον Ναζισμό.»,
«Έλα, μωρέ, δέκα άτομα συμμετείχαν στη “Νύχτα των Κρυστάλλων”.»,
φτάνουμε και στα αποτελέσματα..:
«Έλα, μωρέ, 6.000.000 Εβραίοι γίναν’ σαπούνια.»,
«Έλα, μωρέ, 80.000.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.».
Δεν κινδυνολογώ·
απλώς χρησιμοποιώ το «τηρουμένων των αναλογιών»
και τα εκκωφαντικά διδάγματα που προσφέρει η Ιστορία,
για να καταδείξω και να καταγγείλω τις ισαποστασίτικες αντιλήψεις
και την καταστροφικότητα που αυτές επιφέρουν
σε κοινωνίες που είναι ήδη διεφθαρμένες και αλλοτριωμένες.
Συνελόντι ειπείν, αγαπητέ Πρωθυπουργέ,
στη ζωή υπάρχουν σταυροδρόμια
στα οποία καλείσαι να αποφασίσεις ποιον δρόμο θα πάρεις·
αν μείνεις καθηλωμένος στη διασταύρωση
και περιμένεις να αποφασίσει ο δρόμος για εσένα,
το έχασες το παιχνίδι.
…
Τώρα, λοιπόν, φτάνουμε στο «ψητό», Αλέξη.
Εγώ -όπως και πολλοί Έλληνες ακόμη- τον Μαρινάκη τον απεχθάνομαι
(είναι το πιο ευγενικό ρήμα που μπορώ να χρησιμοποιήσω
ως έκφραση τής απουσίας εκτίμησης προς την περσόνα του).
Επίσης, όσες στρατιές δικηγόρων και να «ναυλώνει» ο εν’ λόγω εφοπλιστής,
όσες φορές κι αν αθωώνεται στις αίθουσες των δικαστηρίων,
το «Κοινό Περί Δικαίου Αίσθημα» έχει καταδικάσει εφ’ όρου ζωής τον Μαρινάκη.
Όμως, Αλέξη Τσίπρα,
όσο κι αν ο Μαρινάκης αποτελεί απεχθές πρόσωπο
για το μεγάλο τμήμα τής Ελληνικής Κοινωνίας,
ο τρόπος που τον χρησιμοποιούσατε -ως Κυβέρνηση-
κάθε φορά που θέλατε να καλύψετε
την εκάστοτε ανεπάρκεια των πολιτικών επιλογών και αποφάσεων,
προεκάλεσε τεράστια κούραση και εκνευρισμό στο ίδιο σας το ακροατήριο.
Κουράσατε, Αλέξη.
Κουράσατε διότι μείνατε στα λόγια.
Διαψεύσατε εξακολουθητικώς τις προσδοκίες εκατομμυρίων υγιών φιλάθλων
και προδώσατε ανθρώπους που σάς εμπιστεύθηκαν τις ίδιες τους τις ελπίδες.
Μιλάμε για ηχηρότατη αποτυχία, ΚΑΙ στο επίπεδο τής Επικοινωνίας,
ΚΑΙ -ακόμη περισσότερο- στο επίπεδο τής Ουσίας.
Αλέξη, δειλιάσατε.
Δειλιάσατε μπροστά στην τεράστια ευκαιρία
και μείνατε καθηλωμένοι στη «διασταύρωση».
Δεν πήγατε δεξιά (και καλά κάνατε),
αλλά δεν πήγατε και Αριστερά (όπως οφείλατε να είχατε κάνει).
Εννοείται ότι δεν (θα) απαιτούσα από την Κυβέρνηση
να προβαίνει σε θεσμικές εκτροπές
και να παρεμβαίνει στο Έργο τής Δικαιοσύνης
(όσο κι αν η «Ελληνική Δικαιοσύνη» είναι συνώνυμη με την έννοια «Ανέκδοτο»),
αλλά αρνούμαι να αποδεχθώ
ότι ο κατηγορούμενος για πρεζεμπόριο και για στημένα παιχνίδια, Μαρινάκης,
έγινε το εύκολο γλειφιτζούρι που θα υπερεκάλυπτε κάθε παθογένεια τού «ΣΥ.ΡΙΖ.Α.».
Η ελαστικότητα με την οποία αντιμετωπίζονταν οι «δέκα βλάκες»,
έφερε, Αλέξη Τσίπρα, σημαντικότατα απόνερα..:
Η απόπειρα ανθρωποκτονίας κατά τού Τζήλου,
η τεράστια αργοπορία στην εξιχνίαση τής υπόθεσης
και οι διαρροές που οδήγησαν στη διαφυγή τού ενός δράστη στο εξωτερικό,
είναι μία «μικρή “Siemens”» για την Αριστερή Κυβέρνηση·
είναι η light εκδοχή τής φυγάδευσης τού Χριστοφοράκου,
υπό τη συνοδεία ημεδαπών αξιωματούχων
(φαντάζομαι ότι καταλαβαινόμαστε).
Και όπως ήταν νομοτελειακό ότι θα συνέβαινε,
αφού οι «δέκα βλάκες» δεν είχαν τις κυρώσεις που τούς έπρεπε,
διέδωσαν τις εγκληματικές τάσεις τους και στο μπάσκετ·
νέο αποκρουστικό πανό,
το οποίο επέχαιρε για τη δολοφονία τού Φιλόπουλου στη Λαυρίου,
και αμέσως μετά
η χουλιγκανική επιδρομή έξω από το σπίτι τού διαιτητή Αναστόπουλου.
…
Και φτάσαμε στη χθεσινή σου συνέντευξη, Αλέξη,
όπου κινητοποίησες σε απόλυτο βαθμό την οργή μου
με μία θλιβερά ηττοπαθή δήλωσή σου.
Είπες, Αλέξη,
αναφερόμενος στον υποβιβασμό τής Γιουβέντους στην Ιταλία, ότι
«Αν εδώ γίνει κάτι τέτοιο,
δεν νομίζω να μπορέσει να επιζήσει η Πλατεία Συντάγματος.».
ΝΤΡΟΠΙΑΣΤΙΚΗ ΔΗΛΩΣΗ.
ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΗΤΤΑΣ.
Με αυτή σου τη φράση, Αλέξη,
απεχαιρέτησες οριστικά την Πρωθυπουργία τής Ελλάδος.
Εδήλωσες τη Δειλία, Αλέξη.
Υπετάχθης στο πανό «Κράτος δεν είναι ο Πρωθυπουργός…».
ΚΑΤΑΝΤΙΑ, Αλέξη.
…
Παρ’ ότι αυτή η δήλωσή σου, Αλέξη,
αποτελεί σοβαρότατη αιτία για οποιονδήποτε σκεπτόμενο πολίτη
να μην ψηφίσει «ΣΥ.ΡΙΖ.Α.»,
εγώ θα το πράξω στις 7 Ιουλίου
(πιθανώς για τελευταία φορά, διότι μαζεύτηκαν πολλά λάθη πια).
Θα ψηφίσω «ΣΥ.ΡΙΖ.Α.», Αλέξη, αλλά με βαριά καρδιά,
και όχι με την απέραντη χαρά που το έκανα το 2015.
Θα ψηφίσω «ΣΥ.ΡΙΖ.Α.»,
μόνο και μόνο εναντιωνόμενος στην (ακρο)δεξιά λαίλαπα
που έρχεται να καταλάβει την Εξουσία και να διαλύσει την Κοινωνία.
Όμως, η τεράστια αποτυχία σου, Αλέξη,
είναι ότι μετέτρεψες με τις επιλογές σου
την «απέραντη χαρά» σε «βαριά καρδιά».
Αλέξη Τσίπρα, δείλιασες.
Όχι, δεν είναι ποδοσφαιρικό, μπασκετικό, οπαδικό το θέμα·
προσωπικά μιλώντας, μια ζωή έχω κολλητούς που είναι «γαύροι».
Το πρόβλημα είναι κοινωνικό
και η κάθε μορφής εγκληματικότητα που ταλανίζει τον Αθλητισμό
επεκτείνεται μοιραία στην Κοινωνία.
Αλέξη,
απέτυχες παταγωδώς να αντιμετωπίσεις τον Μαρινάκη και τα ενεργούμενά του.
Ακόμη και αν δεχθούμε ως υπόθεση εργασίας ότι δεν σε νοιάζει η Κοινωνία,
ακόμη κι αν απεφάσιζες να λειτουργούσες στο θέμα τού «ερυθρόλευκου» παρακράτους
έχοντας ως αποκλειστικούς γνώμονες τον Πολιτικό Ωφελιμισμό και την Ψηφοθηρία,
περισσότερα θα είχες καταφέρει.
Αντ’ αυτού, Αλέξη,
έγινες άθελά σου μία πρώτης τάξεως κολυμβήθρα για τον Μαρινάκη,
μετατρέποντάς τον
-από κατηγορούμενο για πρεζεμπόριο και για στημένα παιχνίδια-
σε… γλειφιτζούρι.
Και κατήντησες, εσύ, ο Έλληνας Πρωθυπουργός,
αντί να ανοίξεις πόλεμο μέχρι τελικής πτώσεως
με τα ναζίδια και με τούς δολοφόνους,
να πεις ότι αν τα έβαζες μαζί τους δεν θα επιζούσε η Πλατεία Συντάγματος.
Αλέξη Τσίπρα, Πρωθυπουργέ τής Ελλάδος,
όταν οι «Ίσες Αποστάσεις» δεν είναι επιλογή γενναιότητας αλλά δειλίας,
οδηγούν στην Κατάντια.
Με εκτίμηση (αλλά και με προβληματισμό),
Γιώργος Μιχάλακας
Αλήτης -αλλά όχι ρουφιάνος- Δημοσιογράφος
Αριστερός και Παναθηναϊκός
