Καθημερινή αθλητική στήλη,
αποκλειστικά για χουλιγκάνους, λοβοτομημένους και κάφρους
*** Χουλιγκάνοι, Λοβοτομημένοι και Κάφροι όλων των ομάδων,
όλων των κομμάτων
και όλων των θρησκειών,
σάς χαιρετώ…
*** Η ζωή έχει αποδείξει -και μάλιστα, χωρίς την παραμικρή στατιστική εξαίρεση-
πως όταν δύο άνθρωποι αδυνατούν να συνεννοηθούν όταν είναι μόνοι τους,
δεν θα τα καταφέρουν ούτε με τη μεσολάβηση τρίτων·
ναι, μία στιγμιαία ανακωχή μπορεί να υπάρξει,
αλλά μόλις απουσιάσει ο μεσολαβητής,
θα γίνουν ξανά τα ίδια (και χειρότερα).
Ως εκ’ τούτου, η συνεννόηση είναι θέμα χημείας·
η λέξη «χημεία» στην περίπτωση τής σημερινής συνάντησης
των Σαββίδη, Μελισσανίδη, Αλαφούζου και Μαρινάκη,
συμπυκνώνει τις έννοιες «Παιδεία», «Κουλτούρα», «Νοοτροπία».
Εδώ δεν μιλάμε για εύπλαστες παιδικές ψυχές,
αλλά για μεσήλικες και ηλικιωμένους επιχειρηματίες
που ο χαρακτήρας τους έχει διαμορφωθεί σε απόλυτο βαθμό
και δεν υπόκειται πλέον σε αξιοσημείωτες επιρροές από εξωγενείς παράγοντες
(μόνο σε απευκταίες τραγικές περιπτώσεις
-όπως αυτή που εβίωσε ο Ωνάσης με τον θάνατο τού γυιου του, Αλέξανδρου-
οι «ισχυροί» αυτού τού κόσμου αναθεωρούν το «Αήττητό» τους
και αντιλαμβάνονται τη βαθιά ματαιότητα
που εμπεριέχεται στα ηδονικά παιχνίδια εξουσίας τους).
*** Το γεγονός ότι
το -ούτως ή άλλως, σάπιο εδώ και δύο δεκαετίες- Ελληνικό Ποδόσφαιρο
χρειάζεται μεσολάβηση και τοποτήρηση για να καθαρθεί έστω μερικώς,
συνιστά τεράστια ντροπή και αισχύνη.
Όμως, ας μην τα ρίχνουμε όλα στο ποδόσφαιρό μας,
διότι συνολικά το (Νεο)ελληνικό Κράτος
είναι μία εκκωφαντικά ξευτιλισμένη και εκπορνευμένη κοινωνικοπολιτική οντότητα,
που γουστάρει να έχει «νταβάδες»
και να τούς υβρίζει επειδή -τάχα μου, τάχα μου- την έβγαλαν στο κλαρί.
Υπ’ αυτόν τον μανδύα τής ψευτομαγκιάς, λοιπόν,
οι «Γερμαναράδες», οι «“αδερφές” οι Άγγλοι», οι «“φλώροι” οι Γάλλοι», τα «Αμερικανάκια»,
αποτελούν διαχρονικώς τα άλλοθι μίας έκπτωτης και γενιτσαρικής φυλής
που αρέσκεται να ζει ανασύροντας και αναπολώντας περασμένα μεγαλεία·
άλλοθι, όμως, που διασύρονται στο μη περαιτέρω,
όταν η (Νεο)ελλάδα καλείται να λύσει μόνη της τα προβλήματά της
και -εννοείται- να μη δημιουργεί καινούργια.
*** Η σύναξη των τεσσάρων πολυσυζητημένων επιχειρηματιών
ήταν εκ’ προοιμίου καταδικασμένη να παραγάγει το «τίποτα»·
ένα «τίποτα» που επιστεγάσθηκε από το γεγονός
ότι μετά το πέρας τής κρίσιμης συνάντησής τους ουδείς έκανε δηλώσεις.
Οι άνθρωποι που καλούνται από «μέρη τού Προβλήματος» να γίνουν «μέρη τής Λύσης»,
δεν βρήκαν καν τη δύναμη να κάνουν μία κοινή δήλωση.
Αυτό τα λέει όλα…
Εν’ προκειμένω, η «Κοινή Δήλωση» ήταν επιταγή·
θα επρόκειτο μεν για κίνηση επικοινωνιακής φύσεως,
αλλά ήταν επιτακτικό να συμβεί ώστε να προσφέρει μία ελπίδα αισιοδοξίας.
Δεν συνέβη.
*** Φυσικά, ακριβώς επειδή «Η Γενίκευση αποτελεί Αρχή Φασισμού»,
οφείλουμε να επιμερίσουμε τις ευθύνες·
άλλο ο Θύτης, άλλο το Θύμα.
Όμως, η κατάντια τής τεταρτοκοσμικής νεοελληνικής μπανανίας είναι τέτοια,
που τα θύματα σύρονται σε κοινές εμφανίσεις με τούς θύτες τους,
ώστε -με αυτόν τον δόλιο τρόπο που στοχεύει στο Συλλογικό Υποσυνείδητο-
να υπάρχουν Εξομοίωση και Εξίσωση.
*** Όσο για τούς εμμονικούς ουτοπιστές που επίστευαν
ότι μία συζήτηση ανάμεσα σε Μαρινάκη, Αλαφούζο, Μελισσανίδη και Σαββίδη
θα ήταν μία καλή αρχή για την καταπολέμηση των παθογενειών,
θα θυμίσω το πάλαι ποτέ αγαπημένο «ποντιακό» ανέκδοτο…
Ο Γιωρίκας κι ο Κωστίκας πηγαίνουν σινεμά για να δουν καουμπόϊκο έργο.
Σε κάποιο σημείο τής ταινίας,
ο πρωταγωνιστής ετοιμάζεται με το άλογό του να υπερπηδήσει ένα εμπόδιο
και ο Γιωρίκας γυρίζει προς τον φίλο του.
«Κωστίκα, πας στοίχημα ένα χιλιάρικο ότι δεν θα πηδήξει το εμπόδιο;
«Έφυγε…», απαντάει πρόθυμα ο Κωστίκας.
Δευτερόλεπτα μετά,
το άλογο αφηνιάζει μπροστά στο εμπόδιο και πετάει τον αναβάτη κάτω.
Ο Κωστίκας δίνει τα χρήματα στον Γιωρίκα,
εκείνος τα παίρνει, μένει για λίγο αμίλητος, και στη συνέχεια λέει..:
«Κωστίκα, πάρε πίσω το χιλιάρικο, ρε φίλε.
Την έχω ξαναδεί άλλη μια φορά την ταινία
και ήξερα ότι δεν θα το πηδήξει.».
Και απαντάει αποστομωτικά ο Κωστίκας:
«Κι εγώ την είχα δει άλλες εννιά φορές,
και είπα “Ε, πού θα πάει… Με τη δέκατη θα το πηδήξει…»!
*** Συνελόντι ειπείν,
με τα ίδια πρόσωπα δεν γίνεται να αλλάξει το «έργο»·
όσο η Νεοελληνική Πολιτεία επιμένει
να εξισώνει τούς θύτες-χορηγούς της με τα θύματα,
το άλογο (Ποδόσφαιρο) θα αφηνιάζει,
ο αναβάτης (Φίλαθλος) θα πέφτει και θα τρώει τα μούτρα του.
Και όλοι ξέρουμε ποιος είναι αυτός,
που επί 23 χρόνια επιδιώκει -σε βαθμό ψυχασθένειας και «serial killing»-
να βλέπουμε το ίδιο «έργο».
Όλοι ξέρουμε ποιος είναι ο Θύτης.
ΤΕΛΟΣ.
Ο Αθλητάμπουρας
