Καθημερινή αθλητική στήλη,
αποκλειστικά για χουλιγκάνους, λοβοτομημένους και κάφρους
*** Χουλιγκάνοι, Λοβοτομημένοι και Κάφροι όλων των ομάδων,
όλων των κομμάτων
και όλων των θρησκειών,
σάς χαιρετώ…
*** Απόψε το βράδυ,
στον επαναληπτικό προημιτελικό Κυπέλλου τού «Ο.Α.Κ.Α.»
ανάμεσα στον Παναθηναϊκό και τον Π.Α.Ο.Κ.,
αναρτήθηκε από παντελώς ανιστόρητους και ανόητους οπαδούς
το κάτωθι πανό… 
Το τραγικά απλουστευτικό και -επί τής ουσίας- φασιστικό «Una Faccia–Una Razza»
που εξισώνει και εξομοιώνει με θλιβερό και απολύτως διαστρεβλωτικό τρόπο
τον Ιβάν Σαββίδη με τον -κατηγορούμενο για τον μισό Ποινικό Κώδικα- Μαρινάκη,
αποτελεί τεράστια ντροπή για το «τριφύλλι»
και οι εμπνευστές τού συγκεκριμένου μηνύματος
θα έπρεπε να αποκλειστούν διά βίου από τούς αγώνες τού συλλόγου.
Βεβαίως, αυτοί οι νεοπαναθηναϊκοί, αυτοί οι παναθηναϊκίσκοι,
έχουν καταθέσει εδώ και χρόνια τα ενδοτικά διαπιστευτήριά τους
και -άθελά τους- αποτελούν τούς «Δούρειους Ίππους»
μέσω των οποίων η «Εγκληματική Οργάνωση» μαγαρίζει την Παναθηναϊκή Ιστορία.
Ο συναγερμός τού Εκμαυλισμού, τής Αλλοτρίωσης και τής Κατρακύλας,
είχε ηχήσει εδώ και πολύν καιρό·
πάλι ένα πανό απετελούσε τον κώδωνα τού κινδύνου
και έγραφα σχετικώς στις 30 Ιανουαρίου 2019
(στο άρθρο μου με τίτλο
«“Gate Alert”: Ο Παναθηναϊκός ταλαιπωρείται και η “Θύρα 13” αγνοείται»
https://www.zougla.gr/sports/article/gate-alert-o-pana8inaikos-taleporite-ke-i-8ira-13-agnoite):
…
*** 19 Νοεμβρίου 1966.
Ιδρύεται ο ιστορικότερος οπαδικός σύνδεσμος στην Ελλάδα, η «Θύρα 13».
Τη δεκαετία τού ’70,
ο οργανωτής τής κερκίδας της, ο Οδυσσέας Καλογεράκης,
εμπνέεται το σημαντικότερο σύνθημα που έχει ακουστεί στα ελληνικά γήπεδα·
διασκευάζει το μνημειώδες ριζίτικο τραγούδι «Πότε θα κάμει ξαστεριά»,
το τραγούδι που με τη φωνή τού Νίκου Ξυλούρη
θα μπορούσε να είναι ο Εθνικός Μας Ύμνος στη θέση τού Εθνικού Μας Ύμνου,
και το μετατρέπει στο περίφημο «Τον Π.Α.Ο. Μου τον αγαπώ»!
Με το πέρασμα των δεκαετιών,
η «Θύρα 13» έγινε το σήμα-κατατεθέν τού Παναθηναϊκού
και συνδεόταν ολοένα και πιο βαθιά με την Ιστορία τού Συλλόγου.
Το 2008 πρωτοστατεί στο Μέγα Συλλαλητήριο,
με το οποίο 25.000 Παναθηναϊκοί απαιτούν την απαγκίστρωση
από την οικογένεια-ιδιοκτήτρια τής «Π.Α.Ε.»,
αλλά έχει απολέσει τη συναισθηματική σύνδεσή της με την ομάδα.
Έκτοτε,
ο Παναθηναϊκός βιώνει περίεργες καταστάσεις και ανεξήγητες εξελίξεις,
με άκρως χαρακτηριστική την αμφιλεγόμενη απόκτηση των μετοχών
από τον ερυθρόλευκων πεποιθήσεων επιχειρηματία Γιάννη Αλαφούζο.
Στο διάστημα τής διοίκησής του -και εξαιρουμένων ελαχίστων στιγμών-
οι «μαύρες σελίδες» αυξάνονται και πληθύνονται για τον Παναθηναϊκό.
Ο Αλαφούζος συντηρεί ένα προκλητικά θολό τοπίο
όσον αφορά στα οικονομικά τής ομάδας,
κάνει κινήσεις που χαρακτηρίζονται από αποτυχημένες έως καταστροφικές,
ενώ χρησιμοποιεί τον σύλλογο ως ορμητήριο των πολιτικών μεθοδεύσεών του.
Θα επερίμενε κάποιος ότι η «Θύρα 13» θα ήταν παρούσα για να αντιδράσει,
ότι θα ασκούσε εκκωφαντική πίεση στον τύραννο,
ότι -αν μη τι άλλο- θα διοργάνωνε ένα ηχηρό συλλαλητήριο
κατά τού τωρινού δυνάστη.
Όμως, άκρα τού τάφου σιωπή.
*** Για τη σχέση μεταξύ τού Αλαφούζου και των τωρινών ηγετών τής «Θύρας 13»
έχουν ειπωθεί πολλά·
γίνεται λόγος για οικονομική εξάρτηση,
για μαγαζιά που ανοίχτηκαν και απετέλεσαν την εξασφάλιση τής ανοχής,
για άτομα που έχουν ξεπουλήσει τον Παναθηναϊκό προς ίδιον όφελος.
Όμως,
επειδή δεν έχω την παραμικρή διάθεση
να συνεισφέρω στην αχλύ τής συνωμοσιολογίας,
εγώ θα εντοπίσω το πρόβλημα στη… Νεοπαναθηναϊκότητα.
Θα πω, λοιπόν, (για την ακρίβεια, θα επαναλάβω την τοποθέτησή μου),
ότι η τωρινή κατάντια τής «Θύρας 13» συμπυκνώνεται σε ένα πανό.
Ναι, ναι, όσο κι αν ακούγεται σουρεαλιστικό,
ένα πανό προδίδει τη μίζερη αντίληψη
που έχουν οι νεοπαναθηναϊκοί για την ίδια τους την ομάδα.
Από το επικό και ανατριχιαστικό «Τον Π.Α.Ο. μου τον αγαπώ»,
οι νεοπαναθηναϊκοί κατήντησαν να έχουν ως σύνθημα τού συλλόγου
το θλιβερό «“Παναθηναϊκός” θα πει “μαχητική ψυχή”».
«Καμαρώστε» την Ανιστόρητη Μπούρδα.
*** Κατ’ αρχάς και κατ’ αρχήν,
αυτός που το εμπνεύστηκε και αυτοί που το αναπαράγουν,
δεν πρέπει να γνωρίζουν τα βασικά στοιχεία τής Ελληνικής Γλώσσας
και πάσχουν από εννοιολογική ανεπάρκεια.
Αυτό το σύνθημα θα ήταν ιδανικό, θα ήταν ιδεώδες, για μια μικρομεσαία ομάδα,
αλλά είναι παντελώς ακατάλληλο
και άκρως δυσφημιστικό για τον Παναθηναϊκό.
Είπε κάποια μέρα ένας νεοπαναθηναϊκός
να κάνει εντύπωση στους ομοίους του
και έβγαλε ένα θλιβερό στιχάκι
που όχι μόνο δεν αποτυπώνει
τον Πρωταθλητισμό που διαχρονικά κάνει ο Π.Α.Ο.,
αλλά διασύρει τον σύλλογο εν’ τω συνόλω του.
Είναι τραγικό η ομάδα τής Ελληνικής Πρωτεύουσας,
η ομάδα που επί δεκαετίες επρέσβευσε μεγαλειωδώς
την Ελλάδα στην Ευρώπη,
να αντιπροσωπεύεται από ένα σύνθημα που ζέχνει μικροαστίλα.
Ζέχνει όμως.
*** Ας το εξηγήσω…
Πότε χρησιμοποιούμε τη λέξη «μαχητικός»;
Εν’ προκειμένω, πότε τη χρησιμοποιούμε στο ποδόσφαιρο;
Όταν κάποιος είναι περιορισμένων δυνατοτήτων,
περιορισμένου ταλέντου,
αλλά τού αναγνωρίζουμε ότι προσπαθεί·
όμως, είναι δεδομένο ότι ο πήχυς του είναι χαμηλός.
Ακούσατε ποτέ να ειπώνεται για τον Μέσι, για τον Ρονάλντο
ή για οποιονδήποτε μεγάλο παίκτη,
ότι είναι «μαχητικός»;
Γελοία πράγματα.
Βεβαίως και οι μεγάλοι ποδοσφαιριστές είναι μαχητικοί,
αλλά δεν είναι αυτό το στοιχείο που τούς κάνει ξεχωριστούς
και τούς οδηγεί στα υψηλότατα βάθρα τους.
Έτσι, λοιπόν, ο νεοπαναθηναϊκός που έβγαλε το συγκεκριμένο σύνθημα,
συνεπικουρούμενος, βεβαίως,
από τούς ομοίους του που έσπευσαν να το υϊοθετήσουν,
μετέτρεψε τον Παναθηναϊκό
-προς χάριν τής προσωπικής του φιγούρας
και τής ανεπαρκούς αντίληψής του περί Ομοιοκαταληξίας-
σε έναν σύλλογο τής σειράς.
Η Μάχη, ναι μεν λέει ως έννοια αρκετά πράγματα,
αλλά δεν περιγράφει το Ζητούμενο.
Ποιο είναι το Ζητούμενο;
Να αναδειχθεί το Μεγαλείο.
Οπότε, ας αναλογιστούν οι νεοπαναθηναϊκοί,
πόσο πιο ωραίο και -κυρίως- αξιοσέβαστο θα ήταν το συγκεκριμένο σύνθημα
αν έκανε λόγο για «Υπερήφανη Ψυχή» ή για «Ανίκητη Ψυχή».
Διότι, μάχες μπορεί να δίνεις·
όμως, αφού μιλάμε για Ομάδα Πρωταθλητισμού,
αυτό δεν αρκεί.
Η Μεγάλη Ομάδα δεν αρκείται να δίνει μάχες·
η Μεγάλη Ομάδα νικάει στη Μάχη·
η Νίκη είναι το κεντρικό χαρακτηριστικό της
και όχι η Μαχητικότητα.
*** Ως εκ’ τούτων,
και ακριβώς επειδή ο Πρωταθλητισμός κρίνεται στις Λεπτομέρειες,
ουδόλως εκπλήσσομαι από το γεγονός
ότι ο Παναθηναϊκός έχει πάψει να είναι Πρώτος.
Όταν βολεύεσαι με τον όρο «μαχητική ψυχή»,
καταλήγεις να βλέπεις την ομάδα σου να κινδυνεύει με υποβιβασμό
και να «μάχεσαι» από το πληκτρολόγιο τού σπιτιού σου.
Νεοπαναθηναϊκοί, αντί να βγάζετε στιχάκια τής συμφοράς,
ανοίξτε κάνα βιβλίο και πάρτε κάνα λεξικό τής Ελληνικής Γλώσσας·
θα βοηθηθείτε να αντιληφθείτε τι ακριβώς λέτε.
Α…, και πού ’στε…
Ανατρέξτε στους στίχους τού συνθήματος «Τον Π.Α.Ο. μου τον αγαπώ»,
μπας και συνειδητοποιήσετε τι εστί «Ταλέντο»!
…
Μετά από όλα τούτα,
ουδεμία έκπληξη προκαλούν η εξίσωση και η εξομοίωση τού Ιβάν Σαββίδη
με τον -κατηγορούμενο για τον μισό Ποινικό Κώδικα- Μαρινάκη.
Είναι πασίδηλο και απολύτως λυπηρό,
ότι το Μάρκετινγκ τής Παναθηναϊκής Ιστορίας
έχει περιπέσει στη δικαιοδοσία άσχετων ατόμων,
τα οποία νομίζουν ότι
-επειδή έχουν φωνάξει κάνα-δυο συνθήματα
και έχουν πάει καμιά-δυο φορές σε γήπεδα τής επαρχίας-
δικαιούνται να αντιπροσωπεύουν ένα μέγεθος που ούτε καν διανοούνται.
Μικρόνοοι, αλαζόνες, αμετροεπείς και φαντασμένοι παναθηναϊκίσκοι,
καταδικάζουν με την κοντόφθαλμη οπτική τους τον Παναθηναϊκό
σε ανατροφοδότηση τής εσωστρέφειας
και σε διαιώνιση τής αλαφούζειας ομηρίας.
Όπως το πάνε, μάλιστα,
σε λίγο θα δούμε και τη διασκευή τού καταγέλαστου μικροαστικού συνθήματός τους:
«“Παναθηναϊκός” θα πει… “μαρινακική ψυχή”».
ΑΙΣΧΟΣ.
Ο Αθλητάμπουρας
