Καθημερινή αθλητική στήλη,
αποκλειστικά για χουλιγκάνους, λοβοτομημένους και κάφρους
*** Χουλιγκάνοι, Λοβοτομημένοι και Κάφροι όλων των ομάδων,
όλων των κομμάτων
και όλων των θρησκειών,
σάς χαιρετώ…
*** Έφυγε ο Γιάννης Πουλόπουλος.
Έφυγε ΚΑΙ ο Γιάννης Πουλόπουλος.
Σε τούτο το τρομαχτικό ταξίδι τού Χαμού
-όπως έχει περιγράψει με συγκλονιστικά πεσιμιστικόν τρόπο τη Ζωή
ο Τεράστιος Νίκος Καββαδίας-
υπάρχει εξ αρχής η τραγική σιγουριά που λέγεται «Θάνατος».
Ο Θάνατος είναι η Ύψιστη Δικαιοσύνη·
δεν εξαιρεί οποιοδήποτε πλάσμα από τη δικαιοδοσία του
(βεβαίως, στα μάτια τής θνητότητάς μας συχνά φαντάζει άδικος,
αλλά τέτοιου είδους συναισθηματικές προσεγγίσεις είναι κοντόφθαλμες·
όση αξία έχει το «Θαύμα τής Ζωής»,
τόση -και ίσως ακόμη μεγαλύτερη- έχει το «Θαύμα τού Θανάτου»).
Θαυμάσιοι άνθρωποι -και εν γένει, θαυμάσια πλάσματα-
φτάνουν κάποτε στη στιγμή τής μετάβασης από το ένα θαύμα στο άλλο.
Ζεις, μέχρι να πεθάνεις.
Και αφ’ ότου αυτό συμβεί,
μαθαίνεις από πρώτο χέρι αν υπάρχει «Μετά Θάνατον Ζωή»·
μαθαίνεις αν αυτά τα δύο θαύματα καταλήγουν να είναι «τεμνόμενες ευθείες»
και όχι «παράλληλες ευθείες»
που για μία απειροελάχιστη χρονική ρανίδα
απεφάσισαν να κάνουν τη δική τους σκυταλοδρομία για χάρη σου.
Εσύ μαθαίνεις
(είτε συνεχίζοντας να υπάρχεις με άλλους τρόπους,
είτε βυθιζόμενος στην Αιώνια Ανυπαρξία),
αυτοί που άφησες πίσω, εικάζουν πενθώντας και ελπίζοντας.
Αυτοί που φεύγουν κι αυτοί που μένουν…
*** Έφυγε ο Γιάννης Πουλόπουλος.
Έφυγε ΚΑΙ ο Γιάννης Πουλόπουλος.
Έφυγε ένας ακόμη τεράστιος καλλιτέχνης από αυτόν τον θεσπέσια μάταιον κόσμο.
Σήμερα ανατρέχουμε ξανά στα υπέροχα τραγούδια του,
ως το προσωπικό μας «Τιμής και Μνήμης Ένεκεν»·
δεν είμαστε θλιμμένοι μόνο για τον Γιάννη Πουλόπουλο,
αλλά και για τις αναμνήσεις που εδημιουργήσαμε
υπό τούς ήχους των τραγουδιών του.
Έρωτες. Αγάπες. Νοσταλγίες. Αθωότητες.
Το συναίσθημά μας θρηνεί,
διότι ο Θάνατος είναι ο Υπέρτατος Χορηγός Συναισθήματος.
Όλα βγαίνουν στην επιφάνεια·
τα Αξέχαστα που στην καθημερινότητά μας μοιάζουν «Ξεχασμένα»,
έρχονται να μάς εκδικηθούν για την υποτίμηση που τούς επιφυλάσσουμε
και για την υποταγή μας στη Ρουτίνα.
Οι αναμνήσεις μοιάζουν να πεθαίνουν και συνάμα να αναζωογονούνται.
Αρκεί ο Θάνατος.
*** Έφυγε ο Γιάννης Πουλόπουλος.
Έμεινε ο «Δρόμος» του.
Έμεινε ο «Δρόμος» τού Πουλόπουλου να εκφράζει μία εποχή
όπου η «Ποιότητα» και η «Εμπορικότητα» δεν εχθρεύονταν θανάσιμα μεταξύ τους
και όπου το Συναίσθημα δεν είχε προλάβει να αλλοτριωθεί
από την -όπως έξοχα την περιγράφει ο Καβάφης- «πολλήν συνάφεια τού κόσμου».
Έφυγε ο Γιάννης Πουλόπουλος,
αλλά μένουν μέσα μας χαραγμένες η μορφή του και η φωνή του.
Και οι εικόνες, βεβαίως·
μία παρέα, νύχτα, στην αμμουδιά,
μπροστά από την αναμμένη φωτιά ώστε να φωτίζονται τα βλέμματα,
μία κιθάρα, και ένα τραγούδι να βγαίνει υπέροχα από όλα τα χείλη.
Ουδέποτε φαλτσάραμε σε τραγούδι τού Πουλόπουλου,
διότι όλοι το τραγουδούσαμε ψιθυριστά
(δεν υπάρχει «Φάλτσος Ψίθυρος»·
αυτή είναι διαστρεβλωτική επινόηση των αδίστακτων «Μ.Μ.Ε.»,
που μετατρέπουν τον Ψίθυρο σε «Παραφωνία Φήμης»).
*** Έφυγε ο Γιάννης Πουλόπουλος
και -όπως ήταν αναμενόμενο- σήμερα το βιογραφικό του δημοσιεύεται παντού.
Ανάμεσα στα χαρακτηριστικά στοιχεία του,
ξεχωρίζει κι αυτό που αναφέρεται στη φίλαθλη προτίμησή του.
Ο Τεράστιος Γιάννης Πουλόπουλος ήταν Παναθηναϊκός.
Σήμερα, οι Παναθηναϊκοί έχουν επιπλέον θλίψη και υπερηφάνεια,
επειδή ο άνθρωπος για τον οποίον πενθούν και θρηνούν
κι οι Ολυμπιακοί, κι οι Αεκτζήδες, κι οι Παοκτζήδες,
ήταν Παναθηναϊκός.
Όπως αντίστοιχα,
επιπλέον θλίψη και υπερηφάνεια
αισθάνθηκαν οι Ολυμπιακοί όταν έφυγε από τη ζωή ο Τεράστιος Δημήτρης Μητροπάνος,
όπως αντίστοιχα,
επιπλέον θλίψη και υπερηφάνεια
αισθάνθηκαν οι Αεκτζήδες όταν έφυγε από τη ζωή ο Τεράστιος Στέλιος Καζαντζίδης,
όπως αντίστοιχα,
επιπλέον θλίψη και υπερηφάνεια
αισθάνθηκαν οι Παοκτζήδες όταν έφυγε από τη ζωή ο Τεράστιος Στράτος Διονυσίου.
Όχι, ο Πουλόπουλος, ο Μητροπάνος, ο Καζαντζίδης, ο Διονυσίου,
δεν αποτελούν περιπτώσεις οπαδικής καπηλείας·
το συναίσθημα των Παναθηναϊκών για τον «ομόχρωμο» Γιάννη,
δεν αποτελεί τροχοπέδη για τούς αντιπάλους οπαδούς,
το συναίσθημα των Ολυμπιακών για τον «ομόχρωμο» Δημήτρη
δεν αποτελεί τροχοπέδη για τούς αντιπάλους οπαδούς,
το συναίσθημα των Αεκτζήδων για τον «ομόχρωμο» Στέλιο
δεν αποτελεί τροχοπέδη για τούς αντιπάλους οπαδούς,
το συναίσθημα των Παοκτζήδων για τον «ομόχρωμο» Στράτο
δεν αποτελεί τροχοπέδη για τούς αντιπάλους οπαδούς.
Οι Παναθηναϊκοί, οι Ολυμπιακοί, οι Αεκτζήδες, οι Παοκτζήδες,
ενώνονται όλοι εις σάρκαν και ψυχήν μίαν
υπό τούς ήχους των αξεπέραστων τραγουδιών
που μάς άφησαν ως κληρονομιά αυτοί οι τεράστιοι καλλιτέχνες.
«Μέθυσε απόψε το κορίτσι μου»-Γιάννης Πουλόπουλος. ΑΘΑΝΑΤΟΣ.
«Αλίμονο»-Δημήτρης Μητροπάνος. ΑΘΑΝΑΤΟΣ.
«Υπάρχω»-Στέλιος Καζαντζίδης. ΑΘΑΝΑΤΟΣ.
«Βρέχει φωτιά στη στράτα μου»-Στράτος Διονυσίου. ΑΘΑΝΑΤΟΣ.
Και πόσα μνημειώδη τραγούδια ακόμη, ων ουκ έστιν αριθμός.
Πώς να απαρνηθείς τα τραγούδια
τού Πουλόπουλου, τού Μητροπάνου, τού Καζαντζίδη, τού Διονυσίου.
Πώς να απαρνηθείς το «Θαύμα τής Ζωής (σου)»
επειδή ο άνθρωπος που σού θυμίζει την Ομορφιά τής Ζωής
υποστηρίζει άλλην ομάδα…
Ο Πουλόπουλος, ο Μητροπάνος, ο Καζαντζίδης, ο Διονυσίου,
σε κάνουν να αγαπάς τον Αντίπαλο
και αποτελούν τα πλέον ηχηρά παραδείγματα
ότι ο Θάνατος είναι προορισμένος για να ενώνει
(και όχι -όπως διδάσκουν άλλες «απώλειες»- να χωρίζει και να διχάζει).
*** Κλείνω με σημειολογία…
Ο «Δρόμος» τού Γιάννη Πουλόπουλου υπήρξε
-και με τη μορφή που έχει πάρει η Δισκογραφία, θα είναι εις το διηνεκές-
ο πλέον ευπώλητος δίσκος στην Ελληνική Ιστορία
(πάνω από 2.000.000 ελληνικές οικογένειες τον προσέθεσαν στα τιμαλφή τους).
Ο Γιάννης Πουλόπουλος έφυγε, ο «Δρόμος του» είναι ΕΔΩ.
…
Εμπρός, λοιπόν…
Ποιος δήμος τής χώρας θα κάνει αυτό που πρέπει
ως το ελάχιστο «Τιμής και Μνήμης Ένεκεν»;
Εμπρός, λοιπόν…
Περιμένουμε λίαν συντόμως,
να μάθουμε ότι ένας ελληνικός δρόμος θα λέγεται «Οδός Γιάννη Πουλόπουλου».
Και, αν κι αυτό που θα πω φαντάζει με ουτοπία,
θα άξιζε στον Παναθηναϊκό Γιάννη Πουλόπουλο
ο «Δρόμος» να μην «περιοριστεί» σε μία οδό,
αλλά να αποκτήσει την Ιδανική Παναθηναϊκή Μορφή και να γίνει «Λεωφόρος».
Όμως,
ακόμη κι αν η «Λεωφόρος Αλεξάνδρας»
είναι ανέφικτο να μετονομαστεί και να γίνει «Λεωφόρος Γιάννη Πουλόπουλου»,
αρκεί που στην Παναθηναϊκή Μνήμη αυτή η σημειολογική μετονομασία έχει συντελεστεί ήδη.
Διότι ο «Πράσινος Δρόμος» (θα) είναι πάντοτε «Λεωφόρος».
…
Γιάννη Πουλόπουλε,
θα σε θυμόμαστε
και ακούγοντας τα τραγούδια σου θα αναπτερώνονται οι ελπίδες μας
ότι η Ζωή και ο Θάνατος είναι «Τεμνόμενα Θαύματα».
Γιάννη Πουλόπουλε, ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ!!!!!!!!!!!!!
Ο Αθλητάμπουρας
(Ο «Αθλητάμπουρας» έχει πλέον τον δικό του λογαριασμό στο Twitter.
Ακολουθήστε τον, με δική σας ευθύνη,
στη διεύθυνση https://twitter.com/Athlitampouras)
