Καθημερινή αθλητική στήλη,

αποκλειστικά για χουλιγκάνους, λοβοτομημένους και κάφρους

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

 

*** Χουλιγκάνοι, Λοβοτομημένοι και Κάφροι όλων των ομάδων,

όλων των κομμάτων

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

και όλων των θρησκειών,

σάς χαιρετώ…

 

*** Η Ελληνική Γλώσσα είναι ο σημαντικότερος πολιτιστικός και πολιτισμικός θησαυρός

στην Ιστορία τής Ανθρωπότητας.

Κάθε λέξη της έχει τη δική της δυναμική

και μία μικρή αλλαγή στην οποιανδήποτε διατύπωση

δύναται να απονείμει εύστοχα το Νόημα ή να επιφέρει Διαστρέβλωση.

 

Γιατί αυτός ο πρόλογος..;

Διότι πρέπει να βάλουμε κάποια πράγματα στη θέση τους,

όσον αφορά στην αξιολόγηση τού επικείμενου υποβιβασμού τού Ολυμπιακού.

 

Ο κυρίαρχος δημοσιογραφικός τίτλος -σε έγκριτα Μέσα Ενημέρωσης-  

που περιγράφει την πτώση τού τρις πρωταθλητή Ευρώπης στην «Α2»

είναι «Η Κηδεία του Ελληνικού Μπάσκετ».

Προσωπικώς, έχω μία κάπως διαφοροποιημένη άποψη,

την οποία ευθύς αμέσως θα αναλύσω…

 

*** Κατ’ αρχάς και κατ’ αρχήν,

οφείλουμε από σεβασμό προς την ίδια τη Ζωή

και κυρίως προς τούς ανθρώπους που έχουν χάσει κάποιο οικείο τους πρόσωπο,

να τονίσουμε -αν μη τι άλλο-

ότι ο προσδιορισμός «Κηδεία» είναι εν’ προκειμένω απολύτως μεταφορικός.

 

Όμως, ακόμη και το «Καθ’ Υπερβολήν» είναι σε αυτήν την περίπτωση ευάλωτο.

«Η Κηδεία του Ελληνικού Μπάσκετ» θα ήταν ακριβής προσδιορισμός,

αν το σάπιο ποδοσφαιρικό φαινόμενο με τον δολοφονημένο Φιλόπουλο

και με τις διάφορες τρομοκρατικές ενέργειες κατά διαιτητών και περιουσιών

είχε επεκταθεί και στο Εθνικό μας Άθλημα·

αν και πλέον, είμαστε κοντά σε μία τέτοια εξέλιξη,

αφού ήδη υπήρξε η επιδρομή των τραμπούκων

έξω από το σπίτι τού διαιτητή Αναστόπουλου

(ευτυχώς, χωρίς ιδιαίτερες συνέπειες· τουλάχιστον, προς το παρόν).

 

Ως εκ’ τούτων, εγώ θα αλλάξω ελαφρώς τον επικρατούντα τίτλο,

ώστε να αποδώσω με απόλυτη ακρίβεια το Νόημα..:

«Κηδεία στο Ελληνικό Μπάσκετ».

Και εξηγώ τη διαφορά…

 

Τα παλιά τα χρόνια,

όταν η Ελληνική Επαρχία ανθούσε και τα χωριά ήταν πυκνοκατοικημένα,

κάθε φορά που κάποιος επέθαινε οι καμπάνες χτυπούσαν πένθιμα.

Εκεί, λοιπόν,

η κατάσταση περιγραφόταν με τη φράση «Έχουν κηδεία στο χωριό.».

Συνελόντι ειπείν,

άλλο είναι να έχει πεθάνει ένας κάτοικος,

και άλλο να έχει πεθάνει ολόκληρο το χωριό.

 

Ως εκ’ τούτων,

ακόμη κι αν δεχθούμε την -κατ’ εμέ- ανακριβή προσέγγιση

ότι με τον υποβιβασμό του στην «Α2» ο Ολυμπιακός πεθαίνει,

ασεβούμε βαθύτατα προς τις ομάδες που παραμένουν ζωντανές και ευτυχείς

(και σιγά κιόλας το πρωτάθλημα που είχαμε όλα αυτά τα χρόνια·

να θυμίσω ότι από τη σεζόν 2005-2006

περιμέναμε πότε θα ερχόταν ο Μάϊος

και φτάναμε -οποία πλήξις-

να βλέπουμε επί 13 συναπτά έτη στους τελικούς το ίδιο ζευγάρι·

χώρια που τώρα μπορεί να φάει φλασιά και κάποιος επενδυτής τύπου Σαββίδη,

και να δούμε -όπως στο ποδόσφαιρο- νέο δίπολο).

 

*** Ο κάτοικος τού χωριού για τον οποίο μιλήσαμε στο παράδειγμα,

δεν σημαίνει ότι όσο ζούσε ήταν αγαπητός σε όλους·

αντιθέτως,

κάνοντας μία αναγωγή στα γεγονότα των δύο τελευταίων εβδομάδων

και παρατηρώντας τις συνολικές αντιδράσεις,

οι 13 εναπομείναντες κάτοικοι τού μπασκετικού χωριού τής «Α1»

δεν χολοσκάνε για τον «πεθαμένο».

 

Ο «εκλιπών» τούς ήταν επί χρόνια συμπαθής,

ασχέτως από το γεγονός ότι ιδίως με έναν συγκεκριμένο συγχωριανό

είχε διαρκείς τσακωμούς και ήταν άσπονδοι εχθροί·

αλλά ακόμη κι αυτοί οι δύο, οι μοναδικοί μεγαλοτσιφλικάδες τού τόπου,

τα έβρισκαν για χάρη τού χωριού.

 

Το τελευταίο διάστημα, όμως,

ο μετέπειτα «αποδημήσας» είχε μείνει ρέστος

(εξ’ ου και ο υπότιτλος «Restos In Piece» που έβαλα στο άρθρο)

και

-στην απέλπιδα προσπάθεια

να διατηρήσει αναλλοίωτο το πρότερο πρεστίζ του στην κλειστή κοινωνία-

φερόταν σε όλους με πολύ άσχημο τρόπο,

τούς προσέβαλλε, τούς εμείωνε, εκοίταζε μόνο την πάρτη του.

 

Μέχρι κι εκείνοι που κάποτε τον εκοίταζαν με θαυμασμό,

τώρα αισθάνονταν να τον έχουν βαρεθεί ή και να τον απεχθάνονται.

Μάλιστα, η κορύφωση τής απαξίωσης ήρθε,

άμα τη ανακοινώσει τού θανάτου του·

οι καμπάνες τού χωριού, αντί να ηχήσουν πένθιμα,

εχτύπησαν χαρμόσυνα σαν τρελές.

 

*** Ανακεφαλαιώνοντας…

 

Η ευκολονόητη αλληγορία που μόλις αναγνώσατε,

περιγράφει με λογοτεχνικό τρόπο το κλίμα και τις καταστάσεις

που βιώνει εδώ και τρεις μήνες το Εθνικό μας Άθλημα,

με τελική κατάληξη την απουσία τής ομάδας τού Ολυμπιακού

από το χθεσινό προγραμματισμένο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό στο «Ο.Α.Κ.Α.».

 

Το Ελληνικό Μπάσκετ δεν επέθανε και ουδεμία «κηδεία» υπάρχει.

Ο Ολυμπιακός θα πάει

-αν δεν προκύψει, εν’ τω μεταξύ, κάποια απίθανη αλχημεία-

να εκτίσει την οδυνηρή ποινή που μόνος του επέλεξε για τον εαυτό του

και κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα, θα επιστρέψει.

(το πιθανότερο, βεβαίως, είναι ότι θα επανακάμψει σύντομα).

 

Ίσως, μάλιστα,

αυτή η περιπέτεια που εξεκίνησε ως άκαιρη και άστοχη επίδειξη μαγκιάς

και εξελίχθηκε σε εμμονική αυτο-ηρωοποίηση και αυτο-θυματοποίηση,

να τού θυμίσει την Αξία τής Συνύπαρξης και τον (Αυτο)Σεβασμό.

Διότι αν δεν καταφέρει εν’ τω συνόλω του ο σύλλογος Ολυμπιακός

να προβεί στην απαραίτητη ενδοσκόπηση και αυτοκριτική του,

κάθε φορά που θα «πεθαίνει», σε κάθε «θάνατό» του,

οι καμπάνες τού χωριού του, αλλά και των διπλανών χωριών,

θα χτυπούν χαρμόσυνα.

Αξίζει;

 

Απόφθεγμα Ημέρας (εμμέτρως):

Δεν είσ’ αυτός που ξέραμε,

έχεις πεθάνει χρόνια,

φορμόλη μάς μυρίζεις πια

κι εσύ τη λες «κολώνια».

 

ΣΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ

* Το μήνυμα που άφησε πίσω του ο «ερυθρόλευκος» αυτόχειρας

* Ό,τι άλλο θέλουμε…

* Και ό,τι άλλο ήθελε προκύψει…

 

 *** Γυρίστε ανάποδα την κλεψύδρα· ξεκινάει η αντίστροφη μέτρηση!

 

*** Αύριο πάλι…

 

Ο Αθλητάμπουρας

σχόλια αναγνωστών
oδηγός χρήσης