Καθημερινή αθλητική στήλη,
αποκλειστικά για χουλιγκάνους, λοβοτομημένους και κάφρους
*** Χουλιγκάνοι, Λοβοτομημένοι και Κάφροι όλων των ομάδων,
όλων των κομμάτων
και όλων των θρησκειών,
σάς χαιρετώ…
*** Κάποτε ήταν «Η Φανέλα».
Κάποτε, και η «φανέλα» και το άρθρο της γράφονταν με κεφαλαία.
Κάποτε…
Κάποτε οι ομάδες δεν είχαν μπουτίκ·
σπανίως έβλεπες τούς φιλάθλους τής ίδιας ομάδας να φορούν την ίδια φανέλα.
Η ετήσια «collection» καθοριζόταν από τη βιοτεχνία τής κάθε γειτονιάς,
από τη λαϊκή, από κάποιο παζάρι, από κάποιο πανηγύρι.
Υπήρχε μία συγκινητική αισθητική απλότητα·
η Υψηλή Απαίτηση περιοριζόταν στη χαρά που έπαιρνες
επειδή είχες μία φανέλα που εδήλωνε ποια ομάδα αγαπούσες·
ένα συγκλονιστικό συναισθηματικό «cult».
Εκείνη η «Φανέλα», «Η Φανέλα», υπάρχει πλέον μόνο στη φαντασία μας.
Για την ακρίβεια, βιώνουμε τη Φαντασιοπληξία τής Μνήμης.
Η Μνήμη είναι αυτή που καθαγιάζει -έστω και προσωρινά-
τον κάθε αδιάφορο μισθοφόρο
που έρχεται έναντι αδρότατης αμοιβής να φορέσει τη «Φανέλα Μας».
Όχι, το Κριτήριο δεν χάνεται,
ούτε υφιστάμεθα Απώλεια Ποδοσφαιρικής Γνώσης·
όμως,
αυτός ο μισθοφόρος έχει το προνόμιο να ενδύεται τη φανέλα που αγαπήσαμε,
που μάς ονειρευθήκαμε μ’ αυτήν,
που τολμήσαμε την αυθαιρεσία να τη φορέσουμε αυτήν τη φανέλα
και να περιφέρουμε το Όνειρό Μας στις αγνές αλάνες.
Βιώναμε με πρωτογονισμό την Ομορφιά τού Ποδοσφαίρου,
ήμασταν οι «Πρωτόπλαστοι τού Ποδοσφαίρου».
Ο «Πηλός τής Δημιουργίας» ήταν το χώμα τής αλάνας·
ήταν ιερό χρέος μας να λερωθούμε.
Επιστρέφαμε στο σπίτι κάθιδροι και χωμάτινοι·
η φανέλα μας έμπαινε στο πλυντήριο (ή και στη σκάφη)
για να την είχαμε καθαρή στο επόμενο παιχνίδι·
ήταν ιερό χρέος μας να την ξαναλερώναμε.
Όλα αυτά, κάποτε…
*** Για να αλλάξει άρδην ένα «κάποτε»,
αρκεί μία αντιστροφή στη χρήση των εννοιών και μία προσθήκη εισαγωγικών.
Στην τωρινή εποχή, λοιπόν,
από τη «φανέλα στο πλυντήριο», βιώνουμε το «“πλυντήριο” στη φανέλα».
Το παράδοξο αυτής τής κατάστασης είναι ότι,
όσο περισσότερο σχετίζεται πλέον η φανέλα με το «πλυντήριο»,
τόσο πιο πολύ λερώνεται, βρομίζει.
Διαφθορά πάντοτε υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει.
Όμως, κάποιες εποχές είχαν «ρομαντική εγκληματικότητα».
Απ’ την άλλη,
ίσως να βλέπουμε πιο αυστηρά το «τώρα», διότι τώρα δεν είμαστε παιδιά.
Ίσως να φταίει και το γεγονός ότι δεν υπάρχουν πια αλάνες,
ώστε να βγούμε και να λερώσουμε τη φανέλα.
Ίσως να φταίμε κι εμείς,
που μεγαλώσαμε και δεν αντέχουμε το χώμα πάνω μας.
Να είναι άραγε ο Υποσυνείδητος Φόβος τού Θανάτου;
«Στημένο Στοίχημα» η Ζωή, με κέρδος μια «Φανέλα»!
*** Απόφθεγμα Ημέρας:
Το «Κάποτε» είναι το «“Ποτέ” των Ρομαντικών»!
ΣΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ
* Όσα θα συμβούν το τριήμερο…
* Ό,τι άλλο θέλουμε…
* Και ό,τι άλλο ήθελε προκύψει…
*** Γυρίστε ανάποδα την κλεψύδρα· ξεκινάει η αντίστροφη μέτρηση!
*** Τη Δευτέρα πάλι…
Ο Αθλητάμπουρας
