Καθημερινή αθλητική στήλη,
αποκλειστικά για χουλιγκάνους, λοβοτομημένους και κάφρους
*** Χουλιγκάνοι, Λοβοτομημένοι και Κάφροι όλων των ομάδων,
όλων των κομμάτων
και όλων των θρησκειών,
σάς χαιρετώ…
*** Στο ήρεμο κράτος τής Σαμόα που βρίσκεται στον Ειρηνικό ωκεανό
και διέπεται από την πρωτόγονη Πολυνησιακή Παράδοση,
η μέρα έχει μπει για τα καλά.
Ο 10χρονος Ρόμπερτ-Λιούϊς
-ο οποίος οφείλει τα δύο ονόματά του στον νουννό του,
τον σημαντικό Σκοτσέζο λογοτέχνη Στίβενσον
που έγραψε το περίφημο μυθιστόρημα «Το Νησί των Θησαυρών»
και έζησε τα τελευταία του χρόνια σε αυτόν τον όμορφο τόπο-
έχει ήδη φάει το πρωϊνό που τού ετοίμασε η μαμά του
και τώρα επιδίδεται σε διαδικτυακή περιήγηση στον υπολογιστή του.
Ο μικρός ήρωας τής ιστορίας μας, αγαπά πολύ το Ποδόσφαιρο,
αν και η πατρίδα του θεωρείται ως «Η Απόλυτη Διακωμώδηση τού Αθλήματος»
και η ιδανική εκδοχή τού όρου «Καφενείο»·
διόλου τυχαίο,
ότι το σκορ που αποτελεί παγκόσμιο ρεκόρ σε επίσημο διεθνή ποδοσφαιρικό αγώνα,
συνέβη στον αγώνα Αυστραλία-Σαμόα
(στις 11 Απριλίου 2001, στο πλαίσιο των προκριματικών για το «Μουντιάλ» τού 2002):
31-0!
Όμως, ο Ρόμπερτ-Λιούϊς δεν είναι άμπαλος όπως η Εθνική τής χώρας του,
καθώς είναι «παιδί τού Internet»
και εμπλουτίζει επί καθημερινής βάσεως τις ποδοσφαιρικές προσλαμβάνουσές του·
παρακολουθεί όλους τούς μεγάλους αγώνες και τις σημαντικές διοργανώσεις,
βλέπει διαρκώς βιντεάκια στο «YouTube»,
ξέρει απ’ έξω κι ανακατωτά τι συμβαίνει στη «Μητρόπολη τού Παγκοσμίου Ποδοσφαίρου»,
την Ευρώπη.
…
Ετούτο το φαινομενικώς συνηθισμένο μεσημέρι,
ο πιτσιρικάς μας πρόκειται να δοκιμάσει μία μεγάλη έκπληξη,
καθώς -στη διάρκεια τής πλοήγησής του στον Παγκόσμιο Ιστό-
βλέπει μία πρωτοφανή εικόνα.
«Μπαμπά, μπαμπά, τρέχα να δεις…», φωνάζει έκπληκτος (σ)τον πατέρα του.
Πράγματι,
ο μπαμπάς τού Ρόμπερτ-Λιούϊς σπεύδει να διαπιστώσει ιδίοις όμμασι
τι είναι αυτό που παρεξένεψε τον αγαπημένο του γυιο.
Κοιτάζει τη φωτογραφία και αισθάνεται κι αυτός την ίδια έκπληξη.
«Μπαμπά,
ποιος είναι αυτός ο χοντρούλης ποδοσφαιριστής
που σηκώνει το κύπελλο στην Ελλάδα και μάλιστα φορώντας κοστούμι;
Τι θέση να παίζει άραγε αυτός ο χοντρούλης;
Και γιατί δεν φοράει τη στολή τής ομάδας όπως οι υπόλοιποι παίκτες;».
Η φωτογραφία που έχει δει ο μικρός, είναι αυτή..:
Με γουρλωμένα μάτια,
πατέρας και γυιος προσπαθούν να καταλάβουν περί τίνος ακριβώς πρόκειται.
Και πριν συνέλθουν από το πρώτο σοκ, βλέπουν κι αυτήν τη φωτογραφία..: 
Και στη συνέχεια, κι αυτήν (και πολλές ακόμη παρόμοιες)..: 
Το βαφτιστήρι τού Ρόμπερτ-Λιούϊς Στίβενσον έχει μείνει άναυδο·
όσο κι αν εκληρονόμησε από τον νουννό του
την πλούσια (λογοτεχνική) φαντασία του,
αδυνατεί να καταλάβει τι ακριβώς είναι αυτές οι εικόνες.
Όμως,
ούτε ο πατέρας τού πιτσιρικά είναι σε θέση να ερμηνεύσει το αλλόκοτο θέαμα
και να (το) εξηγήσει στο παιδί.
*** Ακόμη και για τη χειρότερη -σε ποδοσφαιρικό επίπεδο- χώρα στον κόσμο,
ακόμη και για την άμπαλη Σαμόα
που δέχεται 31 γκολ σε προκριματικό αγώνα Παγκοσμίου Κυπέλλου,
η εικόνα με έναν εγωκεντρικό ιδιοκτήτη ομάδας
να παραγκωνίζει τούς ποδοσφαιριστές και να σηκώνει πρώτος το εκάστοτε τρόπαιο,
είναι αδιανόητα παρακμιακή.
Και βεβαίως,
την ώρα που ο Μαρινάκης επιδίδεται σε μία σπασμωδική και παραδόπιστη διαδικασία
-την οποία στο χωριό μου ονομάζουμε «ξεπούλημα»
και στην πόλη μου ονομάζουμε «αποψίλωση»-
έρχονται οι εικόνες από τα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα που ολοκληρώθηκαν
και πιστοποιούν ότι ο εν λόγω εφοπλιστής αντιμετωπίζει τον Ολυμπιακό
ως φροϊδικών διαστάσεων τσανάκι του.
Πάμε να πάρουμε μία γεύση από Πολιτισμό…
…
Αγγλία. Λίβερπουλ, Πρωταθλήτρια 2019-20.
Ο αρχηγός τής ομάδας, Τζόρνταν Χέντερσον,
σηκώνει ψηλά το Κύπελλο τού Πρωταθλήματος.
Η Λίβερπουλ ΔΕΝ έχει «Μαρινάκη» (ευτυχώς). 
Γερμανία. Μπάγερν, Πρωταθλήτρια 2019-20.
Ο αρχηγός τής ομάδας, Μάνουελ Νοϊερ,
σηκώνει ψηλά το Κύπελλο τού Πρωταθλήματος.
Η Μπάγερν ΔΕΝ έχει «Μαρινάκη» (ευτυχώς). 
Ισπανία. Ρεάλ, Πρωταθλήτρια 2019-20.
Ο αρχηγός τής ομάδας, Σέρχιο Ράμος,
σηκώνει ψηλά το Κύπελλο τού Πρωταθλήματος.
Η Ρεάλ ΔΕΝ έχει «Μαρινάκη» (ευτυχώς). 
Πορτογαλία. Πόρτο, Πρωταθλήτρια 2019-20.
Ο αρχηγός τής ομάδας, Ντανίλο Περέϊρα,
σηκώνει ψηλά το Κύπελλο τού Πρωταθλήματος.
Η Πόρτο ΔΕΝ έχει «Μαρινάκη» (ευτυχώς). 
*** Οι εικόνες μιλούν από μόνες τους, η σύγκριση είναι αναπόφευκτη·
και γίνεται συντριπτική αυτή η σύγκριση,
αν ανατρέξουμε στην αντίστοιχη στιγμή τού περυσινού Πρωταθλητή Ελλάδος, Π.Α.Ο.Κ..
Ο αρχηγός τής ομάδας, Αντρέ Βιεϊρίνια,
σηκώνει ψηλά το Κύπελλο τού Πρωταθλήματος
(ο Ιβάν Σαββίδης,
ακριβώς επειδή ΔΕΝ είναι «Μαρινάκης»,
τηρεί τη δέουσα διακριτική στάση
και δεν αρπάζει το τρόπαιο από τα χέρια που πρέπει να το σηκώσουν). 
Όμως,
δεν είναι μόνο ο Π.Α.Ο.Κ. και ο Ιβάν Σαββίδης
που έπραξαν όπως ορίζει η Ποδοσφαιρική Ηθική·
το ίδιο ακριβώς συνέβη και με την προπερυσινή Πρωταθλήτρια Ελλάδος, Α.Ε.Κ..
Ο αρχηγός τής ομάδας, Πέτρος Μάνταλος,
σηκώνει ψηλά το Κύπελλο τού Πρωταθλήματος
(ο Δημήτρης Μελισσανίδης,
ακριβώς επειδή ΔΕΝ είναι «Μαρινάκης»,
τηρεί τη δέουσα διακριτική στάση
και δεν αρπάζει το τρόπαιο από τα χέρια που πρέπει να το σηκώσουν). 
*** Θέλετε να το τερματίσουμε;
Ιδού τι γίνεται στη -θεωρητικώς πιο υπανάπτυκτη- Ουγκάντα·
η πρωταθλήτρια ομάδα «Vipers» ΔΕΝ έχει «Μαρινάκη» (ευτυχώς). 
Και βεβαίως,
επειδή η τεταρτοκοσμική νεοελληνική μπανανία που πρεσβεύει ο Μαρινάκης,
δεν χρησιμοποιεί μόνο τις αφρικανικές χώρες στους βαυκαλιστικούς αφορισμούς της,
αλλά μέμφεται και τις προγόνους της, τις «λατινοαμερικανικές “μπανανίες”»,
πάμε να κλείσουμε με δύο ακόμη πρόσφατες απονομές
(λόγω κορωνοϊού
και διαφορετικού αγωνιστικού προγράμματος που υπάρχει στο Νότιο Ημισφαίριο,
οι φωτογραφίες αφορούν στο 2019).
Μεξικό. Μοντερέϊ, Πρωταθλήτρια «Απερτούρα».
Η Μοντερέϊ ΔΕΝ έχει «Μαρινάκη» (ευτυχώς). 
Κολομβία. Αμέρικα ντε Κάλι, Πρωταθλήτρια «Primera A».
Η Αμέρικα ντε Κάλι ΔΕΝ έχει «Μαρινάκη» (ευτυχώς). 
*** Τι παραπάνω να πούμε;
Χρειάζεται να πούμε κάτι παραπάνω;
Τα συμπεράσματα εξάγονται αβιάστως και εκκωφαντικώς.
Ο ναπολεονίζων και λουδοβικίζων Βαγγέλης Μαρινάκης
χρησιμοποιεί τον Ολυμπιακό παντοιοτρόπως
και κάνει απροσχημάτιστα -σε κάθε ευκαιρία- την προσωπική του μόστρα
εις βάρος ενός ιστορικού συλλόγου.
Και βεβαίως, όταν -βάσει νομοτέλειας- ο Μαρινάκης παρέλθει,
θα μείνει ένας Ολυμπιακός πλήρως απαξιωμένος στη Συλλογική Συνείδηση,
ένας σύλλογος-ερείπιο,
που θα επιθυμεί διακαώς να ξαναγίνει μέλος τής παλιοπαρέας,
αλλά δεν θα ξέρει τον τρόπο διότι έχει μάθει σε «άλλους τρόπους».
Ο Ολυμπιακός επέλεξε από το φθινόπωρο τού ’96 και εντεύθεν
να απαρνηθεί την Παλιοπαρέα,
να πατήσει στην καρωτίδα τούς άλλοτε φίλους και αντιπάλους,
να τραβήξει έναν δρόμο
όπου δεσπόζουν οι ταμπέλες «Παράγκα» και «Εγκληματική Οργάνωση».
Απορώ, λοιπόν,
γιατί απορούν οι υγιείς «ερυθρόλευκοι» φίλαθλοι
μπροστά σε όσα συμβαίνουν αυτές τις ημέρες
με τη διάλυση τού εξαιρετικού ρόστερ τής ομάδας τους.
Έχει δώσει ο Βαγγέλης Μαρινάκης έστω και το ελάχιστο στίγμα
ότι διαθέτει όραμα για τον Ολυμπιακό;
Και αν ναι, ποιο ακριβώς είναι αυτό το όραμα;
Συμπληρωματική Σημείωση:
Το Παραλήρημα ΔΕΝ είναι Όραμα.
Η Φιλαργυρία ΔΕΝ είναι Όραμα.
Η αρπαγή των κυπέλλων από τα χέρια των αθλητών ΔΕΝ είναι Όραμα.
Τα «Στημένα», οι 40.000 σελίδες δικογραφίας,
οι «ταγμένοι» διαιτητές, δικαστικοί, πολιτικοί, αστυνομικοί,
ΔΕΝ είναι Όραμα.
Τα «πακιστανικά τηλέφωνα» ΔΕΝ είναι Όραμα.
Οι επικηρύξεις και οι αρπαγές δημοσιογράφων ΔΕΝ είναι Όραμα.
Το Ψέμα -πόσω μάλλον, όταν είναι διαρκές και προμελετημένο- ΔΕΝ είναι Όραμα.
Η μετατροπή ενός συλλόγου σε «ταμειακή οντότητα» ΔΕΝ είναι Όραμα.
(περισσότερα θα πούμε όταν ολοκληρωθούν οι μεταγραφές·
έως τότε, ας απολαύσουμε το «Παραλήρημα τής Παπάτζας»)
Ο Αθλητάμπουρας