Με το θάνατο του Μίκαελ Σουμάχερ ο κόσμος δεν θα γίνει πιο φτωχός, όπως το αντίθετο συνηθίζεται να λέγεται, όταν αποχαιρετούν στο νεκροταφείο κάποιον σπουδαίο. Ούτε θα λείψει κάτι από την αυτοκινητοβιομηχανία και την αυτοκινητοδρομία.
Γράφω τούτες τις αράδες όσο ακόμα βρίσκεται σε κώμα το παλληκάρι που είχε κατανικήσει την ανίκητη μοίρα πάνω στο τιμόνι και του ‘κατσε η ανάποδη πάνω στο χιόνι.
Ο Χάρος γιορτάζει, λέγανε οι παληοί, όταν αρπάζει έναν νέο άνθρωπο, όπως είναι ο Σουμάχερ, μόλις χθες συμπλήρωσε τα 44 του. Λένε, ακόμα, ότι εκείνος που έχει καλό θάνατο, π.χ. στον ύπνο του, ό, τι πιο ιδεώδες, αυτό σημαίνει πως τον αγαπούσε ο Θεός. Λόγια.
Λόγια θανατικά. Για έναν πετυχημένο, τον Σουμάχερ. Έναν φιρμάτο. Που τα είχε όλα. Που δεν του έλειπε τίποτα. Να, που πεθαίνουν κι αυτοί. Και κάποιοι, όπως ο Γερμανός, εκτινάσσονται πρόωρα στο άλλο ημισφαίριο της ζωής.
Αν, τελικά, προκύψει το μοιραίο, ο Σουμάχερ δεν θα σταθεί καλοθάνατος. Μόνον η ζωή του είχε φερθεί τόσο καλά. Ανελέητο το πεπρωμένο.
ΗΡΩΙΚΟΣ θάνατος και τέλος πριν την ολοκλήρωση του κύκλου ζωής, γράφει ο apodytiriakias.gr
