Στον Άγιο Ιωάννη Βούλας πραγματοποιήθηκε η επιμνημόσυνη δέηση για τον Γιάννη Ιωαννίδη, ο οποίος «έφυγε» την Τετάρτη (4/10) από τη ζωή σε ηλικία 78 ετών. Η τελετή ήταν ανοιχτή για τον κόσμο, ενώ η ταφή του «Ξανθού» θα γίνει την Παρασκευή (6/10) στη Θεσσαλονίκη.
Συγγενείς, φίλοι, άνθρωποι του αθλητισμού, αλλά και της πολιτικής αποχαιρέτησαν τον εμβληματικό προπονητή. Ο Γιάννης Ιωαννίδης συνέδεσε το όνομά του με τις μεγάλες επιτυχίες του Άρη και του Ολυμπιακού στο μπάσκετ τη δεκαετία του ’80 και του ’90, άφησε την τελευταία πνοή του έπειτα από μάχη με προβλήματα υγείας που τον ταλαιπωρούσαν τα τελευταία χρόνια.
Ο Γιάννης Ιωαννίδης αν και είχε καταγωγή από τη Θεσσαλονίκη και συνέδεσε το όνομά του με τον Άρη έμενε μόνιμα στην Αθήνα μαζί με την σύζυγό του και την κόρη τους. Η Γιούλα Γκιουζελοπούλου μαζί με την κόρη της έφτασε υποβασταζόμενη στην εκκλησία λέγοντας προς τους δημοσιογράφους πως είναι «πολύ προσωπικές στιγμές».
Παρών στην τελετή έδωσαν μεταξύ άλλων οι: Παναγιώτης Γιαννάκης, Δήμος Ντικούδης, Φραγκίσμος Αλβέρτης, Παναγιώτης Φασούλας, Γιώργος Μπαρτζώκας, Παναγιώτης Αγγελόπουλος και ο πρόεδρος της ΕΟΚ Βαγγέλης Λιόλιος
Αντί στεφάνων, η οικογένεια του Γιάννη Ιωαννίδη ζήτησε από όποιον το επιθυμεί να καταθέσει τα χρήματα στη Σχολή Τυφλών Θεσσαλονίκης.
Ρίγη συγκίνησης σκόρπισε η κόρη του Γιάννη Ιωαννίδη, Ελένη, στον επικήδειο που εκφώνησε στην επιμνημόσυνη δέηση. Μάλιστα, επέλεξε τους στίχους από ένα αγαπημένο τραγούδι του «ξανθού», από την πιστή φίλαθλο του Άρη και της Εθνικής ομάδας, Μαρινέλας, για να τον αποχαιρετήσει.
«Αγαπημένε μου πατέρα, λατρεμένε μπαμπά μου…
Στέκομαι εδώ σήμερα και σε κοιτώ την ώρα που μπαρκάρεις για το τελευταίο σου ταξίδι.
Και δεν είμαι μόνη μου, εδώ είναι όλοι για να σου πούμε το τελευταίο αντίο, να σου φωνάξουμε σιωπηλά πόσο σε αγαπάμε και τι σήμαινες, τι θα σημαίνεις πάντοτε για την οικογένεια σου, για το μπάσκετ, για τον αθλητισμό, για ολόκληρη την Ελλάδα…
Έφυγες νωρίς και άδοξα μπαμπά. Έφυγες αλλά πάλεψες με γενναιότητα, όπως το έκανες σε όλη σου τη ζωή.
Στάθηκες στις επάλξεις, πολέμαγες σαν θηρίο, δεν φοβόσουν κανέναν και τίποτε, ήσουν γεννημένος νικητής και ατρόμητος.
Και τώρα που σε αποχαιρετάμε, πάλι αγέρωχο σε βλέπω μπροστά μου…
Δάκρυα αυλακώνουν τα πρόσωπα μας, σήμερα που σού λέμε το αντίο, αλλά υπάρχει και ο αντίλογος, η παρηγοριά: θρηνούμε που σε χάσαμε, μα χαιρόμαστε κιόλας επειδή ζήσαμε μαζί σου, μεγαλώσαμε μαζί σου, βαδίσαμε στις στράτες που χάραξες, ακολουθήσαμε τις οδηγίες που μας έδινες…
Πάντοτε ζητούσες να σε προσφωνούν κόουτς και τίποτε άλλο.
Κοουτσάρα μου, θα σου πω κάτι: το παιχνίδι δεν τελείωσε, απλώς πήρες ένα τάιμ άουτ για να το συνεχίσεις στα επουράνια γήπεδα, περνώντας στην αθανασία.
Ένα τραγούδι της αγαπημένης σου, Μαρινέλλας λέει
‘’Καμιά φορά λέω να αλλάξω ουρανό μα δεν, μα δεν υπάρχουν δρόμοι’’.
Εσύ όμως μπαμπά μου τους βρήκες αυτούς τους δρόμους».
Δείτε εικόνες:
