Του Μάριου Βελέντζα
Το ‘χει η μοίρα φαίνεται του Ολυμπιακού να συνδέει την άνοδό του στην κορυφή της Ευρώπης με τις… «μυθικές» πόλεις της ευρωπαϊκής ιστορίας.
Τότε, ήταν η «Αιώνια Πόλη»: 1997, Ρώμη. Με οδηγό τον.. «Σοφό» και μπροστάρη τη φοβερή παρακαταθήκη που είχε αφήσει ο «Ξανθός», οι «ερυθρόλευκοι» κατάφεραν αυτό που τους στέρησε η ατυχία-απειρία (Τελ Αβίβ, 1994) και η ανωτερότητα του αντιπάλου (Σαραγόσα, 1995). Φασούλας, Ρίβερς, Νάκιτς, Βελπ, Τόμιτς, Σιγάλας, Παπανικολάου, Σούλης, Τάρλατς ήταν ορισμένοι από αυτούς που ήπιαν το νέκταρ από το… «Άγιο Δισκοπότηρο» της Καλαθοσφαίρισης.
Εκείνη τη χρονιά δεν υπήρχαν οι… δράκοι του παραμυθιού να «λαμπαδιάσουν» τα όνειρα μιας ομάδας που πάσχιζε με νύχια και με δόντια να φθάσει στην κορυφή. Η Μπανταλόνα και η Ρεάλ δεν είχαν προκριθεί καν στο Final Four, ενώ ο Σαμπόνις είχε ήδη κάνει το ταξίδι για την άλλη πλευρά του Ατλαντικού έναν χρόνο νωρίτερα. Και καθώς ένα χελιδόνι δεν φέρνει την Άνοιξη, ένας Τζόρτζεβιτς δεν ήταν αρκετός για να δώσει στην Μπαρτσελόνα, αυτό που θα κατακτούσε την επόμενη δεκαετία με τον «Σάρας» σε ηγετικό ρόλο.
Τώρα, είναι η Κωνσταντινούπολη: 2012, Πόλη. Η «Βασιλεύουσα», η «πόλη των Πόλεων», κι όλα τα λοιπά προσωνύμια που τη συνοδεύουν, μετατράπηκε στη Γη της Επαγγελίας για τους ταλαιπωρημένους (από τραυματισμούς και αμφισβήτηση) ταξιδιώτες του «ερυθρόλευκου» τρένου. Σπανούλης, Λο, Χάινς, Παπανικολάου, Πρίντεζης, Μάντζαρης καθώς και όλοι οι υπόλοιποι παίκτες κοίταξαν κατάματα τον δράκο του παραμυθιού και έζησαν το όνειρο. Κόντρα σε όλα τα προγνωστικά έβγαλαν έξω τη ρωσική «αρκούδα» και έγιναν οι κύριοι της σπηλιάς.
Ανάμεσα στο Τότε και στο Τώρα υπάρχουν δύο κοινές συνισταμένες: Ντούσαν Ίβκοβιτς και αμφισβήτηση. Ο «Σοφός» απέδειξε για άλλη μια φορά πως οι ομάδες… χτίζονται και δεν αγοράζονται, ακολουθώντας παράλληλα την παροιμία που λέει πως «στο τέλος ξυρίζουν τον γαμπρό». Μια χρονιά γεμάτη αμφισβήτηση ήταν το 1997, ένα έτος μέσα στην αμφιβολία το 2012. Το 1997 ήταν η ήττα από τον ΒΑΟ με κεντρικό πεντάρι τον Αιγύπτιο, Γκούντα.
Το 2012, οι «ερυθρόλευκοι» βρέθηκαν στο ίδιο έργο θεατές. Ο φετινός Ολυμπιακός είναι ένα σύνολο νέων παικτών, όπου με εξαίρεση τον Σπανούλη, κανείς τους δεν είχε ευρωπαϊκές παραστάσεις υψηλού επιπέδου. Η 30αρα από την ΤΣΣΚΑ, σε συνδυασμό με τις… άστοχες επιλογές στη θέση των ξένων στην αρχή της χρονιάς και την αντικατάστασή τους με παίκτες χωρίς τις περγαμηνές τύπου Κλέιζα, ήταν αρκετές για να προκύψουν τα ερωτηματικά. Ο μυθολογικός ήρωας έμεινε για άλλη μια φορά μόνος του να αντιμετωπίσει τους δαίμονές του. Ελάχιστος κόσμος στο ΣΕΦ. Ο «Σοφός» όμως ήξερε πολύ καλά τι έπρεπε να κάνει.
Χάνσελ και Γκρέτελ εναντίον… κακιάς μάγισσας
Τα τρομερά «μωρά» του Ντούντα καλούνταν να ενηλικιωθούν. Και καθώς το παιδί στο παραμύθι πρέπει να διασχίσει μόνο του το δάσος, αξιοποιώντας την κατάλληλη στιγμή την πληροφορία που θα του δώσει ο «μαγικός βοηθός» ή ο από μηχανής θεός, έτσι και οι «ερυθρόλευκοι» έπρεπε να επιστρατεύσουν κι άλλα στοιχεία προκειμένου να επέλθει η κάθαρση, να γίνει η ολοκλήρωση -να βγει να… τραγουδήσει η χοντρή και η παράσταση να κλείσει πανηγυρικά.
Τον τελευταίο ρόλο ανέλαβε ο Πρίντεζης. Ίσως δεν μάθουμε ποτέ αν όταν πήρε την μπάλα στα χέρια του, μετά από πάσα του Σπανούλη, ήρθαν στο μυαλό του εικόνες από το χαμένο καλάθι του Μπουρούση στο Βερολίνο ή από το δικό του στους τελικούς του πρωταθλήματος με τον Παναθηναϊκό. Αυτό που είναι βέβαιο είναι πως είχε το απαραίτητο «eye of the tiger».
Ο Ολυμπιακός έπαιξε κατά διαστήματα τρομερή άμυνα, βγάζοντας στο παρκέ τα στοιχεία εκείνα που είναι απαραίτητα προκειμένου να νικήσει έναν αντίπαλο, ο οποίος από τεχνικής πλευράς ήταν καλύτερος. Τα μεγάλα κορμιά της ΤΣΣΚΑ έστεκαν σαν σκιάχτρα μέσα στη ρακέτα, προκαλώντας τον φόβο σε κάθε αντίπαλο που είχε την ατυχία να βρεθεί στον διάβα τους. Ωστόσο, οι «ερυθρόλευκοι» με το πείσμα και την καρδιά τους ξύπνησαν μνήμες μιας άλλης εποχής. Τότε που ακόμα το παιχνίδι δεν είχε γίνει τόσο εγκεφαλικό και η… ψυχή αρκούσε να κάνει τον… μικρούλη Χάνσελ να ορθώσει το ανάστημά του απέναντι στην «κακιά» μάγισσα που σκόπευε να τον φάει.
Στο παραμύθι του Άντερσεν το «happy end» έρχεται να επιβραβεύσει την προσπάθεια δύο μικρών παιδιών να γλυτώσουν από μια πολύ δυσάρεστη κατάσταση. Ο Κιριλένκο δέσποζε σε άμυνα κι επίθεση, κάνοντας ό, τι μπορούσε προκειμένου να είναι έτοιμο το δείπνο. Η «κακιά» μάγισσα κράτησε για τον εαυτό της τα γλυκά όταν ο φωτεινός πίνακας έγραψε +19.
Λογάριαζε όμως χωρίς τη δίψα για διάκριση και τον «πληγωμένο» εγωισμό ενός συνόλου παικτών που βίωσε στο πετσί του την αμφισβήτηση σε όλη τη διάρκεια της χρονιάς.
«Εμείς από τους πρόποδες της γης,
κατακτητές της κορυφής
με τη σημαία μας ψηλά,
εμείς τι κι αν γεμίσαμε πληγές
βγήκαμε πάλι νικητές
γι αυτό να μη φοβάσαι πια»,
τραγουδούσαν οι οπαδοί των «ερυθρολεύκων» στη Ρώμη.
… 15 χρόνια μετά η ιστορία επαναλαμβάνεται.
