Ο Μάικλ Όουεν είναι ο δεύτερος (σ.σ. ο πιο μικρός είναι ο Βραζιλιάνος, Ρονάλντο) νεότερος ποδοσφαιριστής στην Ιστορία που κατέκτησε τη «Χρυσή Μπάλα». Η κορυφαία διάκριση για τον πρώην διεθνή επιθετικό ήρθε το 2001 και σε ηλικία μόλις 22 ετών, όταν μεγαλουργούσε υπό τις οδηγίες του Ζεράρ Ουγιέ στη Λίβερπουλ.
Όπως είναι φυσικό, η σχέση του με τον προσφάτως εκλιπόντα Γάλλο προπονητή ήταν ιδιαίτερη, όπως άλλωστε παραδέχεται στη συνέντευξη που παραχώρησε στο «France Football».
«Η 14η Δεκεμβρίου είναι η ημέρα των γενεθλίων μου» διηγείται ο Όουεν και συνεχίζει: «Και ξύπνησα για να μάθω ότι μία από τις σημαντικότερες πατρικές φιγούρες της ζωής μου έχει πεθάνει. Ήταν μία ημέρα γιορτής, που μετατράπηκε σε μια πολύ σκοτεινή ημέρα, μια πολύ δύσκολη ημέρα για εμένα και την οικογένειά μου. Και ειδικά για τους γονείς μου. Πιο πολύ για τη μητέρα μου, για την οποία ήταν ένα φοβερό σοκ. Δεν ήξερα ότι αυτή και ο Ζεράρ ήταν τόσο κοντά.
»Ο Ουγιέ μιλούσε πολύ στους γονείς μου. Μετά τους αγώνες, πήγαινε στο σαλόνι των παικτών για να επισκεφτεί τις οικογένειές τους. Ήξερε τους αδελφούς και τις αδελφές μου, τη γυναίκα μου, τον μπαμπά μου και τη μαμά μου. Πολλοί άλλοι ρωτούν από υποχρέωση, εκείνος δεν το έκανε ποτέ έτσι. Ο Ζεράρ πάντα φρόντιζε τους ανθρώπους κι ενδιαφερόταν γι΄ αυτούς. Ήταν ένας άψογος κύριος. Και δεν θα τον ξεχάσω ποτέ. Ούτε τις στιγμές που έμπαινε στα αποδυτήρια, ούτε όταν ήμασταν μαζί στο δωμάτιο, ούτε όταν κατακτούσαμε τρόπαια, ούτε όταν πήρα τη “Χρυσή Μπάλα”.
»Μπορείτε απλώς να δείτε, όχι μόνο το πρόσωπο ή το χαμόγελό του, αλλά ολόκληρο το πρόσωπό του, που εκπέμπει καλοσύνη, καλοσύνη και φροντίδα για τον άλλον. Όλες οι αναμνήσεις μου έρχονται στην επιφάνεια, ήμασταν οι καλύτεροι φίλοι στον κόσμο. Και δεν είναι μόνο εγώ. Ο Τζέιμι Κάραχερ, ο Στίβεν Τζέραρντ, κάθε παίκτης με τον οποίο συνεργάστηκε θα πει το ίδιο. Και αυτό που νιώθουμε γι ‘αυτόν είναι αυτό που νιώθει εκείνος για εμάς. Υπήρχε ένας ειδικός δεσμός ανάμεσα σε αυτόν και σε εμάς. Όταν ήρθε μαζί μας το 1998, η Λίβερπουλ χρειαζόταν απεγνωσμένα να μπει σε έναν νέο αιώνα. Η νοοτροπία μας δεν ήταν και η πιο επαγγελματική.
»Οι παίκτες έπιναν κι έκαναν κακή διατροφή. Στην Άρσεναλ, ο Άρσεν Βενγκέρ έκανε υπέροχα πράγματα σε αυτόν τον τομέα και έκανε τον κόσμο του ποδοσφαίρου να ξυπνήσει για μια νέα αρχή. Και τότε ήρθε στη Λίβερπουλ ο Ζεράρ. Ήταν ακριβώς αυτό που χρειαζόταν η Λίβερπουλ, το σωστό άτομο, τη σωστή στιγμή».
