Βρισκόμαστε μια εβδομάδα ακριβώς μετά την έναρξη των Παραολυμπιακών Αγώνων στο Ρίο ντε Τζανέιρο και αρκετές μέρες μετά το τέλος των Ολυμπιακών Αγώνων, αλλά το παγκόσμιο συναισθηματικό κλίμα δεν συμβαδίζει με την ευφορία, που μια τέτοια διοργάνωση μπορεί να φέρει.
Μιλάμε για τα μεγαλύτερα αθλητικά, πολιτιστικά, οικονομικά, πολιτικά, κοινωνικά, τηλεοπτικά γεγονότα του πλανήτη, σύμφωνα με τα λόγια, τους υπολογισμούς και τις μετρήσεις των ειδικών κι όμως τίποτα από αυτή την αίγλη δεν φαίνεται να μας αγγίζει.
Αντίθετα μια σειρά από άλλα γεγονότα, ασφαλώς σημαντικότερα, έρχεται να σκιάσει αυτή την αίγλη και μάλλον δίκαια.
Παγκόσμια τρομοκρατία, διαπλανητική οικονομική κρίση, αλλαγή των ισορροπιών, των συσχετισμών, των δεδομένων, ανατροπή πολιτικών καταστάσεων, ιεροί πόλεμοι, απειλές ανόδου στα ανώτερα αξιώματα της παγκόσμιας πολιτικής σκηνής επικίνδυνων προσωπικοτήτων, προσφυγιά, πραξικοπήματα, πείνα, δυστυχία και ο κατάλογος δεν έχει τέλος.
Το Ρίο, η πιο γνωστή πόλη της Βραζιλίας, που διοργάνωσε πριν τρία χρόνια το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου και τώρα υποδέχτηκε τους Ολυμπιακούς αγώνες σπάζοντας το ένα ρεκόρ μετά το άλλο. Η πρώτη πόλη της Λατινικής Αμερικής που κάνει κάτι παρόμοιο. Η πρώτη πόλη που μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα διοργανώνει τις τρεις μεγαλύτερες διοργανώσεις του πλανήτη, η πρώτη πόλη που έβαλε αθλητές, συνοδούς και θεατές σε περιπέτειες μεγαλύτερες αυτών των καθαρών αγωνιστικών υποχρεώσεων. Ιός Ζίκα, θάλασσες με περιττώματα και κομμένα μέλη για τους αθλητές των ανοιχτών θαλασσίων σπορ, κήρυξη κατάστασης έκτακτης οικονομικής ανάγκης, ανέτοιμα έργα υποδομής και αθλητικών εγκαταστάσεων, χιλιάδες διαμαρτυρόμενοι στους δρόμους, αμφίβολη ασφάλεια, Ολυμπιακά παιχνίδια κάτω από το τραπέζι για δήθεν καθαρό αθλητισμό με δήθεν αποκλεισμούς Ολυμπιακών ομάδων από δήθεν αμερόληπτες εθνικές και ολυμπιακές επιτροπές και πρόσφατα μια σβησμένη Ολυμπιακή φλόγα από αγανακτισμένους και απλήρωτους για μήνες Βραζιλιάνους εκπαιδευτικούς. Αποφάσεις που δεν τηρήθηκαν ποτέ παρά τα μεγάλα λόγια. Η Ρωσία παρά το καίριο πλήγμα στην αξιοπιστία του αθλητισμού μετά το σκάνδαλο ντόπινγκ, που αποκαλύφθηκε πως ήταν κρατική υπόθεση, έδωσε τελικά το παρόν στους αγώνες και μάλιστα επιλεκτικά, χωρίζοντας τους αθλητές σε Α’ και Β’ κατηγορία, ανάλογα με τους χορηγούς, που τους στήριζαν από πίσω.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής είδαν την ομάδα τους να τρέχει μόνη της στα προκριματικά της σκυταλοδρομίας 4Χ100μ. γυναικών, προκειμένου να προκριθεί στον τελικό, ενώ είχε ήδη αποκλειστεί στον κανονικό αγώνα, μετατρέποντας τους Ολυμπιακούς Αγώνες σε ημερίδα τριτοκοσμικής χώρας μπροστά στα μάτια δισεκατομμυρίων ανθρώπων και στέλνοντας το κύρος των αγώνων στα τάρταρα.
Και όλα αυτά σε αγωνιστικό επίπεδο μόνο.
Στα ακόμα σημαντικότερα η ζυγαριά τα έπαιξε και δεν ξέρει που να γείρει.
Στο θετικό ή το αρνητικό;
Αρχαίο Πνεύμα Αθάνατο σκληρά δοκιμασμένο ειδικά στις ημέρες μας.
Όμως αυτό το Πνεύμα δεν περιμένουμε να κάνει τη διαφορά;
Aυτό το Πνεύμα δεν σταματούσε κάποτε πολέμους για να επικρατήσει ειρήνη και να μπορέσουν οι αθλητές να φτάσουν ασφαλείς στα στάδια και τις παλαίστρες;
Αυτό το Πνεύμα δεν εκπροσωπεί το δίκαιο, το άξιο, το ικανό, το υπερβατικό, το λυτό, το αξιοπρεπές, το ουσιαστικό και το υψηλό;
Αυτό το Πνεύμα δεν γκρέμιζε κάποτε τείχη και σταφάνωνε ήρωες;
Αυτό το Πνεύμα δεν έχουμε ανάγκη σήμερα πιο πολύ από ποτέ σε έναν κόσμο που αλλάζει καθημερινά προς το χειρότερο, το αγριότερο, το ανασφαλές και το άδικο;
Αυτό το Πνεύμα δεν περιμένουμε να σταματήσει τους διάφορους επίσημα κηρυγμένους πολέμους με τα χιλιάδες θύματα και τους πολλούς ακήρυχτους με τα ακόμα περισσότερα;
Aυτό το Πνεύμα δεν φέρνει φως εκεί που πριν υπήρχε μόνο σκοτάδι;
Αυτό το φως δεν θέλουμε να ακολουθήσουν οι νέοι όλου του κόσμου, θέτοντας ιδανικά, διαμορφώνοντας αξίες, χτίζοντας έναν καινούργιο καλύτερο κόσμο για όλους, ανεξαρτήτως γλώσσας, πατρίδας, θρησκείας, κοινωνικού περιβάλλοντος, οικονομικού υπόβαθρου, χρώματος και σεξουαλικού προσανατολισμού;
Mπορούν αυτό το φως να το φέρουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες, οι φετινοί και οι επόμενοι, που πέρα από όλες τις άλλες δευτερεύουσες πρωτιές καλούνται να υψώσουν ανάστημα με το μήνυμά τους στην πιο δύσκολη παγκόσμια συγκυρία μετά τον Β’Παγκόσμιο Πόλεμο;
Aκούμε για οικονομικά μοντέλα, προϋπολογισμούς, απολογισμούς, ισολογισμούς, εμπορικές ευκαιρίες, μεγάλα συμβόλαια και τίποτα για το πραγματικό νόημα αυτού του ιερού θεσμού.
Ο Νέλσον Μαντέλα είχε πει κάποτε, πως ο αθλητισμός μπορεί ν’ αλλάξει τον κόσμο. Μπορεί να μιλήσει στις καρδιές των νέων με ένα τρόπο που οι κυβερνήσεις και η πολιτικοί δεν μπορούν.
Σήμερα θα έλεγε το ίδιο;
Μπορεί πραγματικά;
Μια εβδομάδα μετά την ολοκλήρωση των φετινών Ολυμπιακών Αγώνων και καθώς χτυπάει δυνατά η καρδιά των Παραολυμπιακών κλείνω τα μάτια μου και φαντάζομαι κάτι ουσιαστικά ανώτερο και δυνατότερο από τον πόλεμο στη Συρία, την απειλή της τρομοκρατίας, τις βιντεοσκοπημένες εκτελέσεις, τους βομβιστές αυτοκτονίας, τον αποκεφαλισμό της Νορμανδίας, τη φρίκη της Νίκαιας, τον τρόμο του Βελγίου, το φόβο της Γερμανίας, την απειλή της Βόρειας Κορέας, τον κίνδυνο της Τουρκίας, τα πτώματα της Μεσογείου, τους απελπισμένους πρόσφυγες στα ελληνικά παράλια.
Ονειρεύομαι Ολυμπιακούς Αγώνες αντάξιους των περιστάσεων, γιατί αυτό είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Δεν είναι τα μετάλλια, τα ρεκόρ, οι νίκες, που ούτως ή άλλως συνέβησαν και στο παρελθόν και θα ξανασυμβούν. Είναι η ελπίδα εκεί που ο,τιδήποτε άλλο αποτυγχάνει.
Το Ρίο και η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή είχαν, δεν ξέρω αν έχουν ακόμα, καθώς το ρολόι μετράει ήδη αντίστροφα, την ευκαιρία για ιστορικούς Ολυμπιακούς Αγώνες.
Νομίζετε πως η μεγάλη είδηση είναι ο αποκλεισμός της Ρωσίας και τα δάκρυα της Ισιμπάγιεβα ή ο αποκλεισμός κάθε παιδιού από έναν καλύτερο αυριανό κόσμο; Η Ισιμπάγιεβα ίσως θα έπρεπε να έχει κλάψει νωρίτερα σε ζωντανή μετάδοση για όλους τους αθλητές από τη Συρία, που δεν θα μπορέσουν ποτέ να αγωνιστούν σε έναν αγώνα, που θα σήμαινε κάτι πολύ περισσότερο από ένα Ολυμπιακό μετάλλιο με νέο παγκόσμιο ρεκόρ, που αύριο πολλοί θα αμφισβητούσαν και άλλοι τόσοι θα λοιδωρούσαν.
Ονειρεύομαι μια σκυταλοδρομία με κοινές ομάδες χριστιανών και μουσουλμάνων, που θα πέρναγε ο ένας στο χέρι του άλλου, όχι τη σκυτάλη, αλλά ένα κλαδί ελιάς.
Ονειρεύομαι ακόμα στάδια γεμάτα με παιδιά προσφύγων, που θα ταξίδευαν στο Ρίο με τα χρήματα που δόθηκαν για τις αποστολές των ‘’Αθανάτων’’ και των Αρχηγών Κρατών.
Ονειρεύομαι τα χρήματα που συνοδεύουν ένα Ολυμπιακό μετάλλιο να δοθούν για σχολεία στις φαβέλες.
Ονειρεύομαι ακόμα και τώρα μια τελετές έναρξης και λήξης-ύμνο στην ειρήνη και όχι καρναβάλι του Ρίο.
Ονειρεύομαι και σήμερα έναν μαραθώνιο δρόμο αθλητών που θα τρέχουν χέρι-χέρι, υπερβαίνοντας το στόχο της προσωπικής νίκης και κυνηγώντας την ανάγκη του παγκόσμιου μηνύματος.
Ονειρεύομα, ίσως υπεραισιόδοξα, μια ΔΟΕ-ηγέτη του παγκόσμιου αθλητισμού να συγκαλεί τη μεγαλύτερη σύνοδο κορυφής που έγινε ποτέ στο Ρίο με την παρουσία όλων των αρχηγών κρατών και την απαίτηση για αποφάσεις ουσιαστικές και τελειωτικές παγκόσμιας ειρήνης, χωρία τη δέσμευση των οποίων δεν θα μπορούσαν να ξεκινήσουν οι αγώνες.
Ονειρεύομαι κάθε μέρα και κάθε λεπτό μια Ολυμπιάδα που θα εμπνεύσει και θα βγάλει στο δρόμο τους ανθρώπους όλου του κόσμου, όλων των χρωμάτων και όλων των συντεταγμένων με ένα και μόνο καθολικό αίτημα:
‘’EΙΡΗΝΗ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ’’
Oνειρεύομαι τα χέρια του Ιησού του Ρίο να μπορούσαν ν’αγκαλιάσουν όλο τον κόσμο.
Ονειρεύομαι…
Ίσως περισσότερο απ’όσο πρέπει, αλλά ο ίδιος ο αθλητισμός μου έμαθε να ονειρεύομαι και αυτό δεν μπορεί ν’αλλάξει τώρα.
Στην πιο σημαντική ίσως στιγμή απελπισίας της σύγχρονης ιστορίας.
Τώρα.
Στη στιγμή της πιο παράλογης αντίθεσης, της δυνατότητας δηλαδή που αποκτήσαμε μέσα από την εξέλιξή μας για ευημερία και της ταυτόχρονης επιλογής για δυστυχία.
Τώρα.
Στην καρδιά των Ολυμπιακών ημερών του 2016, που ελπίζω ακόμα, πως ο Αθλητισμός μπορεί πράγματι ν’ αλλάξει τον κόσμο!!!
Νίκος Μιχαλόπουλος: ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ, ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΗΣ ΤΟΥ ΑΚΟΝΤΙΣΜΟΥ, ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ, ΜΕΛΟΣ ΤΟΥ LAUREUS SPORT FOR GOOD FOUNDATION, που χρησιμοποιεί τον αθλητισμό ως μέσο για θετικές κοινωνικές αλλαγές.
