Κάποτε ήταν το «Νάξος», το «Πάρος», το…!

Ένα βαπόρι, “δένεται” με το νησί του. Το νησί, “δένεται” με το βαπόρι του. Είναι το δικό του βαπόρι!
Είναι σαν τον συγγενή που θες να βλέπεις κάθε φορά. Γιατί νιώθεις αποκομμένος από το άστυ και το βαπόρι σου, είναι εκείνο που θα σου φέρει ότι στερείσαι στην περιφέρεια.
Σήμερα τα πράγματα με τα αεροδρόμια και τα γρήγορα πλοία, είναι σαφώς καλύτερα. Ο νησιώτης όμως ακόμη πιστός στις παραδόσεις προτιμά το βαπόρι.
Ακόμη και σήμερα αν ρωτήσεις έναν παραδοσιακό κρητικό με ποιο καράβι θα φύγει, δεν θα σου πει το όνομα του πλοίου. Θα σου πει με την ΑΝΕΚ! Κι ας έχει νωρίτερα των Μινωικών. Θεωρεί ότι η ΑΝΕΚ που δημιουργήθηκε από τη λαϊκή βάση, είναι το δικό του καράβι.
Κάποτε όχι πολύ παλιά, οι Κυκλάδες είχαν τα δικά τους ποστάλια. Η Νάξος είχε το Νάξος, η Πάρος το Πάρος, αλλά και το Λήμνος, το Ποσειδών Εξπρές, το Γεώργιος και πόσα άλλα.
Η σχέση των νησιωτών με τα βαπόρια αυτά, ήταν άμεση. Όλοι γνώριζαν τους πάντες. Κι ας μην ήταν ο λοστρόμος από το νησί, ήξερε ότι το κοφίνι που θα του φέρει στην μπουκαπόρτα ο κυρ Λευτέρης, θα το έπαιρνε να το δώσει στην κόρη του στον Πειραιά.
Τώρα…! Φορτωτική κύριε και πλήρωσε και 5 ευρώ!
Αφορμή για όλα αυτά, ο αποχαιρετισμός του Μπλου Σταρ Ιθάκη. Με συγκίνηση και κλάματα στο λιμάνι της Σύρου, γιατί έτσι είναι οι νησιώτες. Δέθηκαν με το βαπόρι τους. Που ήταν εκεί με φουρτούνες και μπουνάτσες. Που έφερνε τα φάρμακά τους. Που τους έδινε σιγουριά, πως αν κάτι πάθουν θα έχουν κάποιον να τους πάει στο νοσοκομείο της Αθήνας.
Κάθε βαπόρι που φεύγει, είναι ράγισμα στη ψυχή του νησιώτη. Κάποιο άλλο θα πάρει τη θέση του είναι βέβαιο. Και η εμπιστοσύνη στο νέο, δεν θ αργήσει. Για να κάνει ο νησιώτης και πάλι το νέο βαπόρι, το βαπόρι του!