Ένα δάχτυλο ξεπροβάλλει μέσα από το σύννεφο, δείχνοντας το σημείο πάνω στον άγραφο χάρτη. Οι μαυροπαγωμένες ρυτιδιασμένες, ραγιάδικες ψυχές, κάτω στην στέρφα γη των σκλάβων, αναρριγούν. Μια μακρινή φωνή, πέρα, μέσα από απύλωτο στόμα βγαλμένη, σύριζε:
ΕΞΕΓΕΡΣΗ!
Αχ! τι ζωή είναι αυτή, σαν του φυτού, που κάνεις; Σε ψάχνουν τόσες υποθέσεις. Σε ζητούν οι σύντροφοί σου.
ΕΞΕΓΕΡΣΗ!
Για να πάρουν εκδίκηση των καταπιεσμένων οι εφιάλτες. Οι μαυροπαγωμένες σκιές των αδικημένων της γης, τη μέρα της δημιουργίας του νέου Κόσμου, να γιορτάσουν.
Κύλα Κύριε της φωτιάς. Σκόρπα τη φωτιά, να λαμπαδιάσει ο ανανεωμένος ουρανός. Να καεί το σαρακοφαγωμένο χτες. Κύλα Κύριε του ποταμού, να ποτιστεί ο σπόρος του καινούργιου αύριο. Και πια το αύριο σαν το χτες, ΠΟΤΕ ΠΙΑ, να μη μοιάζει.
Εκείνος, ο φλεγόμενος πυρπολητής, έρχεται. Ρήμα άναρχο και Λόγος πύρινος. Καρφώνει τις λέξεις του στο σώμα των δούλων του, με πυρωμένο σίδερο! Εγώ ειμί, ο ων, ο ην, και ο ερχόμενος, αεί. Και ουδέποτε αφικνούμενος. Οικιστής και οιακιστής των νέων τόπων.
Ένας αυριανός δρόμος, βρέχει φωτιά στη στράτα του. Οδηγεί, δια μέσου του «ελθέτω η βασιλεία σου», προς το «γενηθήτω φως» της Κυράς θριαμβεύτριας του Καλού Φωτός. Της Κυράς των εξεγέρσεων και των κυνηγημένων ελπίδων, από τον Γηρυόνη, στην Ιωνία των ανεκπλήρωτων ονείρων μας.
ΕΞΕΓΕΡΣΗ! Καλώ όλες τις ουράνιες δυνάμεις σε ακτινοπαράταξη.
ΕΞΕΓΕΡΣΗ! Κύλα Πυρφόρε Κύριε. Κάψε! Κάψε την Ηλιούπολη, την καστρωμένη και τη γητεύτρα. Κάψε, μαζί της, και τον Φοίνικα. Κάνε τον στάχτες. Για ν’ αναγεννηθεί ξανά. Πολύ τεμπέλιασε, χουζουρεύοντας μέσα στις ίδιες του τις στάχτες.
ΕΞΕΓΕΡΣΗ! Η σάλπιγγα σαλπίζει. Οι εφτά σφραγίδες αποσφραγίστηκαν.
Από πού το κρίμα;
Από τους μνημουνούχους.
Και ποια η ώρα;
Μεσημβρινή Καστελόριζου.
Και ποιός έφερε τη συμφορά;
Ο Γιωργάκης ο Μικρός, της μάνας του καμάρι, «γαϊδαροτροϊκάνου κώλο φίλησε και πήρ’ ένα δεκάρι» (παιδικό λιανοτράγουδο, ανευλαβώς τροποποιημένο, για την περίσταση.)
Με ποιανού τα χέρια;
Όλων των μικρών, ανίκανων, τυφλών Κυβερνητών μας.
Και με ποιανού ψευτό-Πατριώτη τη φωνή;
Όλων των πατριδέμπορων και πατριδολογάδων.
Και ποιος τον σκότωσε;
Όλοι οι νταβατζήδες του λαού κι οι πολιτικατζήδες.
Και που ήσουν εσύ όταν τον σκοτώνανε;
«Εμείς οι τρεις στον καφενέ, τσιγάρο πρέφα και καφέ και δε βαριέσαι αδερφέ!»
ΕΞΕΓΕΡΣΗ!
Για μια καινούργια Ηλιούπολη. Ηλιόμορφη! Καστρωμένη, γκαστρωμένη τους πολίτες του φωτός.
Κι ένας μόνον νόμος!
«Οι παραβάτες του φωτός, οι ΦΩΤΟΣΒΕΣΤΕΣ, θα θανατώνονται».
