Για μεγάλο χρονικό διάστημα τα δάκρυα θεωρούνταν ως ένδειξη αδυναμίας σε ένα άτομο επειδή μόνο η πράξη του κλάματος συμβόλιζε μια ανώριμη προσωπικότητα. Πιστεύεται επίσης ότι μερικοί άνθρωποι κλαίνε επειδή δεν θέλουν να αναλάβουν την ευθύνη για τα λάθη ή τα λάθη τους και απλώς ήθελαν να πάρουν κάποια συμπάθεια. Αλλά αποδεικνύεται ότι το κλάμα είναι καλό για την υγεία μας και πρόκειται για μια φυσική διαδικασία.
Όταν είμαστε λυπημένοι – και το εκφράζουμε με κλάμα – ο οργανισμός απελευθερώνει αυτόματα χημικές ουσίες που παίζουν το ρόλο ενός φυσικού καταπραϋντικού, το οποίο βοηθά στη λιγότερο δυνατή αντίληψη μας για τον πόνο. Η πράξη του κλάματος προκαλεί την απελευθέρωση δύο ειδών ορμονών που ονομάζονται οπιοειδή και οξυτοκίνη και κάνουν τα αισθήματα του πόνου να φαίνονται λιγότερο ισχυρά. Με αυτό τον τρόπο, λειτουργούν ως φυσικό αναισθητικό, δίνοντάς μας ηρεμία και ανακούφιση.
