Arise: A Simple Story – Review: Γοητευτική αισθητική

Πληροφορίες

Τίτλος: Arise: A Simple Story
Διαθέσιμο σε: PlayStation 4 / Xbox One / PC
Δοκιμάστηκε σε: PC
Εταιρεία Ανάπτυξης: Piccolo Studios
Εκδότρια Εταιρεία: Techland Publishing
Είδος: Puzzle Platformer
Ηλικίες: 7+
Ημ/νία Κυκλοφορίας: 3 Δεκεμβρίου 2019
 

Τον προηγούμενο μήνα μοιραστήκαμε μαζί σας τις πρώτες μας εντυπώσεις από το παρθενικό παιχνίδι της Piccolo Studios, μέσα από ένα preview βασισμένο σε early build, που, ομολογουμένως, άφησε πολλές υποσχέσεις για την ολοκληρωμένη έκδοση του τίτλου. Ήγγικεν η ώρα, λοιπόν, να σας παρουσιάσουμε την ετυμηγορία για το Arise: A Simple Story.
 

Εξαρχής, θα πρέπει να παραδεχτώ πως, αν μη τι άλλο, το παιχνίδι με εξέπληξε, καθώς το ένστικτό μου για τη φύση του έπεσε έξω. Ή πρώτη μου εντύπωση ήταν πως ο υπότιτλος, “A Simple Story”, θα ήταν περιπαικτικός, θα δημιουργούσε, τέλος πάντων, κάποια αντίφαση για να σχηματίσει τις όποιες ανατροπές στην πλοκή του.
 

Όπως φαίνεται, όμως, το Arise είναι, κυριολεκτικά, μια απλή ιστορία ενός ηλικιωμένου που εξέπνευσε και τώρα βρίσκεται σε limbo, ξαναζώντας τις σημαντικότερες στιγμές της ζωής του σε μια ονειρώδη επανάληψη. Μια ζωή, ωστόσο, που δεν διαφέρει από πολλές, με προβλήματα που δεν αντιμετωπίζουν λίγοι. Δύσκολα παιδικά χρόνια, έρωτας, αγάπη, οικογένεια, προβλήματα, απώλεια, θάνατος κ.ο.κ.. Η Piccolo εικονοποιεί αυτά τα κοινά βιώματα με έναν διακριτικό λυρισμό που αντλείται από την παραστατικότητα της αφήγησης. Ο πρωταγωνιστής δεν μιλάει, ενώ οι καταστάσεις δεν περιγράφονται με λόγια, αλλά μόνο εικόνα. Όλο το insight που έχουμε για την ιστορία προέρχεται από collectable σκίτσα και από τα… συμφραζόμενα του gameplay. Σαν σύνολο, κατάφερε να μας συγκινήσει σε σημεία, χωρίς, όμως, να βρεθούμε εξαπίνης.

Αν είστε θαμώνας της adventure σκηνής, πόσο μάλλον της indie υποκατηγορίας της, θα έχετε σίγουρα ξανασυναντήσει κάτι αντίστοιχο, τουλάχιστον στο κομμάτι του ύφους και της καλλιτεχνικής προσέγγισης. Δεν κάνει κάτι συνταρακτικά φρέσκο ή καινοτόμο, λοιπόν, το Arise, όμως σε αυτά που κάνει βάζει μεράκι και παραδίδει ένα εξαιρετικά άρτιο αποτέλεσμα, που τιμά ιδιαίτερα την ομάδα ανάπτυξης, αν αναλογιστεί κανείς πως είναι η πρώτη τους προσπάθεια για τη δημιουργία video game.
 

Στο ίδιο πλαίσιο, το gameplay δεν τολμά να απομακρυνθεί από τη “ζώνη ασφαλείας” του genre, μένοντας μακριά από παράτολμες προσπάθειες εμπλουτισμού των μηχανισμών. Το platforming και η επίλυση γρίφων είναι, δυστυχώς, σε νηπιακό στάδιο, ενώ το βασικό ατού με τον έλεγχο του χρόνου δεν αρκεί για να σώσει το παιχνίδι από τη μετριότητα.
 

Πιο συγκεκριμένα, ενώ τα πάντα λειτουργούν απροβλημάτιστα, δεν μπορέσαμε να εντοπίσουμε κάποιο βάθος που θα δικαιολογούσε την απλοϊκότητα των μηχανισμών, την ίδια στιγμή που συγκεκριμένες σχεδιαστικές επιλογές μοιάζουν αδικαιολόγητες. Η fixed camera κάνει τη διαδικασία των αλμάτων να παίρνει μια ροπή προς τον τζόγο, αφήνοντας, συχνά, στην τύχη τις πιθανότητες να προσγειωθείτε εκεί που στοχεύατε. Έχω την εντύπωση πως 3D platforming και fixed camera δεν ταιριάζουν μαζί. Είναι πρακτικά αδύνατον να έχεις επαρκή αντίληψη του χώρου, χωρίς τον έλεγχο της κάμερας, άρα δεν μπορείς να περιηγηθείς στον κόσμο με ασφάλεια.

Το δεξί αναλογικό, ένας μοχλός που άλλαξε το gaming με τους αμέτρητους συνδυασμούς που μπορεί να προσφέρει, ως μέσο εισαγωγής εντολών, εξυπηρετεί το time manipulation• έναν μηχανισμό που χαρακτηρίζει το παιχνίδι, το οποίο βασίζεται στην αλληλεπίδραση του χώρου με τον χρόνο, αλλά δεν δικαιολογεί το allocation πάνω στο χειριστήριο. Εφόσον ο χρόνος πάει μόνο μπροστά ή πίσω, θα ήταν συνετό, επιτρέψτε μου την παραίνεση, να ελέγχεται από τα triggers και όχι από το thumb stick, αφήνοντάς το ελεύθερο να παίξει άλλον ρόλο, όπως για παράδειγμα… μιας χειροκίνητης κάμερας!
 

Παρότι κόστισε πολλά στο platforming, ο έλεγχος του χρόνου είναι το highlight του Arise, όντας το βασικότερο κομμάτι που προσφέρει μια ποικιλία, διαφοροποιώντας το gameplay από πίστα σε πίστα. Καθώς ο χρόνος σχετίζεται με το περιβάλλον, σε κάθε επίπεδο έχουμε διαφορετική επίδραση. Ελέγχουμε τη θέση του ήλιου στον ουρανό, τη διάβρωση του εδάφους, τα καιρικά φαινόμενα, όπως οι καταιγίδες και τα χιόνια, ενώ, κάπως έτσι, λύνουμε τους διάσπαρτους γρίφους, ανοίγοντας τον δρόμο μας σε μια γραμμική διαδρομή από την αρχή στο τέλος της κάθε ανάμνησης.

Τα σκίτσα υπό μορφή collectible orbs σε δυσπρόσιτα σημεία προσφέρουν μια επιπλέον προοπτική στην ιστορία και προσθέτουν λίγες ώρες ακόμα στο – κατά προσέγγιση – 6ωρο playtime που απαιτείται για την ολοκλήρωση. Δεν υπάρχει κάποιο replayability value μετά τη συλλογή των σκίτσων, ενώ το co-op που γίνεται διαθέσιμο καταφέρνει απλά να αφαιρεί από τον έναν παίκτη τη δυνατότητα να ελέγχει τον χρόνο και να τη δίνει σε έναν δεύτερο, βάζοντάς τον σε μια εξαιρετικά βαρετή διαδικασία, αντίστοιχου ενδιαφέροντος με το να σας ανοίγει την πόρτα για να περάσετε…
 

Το Arise, επομένως, εκτός από μια απλή ιστορία, έχει και ένα απλό gameplay που σας επιτρέπει να το τελειώσετε άκοπα. Σε αυτό βοηθά και το γεγονός ότι, αν χάσετε, το respawn γίνεται ακριβώς δίπλα στο σημείο του θανάτου. Δεν υπάρχει κάποια πρόκληση. Kάποιοι γρίφοι ίσως σας κάνουν να ξύσετε το κεφάλι σας για λίγα λεπτά, αλλά ως εκεί. Τελικά, το παιχνίδι μένει δέσμιο αυτής της απλότητας επικεντρώνοντας κάθε προσπάθεια στους τρόπους της αφήγησης και της απεικόνισης της ιστορίας που διηγείται.
 

Τουλάχιστον, αυτό μπορούμε να το επικροτήσουμε, αφού το κάνει υποδειγματικά. Ο οπτικοακουστικός του τομέας είναι τόσο καλόγουστος που τραβάει πάνω του τα βλέμματα, σαν εξιλέωση για όσα μας βασάνισαν παραπάνω.

Τα γραφικά του Arise είναι, επίσης, κάτι που θα έχετε δει σε παιχνίδια τύπου Journey, αν και, παρά την έλλειψη πρωτοτυπίας, καταφέρνει να επιδείξει μοναδικό ύφος και χαρακτήρα, με αρκετά chapters που διαφοροποιούνται εντελώς μεταξύ τους ως settings. Υπάρχει ένας ποιητικός παραλληλισμός του κάθε chapter, τόσο με τον τίτλο και το νοηματικό περιεχόμενο, όσο και με την τοποθεσία, τα χρώματα και τα συναισθήματα που προκαλεί το καθένα. Θα λέγαμε πως το στήσιμο των αλληγοριών λειτουργεί, ίσως, καλύτερα από το ίδιο το σενάριο, αν και, επί της ουσίας, δρουν συνεργατικά.
 

Για τον ήχο στο Arise δεν έχουμε λόγια. Είναι η πανάκεια του τίτλου που γιατρεύει κάθε πληγή που άνοιξαν τα προβλήματα στα επιμέρους κομμάτια του. Φροντίζει να σας ξαναβυθίζει στο παιχνίδι, κάθε φορά που κάποιο πταίσμα αποσυντονίζει το immersion. Για την ακρίβεια, αν οφείλεται κάπου η συγκίνηση που ένιωσα παίζοντας, σε αρκετά σημεία, είναι στη μουσική που συνοδεύει το παιχνίδι. Ψάχνοντας λίγο παραπάνω, ανακάλυψα πως έχει συντεθεί από τον David Garcia, γνωστό δημιουργό του soundtrack για το Senua’s Sacrifice. Το κατατάσσω, εύκολα, στα πιο ωραία OST που έχω ακούσει σε παιχνίδι και η συγκεκριμένη επιλογή δικαιώνει τους δημιουργούς σε πολλά επίπεδα.

Συμπέρασμα
 

Το Arise: A Simple Story έχει λάθος προσέγγιση σε σημαντικά κομμάτια του gameplay, όμως, τελικά επιλέγει τη σωστή οδό για να αφηγηθεί μια απλή ανθρώπινη ιστορία, χρησιμοποιώντας τα κατάλληλα μέσα, το ύφος και την αισθητική που αρμόζει.
 

Βαθμολογία:  7/10
 

Το παιχνίδι μάς παραχωρήθηκε από την εκδότρια εταιρία για τις ανάγκες του review.