Καθημερινή αθλητική στήλη,
αποκλειστικά για χουλιγκάνους, λοβοτομημένους και κάφρους
*** Χουλιγκάνοι, Λοβοτομημένοι και Κάφροι όλων των ομάδων,
όλων των κομμάτων
και όλων των θρησκειών,
σάς χαιρετώ…
*** Το σημαντικότερο στοιχείο που πρέπει να διέπει μιαν ομάδα,
είναι να βρίσκεται ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση·
όταν δεν συμβαίνει αυτό, όταν ένας κρίκος τής αλυσίδας είναι προβληματικός,
η αλυσίδα θα σπάσει.
Ο Πεδουλάκης βρέθηκε φέτος για τρίτη φορά στον πάγκο τού Παναθηναϊκού,
παρ’ ότι στην προηγούμενη θητεία του
είχε αποδείξει με εκκωφαντικό τρόπο την ανεπάρκειά του
(όσοι είστε Παναθηναϊκοί,
όχι απλώς σάς συνιστώ,
αλλά επιβάλλεται να διαβάσετε το άρθρο που έγραψα στις 18 Οκτωβρίου
με τίτλο «Το ίδιο έγκλημα και τότε και τώρα»
https://www.zougla.gr/sports/article/argiris-pedoulakis-to-idio-eglima-ke-tote-ke-tora).
Όπως το 2016, έτσι και φέτος,
ο Πεδουλάκης αποδεικνύει ότι είναι κάκιστος διαχειριστής κρίσεων
και παλαιολιθικός στον τρόπο που αντιμετωπίζει τούς παίκτες τής ομάδας·
αρνείται να εκσυγχρονισθεί, δεν εμπνέει,
δεν δύναται να αντεπεξέλθει σε συνθήκες και απαιτήσεις πρωταθλητισμού,
είναι εμμονικός,
έχει χωρίσει το τωρινό ρόστερ σε «χαϊδεμένα παιδιά» και «αποπαίδια».
Με μία λέξη, για τον Παναθηναϊκό ο Πεδουλάκης είναι ΛΙΓΟΣ.
*** Το «τρις εξαμαρτείν» ουκ ανδρός Μποχού.
Δεν είναι μόνο το γεγονός
ότι η τρίτη ανάθεση τής τεχνικής ηγεσίας τού Παναθηναϊκού στον Πεδουλάκη
εξελίσσεται σε φιάσκο
και σε -εν’ δυνάμει- καταστροφική επιλογή τής διοίκησης τού συλλόγου·
δεν χρειαζόταν να φτάσουμε στο χθεσινό «Βατερλό» με την Άλμπα,
καθώς ο ίδιος ο προπονητής είχε πιστοποιήσει
στους τρεις αγώνες με τη Βιλερμπάν, την Αρμάνι Μιλάνο και τον Προμηθέα,
ότι είναι εκτός τόπου και χρόνου.
Είναι σαφές ότι -λόγω ιδιοσυγκρασίας, αλλά και προπονητικής μειονεξίας-
ο Πεδουλάκης προτιμά αναφανδόν τον Καλάθη από τον Φριντέτ·
ακόμη και τον Στεφ Κάρι να τού έφερνε ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος,
ο Πεδουλάκης θα προτιμούσε τον Καλάθη.
Ο λόγος που λειτουργεί έτσι, είναι η προσωπική του ανασφάλεια·
αισθάνεται πολύ πιο άνετα με «παίκτες-εργάτες», παρά με παίκτες-stars
(ο Καλάθης δεν είναι αστέρι όπως ο Φριντέτ,
αλλά ένας «εργάτης υπερ-πολυτελείας»).
Αυτή η μίζερη δυσανεξία και απαντοχή τού Πεδουλάκη,
είναι που τον οδηγούν να προσπαθεί να μετατρέψει τον «εργάτη» σε star·
μία απέλπιδα μεθόδευση που τρεις φορές εστέφθη από παταγώδη αποτυχία.
Στο ματς με τη Βιλερμπάν,
ο Παναθηναϊκός είναι πίσω στο σκορ με 79-78
και έχει την επίθεση ενώ απομένουν 14,1 δευτερόλεπτα για το τέλος.
Όχι μόνο δεν επιλέγεται μία γρήγορη επίθεση
ώστε στην περίπτωση άστοχου σουτ
να υπάρχει δυνατότητα για κάποιο ενδεχόμενο ριμπάουντ
(ή και για σταμάτημα τού χρόνου μέσω παραχώρησης βολών στον αντίπαλο),
αλλά ο ανεκδιήγητος Πεδουλάκης «κουφαίνει» την μπασκετική Υφήλιο
αποφασίζοντας να εκδηλωθεί η επίθεση από την τελική γραμμή άμυνας τού Π.Α.Ο.
και όχι από την πλάγια γραμμή τής Βιλερμπάν.
Ο Καλάθης παίρνει την τελευταία επίθεση, φτάνει σε λέϊ-απ και αστοχεί.
Ο σουτέρ τής ομάδας, Φριντέτ, ακόμα περιμένει…
Στο ματς με την Αρμάνι Μιλάνο, πάλι το ίδιο εργάκι.
Στα 8,8 δευτερόλεπτα πριν το τέλος, ο Παναθηναϊκός προηγείται με 78-77,
αλλά ο Καλάθης κάνει εντελώς αχρείαστο και επιπόλαιο φάουλ,
και στέλνει την ιταλική ομάδα στις βολές.
Το σκορ γίνεται 78-79 (όπως και στην αναμέτρηση με τη Βιλερμπάν, δηλαδή)
και ο Παναθηναϊκός έχει πάλι την τελευταία επίθεση.
Ξανά αναλαμβάνει δράση ο Καλάθης,
ο οποίος -ενώ έως εκείνην τη στιγμή έχει εύστοχα 6 στα 7 floaters–
επιχειρεί για πρώτη φορά floater με ταμπλό.
Αστοχεί όπως ακριβώς και στη Γαλλία.
Ο σουτέρ τής ομάδας, Φριντέτ, ακόμα περιμένει…
Στο ματς Κυπέλλου με τον Προμηθέα,
ο Παναθηναϊκός είναι πίσω στο σκορ με 81-79
και έχει την επίθεση ενώ απομένουν 16,6 δευτερόλεπτα για το τέλος.
Όπως και στην αναμέτρηση με τη Βιλερμπάν, έτσι κι εδώ·
δεν επιλέγεται μία γρήγορη επίθεση
ώστε στην περίπτωση άστοχου σουτ
να υπάρχει δυνατότητα για κάποιο ενδεχόμενο ριμπάουντ (κ.λπ., κ.λπ.).
Ο Καλάθης,
ο οποίος έχει βάλει δύο τρίποντα στις αμέσως προηγούμενες επιθέσεις,
αναλαμβάνει και την τελευταία.
Επιχειρεί προσπάθεια για νέο τρίποντο, δέχεται πανηγυρική τάπα,
η μπάλα καταλήγει -μετά από κομφούζιο- στον έως τώρα ανύπαρκτο Τζόνσον,
αυτός αστοχεί στο τρίποντο,
ο Παναθηναϊκός αποκλείεται από τα ημιτελικά
και χάνει την ευκαιρία να κατακτήσει ένα τρόπαιο που εθεωρούσε σίγουρο.
Ο σουτέρ τής ομάδας, Φριντέτ, αυτήν τη φορά δεν επερίμενε,
διότι είχε τραυματιστεί και αποχωρήσει στο πρώτο δεκάλεπτο,
ενώ οι ψίθυροι για τις κάκιστες σχέσεις του με τον Πεδουλάκη
είχαν αποκτήσει πια υπερηχητικές διαστάσεις.
*** Μετά από τα τρία προπονητικά «εγκλήματα»,
η χθεσινοβραδινή εντός έδρας ήττα από την Άλμπα Βερολίνου
ήρθε να σφραγίσει την επικείμενη απομάκρυνση τού Αργύρη Πεδουλάκη
από τον πάγκο τού Παναθηναϊκού.
Δεν είναι μόνο το αρνητικό αποτέλεσμα,
αλλά κυρίως ο τρόπος με τον οποίο συνέβη.
Ο Παναθηναϊκός προηγείται με 105-103 (!) στη δεύτερη παράταση
και η Άλμπα έχει την τελευταία επίθεση.
Ο Πεδουλάκης
-όπως και στα τραγικά κοουτσαρίσματά του, το 2006,
στους τελικούς με τον Ολυμπιακό-
επιλέγει να μη γίνει φάουλ
(με κίνδυνο η ομάδα να δεχθεί τρίποντο,
όπως είχε συμβεί και με τα «buzzer–beaters» τού Σπανούλη).
Εν’ τέλει, ο Π.Α.Ο. δεν αποφεύγει ούτε το τρίποντο, ούτε το φάουλ,
καθώς δέχεται «καλάθι και φάουλ».
Στην εκπνοή ο έως τώρα ανύπαρκτος Ράϊς αστοχεί σε τρίποντο
και η ομάδα τού Πεδουλάκη αποχωρεί για μία ακόμη φορά ηττημένη.
*** Η κορωνίδα τής προπονητικής ασχετοσύνης,
είναι ο πίνακας με τα λεπτά συμμετοχής των παικτών τού Παναθηναϊκού
στον αγώνα με την Άλμπα.
Από τα συνολικώς 50 λεπτά που διήρκησε η αναμέτρηση,
πέντε παίκτες ξεζουμίστηκαν από τον Πεδουλάκη,
ενώ άλλοι ήταν απλώς θεατές ή χρησιμοποιήθηκαν ελάχιστα.
Ο συγκλονιστικός Ιωάννης Παπαπέτρου με τους 39 πόντους, έπαιξε 48:53
(σχεδόν δεν βγήκε απ’ το ματς),
ο Ντεσόν Τόμας 45:11
(όντας δικαιολογημένα κουρασμένος, έδωσε το «γκολ-φάουλ» στην Άλμπα),
ο Καλάθης 42:35,
ο Γουάϊλι 40:38,
ο προσφάτως επανακάμψας από τον σοβαρότατο τραυματισμό του
και την πολύμηνη αγωνιστική αποχή του, Νίκος Παππάς,
χρησιμοποιήθηκε -άκουσον, άκουσον- επί 37μισι λεπτά.
Αυτό λέγεται «βαρβαρότητα» και ξεπερνάει κάθε αμφιλεγόμενο κοουτσάρισμα. 
Επιμύθιο:
Ο Πεδουλάκης είναι ο ακατάλληλος άνθρωπος στην ακατάλληλη θέση
και αυτό στοιχίζει, και στον ίδιο, και -πολύ περισσότερο- στον Παναθηναϊκό.
Ο Πεδουλάκης απεδείχθη ένας κακέκτυπος «“Τάκης Λεμονής” τού μπάσκετ»
και θα αποτελέσει έκπληξη για εμένα (και για πολύν κόσμο ακόμη)
αν συνεχίσει να βρίσκεται στον πάγκο τού «τριφυλλιού» και μετά τη σημερινή ημέρα.
Τα διαπιστευτήριά του τα έχει δώσει,
άπαντες αντελήφθησαν ότι δεν δύναται να κάνει πρωταθλητισμό,
οι παίκτες είναι οφθαλμοφανέστατο ότι δεν εμπνέονται από αυτόν,
όπως επίσης είναι οφθαλμοφανέστατο
ότι πολλοί από τούς παίκτες δεν θέλουν να τον βλέπουν στα μάτια τους.
Ο Παναθηναϊκός διαθέτει φέτος πολύ καλό ρόστερ
(κι ας έχει ελλείψεις στον «άσο» και κυρίως στο «πεντάρι»,
κι ας αναρωτιόμαστε τι γυρεύουν στο «Ο.Α.Κ.Α.» ο Μπράουν κι ο Μπέντιλ),
αλλά είχε τη «φαεινή ιδέα» να αναθέσει το φετινό φιλόδοξο project
σε έναν προπονητή κατώτατο των περιστάσεων.
Και το πληρώνει…
Σ.Σ. Η χρονιά δεν έχει τελειώσει.
Και ναι μεν στη ζωή υπάρχουν στιγμές που πληρώνεις,
αλλά υπάρχουν και στιγμές που πληρώνεσαι.
Το «ταμείο» θα γίνει στο τέλος…
Ο Αθλητάμπουρας
