Όταν γίνεσαι απειλητικός για πρώτη φορά στο 38’ με ήδη δύο γκολ στην πλάτη σου…
Όταν δεν μπορείς να κόψεις το γρήγορο γαλλικό ρυθμό στο κέντρο…
Όταν οι πάσες σου, κατά τεκμήριο, απευθύνονται στο πουθενά, τότε είναι λογικό να διασυρθείς από τον Άγιο Στέφανο της Γαλλίας και να χάσεις αήττητο 40 αγώνων στο δήθεν απόρθητο Καραϊσκάκη.
Η Σ.Ε. καλύτερα γυμνασμένη και κυρίως νεανική κυνήγησε τη νίκη από το πρώτο λεπτό έως τις καθυστερήσεις και την πήρε με κορυφαίους τους Ντομί, Τοροσίδη και Γκαλέτι. Νομίζω πως χαφ με το μπρίο και την ταχύτητα των Μασάδο και Μιραλά δεν διέθετε ο Ολυμπιακός. Χάνοντας τη μάχη στο κέντρο, έχασε δίκαια τον αγώνα.
Ίσως οι επικές νίκες με Μπενφίκα και Χέρτα, αντί για μια αύρα καλής ψυχολογίας άφησαν στο «Λιμάνι» υπεροψία και… άνεση που επιβάλλονταν να μείνουν στα αποδυτήρια. Άλλωστε, το καμπανάκι του κινδύνου είχε χτυπήσει για τα καλά με το αήττητο των Γάλλων στην Ευρώπη. Το αποτέλεσμα, είπαμε, δίκαιο, όχι το σκορ. Μπορεί ο Ολυμπιακός να είχε μία-δύο καλές στιγμές στο β’ μέρος, όμως ο καταλογισμός πέναλτι θύμισε Μιχάλη Γερμανάκο…
Και μια… εξωαγωνιστική επισήμανση. Συμπαθής ο σχολιαστής του ΣΚΑΪ, σχεδόν βράχνιασε, περιγράφοντας τις ελάχιστες καλές στιγμές του Ολυμπιακού. Είναι σαφές ότι από τα δημοσιογραφικά θεωρεία δεν μπορούσε να «βοηθήσει» περισσότερο. Ισορροπημένη η κριτική του Αλεξανδρή.
