Του Βασίλη Τατσιόπουλου
Πληροφορίες
Τίτλος: Marvel’s Avengers
Διαθέσιμο σε: PC, PlayStation 4, Xbox One
Δοκιμάστηκε σε: PS4
Εταιρεία Ανάπτυξης: Crystal Dynamics
Εκδότρια Εταιρεία: Square Enix
Είδος: Action role-playing game
Ηλικίες: 16+
Ημ/νία Κυκλοφορίας: 4 Σεπτεμβρίου 2020
Να το βγάλουμε απ’ τη μέση αμέσως: Το Marvel’s Avengers έχει σενάριο, έχει μάλιστα καλό σενάριο, και βασίζεται σε αυτό αρκετά. Έχει single-player campaign πραγματικό, ουσιαστικό δηλαδή, που δεν είναι φθηνή δικαιολογία για να πείσει τους παίκτες να μπουν στο multiplayer και/ή να αγοράσουν συνδρομές, cosmetics και emotes. Αν έπαιξες την beta και έχεις ήδη ξεγράψει το παιχνίδι, κακώς το έκανες –αν και δικαιολογημένα- γιατί το τελικό προϊόν είναι τόσο καλύτερο από την beta που εκείνη καθίσταται μη αντιπροσωπευτική.
Η σύντομη εικόνα που μας έδωσε η πρώιμη έκδοση για το single-player campaign ήταν πως υπάρχει μια ιστορία στο κέντρο, αλλά ότι είναι χλιαρή και διαλύεται η συνοχή της με την εισαγωγή generic αποστολών τύπου «προστάτεψε τη βάση» που εστιάζουν στο multiplayer κομμάτι, σε εντελώς απλοϊκές, αδιάφορες αισθητικά και «γυμνές» σχεδιαστικά πίστες γεμάτες εικονίδια. Έτσι, είχαμε όλοι την εντύπωση πως το campaign υπάρχει για να προετοιμάσει για το multiplayer κομμάτι και ότι το σενάριο θα είναι επιφανειακό και παραμερισμένο. Ωστόσο, προς τιμήν της, η Crystal Dynamics δεν ακολούθησε αυτή τη μέθοδο.
Από την πρώτη στιγμή, από τα αρχικά λεπτά του campaign, φαίνεται ότι η beta δεν ήταν αντιπροσωπευτική. Η ιστορία ξεκινά σε ένα event αφιερωμένο στους Avengers, το οποίο επισκεπτόμαστε ως Kamala Khan (aka Ms. Marvel) σε μικρή ηλικία. Τριγυρνάμε στο event, μιλάμε με κόσμο και με τους ίδιους τους Εκδικητές, μαζεύουμε περιοδικά, παίζουμε mini games και βλέπουμε πως η πλοκή απευθείας προσπαθεί να χτίσει με βάση την οπτική της Kamala, η οποία στη συνέχεια θα αποτελέσει το μέσο για την αφήγηση των γεγονότων, ως audience surrogate εν μέρει, και ως ο παράγοντας που βάζει τον ενθουσιασμό, την παιδικότητα στην ιστορία και σπάει ελαφρώς τον super hero πυρήνα που θα είχαμε σε ένα campaign αφιερωμένο αποκλειστικά στους γνωστούς Avengers. Η ιστορία έτσι μπορεί και αναπνέει, έχει περισσότερο χώρο και χρόνο για να αναπτύξει τους ήρωες, αλλά μας δίνει και έναν χαρακτήρα πιο κοντά σε εμάς, μέσω του οποίου μπορούμε να ταυτιστούμε και να βιώσουμε τα γεγονότα με αφέλεια και ενθουσιασμό, αντί για τη σιγουριά ενός ήδη καθιερωμένου στο σύμπαν ήρωα.
Η αφήγηση με κέντρο την Kamala αποδεικνύεται ιδανική επιλογή και η αφήγηση καταφέρνει να χωρέσει όλους τους χαρακτήρες επαρκώς, δίνοντάς μας τον χειρισμό τους σε συγκεκριμένα σημεία, αλλά πάντοτε με άξονα τη νεαρή super hero. Οι ήρωες είναι καλογραμμένοι και πολύ γνώριμοι, γεγονός που τους καθιστά ιδιαίτερα οικείους αλλά και προβλέψιμους. Ωστόσο, έχουν γραφτεί με βάση τα γεγονότα του συγκεκριμένου παιχνιδιού και, με βοήθεια από τις εξαιρετικές ερμηνείες των πρωτοκλασάτων ηθοποιών που τους ενσαρκώνουν, τελικά κερδίζουν τις εντυπώσεις.
Η ίδια η ιστορία είναι ενδιαφέρουσα, αν και αναμενόμενα προβλέψιμη. Στο event των Avengers που επισκεπτόμαστε ως Kamala, ξαφνικά προκαλείται μια έκρηξη με την ουσία Terrigen, που έχει ως αποτέλεσμα τον θάνατο αρκετών ανθρώπων και την απόκτηση υπερδυνάμεων από άλλους. Φυσικά, εμφανίζεται μια σκιώδης οργάνωση που αποφασίζει να κυνηγήσει όσους έχουν τέτοιες ιδιότητες, ονομάζοντάς τους Inhumans και έχοντας στο πλευρό της μεγάλο μέρος του πληθυσμού. Οι Avengers έχουν χωριστεί και, μπροστά στις μεγάλες απειλές που προκύπτουν, η Kamala αναλαμβάνει τον ρόλο να τους ωθήσει να ενωθούν και πάλι και να σώσουν την κατάσταση.
Δεν προκύπτει κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί, ούτε μιλάμε για σενάριο εφάμιλλης ποιότητας με άλλων πρόσφατων super hero παιχνιδιών, όμως πρόκειται για μια καλογραμμένη ιστορία, ενδιαφέρουσα και γεμάτη δυνατές στιγμές για fans και μη του franchise.
Το gameplay ακολουθεί σε γενικές γραμμές, κινούμενο σε προβλέψιμα καλούπια χαμηλής αλληλεπίδρασης με το περιβάλλον, με αρκετά όμως διασκεδαστικά set pieces και ύφος blockbuster παραγωγής. Συνήθως ακολουθούμε συγκεκριμένη, απόλυτα γραμμική πορεία, ανοίγουμε μερικούς διακόπτες, δέρνουμε εχθρούς, ανοίγει η πόρτα, συνεχίζουμε στο μονοπάτι. Ο σχεδιασμός είναι αδιάφορος και σε σημεία πολύ προφανής και βαρετός, όμως για τις 10-12 ώρες που διαρκεί το campaign καταφέρνει να μην κουράσει πολύ, εξαιτίας μερικών αλλαγών που εισάγονται εδώ κι εκεί, όπως η εναλλαγή χαρακτήρων.
Κάθε ήρωας έχει τις δικές του ιδιαιτερότητες και έχει γίνει αρκετά καλή δουλειά στην προσαρμογή τους ώστε να διατηρείται το ύφος και το κεντρικό σκέλος του χειρισμού, αλλά να αλλάζουν αρκετά επιμέρους χαρακτηριστικά του ώστε να δίνεται διαφορετική αίσθηση στον παίκτη, πάντα ταιριαστή στις κινήσεις του εκάστοτε χαρακτήρα. Ο Iron Man πετάει, εκτοξεύει laser και γενικά διαπρέπει στις μονομαχίες από απόσταση, ο Thor μπορεί να καταστρέψει πολλούς εχθρούς μαζί με εντυπωσιακές επιθέσεις κεραυνών, η Black Widow έχει ειδικές κινήσεις για έλεγχο του πεδίου της μάχης ενώ μπορεί να γίνει αόρατη, ο Hulk «τανκάρει» και ούτω καθεξής. Όλοι οι ήρωες είναι διασκεδαστικοί και το gameplay τους έχει στηθεί προσεκτικά με αρκετές διαφορές ώστε κάθε παίκτης να έχει άλλον αγαπημένο. Να σημειωθεί πως δεν μπορούμε να αλλάζουμε χαρακτήρα κατά βούληση εν μέσω του gameplay, καθώς διαλέγουμε έναν από την αρχή της πίστας και παίζουμε με αυτόν πλάι σε ΑΙ συντρόφους ή σε πραγματικούς παίκτες, όταν αυτό επιτρέπεται.
Οι μάχες είναι χορταστικές σίγουρα, με αρκετές όμως ελλείψεις. Το σύστημα είναι διασκεδαστικό και έχει μερικές ιδιαίτερα πετυχημένες λεπτομέρειες, όπως για παράδειγμα το εξαιρετικό feedback των χτυπημάτων που πετυχαίνουν τους εχθρούς –ιδίως του Thor που συνοδεύεται από έναν απίστευτα ικανοποιητικό ήχο σφυριού. Σε γενικές γραμμές, πρόκειται για ένα σύστημα μάχης που είναι απλό, παραπέμπει περισσότερο σε brawler από όσο σε εξεζητημένο παιχνίδι δράσης τύπου Batman, όμως καταφέρνει να διατηρεί κάποιο βάθος και δεν απογοητεύει, ιδίως όσο προχωράμε και ξεκλειδώνουμε νέες ιδιότητες για τους ήρωες. Το διαφορετικό στήσιμο του κάθε χαρακτήρα είναι αυτό που θα κερδίσει τους περισσότερους παίκτες καθώς αποκλείεται να μην βρουν κάποιον για τα γούστα τους.
Έτσι, η μάχη είναι διασκεδαστική για όλη τη διάρκεια του campaign, όμως υπάρχουν μερικά σημεία που δεν ικανοποιούν, όπως η έλλειψη supervillain εχθρών και, γενικά, η αντιμετώπιση βαρετών ρομπότ συνεχώς, που είναι σχεδόν πανομοιότυπα όσον αφορά την εμφάνισή τους, και αδιάφορα στον σχεδιασμό. Ευτυχώς, υπάρχουν μερικά bosses που ξεφεύγουν και προσφέρουν καταιγιστικές μάχες με πατέντες για να ακολουθήσουμε και αδυναμίες για να εκμεταλλευτούμε. Παρότι οι τύποι των εχθρών είναι τελείως βαρετοί και ανέμπνευστοι σχεδιαστικά, οι συμπεριφορές και οι επιθέσεις τους έχουν μια ποικιλία και συμβάλλουν στο να είναι ο παίκτης σε εγρήγορση και να προσπαθεί να αποκωδικοποιεί επιτόπου διάφορα στοιχεία ώστε να γνωρίζει τι να περιμένει σε μία μάχη και αν πρέπει να βασιστεί σε dodge, σε parry, σε επιθετική ή αμυντική στρατηγική.
Ένα σύστημα μάχης χωρίς πολλές ιδιαιτερότητες, γνώριμο, απλό αλλά διασκεδαστικό. Τουλάχιστον, αυτό ισχύει στο πλαίσιο του campaign. Όταν πάμε σε multiplayer και grinding μονοπάτια, χρειάζεται κάτι με περισσότερο βάθος για να μπορέσει να διατηρήσει το ενδιαφέρον των παικτών σε βάθος χρόνου και εδώ δυστυχώς το Marvel’s Avengers δεν τα πάει εξίσου περίφημα. Φυσικά, οι διασκεδαστικές μάχες συνεχίζουν να διασκεδάζουν όταν παίζουμε με συμπαίκτες, όμως οι απλοϊκοί και περιορισμένοι τύποι αποστολών, η επανάληψη εχθρών και η έλλειψη –για την ώρα έστω- περιεχομένου με περισσότερη ουσία όσον αφορά το κομμάτι του gameplay, κάνουν το grinding να μην φαντάζει και τόσο ελκυστικό.
Βέβαια, υπάρχουν κάποια θετικά στοιχεία κι εδώ, όπως για παράδειγμα ο τρόπος με τον οποίον συνεχίζει η ιστορία μετά το campaign, δίνοντας στους παίκτες έναν επιπλέον λόγο για να συνεχίσουν να ασχολούνται και να φτάσουν πιο άνετα στο endgame. Βεβαίως, πρόκειται για παιχνίδι που είναι χτισμένο βάσει της επιλογής να παίζει κανείς επ’ άπειρον, καθώς αναμένεται να αρχίσει να προστίθεται δωρεάν περιεχόμενο με νέους χαρακτήρες, αποστολές και πλοκή, κάτι που πράγματι ακούγεται σαν σωστή επιλογή για να διατηρηθεί το κοινό, ιδίως αν γίνει σε ιδανικά χρονικά διαστήματα. Τέλος, υπάρχουν και τα iconic missions, που είναι ξεχωριστά για κάθε χαρακτήρα και είναι επί της ουσίας κάτι ενδιάμεσα σε βασικού τύπου και παράπλευρη αποστολή.
Λιγότερο ελκυστικό γίνεται πάντως το Avengers, εξαιτίας του συστήματος που υποτίθεται ότι είναι στην καρδιά του multiplayer αυτού του ύφους. Ο λόγος για το gear, τον εξοπλισμό, το looting μέρος του παιχνιδιού. Δυστυχώς, έχουμε ένα φτωχό σύστημα, που μοιάζει να μπήκε ως απόφαση εκ των υστέρων, καθώς δεν συμβαδίζει καθόλου αισθητικά με το franchise και δεν προσφέρει αρκετά στο gameplay για να θεωρηθεί σημαντικό τμήμα του.
Αρχικά, το ότι ο εξοπλισμός δεν φαίνεται πάνω στους χαρακτήρες όταν τον φορούν, είναι ένα πρόβλημα με διάφορες προεκτάσεις. Γιατί, ας πούμε, ο Hulk φοράει τμήματα εξοπλισμού στα χέρια, στο στήθος και ούτω καθεξής; Είναι δύσκολη η εικονοποίηση και η προσέγγιση δεν βοηθά, καθώς είναι στην ουσία σαν να του φοράμε «αριθμούς» και όχι gear και έτσι το immersion πάει περίπατο, ιδίως στο πλαίσιο του single-player campaign, όπου οι χαρακτήρες έχουν προσωπικότητες και τα χαρακτηριστικά των δυνάμεών τους μαζί με τις στολές είναι στοιχεία που τους καθορίζουν εν μέρει. Για παράδειγμα, το concept του gear θα μπορούσε να λειτουργήσει σε ήρωες όπως ο Spiderman ή ο Batman, όχι όμως για τον Thor. Ο Iron Man θα μπορούσε να φοράει ξεχωριστά κομμάτια εξοπλισμού με άλλες ιδιότητες, όμως το gear του Marvel’s Avengers είναι πραγματικά βαρετό και οι αναβαθμίσεις που παρέχει στους ήρωες δεν κάνουν αρκετή διαφορά, ιδίως σε μικρότερα level, ώστε να έχουν νόημα. Περισσότερο μοιάζει να υπάρχει όλο το σύστημα επειδή έτσι είθισται σε παιχνίδια του είδους, παρά να εισήχθη με προγραμματισμό και σχέδιο.
Επίσης, υπάρχουν βεβαίως microtransactions για να αγοράσουμε cosmetic αντικείμενα που ούτε αυτά είναι επαρκώς εντυπωσιακά για να δικαιολογούν το εγχείρημα, και δεν φαίνονται καν εν μέσω gameplay από τις εκρήξεις και τον γενικότερο χαμό. Τέλος, υπάρχουν levels και skill trees, τα οποία είναι ιδιαίτερα εκτενή και δίνουν αρκετές δυνατότητες εξατομίκευσης των ήδη ξεχωριστών χαρακτήρων, ώστε να μπορεί κάθε παίκτης να δώσει το βάρος εκεί που θέλει. Το δέντρο επιλογών αυτό είναι καλοσχεδιασμένο και περιλαμβάνει κάτι για όλους, ενώ αν αξιοποιηθεί σωστά δημιουργεί μεγάλες διαφοροποιήσεις στους χαρακτήρες και τις δυνατότητές τους, έχει δηλαδή πραγματική επιρροή και ουσία στο gameplay. Το σύστημα αναβαθμίσεων, δυστυχώς, είναι σχεδιασμένο ξεκάθαρα με το grinding στον νου και έτσι, εκτός του ότι δεν είναι δυνατόν να φτάσει ούτε καν σε ένα μέρος του επιθυμητού επιπέδου στο πλαίσιο του campaign, χρειάζεται αρκετό grinding για να τερματίσει, ειδικά δε για όλους τους χαρακτήρες. Ένα τυπικό looter multiplayer σύστημα λοιπόν, το κλασικό κυνήγι του power level, που δεν προσφέρει κάτι ουσιώδες.
Συνεπώς, είναι πολύ ισχυρή η εντύπωση ότι το Marvel’s Avengers έπρεπε να είναι ένα κλασικό single-player παιχνίδι, χωρίς τα looter στοιχεία, για να πετύχει όσο το δυνατόν περισσότερο. Η Crystal Dynamics ενισχύει ακόμα περισσότερο την άποψη αυτή, δομώντας την εμπειρία με έμφαση στο να παίξει κανείς πρώτα το campaign, αλλά και δίνοντας κομμάτια της αφήγησης εκτός του πλαισίου του single-player τμήματος, σε παράπλευρες multiplayer αποστολές και μετά το πέρας του κεντρικού σεναρίου. Δυστυχώς, χωρίς τους καλογραμμένους διαλόγους εν μέσω gameplay, χωρίς τις προσωπικότητες των χαρακτήρων και τα set pieces, όσο και αν συνεχίζει η αφήγηση σε τέτοιοι είδους δραστηριότητες, δεν παύουν να φαίνονται υποδεέστερες, σαν ένα συμπληρωματικό κομμάτι για να έχει να ασχολείται ο παίκτης αφού τελειώσει το δυνατό campaign.
Μάλιστα, το ίδιο το campaign πλήττεται από τα looter στοιχεία, με την εμφάνιση εντελώς άκυρων κουτιών με gear σε σημεία όπου δεν θα έπρεπε να βρίσκονται με βάση την ιστορία. Αλλά ας αφήσουμε το αν έπρεπε, γίνονται ούτως ή άλλως εκνευριστικά, καθώς πρέπει να σταματάμε συνεχώς για να μαζέψουμε πράγματα που, ιδίως όταν δεν έχουμε μπει καν ακόμα για τα καλά στο looter κομμάτι, δεν σημαίνουν τίποτα απολύτως. Έτσι, κάθε λίγο και λιγάκι πρέπει να μπαίνουμε στο δύσχρηστο μενού που αργεί να φορτώσει για να αλλάζουμε τον εξοπλισμό που φοράμε με τον αμέσως καλύτερο και για να κάνουμε τα διαθέσιμα upgrades, χωρίς κανένα νόημα, μηχανικά, αποσπασμένοι από το immersion και την πλοκή για ασήμαντες, εντελώς εκτός ύφους ενέργειες.
Πάντως, οι multiplayer αποστολές που παρεισφρέουν στο single-player κομμάτι, παρότι υπάρχουν, θα τις παίξετε και θα βγείτε κάπως εκτός κλίματος, δεν είναι πολύ παρεμβατικές και δεν ενοχλούν όσο φάνηκε στην beta. Είναι μικρά διαλείμματα που, αν και σπάνε τη ροή, δεν είναι αρκετά για να την καταστρέψουν. Επίσης, υπάρχουν πολλά κομμάτια που εμφανίζονται μέσα στο campaign, αλλά δεν αποσπούν ιδιαίτερα και δεν μας αναγκάζουν να ασχοληθούμε –προσπαθούν, δηλαδή, να κάνουν αισθητή την παρουσία τους και να τραβήξουν κόσμο στο multiplayer. Υπάρχουν πολλές διαφορετικές μορφές υλικών που μαζεύουμε για αναβαθμίσεις, φυσικά βρίσκουμε χρωματικά χωρισμένο σε κατηγορίες εξοπλισμό, έχουμε factions με αποστολές και challenges και, γενικά, ένα συνονθύλευμα από ιδέες που ήδη έχουμε παίξει αλλού, ραμμένες μεταξύ τους χωρίς context και συνέπεια.
Η γενικότερη παρουσίαση είναι όπως αρμόζει στο franchise και έχει «άρωμα» από blockbuster, με εντυπωσιακά γραφικά, καθαρή εικόνα, εκρήξεις, χρώματα, εφέ παντού, μοντέλα χαρακτήρων που ικανοποιούν με τις εκφράσεις των προσώπων τους και τις στολές τους, αλλά και με τις κινήσεις τους σε μάχες και εκτός. Οι μεγαλύτερες μονομαχίες, ειδικά, που περιλαμβάνουν πολλούς ή τεράστιους εχθρούς, είναι σαν να βγήκαν από κόμικς ή από κινηματογραφικές ταινίες. Σχετικά με την εμφάνιση, τα περισσότερα παράπονα αναμένεται να ακουστούν για την καλλιτεχνική επιμέλεια που είναι κάπως φτωχή, και όχι για την εικόνα.
Ωστόσο, το Marvel’s Avengers φαίνεται να καταπονεί πολύ έντονα τις κονσόλες, ιδιαίτερα τις base εκδοχές τους. Εκτός από τους ήχους απογείωσης διαστημόπλοιου που θα ακούσετε, θα δείτε τραγικά αποτελέσματα στο frame rate. Μπορεί, δηλαδή, σε μία μερικώς έντονη κατάσταση να δείτε μικρές πτώσεις που δεν θα σας ενοχλήσουν ιδιαίτερα, όμως σε στιγμές που γίνεται χαμός στην οθόνη, το αποτέλεσμα είναι απαγορευτικό σε σημεία, καθώς καταλήγει να μοιάζει με κινούμενες εικόνες. Μάλιστα, μερικές από τις καλύτερες στιγμές του παιχνιδιού καταστρέφονται με αυτόν τον τρόπο, ενώ ανάλογα προβλήματα εμφανίζονται και στο multiplayer τμήμα. Επίσης, εμφανίζονται διάφορα glitches, με popping, επιφάνειες και στοιχεία που δεν φορτώνουν και καταλήγουμε να βλέπουμε περιβάλλοντα εντελώς άδεια ή χαρακτήρες χωρίς μαλλιά. Μοιάζει προφανές ότι το Marvel’s Avengers σχεδιάστηκε με τις επόμενες κονσόλες κατά νου, όμως, αφού αποφασίστηκε να κυκλοφορήσει και στη γενιά που δύει, έπρεπε να γίνει κάτι καλύτερο χωρίς αμφιβολία. Ο ήχος κινείται σε blockbuster επίπεδα επίσης, με εκρήξεις, laser, «hulk smash», μπουνιές και σφυροκοπήματα αλλά και επικές μελωδίες και μερικές πολύ πετυχημένες χρήσεις licensed τραγουδιών.
Συμπέρασμα
Τελικά, παρά τα πολλά του προβλήματα, το Marvel’s Avengers είναι καλύτερο από ό,τι περιμέναμε. Έχει αρκετά θετικά στοιχεία και μάλιστα ένα από τα βασικότερα είναι το καλογραμμένο και ενδιαφέρον σενάριό του, σε ένα single-player campaign που από μόνο του είναι αρκετό για να πούμε ότι το παιχνίδι αξίζει και πετυχαίνει ως κυκλοφορία στο σύμπαν των Εκδικητών. Ωστόσο, το multiplayer τμήμα δεν είναι selling point, τουλάχιστον για την ώρα, καθώς όπως είναι αναμενόμενο περιμένουμε αρκετές προσθήκες στο μέλλον. Αν θέλετε να ασχοληθείτε μόνο με το campaign, μπορείτε να το κάνετε και θα διασκεδάσετε αρκετά, ιδίως αν είστε fan των ηρώων αυτών. Αν σας ενδιαφέρει το multiplayer περισσότερο, υπάρχουν άλλοι τίτλοι που κάνουν τα ίδια αλλά με πιο πετυχημένο τρόπο, και, όπως και να ‘χει, είναι ακόμα νωρίς για να κριθεί το online κομμάτι στο σύνολό του.
Βαθμολογία: 
7/10
Το παιχνίδι μάς παραχωρήθηκε από την εκδότρια εταιρεία για τις ανάγκες του review.
