Καθημερινή αθλητική στήλη,
αποκλειστικά για χουλιγκάνους, λοβοτομημένους και κάφρους
*** Χουλιγκάνοι, Λοβοτομημένοι και Κάφροι όλων των ομάδων,
όλων των κομμάτων
και όλων των θρησκειών,
σάς χαιρετώ…
*** Παρετηρούσα με προσοχή το πρόσωπο τού Ρίκι Πιτίνο
κατά τη διάρκεια τού διασυρμού τού Παναθηναϊκού από την «ΤΣ.Σ.K.A.»·
οι γκριμάτσες του, οι εκφράσεις του,
ακόμη και οι στιγμές που ήταν φαινομενικά ανέκφραστος,
εξέπεμπαν πλήθος συναισθημάτων,
ανάμεσα στα οποία το κυρίαρχο ήταν η Απελπισία.
Ο «Rick Freak» ήταν απελπισμένος·
ένα συνονθύλευμα με πράσινες φανέλες,
ένας θλιβερός συρφετός που έμοιαζε να μην έχει σωσμό,
μία ομάδα χωρίς φλόγα, αξιοπρέπεια, φιλότιμο.
Ποιος ευθύνεται για αυτήν την αποκαρδιωτική εικόνα;
Εν’ τέλει, αν δεν φταίει -πρώτος απ’ όλους- ο προπονητής, τότε ποιος φταίει;
*** Ας δούμε τα πράγματα με σφαιρικότητα,
διότι τα εύκολα συμπεράσματα και οι στερεοτυπικές προσεγγίσεις
συχνά καταρρίπτονται παταγωδώς…
Στην πρώτη, σύντομη θητεία του στον πάγκο τού Π.Α.Ο.,
αναμφίβολα ο Πιτίνο παρήγαγε σημαντικό έργο
και -τηρουμένων των αναλογιών- επανέφερε τον σύλλογο στον Ευρωπαϊκό Πρωταθλητισμό.
Η φυγή του και η επιστροφή του
-μετά την απομάκρυνση τού προπονητικώς ξεπερασμένου Αργύρη Πεδουλάκη-
έγινε δεκτή με διθυράμβους και με αποθεωτική διάθεση,
καθώς ο Αμερικανός «Hall of Famer»
είχε ήδη προλάβει μέσα σε ελάχιστο διάστημα
να εγκατασταθεί στο Παναθηναϊκό Συναίσθημα.
Η «υποδοχή Μεσσία» ήταν φυσικό επακόλουθο, λοιπόν.
Σύντομα, όμως, εξεκίνησαν τα «ανεξήγητα».
Το «τριφύλλι» αδυνατούσε να τσουλήσει,
οι ήττες έρχονταν -με κάτω τα χέρια- η μία μετά την άλλη,
οι παραγκωνισμοί παικτών, οι λανθασμένες αλλαγές
και το αδιανόητα άστοχο rotation εν’ μέσω αγώνων,
έγιναν αναπόσπαστα κομμάτια τής ημερήσιας διάταξης.
Ο ακριβοπληρωμένος Φριντέτ, το δεύτερο υψηλότερο συμβόλαιο τού ρόστερ,
είχε αποκτηθεί για τα τρίποντά του,
αλλά κατέληξε να ζεσταίνει τον πάγκο
και να χρησιμοποιείται μόνο με τρόπους που παραπέμπουν στη Λιμόζ τού Μάλκοβιτς.
Ο Ουάϊλι, ένας παίκτης που είχε ξεκινήσει με πολύ πάθος και έδινε λύσεις,
παροπλίστηκε -σχεδόν αφανίστηκε- χωρίς εμφανή λόγο·
ομοίως αναιτιολόγητα και με ακόμη πιο αυστηρό τρόπο
παραγκωνίστηκε και ο -ούτως ή άλλως, φθίνων τα τελευταία χρόνια- Παππάς.
Η πολυετής -και στα όρια εμμονής- έλλειψη πρωτοκλασάτου σέντερ, συνεχίστηκε·
την ίδια ώρα,
η ομάδα προέβαινε στην «αψυχολόγητη» απόκτηση τού Ράουτινς.
Συνάμα,
η έλλειψη ομαδικότητας, σαφούς αγωνιστικού πλάνου και διακριτών ρόλων,
έφτασε να αποτελεί τη μανιέρα και την παντιέρα τού Παναθηναϊκού.
Η εμφάνιση κόντρα στην «ΤΣ.Σ.Κ.Α.»
έχει συμπεριληφθεί ήδη στο πάνθεον με τις χείριστες στιγμές τού συλλόγου·
όχι, δεν είναι μόνο η ντροπιαστική διαφορά των τριάντα ενός πόντων,
αλλά το «σύστημα» που έπαιζαν οι «πράσινοι»·
«Μπάτε, σκύλοι, αλέστε…» στην άμυνα,
«Κάνω ό,τι μού καυλώσει…» στην επίθεση.
Κανένα σχέδιο, καμία σοβαρότητα·
μία ομάδα χωρίς αρχή και τέλος.
*** Βεβαίως, για να είναι πλήρες το πλαίσιο,
οφείλουμε να μνημονεύσουμε δύο κομβικές καταστάσεις
που είχε να αντιμετωπίσει άμα τη επιστροφή του ο Πιτίνο.
Από τη μία, λοιπόν,
βρέθηκε μπροστά στην απολύτως ύπουλη και τοξική αμφισβήτηση
που δέχθηκε -ως μελλοντικός προπονητής τής Εθνικής Ελλάδος-
από την «Κ.Α.Ε. Ολυμπιακός»
(με την περιβόητη αισχρή και καραμπινάτα καθοδηγούμενη ανακοίνωση
των Πρίντεζη, Παπανικολάου και Κόνιαρη,
που εδήλωναν ότι λόγω τής ακραίας αντιπαλότητας των «αιωνίων»
θα απείχαν από το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα).
Από την άλλη,
έπρεπε να διαχειριστεί την ομάδα
που είχε στήσει ένας προπονητής με εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά·
ο Πιτίνο έπρεπε να καθαρίσει τα «μπάζα» που είχε αφήσει πίσω του ο Πεδουλάκης.
…
Υπ’ αυτό το κλίμα,
ουδόλως μπορούμε να αποκλείσουμε την περίπτωση,
ο Ρίκι Πιτίνο να αισθάνθηκε γρήγορα ξενερωμένος·
ας μην ξεχνάμε,
ότι προέρχεται από έναν λαό
που -σε επίπεδο κουλτούρας και νοοτροπίας- απέχει παρασάγγας
από την τεταρτοκοσμική νεοελληνική μπανανία·
στο «Ν.Β.Α.»,
οι φίλαθλοι αναγνωρίζουν, σέβονται και χειροκροτούν τούς αντιπάλους,
ενώ στο ημεδαπό κωλοχανείο
ο (εκάστοτε) αντίπαλος ενημερώνεται διά βοής από την εξέδρα
ότι η μάνα του είναι πουτάνα, ότι ο ίδιος είναι πουτάνας γυιος (κ.λπ., κ.λπ.)·
και ας μην ξεχνάμε, επίσης,
ότι στο «Ν.Β.Α.» -όπως και σε κάθε σοβαρό αθλητικό περιβάλλον-
ο προπονητής έχει ανοιχτό χρονικό ορίζοντα
προκειμένου να παραγάγει αυτά που πρέπει
και δεν υπάρχει επικρεμάμενη διαρκώς πάνω απ’ το κεφάλι του μία δαμόκλειος σπάθη.
*** Συνελόντι ειπείν,
ο Πιτίνο έδειχνε απελπισμένος κατά τη διάρκεια τής αναμέτρησης με την «ΤΣ.Σ.Κ.Α.»,
αλλά δεν αποκλείω να είναι ξενερωμένος.
Επίσης,
θεωρώ εξαιρετικά πιθανό
να έχει απολέσει κάθε διάθεση να διαχειριστεί τα «αποδυτήρια» τού Παναθηναϊκού,
καθώς διαπιστώνει την παντελή ανυπαρξία χημείας ανάμεσα στους παίκτες του.
Βλέπεις, επί παραδείγματι, αυτό το θλιβερό ον, τον Τζόνσον,
αυτήν την άψυχη μισθοφορική μάζα,
και καταλαβαίνεις ότι είναι ματαιοπονία η οποιαδήποτε νουθεσία.
Βλέπεις τον Φριντέτ να χαμογελάει ανέμελος στον πάγκο
ενώ το κρίσιμο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό βρίσκεται στα τελευταία δευτερόλεπτα
και στην πιο κρίσιμη καμπή του,
και ξέρεις ότι το «παιχνίδι» -συνολικώς το παιχνίδι, και όχι το συγκεκριμένο ματς-
έχει χαθεί.
Βλέπεις τον Μπέντιλ να επιδίδεται σε εξακολουθητικό ειρωνικό μειδίαμα
-ευρισκόμενος στον πάγκο,
και ενώ ο Παναθηναϊκός τρώει «τριαντάρα» στο κεφάλι από την «ΤΣ.Σ.Κ.Α.»
(άγνωστο ποιον εστόχευε η ειρωνεία του,
άγνωστο προς ποιον απευθυνόταν το συνωμοτικό χαμόγελό του,
καθώς η τηλεοπτική κάμερα είχε ζουμάρει στο πρόσωπό του)
και ξέρεις ότι το παιχνίδι -συνολικώς το παιχνίδι, και όχι το συγκεκριμένο ματς-
έχει χαθεί.
Πώς να μην αισθανείς ξενερωμένος με αυτήν την κατάσταση..;
*** Είναι βέβαιο ότι στον Παναθηναϊκό συμβαίνουν εδώ και καιρό
γεγονότα που δεν ξέρουμε·
γεγονότα που αν περιέλθουν στη γνώση μας,
θα μάς εξηγηθούν πολλά (για να μην πω «όλα»).
Όπως και να ’χει,
το κομβικό ερώτημα είναι αν δύναται ο Πιτίνο να γυρίσει ένα «χαμένο παιχνίδι».
Κατά την προσωπική μου άποψη,
ουδείς προπονητής παγκοσμίως έχει τη δυνατότητα με το παρόν έμψυχο
-και ενίοτε ξεψυχισμένο, ή και άψυχο- υλικό,
να οδηγήσει τον Παναθηναϊκό εκεί που ορίζει η τεράστια ευρωπαϊκή ιστορία του.
Δεν είναι δυνατόν,
το «κινούμενο πτώμα» που λέγεται «Τζόνσον»
να ξαναπάρει έστω και ένα δευτερόλεπτο συμμετοχής με την Πράσινη Φανέλα.
Δεν είναι δυνατόν,
να αποκτιούνται -έστω και ως συμπληρωματικοί- ανθυποπαίκτες όπως ο Μπράουν.
Δεν είναι δυνατόν,
παίκτες να χασκογελάνε στον πάγκο τού Παναθηναϊκού
τη στιγμή που η ομάδα παλεύει για τη νίκη ή βιώνει συντριπτική ήττα.
*** Όμως, δεν θα γίνω αφοριστικός με τούς πάντες.
Σε μία ομάδα που υπάρχει χημεία μεταξύ άπαντων των μελών της,
σε μία ομάδα που οι ρόλοι των παικτών είναι διακριτοί,
ακόμη και ένας Μπέντιλ, ακόμη και ένας Ράουτινς, χωράνε στο ρόστερ.
Όμως, σε μία ομάδα που όποιος πάρει την μπάλα σηκώνεται για τρίποντο
(εκτός από τον παίκτη
που αποκτήθηκε έναντι μεγάλου ποσού για να σουτάρει τρίποντα,
ο οποίος -τι ειρωνεία- ξεσκονίζει τον πάγκο),
σε μία ομάδα που βρίσκεται σε αποσύνθεση και δεν διαθέτει την ελάχιστη ομαδικότητα,
χρειάζεται συνολικό ξεσκαρτάρισμα.
Ε, λοιπόν, αυτό το ξεσκαρτάρισμα,
θα ήταν ολέθριο σφάλμα να ξεκινήσει από τον παγκοσμίου βεληνεκούς Πιτίνο
και όχι από τούς -στην πλειοψηφία τους- υπερεκτιμημένους ή αχρείαστους μισθοφόρους
που διαθέτει τώρα ο Παναθηναϊκός.
Είναι ευθύνη τής διοίκησης και τού Πιτίνο,
να πάρουν σκληρές και -πάνω απ’ όλα- σωστές αποφάσεις,
ώστε να επανέλθει ο σύλλογος εκεί που δικαιούται με βάση την ιστορία του
(αρκεί να μην αργήσουν αυτές οι σωστές αποφάσεις,
διότι στον Αθλητισμό η Ιστορία μετατρέπεται σε «Προϊστορία»
πολύ γρηγορότερα απ’ ό,τι αυτό συμβαίνει στις άλλες εκφάνσεις τής ζωής).
*** Ως εκ’ τούτων,
ο Παναθηναϊκός πρέπει να κάνει «restart»,
διατηρώντας οπωσδήποτε στο ρόστερ του, τούς..:
Παπαπέτρου (η πιο σοβαρή και εύστοχη μεταγραφή τα τελευταία χρόνια),
Μήτογλου (ως απολύτως εξελίξιμο project, αρκεί να μη χαραμίζεται σε λάθος ρόλους),
Παπαγιάννη (υπό πλείστες προϋποθέσεις δύναται να γίνει σοβαρή μονάδα),
Ντεσόν Τόμας (αρκεί να ελέγξει τις κρίσεις ατομισμού του).
Αυτοί είναι όλοι κι όλοι
που -από το υπάρχον ρόστερ- δικαιούνται θέση στον Παναθηναϊκό.
…
Α…, κι έχουμε κι έναν ακόμη,
για τον οποίο θα αφιερώσω σύντομα ολόκληρο άρθρο μου·
σάς προαναγγέλλω, μάλιστα, τον τίτλο τού επερχόμενου άρθρου..:
«Νικ Καλάθης: Ηγέτης ή Απάτη;».
Μείνετε συντονισμένοι…
Ο Αθλητάμπουρας
