Καθημερινή αθλητική στήλη,
αποκλειστικά για χουλιγκάνους, λοβοτομημένους και κάφρους
*** Χουλιγκάνοι, Λοβοτομημένοι και Κάφροι όλων των ομάδων,
όλων των κομμάτων
και όλων των θρησκειών,
σάς χαιρετώ…
*** Το θέμα που είχα προαναγγείλει αναβάλλεται και μεταφέρεται για το άμεσο μέλλον,
καθώς προέκυψε καυτή επικαιρότητα και μάλιστα εις διπλούν·
ο Μαρινάκης διώκεται οριστικώς για την υπόθεση με τα στημένα παιχνίδια,
ενώ στην Α.Ε.Κ. επεβλήθη τιμωρία αφαίρεσης τριών βαθμών
για τα επεισόδια που δημιούργησαν οι οπαδοί της στο ματς με τον Ολυμπιακό.
Πάμε να τα πάρουμε ένα-ένα
(παρ’ ότι, επί τής ουσίας,
αυτά τα δύο θέματα είναι μέλη τού ίδιου -πάσχοντος από σηψαιμία- σώματος).
*** Για μιαν ακόμη φορά
ο νυν ιδιοκτήτης και πρόεδρος τού Ολυμπιακού είναι κατηγορούμενος
(δεν είναι ότι το επιζητάει·
απλά, επειδή θέλει να τιμά τις παραδόσεις,
συνεχίζει την τραγική παράδοση που έχουν δημιουργήσει
όσοι έχουν υπάρξει στον ύψιστο θώκο τής πειραϊκής ομάδας
κατά τις τελευταίες δεκαετίες).
Πέρα, όμως, από το οποιοδήποτε δηκτικό σχόλιο,
η σκληρή αλήθεια είναι
ότι ο Ολυμπιακός υφίσταται ακραία δυσφήμιση ως σύλλογος·
όχι επειδή ο ιδιοκτήτης-πρόεδρος τής Π.Α.Ε. διώκεται από τη Δικαιοσύνη,
αλλά διότι το γεγονός αυτό είναι αδιαλείπτως επαναλαμβανόμενο
και ουδείς ξαφνιάζεται.
«Ο Μαρινάκης κατηγορούμενος»·
ή όπως λένε οι Αμερικανοί..: «Άλλη μια μέρα στη δουλειά.».
Φυσικά, ο (κάθε) Μαρινάκης μπορεί να έχει το ποιόν που έχει·
το μείζον πρόβλημα έγκειται
στην αντανακλαστική κουλτούρα που παράγεται διά τής Επαναληπτικότητας.
Ένα άτομο -ανεξάρτητα αν είναι αθώο ή ένοχο-
διώκεται συνεχώς από τη Δικαιοσύνη·
και ενώ διώκεται συνεχώς, συνεχώς δεν τιμωρείται.
Ως εκ’ τούτου,
προκύπτει μία συνθήκη που αποτελεί εκκωφαντικό κόλαφο για τη Δικαιοσύνη·
ή η Δικαιοσύνη προσπαθεί συνεχώς να ενοχοποιήσει έναν αθώο,
ή η Δικαιοσύνη αθωώνει συνεχώς έναν ένοχο.
Ό,τι κι αν συμβαίνει από τα δύο
(διότι, ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ ένα από τα δύο συμβαίνει),
το μήνυμα που εκπέμπεται προς την Κοινωνία
είναι σαθρό, εκμαυλιστικό, εκφυλιστικό
και επιτίθεται με θανατηφόρο τρόπο στον πυρήνα της.
*** Και ποιος είναι ο «Πυρήνας τής Κοινωνίας»;
Είναι οι νεαροί που κάναν’ τα επεισόδια στο ματς Α.Ε.Κ.-Ολυμπιακός
(πήγα να γράψω «…στο παιχνίδι Α.Ε.Κ.-Ολυμπιακός»,
παρασυρμένος από την επελθούσα ταυτοποίηση και συνωνυμοποίηση
των εννοιών «Παιχνίδι» και «Βία»).
Η πιο εύκολη και σύντομη λύση
είναι να χαρακτηρίσουμε αυτούς τούς νεαρούς
με τούς επιθετικούς προσδιορισμούς «άμυαλοι, απαίδευτοι, ακαλλιέργητοι»
(ή όποιαν άλλη μειωτική λέξη εσείς θέλετε).
Ο δύσκολος δρόμος είναι να πάμε στη «Ρίζα τού Προβλήματος»,
να εντοπίσουμε το «Γιατί;» και να επιτεθούμε στο «Διότι…» του.
Θα είναι ανόητη υπεραπλούστευση και αίολη προσέγγιση
αν τα φορτώσουμε (ξανά) όλα στην Παιδεία·
σαφώς και η Παιδεία αποτελεί δομική κολώνα για το κοινωνικό οικοδόμημα,
αλλά δεν μπορεί να γίνεται η εύκολη λύση μας
επειδή βαριόμαστε να προσεγγίσουμε με τη δέουσα προσοχή μία μάστιγα.
Ε λοιπόν, πάνω από την Παιδεία υπάρχει η Δικαιοσύνη·
βεβαίως, μιλάμε έτσι κι αλλιώς για αλληλένδετες έννοιες,
που η μία παρασύρει -είτε θετικά, είτε αρνητικά- την άλλη.
Όμως, στην περίπτωση τής νεοελληνικής μπανανίας,
πλέον δύναμαι να πω μετά βεβαιότητας
ότι αυτό που προέχει και ζητείται επειγόντως είναι η Δικαιοσύνη·
διότι, δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι τα επεισόδια στη Ριζούπολη,
στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης»
(οποία Ντροπή τής Ιστορίας
να εμπλέκεται το ονοματεπώνυμο τού Ήρωα τής Ελληνικής Επανάστασης
με τον ξυλοδαρμό των παικτών τού Πλατανιά και με άλλα πολλά),
στην Τούμπα, στη Λεωφόρο, και στο Ο.Α.Κ.Α. (παλαιότερα και προσφάτως),
έχουν όλα την ίδια γενεσιουργό αιτία.
Και το όνομα αυτής: Ατιμωρησία.
Προσοχή: Σε μία διεφθαρμένη κοινωνία,
το μείζον πρόβλημα δεν είναι ότι δεν αποδίδεται δικαιοσύνη.
Το μείζον πρόβλημα είναι ότι η δικαιοσύνη αποδίδεται επιλεκτικά,
αποσπασματικά, αλαζονικά, φασιστικά.
Το ατιμώρητο προηγούμενο επεισόδιο οδηγεί στο επόμενο
και έτσι δημιουργείται και εγκαθιδρύεται στην Κοινωνία
και ιδίως στη Νεολαία,
μία στρεβλή αλλά και -τρόπον τινά- δικαιολογημένη νοοτροπία,
που λέει
«Τον άλλον που έκανε πριν από ’μένα το ίδιο με ’μένα,
γιατί δεν τον τιμώρησες και ’μένα με τιμωρείς;».
Σ’ αυτό το ακλόνητο επιχείρημα τι απαντά η «Νεοελληνική Δικαιοσύνη»;
Σ’ αυτό το αμείλικτο ερώτημα τι απαντά η «Νεοελληνική Δικαιοσύνη»;
Φυσικά,
δεν γίνεται να παραβλέψουμε και τις ευθύνες των ομάδων
στη διαιώνιση αυτού τού ζόφου.
Θυμίζω την αλήστου μνήμης -παιδαγωγικώς αισχρή- φράση τού Σωκράτη Κόκκαλη,
μετά τα επεισόδια ανάμεσα σε οπαδούς τού Ολυμπιακού και τού Παναθηναϊκού,
την παραμονή τού ημιτελικού τού «Final-4» τής Σαραγόσα το 1995..:
«Αυτούς τούς οπαδούς έχουμε,
και ούτε μπορούμε, ούτε θέλουμε να τούς αλλάξουμε.»,
είχε πει για τούς άμισθους χουλιγκάνους τής ομάδας του
(πολλοί εκ’ των οποίων τα επόμενα χρόνια έγιναν… έμμισθοι).
Έτσι,
φτάνουμε σε περιπτώσεις όπως η περυσινή στην Τούμπα
και η τωρινή στο Ο.Α.Κ.Α.,
όπου οι ομάδες εξανίστανται και αγανακτούν
για τις τιμωρίες που τούς επιβάλλονται.
Ο Π.Α.Ο.Κ., από όσα συνέβησαν την προηγούμενη σεζόν,
το μόνο που εκράτησε ήταν ότι «Η Α.Ε.Κ. είναι χάρτινη.»·
για τον ανεγκέφαλο που εσημάδεψε με το ρολό τής ταμειακής
τον θεατρίνο και θλιβερό Γκαρσία
(και δυστυχώς για τον Π.Α.Ο.Κ., εσημάδεψε καλά),
ούτε κουβέντα.
Η Α.Ε.Κ. διαμαρτύρεται κι αυτή,
και ήδη στις τάξεις της γίνεται λόγος για αλλοίωση τού πρωταθλήματος.
Μόνο που έχουμε ξεχάσει κάτι πολύ σημαντικό…
Ο Ολυμπιακός, ο Παναθηναϊκός, η Α.Ε.Κ., ο Π.Α.Ο.Κ.,
δεν είναι πλέον τα ερασιτεχνικά σωματεία
που μάς συγκινούσαν με την αυταπάρνησή τους
και μάς έκαναν να φοράμε με δάκρυα στα μάτια τις φανέλες τους.
Είναι ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ.
Ναι,
έχουν ως αφετηρίες τους και ως θεμέλιες λίθους τους
την Ιστορία και το Συναίσθημα,
αλλά είναι επιχειρήσεις.
Είναι εταιρείες, και μάλιστα, ιδιωτικές.
Ποιος είναι ο λόγος που τα συμφέροντα ιδιωτικών εταιρειών
τα προστατεύει η -χρηματοδοτούμενη από τούς Έλληνες πολίτες- Αστυνομία;
Θέλουν δέκα χιλιάδες αστυνομικούς σε ένα ντέρμπι;
Να νοικιάσουν δέκα χιλιάδες σεκιουριτάδες.
Επίσης,
να βάλουν κάμερες στα γήπεδα
και όχι μόνο να οδηγούν στη σύλληψη των κάφρων,
αλλά και να τούς κάνουν μηνύσεις και αγωγές για διαφυγόντα κέρδη.
Χωρίς την παραμικρή διάθεση να χυδαιολογήσω,
παρά μόνον με χρέος να καταγράψω με ακρίβεια την πραγματικότητα,
είναι μαλάκας ο φίλαθλος
που από το υστέρημά του και τη βαθιά αγάπη του για την ομάδα,
αγοράζει εισιτήριο διαρκείας και χάνει τούς μισούς αγώνες
επειδή κάποιοι τραμπούκοι θέλουν να εξασκήσουν το «χόμπι» τους..;
Αυτή είναι η κατάντια τής νεοελληνικής μπανανίας..:
Ο Σωστός αισθάνεται Μαλάκας.
Και πώς εξελίσσεται στη συνέχεια
η ψυχολογία ενός σωστού ανθρώπου που βιώνει τέτοια βαθιά αίσθηση αδικίας;
Βρίσκεται μπροστά σε ένα αφόρητο δίλημμα..:
Ή θα γίνει μαλάκας, ή θα υπομένει ισοβίως και θα γίνει Ήρωας.
Έχετε αναλογιστεί ποιο είναι βαρύτερο φορτίο από τα δύο;
Για να το εκφράσω με πιο προσωπικό τρόπο,
απαντήστε ειλικρινά και με το χέρι στην καρδιά, εσείς τι θα επιλέγατε;
Παρακάμψτε την ευκολία των Λόγων και μπείτε στη δυσκολία τού Λόγου.
Θα αντέχατε να είστε Ήρωας σε μία κοινωνία γεμάτη μαλάκες;
*** Ακριβώς, λοιπόν, επειδή είναι πολύ πιο εύκολο να είμαστε μαλάκες,
φτάσαμε στην κατάντια που φτάσαμε.
Φτάσαμε στο σημείο να φυλακίζονται καστανάδες,
την ώρα που πρεζέμπορες κυκλοφορούν ελεύθεροι και θεωρούνται «ήρωες».
*** Δεν αντέχουμε τόση «δικαιοσύνη». Φέρτε μας λίγη αδικία…
Φέρτε μας λίγη αδικία να αποκαταστήσουμε την Τιμή τού Ήρωα!
Απόφθεγμα Ημέρας (με ποιητικό τρόπο):
Ήταν άρρωστοι για χρόνια…
Τούς εκοίταξε ο Χρόνος,
και αρρώστησε κι αυτός.
ΣΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ
* Όσα θα συμβούν το τριήμερο…
* Ό,τι άλλο θέλουμε…
* Και ό,τι άλλο ήθελε προκύψει…
*** Γυρίστε ανάποδα την κλεψύδρα· ξεκινάει η αντίστροφη μέτρηση!
*** Τη Δευτέρα πάλι…
Ο Αθλητάμπουρας
