Του Βασίλη Τατσιόπουλου
Πληροφορίες
Τίτλος: Metamorphosis
Διαθέσιμο σε: PC, PlayStation 4, Switch, Xbox One
Δοκιμάστηκε σε: PC
Εταιρεία Ανάπτυξης: Ovid Works
Εκδότρια Εταιρεία: All In! Games
Είδος: Adventure, Platformer
Ηλικίες: 12+
Ημ/νία Κυκλοφορίας: 12 Αυγούστου 2020
Το concept του Metamorphosis δύσκολα θα αποτύχει στο να σου κεντρίσει το ενδιαφέρον, έστω και επιδερμικά. Βλέπεις, στο Metamorphosis, είσαι μια κατσαρίδα. Για την ακρίβεια, ξεκινάς ως Gregor, είσαι ένας τύπος που μόλις ξύπνησε με χανγκόβερ από μια ξέφρενη βραδιά, και βιώνεις σχεδόν αμέσως τη μετάβαση: γίνεσαι μικρότερος με κάθε βήμα, σε δευτερόλεπτα αλλάζεις από άνθρωπος σε έντομο.
Για ακόμα περισσότερη ακρίβεια, δεν ξέρεις ακριβώς τι είσαι. Η κατσαρίδα είναι η εύκολη εικονοποίηση, καθώς βλέπεις τα πόδια σου μπροστά στα μάτια σου, όσο κινείσαι σε οπτική πρώτου προσώπου. Η ιστορία του παιχνιδιού παίρνει ως βάση το διήγημα The Metamorphosis του Kafka, στο οποίο ο Gregor μεταμορφώνεται ξαφνικά σε… κάτι, σε ένα τερατόμορφο παράσιτο. Στο βιβλίο η μεταμόρφωση γίνεται απότομα, καθώς ο πρωταγωνιστής ξυπνά και βρίσκει τον εαυτό του ήδη αλλαγμένο, ενώ στο παιχνίδι βλέπουμε μπροστά μας την αλλαγή, μέσα από τα μάτια του.
Δεν είναι αυτή η μόνη διαφορά, όμως, καθώς δεν πρόκειται για πιστή μεταφορά της ιστορίας του Kafka· μάλιστα, δεν πρόκειται καν για μεταφορά της. Το παιχνίδι Metamorphosis είναι επί της ουσίας μια μεταφορά, μια διασκευή των ιδεών, της ουσίας του Kafka, όπως την ερμηνεύουν οι developers, σε μία καινούρια πλοκή διανθισμένη με στοιχεία από το έργο του συγγραφέα. Η Μεταμόρφωση του Kafka μάς έδειχνε τη σχέση του Gregor με την οικογένειά του και πώς η αλλαγή του την επηρέασε. Στο βιβλίο το ύφος ήταν σκοτεινότερο από εκείνο του παιχνιδιού, που είναι αρκετά πιο «χαρούμενο» και θετικό.
Εκτός από την ιστορία του Gregor, παράλληλα βλέπουμε άλλη μία, εκείνη του φίλου του, Josef. Αυτή η πλοκή φαίνεται πως διασκευάζει τη Δίκη του Kafka και, αφού συνειδητοποιήσει κανείς τι ακριβώς προσπαθεί να πετύχει το Metamorphosis με την αφήγησή του, καταλαβαίνει πως διάφοροι χαρακτήρες και ιδέες από τη βιβλιογραφία του συγγραφέα εμφανίζονται και παίζουν ρόλο στο παιχνίδι.
Εμείς, ξεκινάμε ως Gregor, μεταμορφωνόμαστε σε μικροσκοπικό έντομο (δεν ξέρουμε ακριβώς πώς μοιάζει αυτό) και προσπαθούμε να βρούμε τον Πύργο, με την υπόσχεση πως εκεί θα μπορέσουμε να γυρίσουμε στην ανθρώπινή μας μορφή. Ο Josef συλλαμβάνεται από τις Αρχές για κάποιον λόγο και εμείς προσπαθούμε, εκτός από τον εαυτό μας, να σώσουμε κι εκείνον. Ενδιαφέρον παρουσιάζει η δομή της αφήγησης: στον κόσμο των εντόμων υπάρχουν NPCs, αποστολές, διάλογοι και εμείς είμαστε στο κέντρο όλων αυτών. Ο ανθρώπινος κόσμος, ωστόσο, ξετυλίγει την ιστορία του στο background· βλέπουμε τους χαρακτήρες να μιλούν, κοιτώντας μέσα από μια τρύπα στο κομοδίνο, στο οποίο βρισκόμαστε, ή είμαστε μάρτυρες ενός καβγά ενώ κυκλοφορούμε πάνω σε ένα πιάτο. Οι παράλληλες ιστορίες φυσικά συνδέονται και, συνολικά, πρόκειται για ένα εύστοχο σενάριο, καλογραμμένο και ενδιαφέρον από την πρώτη στιγμή.
Η ιστορία των ανθρώπων δεν είναι όμως εξίσου δελεαστική με εκείνη των εντόμων. Φεύγοντας από τα βαρετά σαλόνια, θα κατέβουμε σε υπόγειες πόλεις όπου ζουν τα έντομα και θα πάρουμε μέρος σε πολύ παράξενες δραστηριότητες. Κάποια στιγμή, θα φάμε πόρτα σε ένα κλαμπ που λειτουργεί στο εσωτερικό ενός γραμμοφώνου. Άλλη φορά, θα πρέπει να βρούμε τρόπο να διώξουμε έντομα-χίπηδες που κάνουν κατάληψη στο σινεμά της πόλης, για να μπορέσει να παίξει η ταινία στον προτζέκτορα της πλατείας. Πώς θα γίνει αυτό; Μα, φυσικά, θα μιλήσουμε με τον δήμαρχο και τη λογίστρια της πόλης, μήπως τους πείσουμε να δώσουν ένα μέρος του προϋπολογισμού για να βρουν σπίτι στους χίπηδες. Συναρπαστικά πράγματα, αλήθεια.
Η ιστορία είναι διασκεδαστική σε όλη της τη διάρκεια και δίνεται μέσω πετυχημένων διαλόγων και απίθανου voice acting. Οι ηθοποιοί που ενσαρκώνουν τους ανθρώπους δίνουν επαρκείς ερμηνείες, την παράσταση ωστόσο κλέβουν τα έντομα. Όχι, δεν έχουν βάλει πραγματικά έντομα-ηθοποιούς να παίξουν τους ρόλους (φαντάζομαι), όμως έχουν φτιάξει κατάλληλες φωνές που είναι πάρα πολύ ταιριαστές και ευχάριστες. Η φωνή του Gregor ειδικά, ξεκινά ανθρώπινη, γίνεται εφιαλτική σε μια στιγμή, και μετά καταλήγει στην τελική της μορφή, που είναι παράξενα θετική ως άκουσμα. Ο σχεδιασμός των εντόμων-NPCs κινείται στο ίδιο ύφος: πλάσματα που αν τα περιγράψεις σε κάποιον θα του στοιχειώσεις τον ύπνο, όμως όταν τα βλέπεις και τα γνωρίζεις νιώθεις μια περίεργη συμπάθεια προς εκείνα. Δυστυχώς, δεν ισχύει το ίδιο για τον σχεδιασμό των ανθρώπινων χαρακτήρων, που είναι πολύ καρτουνίστικοι και το animation τους μερικές φορές είναι ιδιαίτερα χοντροκομμένο. Παρ’ όλα αυτά, η αίσθηση του μεγέθους είναι εξαιρετικά δοσμένη και οι τεράστιοι άνθρωποι τη βοηθούν πολύ.
Εκτός από τους χαρακτήρες και τη μεταμόρφωση, οι developers έχουν συμπεριλάβει κι άλλα στοιχεία του έργου του Kafka, όπως την παρανοϊκή, απρόσωπη γραφειοκρατεία, που βρίσκεται στον πυρήνα της ιστορίας του παιχνιδιού και παρεισφρέει και στο gameplay. Γενικά, είναι μία πολύ καλοδουλεμένη διασκευή, που αποτίνει φόρο τιμής στον συγγραφέα και περιέχει αρκετές αναφορές για να διασκεδάσει όσους έχουν διαβάσει τα βιβλία του, ενώ ταυτόχρονα μπορεί να «πιάσει» και να κρατήσει μέχρι τέλους, με άνεση, έναν εντελώς νεοφερμένο.
Το μόνο ελάττωμα της αφήγησης είναι το απότομο τέλος της που, αν και ταιριάζει με διάφορους τρόπους στο ύφος και το στιλ της ιστορίας, δίνει την εντύπωση βιασύνης στην κλιμάκωση και πλήττει το κατά τ΄ άλλα άρτιο σύνολο. Το Metamorphosis είναι ένα σύντομο παιχνίδι (3 ώρες περίπου διαρκεί) και, ενώ η διάρκεια δεν είναι πρόβλημα από μόνη της, το απότομο κλείσιμο της ιστορίας αποτελεί χαμένη ευκαιρία γιατί είχε πολλά ακόμα να δώσει αφηγηματικά. Όπως και να ‘χει, είναι μια εξαιρετική δουλειά που παίρνει κάποια στοιχεία της δουλειάς του Kafka, αφήνει τα πιο σκοτεινά απ’ έξω, και μας δίνει ένα πολύ διασκεδαστικό και καλογραμμένο σενάριο, με αρκετές αξιομνημόνευτες στιγμές, ιδίως όσον αφορά το worldbuilding.
To gameplay, όσο κι αν αρχικά πίστευα πως θα πάει σε λημέρια τρόμου, δεν έχει καμία σχέση. Το Metamorphosis είναι μία περιπέτεια πρώτου προσώπου, με γρίφους και platforming ως βασικά mechanics. Ο χειρισμός είναι σωστός, απλός και λειτουργικός και το μεγαλύτερο επίτευγμα του τίτλου είναι το πώς καταφέρνει να δώσει την αίσθηση του μεγέθους και της κίνησης του εντόμου. Τα οπτικά φίλτρα που απομονώνουν εν είδει τον μικρόκοσμό μας από τον ανθρώπινο, αλλά και το γεγονός ότι βλέπουμε τα μπροστινά δύο πόδια μας συνεχώς, κάνουν θαύματα για το immersion. Επίσης, ο ήχος είναι φανταστικός και το «τσικ-τσικ» που κάνουν τα πόδια του εντόμου στις διάφορες επιφάνειες βοηθάει πολύ.
Το ίδιο το gameplay είναι στημένο με τρόπο που δίνει την εντύπωση πως χειριζόμαστε ένα έντομο. Η ταχύτητα της κίνησης και τα άλματα είναι ρυθμισμένα άψογα, ενώ το platforming λειτουργεί πολύ έξυπνα: όταν πλησιάζουμε μια πλατφόρμα εν μέσω άλματος, ο Gregor-κατσαρίδα σκαρφαλώνει με μια γρήγορη κίνηση, κολλώντας στην άκρη του δαπέδου. Έτσι, το platforming δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολο και δεν γίνεται εκνευριστικό, όπως συνηθίζεται σε τίτλους πρώτου προσώπου. Οι γρίφοι, και γενικά οι δραστηριότητες, είναι χαμηλής δυσκολίας, σε σημείο που μπορεί κάθε τύπος παίκτη να φτάσει στο τέλος άνετα. Όμως, δεν πρόκειται για ανούσιες αποστολές που βρίσκονται εκεί απλώς για να γεμίσουν την ώρα. Έχει επιτευχθεί μια ιδανική ισορροπία: εύκολες, απλές δραστηριότητες, όμως ταυτόχρονα αξιόλογες και διασκεδαστικές. Δυστυχώς, εμφανίζονται μερικές αποστολές τύπου fetch που είναι περιττές και πλήττουν κάπως τον ρυθμό.
Τα περιβάλλοντα είναι όμορφα και καλοσχεδιασμένα, είτε μιλάμε για σουρεάλ υπόγειες πόλεις είτε για καθημερινά γραφεία γεμάτα μολύβια και χαρτιά. Επίσης, ο σχεδιασμός των επιπέδων από τη σκοπιά του gameplay κάνει εξαιρετική δουλειά. Οι πίστες είναι χτισμένες οριζόντια και κάθετα, έχουν επαρκές μέγεθος ώστε να χρειάζεται να ψάχνουμε λίγο για να βρούμε τον στόχο μας, όμως ποτέ δεν είναι χαοτικές. Πολλή βοήθεια δίνει ο φανταστικός «χάρτης» που μας δείχνει όλη την πίστα με ένα zoom-out, με λειτουργικό, όμορφο και έξυπνο τρόπο, χωρίς να πλήττει το immersion.
Ο Gregor, παρότι έντομο, δεν μπορεί να περπατήσει σε όποιον τοίχο θέλουμε, κατακόρυφα, ανά πάσα στιγμή. Έτσι, υπάρχουν ορισμένα σημεία όπου βρίσκουμε κολλώδεις ουσίες και αν πατήσουμε μέσα τους αποκτούμε την ιδιότητα να κινούμαστε όπου θέλουμε για λίγη ώρα. Είναι μια επαρκής λύση που καταφέρνει να περιορίσει τα επίπεδα και να μην μας αφήνει να πάμε παντού, ενώ παράλληλα η δυνατότητα μας δίνεται αρκετά συχνά και διαρκεί όσο πρέπει, ώστε να μην μας λείπει πολύ.
Η μουσική ντύνει τις πίστες με εξαίσιες μελωδίες, επαρκώς «σκοτεινές» και όσο πρέπει χαρούμενες και «παιχνιδιάρικες». Όλο το soundtrack έχει στηθεί προσεκτικά και ταιριάζει σε κάθε σημείο και στιγμή απόλυτα. Ο ήχος, γενικά, αφήνει τις καλύτερες εντυπώσεις, με τις φωνές των εντόμων που μένουν στο μυαλό για πολλή ώρα, και τους διαλόγους των τεράστιων ανθρώπων που ακούγονται «βουλωμένες» μέσα από τοίχους και ξύλινα συρτάρια. Ένα πρόβλημα που εντοπίζεται είναι πως, μερικές φορές, ο ήχος της φωνής των χαρακτήρων «κολλάει» και δεν ακούγεται καθόλου, με αποτέλεσμα να «ακούμε» τους διαλόγους μόνο διαβάζοντας τους υπότιτλους· πρόβλημα που εμφανίζεται αρκετές φορές, κυρίως αφού πεθάνουμε και κάνουμε restart (με αμελητέο loading) αλλά διαρκεί για μία-δύο προτάσεις.
Στον οπτικό τομέα έχει γίνει επίσης καλή δουλειά. Κάθε τοποθεσία και όλοι οι χαρακτήρες, παρά τα προβλήματα στον σχεδιασμό των ανθρώπων, ταιριάζουν πολύ στο ύφος και την ατμόσφαιρα και μοιάζουν σαν να έχουν ξεπηδήσει από πίνακες ζωγραφικής. Υπάρχει αρκετή ποικιλία σε μέρη και είναι όλα πολύ ευχάριστα στο μάτι, ιδίως τα σουρεάλ υπόγεια μονοπάτια στα οποία κινούνται τα έντομα που είναι επίσης σχεδιασμένα με πετυχημένο τρόπο. Τεχνικά προβλήματα δεν συνάντησα καθόλου, με εξαίρεση τα προαναφερθέντα του ήχου. Το συνολικό αποτέλεσμα είναι επαρκώς γυαλισμένο σε κάθε του πτυχή και αφήνει πολύ θετικές εντυπώσεις.
Συμπέρασμα
Τελικά, το Metamorphosis είναι γεμάτο εκπλήξεις. Κόντρα σε κάθε προσδοκία, καταφέρνει να πάρει το έργο του Kafka σαν βάση και να το μετατρέψει σε μία διασκεδαστική περιπέτεια με χιούμορ και εύθυμη διάθεση, αλλά και νύξεις στα πιο σκοτεινά στοιχεία του συγγραφέα. Είναι κατόρθωμα, αφηγηματικά, να διατηρηθούν πολλά από τα βασικά χαρακτηριστικά της πηγής, αλλά να διασκευαστεί σε κάτι διαφορετικό, με έντονη τη δική του προσωπικότητα. Η εταιρεία ανάπτυξης δημιούργησε ένα παιχνίδι-έκπληξη γεμάτο ενδιαφέρον, καλογραμμένο, ευχάριστο και διασκεδαστικό, είτε γνωρίζετε το έργο του Kafka είτε όχι. Το μόνο που πρέπει να γνωρίζετε, είναι πως δεν πρόκειται για μεταφορά της Μεταμόρφωσης του Kafka, ούτε για βαρύ, τρομακτικό παιχνίδι. Αν είχε βρεθεί ένα πιο ταιριαστό και ομαλό τελείωμα για την ιστορία, θα μιλούσαμε για έναν σχεδόν άψογο τίτλο, όμως και πάλι καταφέρνει να κερδίσει τις εντυπώσεις.
Βαθμολογία: 
8/10
Το παιχνίδι μάς παραχωρήθηκε από την εκδότρια εταιρεία για τις ανάγκες του review.
