Πόσο ένα εισιτήριο λεωφορείου μπορεί να γίνει λυτρωτική φυγή για εκείνους που στερούνται την στοιχειώδη ανθρώπινη παρουσία; Πόσο ένα εισιτήριο λεωφορείου μπορεί να είναι λυτρωτική διέξοδος για τους παραιτημένους από την παρηγοριά της εξέγερσης;
Ένα εισιτήριο λεωφορείου: τρόπος αόρατης επικοινωνίας των μοναχικών που στήνουν (παρατηρώντας τους επιβάτες) φανταστικές συνομιλίες μαζί τους, μεγεθύνοντας τις αιτίες του προσωπικού τους θυμού. Στις στάσεις, στα πεζοδρόμια που κοιτούν πίσω από το τζάμι, στο τυχαίο άγγιγμα του συνεπιβάτη, στο αιφνίδιο συναπάντημα άλλων περιθωριακών (…θυμάμαι τώρα τον νεαρό ναρκομανή της Ομόνοιας, ένα φίνο, ντελικάτο, μελαγχολικό παιδί, στην αδιάφορη κίνηση που με αυτήν αντέδρασε ο χοντρός κύριος, μόλις του ζήτησε «βοήθεια» σήκωσε τα μάτια του προς τον ουρανό, ψιθυρίζοντας περισσότερο παρά μιλώντας δυνατά: «Γιατί Θεέ μου, να είναι όλοι ίδιοι;») και συνειρμικά, μπροστά σ‘αυτές τις εικόνες που σου δίνει η δυνατότητα του μικρού μπλε χαρτιού σκέπτομαι έναν άνθρωπο ταλαιπωρημένο – Θεός σχωρέστον- ήταν ο μόνος που είχε προσέξει, τέλος της δεκαετίας του ’50, σε ένα εγχειρίδιο της γαλλικής γλώσσας μία φωτογραφία με την λεζάντα «Un aveugle au coin d’une rue» και είχε πει: «Πώς είναι δυνατόν μια χώρα που επαίρεται για τον πολιτισμό της, να διαφημίζει την έλλειψη πρόνοιας για τους αρρώστους και τους αναξιοπαθούντες;»
Το εισιτήριο: τρόπος ζωής για τους ανέραστους της ιδέας, πως είναι ένα τίποτα. Η αλήθεια όμως είναι ότι οι ίδιοι δεν το παίρνουν είδηση. Απεναντίας η ιδέα του τίποτα κατατρέχει τους άλλους, τους προδομένους από την ιδέα (για την ακρίβεια: από τους φονιάδες ή τους ανάξιους διαχειριστές ιδεών).
Το μικρό μπλε χαρτί «δωρίζει» πλείστες φορές την δυνατότητα της ενδοσκόπησης ( στις στάσεις του οχήματος) και κάνει να χτυπήσει το καμπανάκι του μοναχικού κατόχου του πως όλα τριγύρω μας είναι ένα τεράστιο, ευρύχωρο, ευάερο και ευήλιο τίποτα που μας τυραννάει, αλλά που έχουμε πλέον συνηθίσει να είμαστε εγκλωβισμένοι μέσα του.
Στις άδειες πλατείες της αποβίβασης (ιδιαίτερα τις νύχτες ) νιώθεις την ευτυχία να μην μετράς τον χρόνο, με όσα έκανες, να μην περιμένεις άλλο να ωριμάσεις, να μην σε απασχολεί η αναγνώριση, μόνο να παίζεις όλη μέρα και το βράδυ να πέφτεις στα γόνατα…
