Καθημερινή αθλητική στήλη,
αποκλειστικά για χουλιγκάνους, λοβοτομημένους και κάφρους
*** Χουλιγκάνοι, Λοβοτομημένοι και Κάφροι όλων των ομάδων,
όλων των κομμάτων
και όλων των θρησκειών,
σάς χαιρετώ…
*** 9 Αυγούστου 1998·
η Ελλάδα αντιμετωπίζει στο «Μουντομπάσκετ» τής Αθήνας
την αντίστοιχη αμερικανική ομάδα.
Οι δύο προηγούμενες αναμετρήσεις μεταξύ τής Εθνικής μας και των Η.Π.Α.,
είχαν εξελιχθεί σε γαλανόλευκο «Βατερλό»,
καθώς στο «Παγκόσμιο Κύπελλο» τού ’94 είχαμε χάσει με 39 πόντους διαφορά (98-59)
και σε φιλικό που είχε γίνει το 1996 είχαμε φάει 66 πόντους στο κεφάλι (128-62).
Τώρα, όμως, οι συνθήκες εφάνταζαν ευνοϊκές για την «Επίσημη Αγαπημένη»·
οι επαγγελματίες παίκτες τού «Ν.Β.Α.» που έως τότε συγκροτούσαν την «Dream Team»,
είχαν κηρύξει απεργία και απείχαν από την Εθνική τους,
με συνέπεια το ρόστερ να απαρτιζόταν
από Αμερικανούς που αγωνίζονταν στο κολεγιακό πρωτάθλημα ή σε ευρωπαϊκούς συλλόγους.
Βεβαίως,
το όνομα τής αντιπάλου μας -όσο αποδυναμωμένη κι αν ήταν-
αρκούσε για να μάς προκαλεί τον τρόμο.
Έτσι,
όταν ο Φραγκίσκος Αλβέρτης έβαλε το πρώτο καλάθι τού αγώνα και έγραψε το 2-0,
όλοι είχαμε πει με ένα στόμα-μια φωνή
την αυτοσαρκαστική και συνάμα ρεαλιστική φράση «Λήξ’ το.».
Φευ· η απέλπιδα προτροπή μας δεν είχε εισακουστεί,
με αποτέλεσμα άλλη μία βαριά ήττα (61-84).
*** Ίσως έχετε ήδη προλάβει να αναρωτηθείτε μήπως μπήκατε σε λάθος άρθρο·
τι γυρεύει αυτή η μπασκετική αναδρομή σε πόνημα που επιτιτλίζεται ως
«Ένας Παναθηναϊκούλης ενίκησε έναν Ολυμπιακούλη»;
Κι όμως, υπάρχει απόλυτη συσχέτιση, η οποία συμπυκνώνεται σε δύο λέξεις:
«Λήξ’ το.».
*** Πριν πω οτιδήποτε άλλο,
θέλω να τονίσω ότι θα έγραφα ακριβώς τα ίδια
είτε το σκορ είχε μείνει στο 1-0, είτε είχε μείνει στο 2-0, είτε είχε γίνει 3-0,
είτε είχε γίνει 2-2, είτε είχε γίνει 2-3.
Πάμε τώρα να συνδέσουμε τον πρόλογο με το κυρίως θέμα
και να αναλύσουμε τι ακριβώς είδα(με) στο χθεσινό ντέρμπι.
…
Ο Παναθηναϊκός πανηγυρίζει…
Η επικράτηση με 2-1 επί τού σίγουρου πρωταθλητή Ολυμπιακού
φαντάζει ως πολυεπιπέδως χρήσιμη·
μία νίκη-αναβολικό, μία νίκη-αφροδισιακό,
μία νίκη γοήτρου, ψυχολογίας και ουσίας,
που βάζει ξανά το «τριφύλλι» σε τροχιά επαναφοράς στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις.
ΜΠΟΥΡΔΕΣ.
Ναι,
όσο κι αν ξαφνιάζεστε αμφότεροι οι «βάζελοι» και οι «γαύροι» με αυτήν την προσέγγισή μου,
την υπερασπίζομαι σε απόλυτο βαθμό.
Το κλίμα υπέρτατης ευφορίας
που έχει αναπτυχθεί από εχθές το βράδυ στις τάξεις τού Π.Α.Ο.
(κλίμα που ενισχύεται από πηχυαίους δημοσιογραφικούς τίτλους),
είναι μεν απολύτως αναμενόμενο και δικαιολογημένο αντανακλαστικό,
αλλά -κατά την προσωπική μου άποψη- ουδόλως απηχεί την ποδοσφαιρική πραγματικότητα·
ή ίσως και να την απηχεί στο έπακρο.
Πανηγυρισμοί μικρής ομάδας, που ακολουθούν την εμφάνιση μικρής ομάδας·
ο σπουδαιότερος σύλλογος τής χώρας, ο Παναθηναϊκός,
έχει καταντήσει -τηρουμένων των αναλογιών τής δεκατρισένδοξης ιστορίας του-
μία μικρή ομάδα σε επίπεδο νοοτροπίας.
Στο χθεσινό ντέρμπι
οι «πράσινοι» έκαναν μία από τις χειρότερες εμφανίσεις όλων των εποχών.
Σε ολόκληρο το ματς παρήγαγαν -μέσω δημιουργικού παιχνιδιού- μόλις δύο ευκαιρίες·
η πρώτη συνέβη στο 5ο λεπτό,
με το κάκιστο πλασέ τού ευρισκόμενου σε ευνοϊκή θέση Ενγκμπακοτό
να καταλήγει πολύ άουτ,
και η δεύτερη ήρθε ένα λεπτό αργότερα·
η κλάση τού Μαουρίτσιο μετουσίωσε σε γκολ την υπέροχη σέντρα τού Σανκαρέ.
Και μετά;
Μετά είδαμε μία αφόρητα κομπλεξική ομάδα
να εκφράζει σε κάθε της κίνηση την παράκληση «Λήξ’ το.».
«ΛΗΞ’ ΤΟ.».
«Βάλαμε γκολ. Λήξ’ το.».
*** Αυτό που είδαμε ΔΕΝ ήταν αμυντικογενές σχήμα, ΜΗΔΕ αμυντικογενής αντίληψη·
αυτό που είδαμε ήταν ΚΟΜΠΛΕΞ.
Ο Παναθηναϊκός δεν ενίκησε επειδή ήταν ικανός και άξιος να νικήσει,
αλλά επειδή χθες ήταν υπερτυχερός.
Όχι,
δεν διαφωνώ με την οπτική να διαφυλάξεις το υπέρ σου σκορ
δίνοντας ιδιαίτερη προσοχή στην άμυνά σου·
όμως, οι γηπεδούχοι ήταν κάκιστοι ΚΑΙ στα μετόπισθέν τους.
Ο Ολυμπιακός έχανε τη μία τεράστια ευκαιρία μετά την άλλη,
ο Διούδης ήταν ο ουσιαστικός «M.V.P.» τής αναμέτρησης,
ο Π.Α.Ο. δεν δικαιούται -σε ποδοσφαιρικό επίπεδο- να θριαμβολογεί.
Το θέαμα ήταν θλιβερό·
εν όσω η διαφορά τού σκορ παρέμενε στο ένα γκολ,
οι ποδοσφαιριστές τού Παναθηναϊκού δεν ενδιαφέρονταν να κρατούσαν την μπάλα,
δεν ενδιαφέρονταν να έκαναν μία αντεπίθεση τής προκοπής,
δεν ενδιαφέρονταν για οτιδήποτε άλλο, παρά μόνον για τη λήξη.
Το θέαμα ήταν θλιβερό·
σε ένα ματς που η άμυνα τού Ολυμπιακού ήταν εμφανώς σε κάκιστη βραδιά,
έβλεπες τούς γηπεδούχους να φεύγουν -έχοντας υπεραριθμία- στην αντεπίθεση
και το μόνο μέλημά τους ήταν να σταματούσαν και να γυρίζουν την μπάλα προς τα πίσω.
What da fuck?
Πώς γίνεται να επιτίθεσαι έχοντας το σώμα σου στραμμένο προς την εστία σου;
Η απεγνωσμένη διάθεση για ροκάνισμα τού χρόνου,
πιστοποιούταν και από τον τρόπο που διαχειρίζονταν οι γηπεδούχοι
τα φάουλ που εκέρδιζαν·
ακόμη κι αν αυτά ήταν κοντά στο κέντρο τού γηπέδου, εκτελούνταν με «γεμίσματα».
Έτσι εκυλούσαν τα λεπτά,
έτσι ήρθε στο 75ο λεπτό -μετά από μεγάλο λάθος τού Σα- το δεύτερο γκολ.
Στο εναπομείναν διάστημα τού αγώνα,
το θέαμα που παρουσίαζαν οι «πράσινοι»
κατήντησε -από θλιβερό που ήταν- να γίνει αποκρουστικό.
Τυφλές απομακρύνσεις τής μπάλας
(ίσα-ίσα για να έφευγε από την περιοχή και ας επήγαινε όπου ήθελε),
ακόμη πιο συντριπτική κατοχή των φιλοξενουμένων,
απανωτές απειλές παραβίασης τής εστίας τού Διούδη.
Η μείωση τού σκορ έμοιαζε με αναπόφευκτη νομοτέλεια·
και όντως ήρθε στο 83΄,
όταν ο Ελ Αραμπί εκμεταλλεύθηκε μία αναμπουμπούλα
και μέσα από μία συστάδα συμπαικτών και αντιπάλων έστειλε το τόπι στα δίχτυα.
Στα δώδεκα εναπομείναντα λεπτά,
η Φανέλα τού Παναθηναϊκού υφίστατο μία απολύτως βάναυση δυσφήμιση
από τούς ίδιους τούς παίκτες που τη φοράνε.
Ήταν τέτοια η σύγχυσή τους, ήταν τέτοιος ο φόβος τους,
που η ισοφάριση ήταν θέμα χρόνου·
και θα είχε συμβεί (και ποιος ξέρει μετά τι άλλο θα γινόταν)
αν ο σωτήρας Διούδης δεν έσωζε την εστία του στο κοντινό πλασέ τού Μασούρα.
Μάλιστα,
η κομπλεξική νοοτροπία των ποδοσφαιριστών τού Π.Α.Ο.
κατεδείχθη σε απόλυτο βαθμό στην τελευταία φάση τού αγώνα·
ο Ο.Σ.Φ.Π εκτελεί κόρνερ,
ο Σα έχει προωθηθεί κι αυτός
για να διεκδικήσει τις ελάχιστες πιθανότητες ενός τερματοφύλακα να σκοράρει,
η μπάλα φεύγει εκτός περιοχής,
πέντε παίκτες τού Παναθηναϊκού έχουν τη δυνατότητα
με μία-δυο πάσες να φτάσουν στην αντίπαλη εστία και να πετύχουν γκολ σε κενό τέρμα,
και το μόνο που εν τέλει κάνουν είναι μία ακόμα απομάκρυνση.
*** Κατόπιν τούτων, προς τι τα πανηγύρια;
Προς τι τα πανηγύρια από από φιλάθλους και από δημοσιογράφους
που αν είχε γίνει το 2-2 (ή και το 2-3) θα ήταν έξαλλοι
και θα ενετόπιζαν τις βαθιές παθογένειες που κι εγώ εντοπίζω στο παρόν πόνημα..;
Εν κατακλείδι,
δεν διατίθεται προς θριαμβολογίες μία ανοδική πορεία
που απλώς εμφανίζει σχετική σταθερότητα
αλλά απέχει μακράν από το Παναθηναϊκό DΝ.Α. που λέγεται «Πρωταθλητισμός».
Προσοχή:
Δεν ισχυρίζομαι ότι δεν δικαιούται ο Π.Α.Ο. να πανηγυρίζει για αυτήν τη νίκη·
απλώς εφιστώ την προσοχή
και τονίζω ότι θα πρέπει να υπάρξει συνειδητοποίηση των λόγων
που νομιμοποιούν τούς πανηγυρισμούς.
Επίσης, δεν ισχυρίζομαι ότι οι «πράσινοι» δεν είχαν διακριθέντες·
φυσικά και είχαν
(ο Διούδης, ο Μαουρίτσιο, ο Σανκαρέ,
αλλά και οι Μακέντα, Χατζηγιοβάνης, που ευτυχώς δεν έπαιξαν).
Ναι, λοιπόν,
έχουμε να κάνουμε με νίκη που ήρθε στο «αιώνιο ντέρμπι»,
ναι,
πρόκειται για νίκη που προσφέρει ΚΑΙ σε ψυχολογικό, ΚΑΙ σε βαθμολογικό επίπεδο,
αλλά είναι μία νίκη έμπλεη άγχους,
που χαρακτηρίσθηκε από μετριότατη απόδοση και άκρως συμπλεγματική νοοτροπία.
Η σκιά τού πάλαι ποτέ κραταιού Παναθηναϊκού, ο Παναθηναϊκούλης, ενίκησε.
*** Ο Παναθηναϊκούλης ενίκησε.
Όμως, το «Νόμισμα τής Κατάντιας» έχει δύο όψεις (την εξής μία).
Η βασική όψη του είναι ο Ολυμπιακούλης.
Όταν χάνεις από αυτόν τον Παναθηναϊκό,
όταν χάνεις από τον Παναθηναϊκούλη,
είσαι Ολυμπιακούλης.
Καμώνεσαι τον πρωταθλητή, τον ανώτερο όλων, τον κυρίαρχο, τον σοβαρό σύλλογο,
και αντιμετωπίζεις με απολύτως μικροαστικό τρόπο
το ντέρμπι με τον «αιώνιο» αντίπαλό σου.
Βασικοί παίκτες μένουν στον πάγκο
προκειμένου να είναι ξεκούραστοι για το κρισιμότατο ματς τής Πέμπτης με την Αϊντχόβεν,
ενώ υπάρχει μία άστοχη διαρρέουσα αντίληψη
ότι -αν τελικά δεν κατακτηθεί η νίκη επί τού Παναθηναϊκού-
το χειρότερο αποτέλεσμα θα είναι η ισοπαλία.
Ήταν πασίδηλο ότι η ήττα δεν υπήρχε στο πρόγραμμα τού Ο.Σ.Φ.Π.,
αλλά να που ήρθε.
Μιλάμε για ηχηρή σφαλιάρα,
καθώς χάθηκε η δυνατότητα να διεκδικηθεί το «αήττητο πρωτάθλημα»
(το οποίο αποτελεί ισόβιο μαράζι για τούς «ερυθρόλευκους»,
ασχέτως αν στην πλειοψηφία τους το αρνούνται·
ένα μαράζι που έχει αποκτήσει διαστάσεις βαθύτατης πληγής,
μετά την αντίστοιχη επιτυχία
τού μισητού -για τη διοίκηση Μαρινάκη και τούς οπαδούς- Π.Α.Ο.Κ.).
Μάλιστα, η ηχηρή σφαλιάρα ενδέχεται να προσλάβει διττή υπόσταση·
είναι εκ των ων ουκ άνευ βέβαιο,
ότι αν ο Ολυμπιακός αποκλειστεί από τη συνέχεια τού «Europa League»
-πόσω μάλλον, αν αποτύχει να κατακτήσει και το Κύπελλο Ελλάδος-
η γκρίνια και η εσωστρέφεια θα (επαν)εμφανιστούν
και ο «Επενδυτής των Έξι Ηπείρων και των Επτά Θαλασσών»
θα αντιμετωπίσει ξανά την αμφισβήτηση που τόσο μισεί να βιώνει.
Επιμύθιο:
Το χθεσινό ντέρμπι Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός
ήταν ακόμα μία εκκωφαντική πιστοποίηση τής αρρώστιας τού Ελληνικού Ποδοσφαίρου.
Το σαθρό οικοδόμημα που λέγεται «Ελληνικό Ποδόσφαιρο»,
είναι χτισμένο πάνω σε βάλτο
(δυστυχώς όχι σε «Βάλ’ το, αγόρι μου…»)
και τα δομικά συστατικά του είναι η Σαπίλα, η Τοξικότητα, η Απατεωνιά.
Ως εκ τούτων και διόλου τυχαίως,
(σχεδόν) τα πάντα διέπονται από υστερικό καιροσκοπισμό και γίνονται με προχειρότητα.
Περιστασιακές νίκες, περιστασιακοί τίτλοι,
περιστασιακή επίδειξη νεοελληνικής ψευτομαγκιάς,
χωρίς τον παραμικρό προγραμματισμό και χωρίς το παραμικρό όραμα.
Υπ’ αυτό το καθεστώς,
κάθε υγιής προσπάθεια
-όπως, επί παραδείγματι, αυτή που κάνει ο Ιβάν Σαββίδης στον Π.Α.Ο.Κ.-
συκοφαντείται, καπελώνεται και πυροβολείται από τα θεσμικά παράκεντρα.
Και έτσι, φτάνουμε σε ένα μονοπωλιακών χαρακτηριστικών πλαίσιο,
όπου το Ποδόσφαιρο έχει πάψει προ πολλού να είναι «Λαϊκή Γιορτή»
και περιορίζεται να αποτελεί το πεδίο ασύδοτης δράσης
για την κάθε «Παράγκα» και για την κάθε «Εγκληματική Οργάνωση»,
με την αγαστή συνεργασία τής Δικαιοσύνης, τής Πολιτικής και τής Αστυνομίας.
Κατά τ’ άλλα, όλα καλά.
Ένας Παναθηναϊκούλης ενίκησε έναν Ολυμπιακούλη.
Ο Αθλητάμπουρας
(Ο «Αθλητάμπουρας» έχει πλέον τον δικό του λογαριασμό στο Twitter.
Ακολουθήστε τον, με δική σας ευθύνη,
στη διεύθυνση https://twitter.com/Athlitampouras)
