Ζήσης Ψάλλας
Τα νανοπλαστικά αλληλεπιδρούν με μια συγκεκριμένη πρωτεΐνη που βρίσκεται στον εγκέφαλο, δημιουργώντας αλλαγές που συνδέονται με τη νόσο του Πάρκινσον και ορισμένους τύπους άνοιας.
Σε μια μελέτη υπό την ηγεσία ερευνητών του Πανεπιστημίου Duke που δημοσιεύτηκε στις 17 Νοεμβρίου στο Science Advances, οι ερευνητές αναφέρουν ότι τα ευρήματα δημιουργούν ένα θεμέλιο για μια νέα περιοχή έρευνας, που τροφοδοτείται από την επίδραση των περιβαλλοντικών παραγόντων στην ανθρώπινη βιολογία.
«Η νόσος Πάρκινσον έχει χαρακτηριστεί ως η ταχύτερα αναπτυσσόμενη νευρολογική διαταραχή στον κόσμο», δήλωσε ο κύριος ερευνητής, Andrew West, καθηγητής στο Τμήμα Φαρμακολογίας και Βιολογίας του Καρκίνου στο Duke University School of Medicine. «Πολλές σειρές δεδομένων υποδηλώνουν ότι οι περιβαλλοντικοί παράγοντες μπορεί να διαδραματίσουν εξέχοντα ρόλο στη νόσο Πάρκινσον, αλλά τέτοιοι παράγοντες ως επί το πλείστον δεν έχουν εντοπιστεί».
Τα πλαστικά έχει αποδειχθεί ότι σπάνε σε πολύ μικρά κομμάτια και συσσωρεύονται σε νερό και τρόφιμα, και βρίσκονται στο αίμα των περισσότερων ενηλίκων διαπίστωσε μια πρόσφατη μελέτη.
«Η μελέτη μας δείχνει ότι η εμφάνιση μικροπλαστικών και νανοπλαστικών στο περιβάλλον μπορεί να αντιπροσωπεύει μια νέα πρόκληση τοξινών σε σχέση με τον κίνδυνο και την εξέλιξη της νόσου του Πάρκινσον», είπε ο West. «Αυτό είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό δεδομένης της προβλεπόμενης αύξησης των συγκεντρώσεων αυτών των ρύπων στα αποθέματα νερού και τροφίμων μας».
Ο West και οι συνεργάτες του διαπίστωσαν ότι τα νανοσωματίδια του πλαστικού πολυστυρενίου -που συνήθως βρίσκονται σε είδη μιας χρήσης όπως ποτήρια μιας χρήσης και μαχαιροπίρουνα- προκαλούν τη συσσώρευση της πρωτεΐνης που είναι γνωστή ως άλφα-συνουκλεΐνη. Ο West είπε ότι τα πιο εκπληκτικά ευρήματα της μελέτης είναι οι στενοί δεσμοί που σχηματίζονται μεταξύ του πλαστικού και της πρωτεΐνης στην περιοχή του νευρώνα όπου συγκεντρώνονται αυτές οι συσσωρεύσεις, το λυσόσωμα.
Οι ερευνητές είπαν ότι οι συσσωρεύσεις πλαστικών και πρωτεϊνών συνέβησαν σε τρία διαφορετικά μοντέλα που πραγματοποιήθηκαν στη μελέτη -σε δοκιμαστικούς σωλήνες, καλλιεργημένους νευρώνες και μοντέλα ποντικών της νόσου Πάρκινσον. Ο West είπε ότι παραμένουν ερωτήματα σχετικά με το πώς μπορεί να συμβαίνουν τέτοιες αλληλεπιδράσεις στους ανθρώπους και εάν ο τύπος του πλαστικού μπορεί να παίξει κάποιο ρόλο.
«Ενώ οι μικροπλαστικές και οι νανοπλαστικές προσμείξεις αξιολογούνται στενά για τον πιθανό αντίκτυπό τους στον καρκίνο και στις αυτοάνοσες ασθένειες, η εντυπωσιακή φύση των αλληλεπιδράσεων που θα μπορούσαμε να παρατηρήσουμε στα μοντέλα μας υποδηλώνει την ανάγκη αξιολόγησης των αυξανόμενων νανοπλαστικών ρύπων στον κίνδυνο και την εξέλιξη της νόσου Πάρκινσον και της άνοιας». είπε ο Γουέστ.
