Δύο χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από τη μέρα που η ΑΕΚ κατέκτησε το Basketball Champions League στο Final Four της διοργάνωσης που είχε διεξαχθεί στο ΟΑΚΑ.
Όπως είναι φυσικό, το βράδυ της 6ης Μαΐου του 2018 θα μείνει χαραγμένο για πάντα στη μνήμη του Δημήτρη Μαυροειδή, ο οποίος μιλώντας στην εφημερίδα «Ώρα» αποκάλυψε πώς έζησε αυτόν τον «κιτρινόμαυρο» θρίαμβο.
«Είχαμε ξεκινήσει μία χρονιά τότε, όχι πολύ δυνατά. Είχαμε ένα καλό ρόστερ με αρκετές βλέψεις. Δεν λέγαμε ότι πάμε να το πάρουμε. Θέλαμε να πάμε στο Final-4 σίγουρα. Είχαμε ξεκινήσει νωχελικά, δεν είχαμε δείξει σταθερότητα. Μετά ήρθε η αλλαγή, ανέλαβε ο κόουτς Σάκοτα.
»Ο Βινς (σ.σ. Χάντερ), με τον Κέβιν (σ.σ. Πάντερ), ήρθαν στην ομάδα. Όλα αυτά μαζί συνέθεσαν μία πολύ καλή και πλήρη ομάδα, που μπορούσε να φτάσει πολύ ψηλά» επισήμανε και πρόσθεσε: «Όταν μάθαμε ότι το Final Four θα γίνει στην έδρα μας, οι απαιτήσεις έγιναν μεγαλύτερες αμέσως. Το κρίσιμο παιχνίδι για εμένα ήταν ο ημιτελικός με τη Μούρθια.
»Αυτό ήταν το ματς που φοβόμουν περισσότερο. Στην έδρα σου, έχεις το βάρος για να παίξεις στον τελικό. Κάναμε πολλά λάθη, ήμασταν νευρικοί. Περισσότερο το κρατήσαμε αυτό το ματς οι έμπειροι Έλληνες παίκτες. Εγώ, ο Ξανθόπουλος, ο Βασιλόπουλος, ο Σάκοτα. Ήταν τρακαρισμένοι οι Αμερικανοί σε αυτό το ματς. Βγήκε στον πάγκο κάποια στιγμή ένα παιδί από τους ξένους τότε και τον βλέπω ότι ήταν… άσπρος.
»Μου λέει: “Τα χέρια μου, δεν βλέπω το καλάθι…”. Τελικά, τα καταφέραμε και στον τελικό δεν φοβόμουν τίποτα. Έλεγα ότι οι Γάλλοι δεν θα δουν το καλάθι. Κερδίσαμε βάζοντας συνολικά 100 πόντους. Μπορώ να πω ότι είχαμε βάλει ήδη 15 πόντους από το… τζάμπολ, με τέτοια ατμόσφαιρα» ανέφερε αρχικά ο πολύπειρος σέντερ.
Εν συνεχεία ο Μαυροειδής αποκάλυψε ότι το τρόπαιο το πήρε για δύο ημέρες στο σπίτι του.
«Το τρόπαιο το είχα για δύο μέρες σερί στο σπίτι μου. Θυμάμαι ότι με καλούσαν να πάω σε εκπομπές τότε και πήγαινα μαζί με το τρόπαιο. Περάσαμε πολύ ωραία. Για εμένα, μπορώ να πω ότι αυτή ήταν η πιο ξεχωριστή στιγμή στην καριέρα μου. Μέσα στην έδρα μας, με τον κόσμο μας, σε γεμάτο γήπεδο. Ιδιαίτερα όταν βγαίναμε στην αρχή των αγώνων, για να κάνουμε ζέσταμα, μπορώ να πω ότι ανατρίχιαζα. Από το πρώτο ζέσταμα. Η στιγμή ήταν μοναδική.
»Ο γιατρός μας μου έλεγε στο ζέσταμα ότι δεν με έχει ξαναδεί ποτέ στη ζωή του, να τρέχω έτσι. Για να σκεφτεί κανείς, το πόσο δύναμη μας έδινε ο κόσμος μας. Η διοργάνωση ήταν τρομερή, όπως την έφτιαξε ο πρόεδρος. Δεν ξέρω αν έχει γίνει ξανά ένα τέτοιο Final Four. Μέχρι και ο Πρίγκιπας Αλβέρτος ήρθε για να δει την ομάδα του, αλλά εμείς τον στεναχωρήσαμε» σημείωσε χαρακτηριστικά.
Παράλληλα αναφέρθηκε και στα… σημάδια για τον τίτλο: «Στον τελικό, στην πρώτη φάση που μπαίνω, μου έχει μείνει η μπάλα στο τρίποντο και τελειώνει ο χρόνος της επίθεσης. Πετάω την μπάλα και το βάζω με… πεταχτάρι. Τότε, η γυναίκα μου είπε ότι δεν υπάρχει περίπτωση να χάσω.
»Ήταν και πολλά άλλα που είχαν γίνει τότε. Για παράδειγμα, ο Ξανθόπουλος είχε δει ένα όνειρο με ένα… φέρετρο, 2 βράδια πριν τον τελικό. Ήταν στη θάλασσα, μία φανέλα του Γιώργου Αμερικάνου. Κάνοντας τον συνειρμό μετά, με την ταινία για το 1968, καταλαβαίνετε το πώς επιδρά κάτι τέτοιο στην ψυχολογία. Γενικά σε εκείνο το Final Four ήταν ξεχωριστά όλα».
