Καθημερινή αθλητική στήλη,
αποκλειστικά για χουλιγκάνους, λοβοτομημένους και κάφρους
*** Χουλιγκάνοι, Λοβοτομημένοι και Κάφροι όλων των ομάδων,
όλων των κομμάτων
και όλων των θρησκειών,
σάς χαιρετώ…
*** Επιτέλους πέρασε το μαρτύριο με το θλιβερό «Nations League»·
βλέπεις τη συγκεκριμένη διοργάνωση
και βαριέσαι πιο πολύ κι απ’ αυτόν που έφτιαξε τη σημαία τής Ιαπωνίας.
Γενικώς το Παγκόσμιο Ποδόσφαιρο έχει καταντήσει πλέον
σαν κάτι ωραιοσθενείς γκόμενες (δηλαδή, χειρότερες κι από ωραιοπαθείς),
που θέλουν να τονίζουν ασταμάτητα την παρουσία τους,
με σκοπό να ακούν’ διαρκώς εγκωμιαστικά σχόλια.
Μιλάμε για τραγική κατάσταση και για αισχρή αφαίμαξη·
μισθοσυντήρητοι και χαμηλόμισθοι
πάνε και δίνουν λεφτά από το υστέρημά τους,
για να πλουτίζουν οι επιτήδειοι τής «F.I.F.A.», τής «U.E.F.A.»,
αλλά και αναρίθμητοι ατάλαντοι ποδοσφαιριστές.
Άμπαλοι που παίζουν σε Εθνικές ομάδες
μόνο και μόνο επειδή πήραν μεταγραφή σε μεγάλο σύλλογο,
παιχνίδια μανατζαραίων, μισθοφόροι τύπου «Σκίμπε».
Παρέλαση κάνουν τα εκατομμύρια, με φόντο το Εθνόσημο,
με φόντο τη «Φανέλα».
Πρέπει να είσαι, ή αφόρητα ρομαντικός, ή εθνικιστής,
ώστε να σε ενδιαφέρει το ανερμάτιστο κατασκεύασμα
που λέγεται «Nations League».
Αλλά και γενικότερα, όπως πάει το πράγμα,
μόνο οι εθνικιστές
και τα άτομα με περιορισμένη αντιληπτικότητα τής Ιστορίας
ασχολούνται φανατικά με τις Εθνικές ομάδες.
Για ποιες «Εθνικές» μιλάμε;
Στη Γερμανία παίζουν Τούρκοι,
οι οποίοι, μάλιστα, δέχθηκαν ομαδικά πυρά,
όταν πήραν πρόσφατα το μέρος τού φασίστα Ερντογάν.
Σε σκανδιναβικές «Εθνικές» παίζουν μαύροι, και ούτω καθ’ εξής.
Όσα εθνόσημα και αν χρησιμοποιήσουμε
για να καλύψουμε τα αμείλικτα διδάγματα τής Ιστορίας,
το συμπέρασμα δεν αλλάζει·
πόσω μάλλον, όταν ζούμε στην «Εποχή τής Παγκοσμιοποίησης»,
όπου οι επιμειξίες είναι συνεχείς και αλλοπρόσαλλες
(πλέον, με εκμηδενισμένες τις αποστάσεις,
ένας λαός δεν ζευγαρώνει μόνο μεταξύ του ή με κάποιο γειτνιάζον έθνος,
αλλά βλέπεις -επί παραδείγματι- το ελληνικό «DN.A.»
να αναμειγνύεται συχνά με τη μαύρη ή την κίτρινη φυλή).
Άρα,
οι άνθρωποι οφείλουν να έχουν συνειδητοποιημένον τον λόγο
που τούς κάνει να βλέπουν φανατικά έναν αγώνα τής Εθνικής ομάδας τους.
Λόγου χάριν, μία νίκη τής Ελλάδας τι ακριβώς σημαίνει;
Πιστοποιεί την Εθνική Καθαρότητα;
Πιστοποιεί την Εθνική Ανωτερότητα;
ΓΕΛΟΙΟΤΗΤΕΣ.
*** Το 2014, στο Μουντιάλ τής Βραζιλίας,
στη χώρα όπου το Ποδόσφαιρο λατρεύεται σαν θεός,
συνέβη ένα γεγονός που τυπικώς είναι ασεβέστατο·
πένητες Βραζιλιάνοι καίγαν’ τη σημαία τους,
διαμαρτυρόμενοι για τα υπέρογκα ποσά που ξοδεύονταν για τη διοργάνωση
(όπως και για τούς Ολυμπιακούς Αγώνες που διεξήχθησαν δύο χρόνια μετά)
και όχι για κοινωνικά αγαθά όπως η Υγεία και η Παιδεία.
Όσο κι αν ακουστεί εμπρηστικό αυτό που θα πω,
και όσο κι αν πάει κόντρα στην προσωπική μου αντίληψη
περί σεβασμού προς τα Εθνικά Σύμβολα,
αυτό το κάψιμο σημαίας, το οργισμένα συμβολικό,
είχε ένα θετικό πρόσημο.
Όταν το ίδιο σου το κράτος,
όταν η ίδια σου η πατρίδα,
σε αντιμετωπίζει σα να είσαι σκουπίδι
και σού τονίζει σε κάθε ευκαιρία, κάθε μέρα, κάθε στιγμή,
ότι είσαι ένα αναλώσιμο ον και ότι η ζωή σου δεν έχει την παραμικρή αξία,
δεν θα καταδικάσω με δογματικό και ελιτίστικο τρόπο
το γεγονός ότι φτάνεις να καις τη σημαία σου.
Πόσω μάλλον, όταν μιλάμε για τούς Βραζιλιάνους,
οι οποίοι το 1950, μετά τον άτυχο τελικό με αντίπαλο την Ουρουγουάη,
αυτοκτονούσαν πηδώντας από τις κερκίδες τού «Μαρακανά».
*** Σε αυτό το σημείο θέλω να ζητήσω «Συγγνώμη» από έναν τοίχο στο Παγκράτι.
Ναι, όσο κι αν ακούγεται από παράξενο έως αλλόκοτο,
θέλω να ζητήσω «Συγγνώμη» από έναν τοίχο.
Πάνε πολλά χρόνια
από τότε που είχα σχέση με ένα υπέροχο κορίτσι που έμενε στο Παγκράτι.
Κάθε φορά που πήγαινα να την πάρω από το σπίτι της,
περνούσα από κεντρικό δρόμο τής περιοχής
και η ματιά μου έπεφτε πάντα στον τοίχο ενός κτηρίου
όπου υπήρχε γραμμένο το εξής σύνθημα..:
«Το Κράτος σε γαμάει και εσύ φωνάζεις “Ζήτω η Ελλάς”»!
(δεν το λογοκρίνω,
διότι θεωρώ άνανδρο και αφόρητα πουριτανικό
να λογοκρίνεις την Ουσία στον βωμό των Τύπων)
Κάποτε, με το υπέροχο κορίτσι χωρίσαμε.
Έπαψα να περνώ από το Παγκράτι,
έπαψε αυτή η περιοχή να αποτελεί κομμάτι τής καθημερινότητάς μου.
Όμως, πριν από μερικούς μήνες ξαναπέρασα από εκεί,
από τον ίδιον κεντρικό δρόμο,
και η ματιά μου ανεζήτησε το εν’ λόγω σύνθημα·
ήθελα να αποκαταστήσω την παράλειψή μου
και επιτέλους να το απαθανάτιζα.
Μετά λύπης μου, διεπίστωσα ότι πλέον δεν υπήρχε·
κάποιοι το είχαν σβήσει.
Με μέμφθηκα. Στεναχωρέθηκα.
Ήταν μπροστά μου κάθε μέρα και δεν είχα δεήσει να κάνω ένα «κλικ».
Αυτό το σύνθημα με είχε κάνει να αγαπήσω τον τοίχο,
σε αυτόν τον τοίχο όφειλα το σύνθημα που είχα αγαπήσει.
Το σύνθημα σβήστηκε επειδή ενοχλούσε·
ανόητοι και ανούσιοι θα υπάρχουν πάντα.
Οι ίδιοι ανόητοι και ανούσιοι,
που όταν κάποιος άνθρωπος τούς πει «Σ’ αγαπάω, ρε μαλάκα.»,
θα σταθούν στο «ρε μαλάκα» και όχι στο «Σ’ αγαπάω».
Ζητώ συγγνώμη από τον τοίχο στο Παγκράτι·
μόνο αυτός μπορεί να τη μεταφέρει
στο σύνθημα που για πολύν καιρό ήταν γραμμένο πάνω του.
*** Η προσωπική ιστορία που μόλις αναγνώσατε,
συνδέεται άρρηκτα με τη λιμοκτονούσα «Βραζιλία τής Φαβέλας».
Συνδέεται άρρηκτα με κάθε τι, δήθεν «Εθνικό».
Όχι, δεν απαρνιέμαι τη χαρά για την (εκάστοτε) Εθνική Επιτυχία,
αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι την έννοια «Έθνος»
θα τη βάζω ψυχαναγκαστικά πάνω από την έννοια «Άνθρωπος».
Όταν μάλιστα το Έθνος παίρνει τη μορφή τού Κράτους,
εκεί πια είναι δρομολογημένη η Κυριαρχία τού Φασισμού.
Φυσικά,
το Ποδόσφαιρο αποτελεί πάντοτε πρόσφορο έδαφος
για την επώαση και την ανάπτυξη φαινομένων μαζικής λοβοτομής.
«Πάρε “Nations League”, Κόσμε.
Τώρα σού δίνουμε ακόμη περισσότερες ευκαιρίες
να αλαλάζεις για το έθνος σου
και το μόνο που σού ζητάμε ως αντάλλαγμα
είναι να πληρώνεις εισιτήριο για τούς αλαλαγμούς σου.
Οι τραπεζικοί λογαριασμοί μας είναι γεμάτοι με εκατομμύρια
και το οφείλουμε στους εθνικούς και στους συλλογικούς αλαλαγμούς σου, Κόσμε.
Συνέχισε να ουρλιάζεις, να συνεχίσουμε να πλουτίζουμε.».
Και οι νοούντες νοήτωσαν…
Απόφθεγμα Ημέρας:
– Γιατί φοράς μαύρα; Έχεις πένθος;
– Όχι, έχω… Έθνος.
(διάλογος μ’ έναν φασίστα)
ΣΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ
* Ποδόσφαιρο και Δικαιοσύνη:
Όταν τα συγκοινωνούντα δοχεία παριστάνουν τούς αγνώστους.
* Ό,τι άλλο θέλουμε…
* Και ό,τι άλλο ήθελε προκύψει…
*** Γυρίστε ανάποδα την κλεψύδρα· ξεκινάει η αντίστροφη μέτρηση!
*** Αύριο πάλι…
Ο Αθλητάμπουρας
