Το ΛΑΟΣ, οι μολότοφ, οι μετανάστες και ο καπιταλισμός επί τάπητος
Σάββατο μεσημέρι, στο στέκι της Λεωφόρου Ηρακλείου, στα Άνω Πατήσια. Ο καιρός είναι μουντός, οι πρώτες ψιχάλες πέφτουν ρυθμικά στην τέντα και όλοι μπαίνουμε μέσα για ποικιλίες και μερικά ποτηράκια κρασί. Περίεργη παρέα η σημερινή. Συνήθως, στο μικρό στέκι μας, ο ένας έρχεται, ο άλλος φεύγει. Ανάλογα με το πρόγραμμα της ζωής του. Σήμερα μαζεύτηκαν όλοι: Κοντοί-ψηλοί, ξανθοί-μελαχρινοί, άνεργοι και μη, ακροδεξιοί-αναρχικοί, νόμιμοι-παράνομοι… Βλέπετε σε ορισμένες παρέες δεν υπάρχουν οι ταμπέλες της κατηγορίας. Μπορεί να διαφέρεις εξ ολοκλήρου από το διπλανό σου, αλλά ισχύει το ρητό του Βολταίρου «διαφωνώ με ό,τι λες, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες». Από τη φράση αυτή ξεκίνησε η σημερινή κουβέντα. Πού κατέληξε; Σε μια λεκτική μονομαχία μεταξύ του Γιάννη Κ., 31 ετών, στρατιωτικού και υποστηρικτή της Χρυσής Αυγής και του Θωμά Τ., 27 ετών, ιδιωτικού υπάλληλου και υποστηρικτή του αναρχικού κινήματος.
Το μαγαζί είναι μικρό. Πολύ μικρό. Τέσσερα, πέντε τραπέζια είναι όλα όσα στριμώχνονται στο χώρο. Σε μια μικρή ευθεία, ο ένας γεμίζει το ποτήρι του άλλου και τα μάτια μας έχουν θαμπώσει από την καπνίλα. Η κουβέντα γυρίζει από τα καθημερινά μας νέα στην αλλαγή κυβέρνησης στη χώρα και στα τρομοκρατικά χτυπήματα. Ο Θωμάς αναστηλώνει το μικροκαμωμένο του σώμα, ανάβει παθιασμένα ακόμη ένα από τα βαριά άφιλτρα τσιγάρα του και αρχίζει να τα «χώνει» στις κυβερνήσεις. Ο Γιάννης ανασκουμπώνεται, προσπαθεί να διώξει το ντουμάνι από μπροστά του και υψώνει τα γεμάτα παρωνυχίδες δάχτυλά του, σαν να λέει στο Γιάννη «όπα, δεν είναι έτσι όπως τα λες». Η συζήτηση ανάβει και οι δυο τους την μονοπωλούν. «Δεν είναι πολύ αστείο;» μου ψιθυρίζει στο αυτί η Νάντια που κάθεται δίπλα μου, «ένας αναρχικός και ένας χρυσαυγίτης να προσπαθούν να λύσουν τις ιδεολογικές τους διαφορές;». Εμένα μου φαίνεται ενδιαφέρον. Πολύ. Δύσκολα κάθονται στο ίδιο τραπέζι δύο τέτοιο τύποι και ακόμη πιο δύσκολα, ύστερα από μια τέτοια κουβέντα, φεύγουν σώοι… Επικεντρώνομαι… Εγώ και άλλα δυο παιδιά. Οι υπόλοιποι κάνουν τα πηγαδάκια τους και αλλάζουν θέμα. Ιδεολογική κουβέντα, Σαββατιάτικα, μάλλον, τους πέφτει βαριά.
Θωμάς: Τι κυβερνήσεις και μαλακίες… Όλες οι κυβερνήσεις τα ίδια είναι ρε. Δούλους μας θέλουν, να δουλεύουμε από το πρωί μέχρι το βράδυ, να γυρνάμε στα σπιτάκια μας και να αποβλακωνόμαστε στην καινούργια πλάσμα τηλεόρασή μας. Και τι να δούμε στο χαζοκούτι; Ειδήσεις; Θα πάμε να αυτοκτονήσουμε με αυτά που λένε. Όλη η βλακεία του κόσμου μαζεμένη στις ειδήσεις είναι. Ο χοντρός έκανε τη χώρα μπάχαλο και τα παράτησε. Οι νεοδημοκράτες σκοτώθηκαν για το ποιος θα βγει αρχηγός, ο Γιωργάκης σήκωσε τα μανίκια από το πουκάμισο και νομίζει ότι άλλαξε την Ελλάδα και ο Καρατζαφέρης με τα φασισταριά του θέλουν να διώξουν τους μετανάστες. Λες και αυτοί μας φταίνε για την κατάντια μας. Γιάννης: Γιατί δεν μας φταίνε; Όταν οι Έλληνες έχουν μείνει χωρίς δουλειά, γιατί αυτοί δουλεύουν με τα μισά λεφτά και χωρίς ένσημα, δεν μας φταίνε; Τι δουλειά έχουν αυτοί ρε στη χώρα μου; Να γυρίσουν στη δικιά τους. Δε φτάνει που μας κουβαλήθηκαν εδώ, το παίζουν και νταήδες. Στο κέντρο δεν πλησιάζει άνθρωπος από τα πάρε-δώσε με τα ναρκωτικά και τις ξένες που ξεπουλιούνται για ένα 10ευρω. Τις ληστείες ποιος τις κάνει; Εγώ; Κάθε μέρα κλέβουν τα σπίτια μας και τις γειτονιές μας. Είναι κατάσταση αυτή, να μην μπορούμε να κυκλοφορήσουμε μέσα στην ίδια μας την πόλη;
Θωμάς: Ξέρεις γιατί αυτή η χώρα δεν θα πάει ποτέ μπροστά; Γιατί έχουμε κάτι μυαλά κολλημένα σαν το δικό σου. Λες οι Πακιστανοί, οι Αφγανοί, οι Σομαλοί να ξύπνησαν ένα πρωί και να είπαν «τι βαρεμάρα ρε συ, δεν πάμε σε καμιά άλλη χώρα, έτσι για αλλαγή;». Όχι ρε συ, δεν είπαν αυτό. Εκεί έχουν πολέμους κάθε μέρα. Σκοτώνονται μεταξύ τους. Και όταν δεν σκοτώνονται μεταξύ τους, τους σκοτώνουν οι νταβατζήδες του κόσμου. Οι Αμερικάνοι. Δήθεν για να αποτρέψουν τα τρομοκρατικά χτυπήματα και να μειώσουν τα ναρκωτικά. Αν είχαν επιλογή, δεν θα έρχονταν στην Ελλάδα. Στα σπίτια τους θα έμεναν. Με τη μάνα τους, τον πατέρα τους , τη γυναίκα τους και τα παιδιά τους. Και εμείς, αντί να τους βοηθήσουμε, τους κλείνουμε πίσω από τα σίδερα των υποτιθέμενων κέντρων μεταναστών ή τους αφήνουμε να στοιβάζονται σαν τα σακιά στο λιμάνι της Πάτρας. Τους έχουμε φορτώσει όλο τον ποινικό κώδικα. Και τίποτα να μην έχουν κάνει, τρώνε το ξύλο της αρκούδας από τους μπάτσους και δεν μιλάει κανείς.
Γιάννης: Και τι θες να κάνει η αστυνομία; Να κάθεται να τους κοιτάει; Ή μήπως να τους κεράσει και καφέ; Γι’ αυτό έχουμε γίνει ένα τεράστιο γκέτο. Γιατί οι και καλά ευαίσθητοι πολίτες διαμαρτύρονται για τη συμπεριφορά της αστυνομίας. Άμα μπούνε στο σπίτι σου, για να σε κλέψουν και κοιμάσαι μέσα και σου κολλήσουν το όπλο στον κρόταφο, θα σου πω εγώ άμα θα πάρεις το μέρος της αστυνομίας. Αυτοί ρε είναι άθεοι, δεν έχουν αξίες και πιστεύω. Σκοτώνουν για την πλάκα τους και δεν έχουν ούτε τύψεις. Ήρθαν οι μουσουλμάνοι να διώξουνε τους Χριστιανούς. Αυτό συμβαίνει, αλλά δεν το έχει πάρει χαμπάρι κανείς.
Θωμάς: Σιγά μην ήρθαν κι οι εξωγήινοι! Είναι σοβαρά πράγματα αυτά που λες; Το «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια» μας μάρανε. Εδώ δεν έχουμε να φάμε και κοιτάζουμε τις παρελάσεις και τις σημαίες. Καλά κάνουν και τις καίνε ρε τις σημαίες. Και οι Έλληνες και οι ξένοι. Τι να αντιπροσωπεύσει ρε μια σημαία, όταν είναι κενή; Όταν οι αξίες, η ηθική, η ανθρωπιά μας έχει εξαφανιστεί; Τι δημοκρατία έχουμε; Του κώλου. Όταν οι μισοί ξεχειλίζουν λεφτά από τα αυτιά και οι άλλοι μισοί δεν έχουν ψωμί να φάνε; Αυτό είναι ισότητα; Όταν οι παπάδες βιάζουν αγοράκια και αγοράζουν βίλες με την ιδιοκτησία του κράτους και την προστασία των πολιτικών, θα πάω εγώ στην εκκλησία να ανάψω κερί; Μόνο μολότοφ θα ανάψω εκεί μέσα. Όλοι οι υποκριτές και οι ανώμαλοι έγιναν παπάδες. Και πολιτικοί.
Γιάννης: Άμα πάθεις τίποτα όμως, το σταυρό σου κάνεις και παρακαλάς «θεούλη μου ,μην πάθω τίποτα και από μένα ό,τι θες». Τι είναι ο Θεός ρε; Κουμπί έκτακτης ανάγκης να το πατάς, για να σωθείς;
Θωμάς: Εγώ δεν σου είπα ότι δεν πιστεύω στο Θεό, στην εκκλησία δεν πιστεύω, που τρώει την περιουσία των γιαγιάδων και ακρωτηριάζει το μυαλό μας με πρόφαση τη σωτηρία της ψυχής μέσα από τη σάπια ηθική της. Γιατί ρε η εκκλησία δεν φροντίζει τους φτωχούς; Τους μετανάστες που δεν έχουν να φάνε; Αυτούς που βάζουν το πιστόλι στον κρόταφο ,γιατί τους κυνηγάει η τράπεζα; Αυτούς που κοιμούνται με τη μούρη κολλημένη στην άσφαλτο; Γιατί χέστηκε η εκκλησία. Χέστηκε και το κράτος. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η έννομη τάξη. Να είναι όλα υπό έλεγχο. Να μην υπάρχει αντίδραση από το λαό για να περνούν τα ύπουλα σχέδια τους αναίμακτα. Ε όχι! Τώρα θα χυθεί αίμα. Και ο κύκλος του αίματος έχει ξεκινήσει. Αν οι βρομιάρηδες αυτού του τόπου δεν εξαφανιστούν θα τους εξαφανίσουν τα καλάσνικοφ.
Γιάννης: Είναι βρομιάρηδες ρε οι αστυνομικοί των 700 ευρώ; Που μπήκαν στο σώμα πριν από 3 μήνες; Που ελπίζουν να μπορέσουν να φανούν χρήσιμοι στον κόσμο; Να τον προστατέψουν από τους δολοφόνους, τους βιαστές και τους κλέφτες; Τι μας λες τώρα; Ότι οι τρομοκράτες καλά κάνουν και τους σκοτώνουν; Τι είναι οι τρομοκράτες; Αυτόκλητοι σωτήρες; Καλά κάνει ο Χρυσοχοΐδης και τους επικηρύσσει. Τέτοια στοιχεία δεν πρέπει να υπάρχουν σε μια σωστά δομημένη κοινωνία. Ούτε τρομοκράτες, ούτε λαθρομετανάστες, ούτε αντιεξουσιαστές που καίνε τα μαγαζιά του κοσμάκη για να κάνουν πλιάτσικο.
Θωμάς: Δεν ξέρω τι λες εσύ ,αλλά εμείς που πήγαμε στις πορείες μαγαζιά δεν σπάσαμε. Ούτε πλιάτσικο κάναμε. Τα μαγαζιά τα σπάγανε τα φιλαράκια σου οι Χρυσαυγίτες, με τις πλάτες των μπάτσων. Όπου έβλεπες διμοιρία, υπήρχαν καμιά δεκαριά χρυσαυγίτες από πίσω με κουκούλες και λοστούς. Αυτό ρε δεν είναι κοροϊδία; Να τα σπάνε άλλοι, να τα κλέβουν άλλοι και να τα φορτωνόμαστε εμείς; Ή μήπως η δολοφονία του Γρηγορόπουλου ήταν για να τηρηθεί η έννομη τάξη; Ποιον πείραξε ρε 16 χρονών παιδάκι; Γιάννης: Και τι έκανε στα Εξάρχεια; Μπιρίμπα έπαιζε; Ή μήπως δεν ξέρεις ότι τα Εξάρχεια έχουν γίνει γκέτο. Χρόνια τώρα. Θέλει η αστυνομία να τα εκκαθαρίσει και οι πολιτικοί σφυράνε αδιάφορα. Ε, αφού δεν αφήνουν την αστυνομία να κάνει τη δουλειά της, θα κάνουμε εμείς τη δουλειά της αστυνομίας. Και όποιος θέλει ας μπει στο δρόμο μας. Μετανάστης, αναρχικός, αντιεξουσιαστής. Όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος, αυτό το ξέρεις;
Θωμάς: Με φασιστικές νοοτροπίες και χουντικές πολιτικές, τάξη δεν μπαίνει σε μια χώρα. Δε σου λέω ότι φταίνε προσωπικά τα μπατσάκια που σκοτώθηκαν ή τραυματίστηκαν. Η νοοτροπία των μπάτσων φταίει. Αυτών που θέλουν να λιώσουν τα κεφάλια μας κάτω από τις βρόμικες αρβύλες τους. Αυτών που γίνανε προστάτες του κατεστημένου. Αυτών που θεωρούν τη διαμαρτυρία πλήγμα στην καθεστηκυία τάξη. Και δε σου είπα ότι με τα όπλα λύνονται οι διαφορές. Με τα λόγια λύνονται. Αλλά εδώ μιλάμε σε κουφούς. Γι’ αυτό θα ξαναβγούμε στους δρόμους. Η ταξική πάλη δε μπαίνει σε καλούπια.
Γιάννης: Εντάξει ρε, να γίνουμε μπουρδέλο, γιατί σας βγήκε η επανάσταση. Να γίνουμε Κολομβία και Ιράκ. Η αστυνομία και ο στρατός αξίζουν σεβασμό. Είναι οι κολόνες μιας χώρας ρε. Η εθνική της άμυνα. Και η εκκλησία μας κρατάει ζωντανούς. Πρώτα είμαστε Χριστιανοί Ορθόδοξοι και μετά Έλληνες. Είναι κομμάτι της εθνικής μας ταυτότητας. Και εσείς θέλετε να είμαστε αγνώστων στοιχείων. Και διάβασε κανένα βιβλίο να ανοίξουν τα μάτια σου. Ο αναρχισμός είναι υποκινούμενος. Και εσείς έχετε γίνει πιόνια σε ξένα συμφέροντα. Θωμάς: Ναι, κάνε μου μια λίστα. Από πού να ξεκινήσω; Από το «Αγών μου» του δολοφόνου ή από τα βιβλία του Λιακόπουλου και του Γεωργιάδη; Μήπως έγραψε κανένα καινούργιο για τη μπουμπούκα; Ωραίους πολιτικούς έχετε ρε. Να τους χαίρεστε.
Γιάννης: Αυτοί είναι πολύ πιο μορφωμένοι από τα φρικιά με τα τατουάζ και τις κοτσίδες, που όλη μέρα παίζουν τάβλι στα Εξάρχεια και λένε παπαροφιλοσοφίες για τον καπιταλισμό και την λαϊκή επανάσταση. Και τράβα το τσιγάρο σου, γιατί με έχεις φλομώσει…
Ώρα να φεύγουμε. Η βροχή έγινε καταιγίδα και τα μπουμπουνητά βρυχώνται. Δύο «θανάσιμοι εχθροί» δεν έλυσαν τις διαφορές τους, αλλά τουλάχιστον τις συζήτησαν.
Γιατί η ελευθερία του λόγου είναι η απαρχή της δημοκρατίας μας. Τελικά, ίσως μια μέρα να καταλάβουμε ότι τα «θέλω» μας είναι τα ίδια. Τα «μέσα» μας είναι που διαφέρουν.
