Σε σύγκριση με τον Παναθηναϊκό ο Ολυμπιακός μειονεκτεί στην Ευρώπη. Στην Ελλάδα οι κόκκινοι έχουν περισσότερους τίτλους, και πρωταθλήματα και κύπελλα, από τους πράσινους, όμως ακόμα και στη μονοκρατορία τους, χθες με Κόκκαλη, σήμερα με Μαρινάκη, στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, είναι άδειο μύδι.
Τι μας κατέδειξε ο Ολυμπιακός στο 3-0 με Άντερλεχτ και καπάκι στο 1-1 με Μπενφίκα, στα γήπεδα των αντιπάλων του; Όχι απλά ότι είναι ανώτερος, κυρίως ότι αγωνίστηκε με αυτοπεποίθηση από τη μία και από την άλλη με μεθοδικότητα.
Τέλος πάντων, ότι δεν υστερεί σε τίποτα προκειμένου να εξελιχθεί σε μία σταθερή ευρωπαϊκή δύναμη β’ διαλογής.
Όχι, δηλαδή, όπως ο Παναθηναϊκός, ο οποίος επειδή οι επιτυχίες του έξω από τα σύνορα ήταν σκόρπιες, μια στις τόσες, δεν κατάφερε ποτέ να γίνει μία σταθερή αξία, σε δεύτερο επίπεδο βέβαια.
Μην τρελλαθούμε. Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός δεν γίνονται από τη μια στιγμή στην άλλη Ντόρτμουντ και Τσέλσυ, Μίλαν και Παρί.
Η ποδοσφαιρική Ευρώπη θέλει τον Ολυμπιακό να ξεφύγει από τον επαρχιωτισμό του ντόπιου πρωταθλήματος. Με το τσάμπιονς ληγκ η ΟΥΕΦΑ κάνει μπίζνες. Ολυμπιακός, όπως ο Παναθηναϊκός, έχουν πελατεία τσούρμο.
Αν μέχρι σήμερα, μετά από έξι δεκαετίες ευρωπαϊκών διοργανώσεων, δεν μπόρεσαν να ανταποκριθούν στο «κάλεσμα» της Ευρώπης οι δύο λαοφιλέστερες ελληνικές ομάδες, το πρόβλημα το χρεώνονται οι ίδιες.
ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ και Ολυμπιακός κοτζαμπάσηδες στο χωριό τους, όπως οι Έλληνες, μια ζωή δεν αισθάνονται κομμάτι της Ευρώπης, γράφει ο apodytiriakias.gr
