Καθημερινή αθλητική στήλη,
αποκλειστικά για χουλιγκάνους, λοβοτομημένους και κάφρους
*** Χουλιγκάνοι, Λοβοτομημένοι και Κάφροι όλων των ομάδων,
όλων των κομμάτων
και όλων των θρησκειών,
σάς χαιρετώ…
*** Κυριακή 10 Φεβρουαρίου 2019
Το ντέρμπι τής Τούμπας έχει τελειώσει πριν από λίγο,
με τον Π.Α.Ο.Κ. να έχει θριαμβεύσει επί τού Ολυμπιακού.
Το τελικό 3-1 φαντάζει φτωχό
και αδυνατεί να αποτυπώσει τη διαφορά των δύο ομάδων·
ο Αντελίνο Βιεϊρίνια αναδεικνύεται «M.V.P.» τής αναμέτρησης
και η Χριστίνα Βραχάλη
τον καλεί στην αίθουσα Τύπου για να πάρει δηλώσεις του,
για λογαριασμό τής αθλητικής εκπομπής «Total Football» τού «Open».
Αφού τον προλογίζει με τη φράση
«Είναι μαζί μας ο Αντελίνο Βιεϊρίνια…»,
συμπληρώνει λέγοντας
«Έχουμε μαζί, και πρωταγωνίστρια…
Είναι η κόρη τού Αντελίνο Βιεϊρίνια,
η οποία είναι πάρα πολύ χαρούμενη για τον μπαμπά.».
Μπαμπάς και κόρη μπαίνουν στο τηλεοπτικό πλάνο
και βλέπουμε μία πανέμορφη καρτουνίστικη φατσούλα…
Η Χριστίνα Βραχάλη σκύβει μπροστά στη μικρούλα
και κάνει την κλασική ερώτηση των ενηλίκων προς τα παιδάκια·
την αμήχανη ερώτηση που ζητά από τα παιδιά
να συνδέουν το Συναίσθημα με την Αριθμητική..:
«Πόσο χαρούμενη είσαι;».
«Πάρα πολύ!», έρχεται η αναμενόμενη απάντηση.
«Πάρα πολύ;».
«Πάρα πολύ.».
Και πάνω που περιμένουμε
ότι ο διάλογος θα ολοκληρωθεί με αυτόν τον στερεότυπο τρόπο,
έρχεται η έξοχη συναισθηματική ανατροπή.
«Χάρηκες που έβαλε το γκολ ο μπαμπάς;»,
συνεχίζει τις παρηχήσεις και τις ρητορικές ερωτήσεις η Βραχάλη,
αλλά η υπέροχη μικρόσωμη φατσούλα απαντάει με τρόπο
που μάς φέρνει δάκρυα στα μάτια.
«Συγκινήθηκα!»,
λέει με την σκερτσόζα παιδική φωνούλα της
και μένω συγκλονισμένος
που αυτό το πλασματάκι έχει καταφέρει να εμπεδώσει μία έννοια τόσο σημαντική
και να τη χρησιμοποιήσει στην πιο κατάλληλη στιγμή.
Έχω συγκινηθεί με το «Συγκινήθηκα!».
Τα αφτιά μου παύουν να ακούν’ τη συνέχεια·
το ρεπορτάζ, οι δηλώσεις, δεν έχουν πια σημασία.
Πλέον, ουδέν έχει να προσδώσει περαιτέρω αξία·
η κορούλα τού Βιεϊρίνια τα έχει πει όλα με μία λέξη.
Συνειδητοποιώντας την απίστευτη δυναμική που έχει αυτό το «Συγκινήθηκα!»,
τα δάκρυα που -εν’ ριπή οφθαλμού- έχουν πλημμυρίσει τα μάτια μου,
αντικαθίστανται από απύθμενη οργή.
Η Μνήμη, η Ατομική -και συνάμα Συλλογική- Μνήμη,
μού φέρνει μπροστά μου
την αποτρόπαια εικόνα και την ποταπή δήλωση τού Μαρινάκη
μετά το περιβόητο σικέ ντέρμπι τού 2011,
όπου ο «δικτάτωρ (και ουχί «διδάκτωρ») ήθους»
είχε πει -μεταξύ άλλων- ευρισκόμενος σε παραλήρημα..:
«[Διδάξαμε αρχές, ήθη…]
[…Έχουμε κάνει μία μεγάλη προσπάθεια με τις ακαδημίες τού Ολυμπιακού.
Όπου,
ο κάθε γονιός… θέλει το παιδί του… κάθε Δευτέρα… στο σχολείο… να πηγαίνει χαρούμενο…,
να πηγαίνει έχοντας αυτοπεποίθηση…, …και αγάπη για τα σπορ.
Και πιστεύω, ότι τα παιδιά των Ολυμπιακών και αυτοπεποίθηση έχουν,
και χαρά έχουν κάθε Δευτέρα που πηγαίνουν στα… γήπεδα (;).
Οπότε,
όσο πιο πολλά παιδιά γίνουν Ολυμπιακοί, τόσο πιο χαρούμενα θα είναι.
Σάς ευχαριστώ.]».
Ο Μαρινάκης είναι αυτός που μετά τον έβδομο διαδοχικό τίτλο τού Ο.Σ.Φ.Π.,
υποσχόταν -έμπλεος σαθρής κομπορρημοσύνης- 20 σερί πρωταθλήματα.
Ο Μαρινάκης,
αυτός ο ενορχηστρωτής και χρηματοδότης ενός ανεπανάληπτου παιδομαζώματος,
ο οποίος αναγνωρίζει το «Δικαίωμα στη Χαρά» μόνο στα «παιδιά των Ολυμπιακών»·
ένας λεφτάς που με μοναδικό επιχείρημα τα φράγκα του,
αποκλείει από τη Χαρά και τη Συγκίνηση
τα παιδιά των Παναθηναϊκών, των Αεκτζήδων, των Παοκτζήδων
και όλων των υπόλοιπων ομάδων.
Μόνο και μόνο για αυτήν τη μεθόδευσή του,
ο Μαρινάκης είναι ΑΣΥΓΧΩΡΗΤΟΣ.
Ισοβίως και μετά θάνατον ΑΣΥΓΧΩΡΗΤΟΣ.
Συμπληρωματική Σημείωση:
Ξέρω πολλούς δημοσιογράφους,
που -με το βολικό άλλοθι τής επιβίωσης- υπέκυψαν στο «σύστημα Μαρινάκη»
και με κατεβασμένο το κεφάλι πήγαν στη δούλεψή του.
Κάποιους από αυτούς τούς εκτιμούσα,
είχαμε συνεργαστεί σε υγιή περιβάλλοντα,
τούς αγαπούσα.
Τώρα πλέον η αγάπη εξεθώριασε κι η εκτίμηση εξαφανίστηκε.
Ο καθένας την «Ώρα τής Κρίσης» κάνει τις επιλογές του·
εγώ θα προτιμήσω να πεινάσω ή να φύγω μετανάστης,
παρά να υποκύψω σε έναν ασήμαντο λεφτά
και να σιγοντάρω το θλιβερό και αδίστακτο παιδομάζωμά του.
Δίνω τον Λόγο τής Αντρικής Μου Τιμής
ότι ουδέποτε θα προδώσω τούς ανθρώπους που έφυγαν από τη ζωή
με το μαράζι ότι δεν είδαν την αγαπημένη τους ομάδα να παίρνει ένα πρωτάθλημα,
που έφυγαν από τη ζωή με παράπονο, με έλλειψη χαράς,
απογοητευμένοι από τη διαπίστωση ότι δεν είχαν Δικαίωμα στη Χαρά.
Δίνω τον Λόγο τής Αντρικής Μου Τιμής,
ότι ουδέποτε θα προδώσω την κορούλα τού Βιεϊρίνια.
Διότι, Ρε Παιδιά,
η ύψιστη πολυτέλεια που μπορούμε ως άνθρωποι να ζήσουμε,
είναι να ακούμε ένα Παιδί να ξεστομίζει τη λέξη «Συγκινήθηκα»!
Αντελίνο Βιεϊρίνια, να χαίρεσαι την κορούλα σου, ρε.
Η συγκίνησή της, συγκίνησή μας και ανατριχίλα μας!
Ο Αθλητάμπουρας
