The Walking Dead: The Telltale Definitive Series – Review: Μια βαθιά συναισθηματική εμπειρία

Πληροφορίες

Τίτλος: The Walking Dead: The Telltale Definitive Series
Πλατφόρμες: PlayStation 4 / Xbox One / PC
Δοκιμάστηκε σε: PlayStation 4
Εταιρεία Ανάπτυξης: Telltale Games / Skybound Games
Εκδότρια Εταιρεία: Skybound Games
Είδος: Graphic Adventure
Ηλικίες: 18+
Κυκλοφορία: 10 Σεπτεμβρίου 2019

Την Telltale Games τη γνώρισα με πολύ αρνητικό τρόπο πριν χρόνια, με τις αποτυχημένες μεταφορές του Sam & Max από τα ’90s στα ’00s. Η δουλειά της πάνω στο Monkey Island επίσης δεν εντυπωσίασε. Το πρώτο The Walking Dead βγήκε πάνω που είχα αρχίσει να βαριέμαι τη σειρά, που όλος ο κόσμος πλέον το αποκαλούσε Talking Dead. Ήταν εντελώς τυχαίο ότι αποφάσισα να ασχοληθώ – και ήταν πριν το κύμα διθυραμβικών κριτικών για την πρώτη σεζόν του παιχνιδιού, που εκτίναξε την εταιρεία στα ύψη.|
 

Όταν το πρωτοέβαλα, στο πρώτο επεισόδιο έμεινα απογοητευμένος με τη μικρή διάρκεια, την πλήρη απουσία γρίφων, τη γραμμικότητα και την έλλειψη εξερεύνησης, το κράτημα από το χεράκι με τα σημεία ενδιαφέροντος να είναι τεράστιοι κύκλοι στο χώρο… Μεγάλωσα βλέπετε με άλλη προσέγγιση στα adventures – όπως τα λέγαμε εμείς οι παππούδες -, με Αντρέα Παρασκευά Τσουρινάκη, LucasArts games κλπ. Αυτά τα νεολαιίστικα, με τα QTEs και τα interactive adventures (aka movies) δεν τα βλέπαμε με πολύ καλό μάτι.

Χριστούγεννα του ’12 νομίζω ήταν, όταν είχα μείνει να κοιτάζω την οθόνη με δάκρυα να κυλάνε στα μάγουλα, 30 χρονών μαντράχαλος. Είχα μόλις τελειώσει το The Walking Dead S1. Ένα νέο είδος που προβάλλει τη  διήγηση καλών ιστοριών είχε γεννηθεί. Χωρίς εξερεύνηση, γρίφους να κολλάς, και με γραμμικότητα, αυτά τα games μπορούσαν να σκηνοθετηθούν σε ένα απιστευτο ρυθμό, τα QTE, η βασική μάχη και τα βασικά actions που έπρεπε να κάνεις δεν ήταν challenging σε καμία περίπτωση, αλλά σε έβαζαν με ένα απίστευτο τρόπο μέσα στο στόρυ και την ατμόσφαιρα, και κατάφερναν να κάνουν καθηλωτικό ένα storyline που φαινόταν πιο κουρασμένο και από τις δυστοπίες – τα ζόμπι.
 

Το Wolf Among Us που ακολούθησε ήταν επίσης απίστευτη επιτυχία, αντλώντας από το lore του Fables της Image Comics, ενώ το Tales from the Borderlands, εντελώς αναπάντεχα, και στηριγμένο σε μια παντελώς αδιάφορη gaming μυθολογία, έγινε ένα από τα πιο αγαπημένα μου story-based παιχνίδια. Φυσικά δεν ήταν όλα άριστα. Η υπερπληθώρα παραγωγών οδήγησε σε κάποια να είναι από μέτρια ως κακογραμμένα και κάποια άλλα να είναι απλώς καλά.

Αλλά ας μείνω στη σειρά The Walking Dead. Μετά την πολύ καλή Σεζόν 2, ένα εμβόλιμο – σχεδόν αρπαχτή – production της Μισόν (αγαπημένης του κοινού κομικς και τηλεοπτικής βερσιόν), η σειρά έχασε το hype και το ενδιαφέρον του κόσμου. Το γεγονός ότι η εταιρεία καταπιάστηκε με πολλά projects στο ενδιάμεσο, χαντάκωσε την 3η Σεζόν του παιχνιδιού, με το New Frontier να βγαίνει 2.5 χρόνια μετά το S2.

Κάποιες ευπρόσδεκτες αλλαγές στα γραφικά και στη μηχανή του παιχνιδιού, βελτίωση του UI και των πολλών glitches, ήταν θεμιτά. Ωστόσο μια πολύ βασική επιλογή στο story και τον πυρήνα της σεζόν 3, αποτέλεσε ίσως μία από τις πιο αποτυχημένες αποφάσεις που έχω δει στο gaming industry. Παρ’ όλα αυτά η Κλημεντίνη καταφέρνει να κουβαλήσει την 3η σεζόν στην πλάτη της και με ένα 5ο επεισόδιο της 3ης σεζόν να εκτινάσσεται στα ύψη της έντασης, σύγκρουσης και αγωνίας – η σειρά καταφέρνει να αναπτερώσει το ενδιαφέρον του gaming κοινού.

Το 1ο επεισόδιο της 4ης σεζόν σκάει μαζί με τρελό χαμό στο διαδίκτυο, επειδή η Clementine είναι σχεδόν λευκή πλέον, και διάφοροι alt-right αμερικάνοι “γκέημερς” αρχίζουν να αμφισβητούν την “αφροαμερικανικότητα” της κεντρικής ηρωίδας, με αποτέλεσμα έναν χαμό σε πολιτικό επίπεδο. Πέραν των συγκρούσεων και τη συγγραφική ομάδα και την εταιρεία να βγάζουν ανακοινώσεις πως η Clementine είναι ¾ αφρικανικής και ¼ ασιατικής καταγωγής, το επεισόδιο καθ’ αυτό είναι συναρπαστικό και φαίνεται να επιστρέφει τη σειρά εκεί που ανήκει.
 

Λίγο καιρό όμως μετά η Telltale Games ανακοινώνει ξαφνικά πως κλείνει και πως το TWD:The Final Season δεν θα ολοκληρωθεί με αισθήματα οργής και απογοήτευσης γεμίζουν τους fans της σειράς. Μέχρι που γίνεται κάτι που δεν έχει ξαναγίνει ποτέ για ακυρωμένη παραγωγή παιχνιδιού. Μια εταιρεία προσλαμβάνει σχεδόν όλη την original ομάδα, αγοράζει τα πνευματικά δικαιώματα και υπόσχεται να τελειώσει τον αγαπημένο αυτό τίτλο.
 

Μετά από μήνες εντατικής παραγωγής, όταν οι devs και alpha testers του παιχνιδιού παίζουν την πρώτη εκδοχή του, ένα email με 2 λέξεις στάλθηκε στους υπεύθυνους της Skybound Games: “Nailed it.”
Και δεν ήταν υπερβολή.

Πέραν κάθε άλλου τομέα που το TWD:The Final Season λάμπει, η ιστορία του και οι χαρακτήρες του είναι αυτά που το εκτοξεύουν στην στρατόσφαιρα του narrative gaming. Σενάριο και επιλογές που όχι απλά βάζουν στο μικροσκόπιο την ηθική του παίκτη για τις τωρινές επιλογές τους, αλλά σε εξωθούν να αναλογιστείς όλες τις προηγούμενες επιλογές που είχες κάνει. Το παιχνίδι μέσα από το hero’s journey των χαρακτήρων που ακολουθεί για χρόνια, καταφέρνει όχι απλώς να σε κάνει να δεθείς μαζί τους, αλλά να βιώσεις και τα μαθήματα που παίρνουν, να νιώσεις να ωριμάζεις και να βλέπεις πίσω με αληθινή μετάνοια και ντροπή τις παλιές σου επιλογές. Και σαν πρόσθετο bonus, να φτάνεις όσο πιο κοντά στην πατρότητα/μητρότητα, όσο μπορεί να σε πάει ένας gaming τίτλος.  
 

Με όλα τα τέλη για την κάθε σεζόν να είναι καταπληκτικά, η 4η σεζόν, το τέλος της σειράς, τέλος αυτού του ταξιδιού, δίνει ένα απίστευτο παράδειγμα, για το πώς να τελειώσεις με υπέροχο και εκπληρωτικό τρόπο μια ιστορία που κρατά χρόνια και παρακολουθεί 3 σχεδόν γενιές χαρακτήρων. Το παιχνίδι προσφέρει πολλές διαφορετικές τροπές σε διάφορες επιλογές που διαχρονικά αλλάζουν την ιστορία. Ένιωσα τόσο γεμάτος και τόσο ικανοποιημένος από αυτό το στόρυ που επέλεξα να παίξω, που θέλω να το κρατήσω μοναδικό – να είναι αυτή η μόνη εκδοχή που θα μπορούσε να υπάρξει για μένα, για να μην μειώσω ούτε κατά λίγο, το μεγαλείο της υπέροχης αυτής ιστορίας.

Συμπέρασμα

Ολόκληρη η Definitive Edition του The Walking Dead αξίζει, ακόμη και αν είχατε παίξει πριν χρόνια το 1ο ή το 2ο, για να το παίξετε όλο από την αρχή, με υποστηριζόμενες υψηλές αναλύσεις και άλλες τεχνικές βελτιώσεις, να έχετε συνέχεια στην επαφή με την ιστορία, και για τα κάποια extras του. Συνιστώ ανεπιφύλακτα να παιχτεί από κάθε gamer, από την αρχή μέχρι το τέλος – ακόμη και αν θυμάστε τι είχε γίνει στα πρώτα.

Στο τέλος, το TWD δεν μπορεί να μετρηθεί ως παιχνίδι ή interactive ταινία, είναι μια βαθιά συναισθηματική εμπειρία.

Βαθμολογία:  9/10

Το παιχνίδι μάς παραχωρήθηκε από την εκδότρια εταιρεία για τις ανάγκες του review.