Το BioShock Infinite που κυκλοφόρησε τον περασμένο Μάρτιο απλά είναι το καλύτερο FPS για φέτος και ένα από τα κορυφαία games της χρονιάς που σιγά-σιγά μας αποχαιρετά. Η δημιουργία της Irrational Games ήταν καινοτόμα, διέθετε εκπληκτικό σενάριο, πολυεπίπεδο gameplay, φρέσκες ιδέες και έναν νέο μαγευτικό “αιθέριο” κόσμο, αποτελώντας μια πραγματικά ξεχωριστή εμπειρία που κέρδισε τις εντυπώσεις.
Επειδή όπως έχουμε ξαναγράψει το μόνο ελάττωμα του τίτλου είναι ότι …θα θέλαμε περισσότερο, η 2K Games προσπαθεί να καλύψει τις ανάγκες μας με την κλασική συνταγή των DLC. Το πρώτο εξ αυτών ήταν το Clash in the Clouds που κυκλοφόρησε πριν από περίπου δύο μήνες. Όντας ουσιαστικά ένα Survival mode, έδωσε την ευκαιρία σε όσους ήθελαν λίγο πιστολίδι παραπάνω να βγάλουν τα απωθημένα τους -και να εξασκήσουν τα Vigors τους. Ωστόσο, ήταν κοινό μυστικό όλο τούτο το διάστημα ότι αυτό που περιμέναμε όλοι ήταν το story driven DLC Burial At Sea, για δύο κυρίως λόγους: Πρώτον, μιλάμε για την νέα σεναριακή προσθήκη στο σχεδόν μαγικό και πολυδιάστατο στόρι του παιχνιδιού και δεύτερον, ξέραμε ότι θα αποτελεί το εισιτήριό μας για την επιστροφή σε παλιά γνώριμα και …υποβρύχια λημέρια. Κυρίες και κύριοι, καλωσορίσατε (πίσω) στην Rapture, ετοιμαστείτε για περισσότερο BioShock Infinite!
“Έχετε φωτιά κύριε DeWitt;”
To Burial At Sea επανέρχεται από την αρχή κιόλας στην περισσότερο νουάρ αισθητική του πρώτου παιχνιδιού. Η περιπέτειά σας ξεκινάει στο σκοτεινό και μυστηριώδες γραφείο του ντετέκτιβ Booker DeWitt, όπου ο πρωταγωνιστής μας δέχεται την επίσκεψη της …femme fatale πλέον Elizabeth, η οποία του ζητάει να ψάξει για ένα κορίτσι που έχει εξαφανιστεί, την Sally. Το παράδοξο για αρχή είναι ότι ο Booker δείχνει να μην γνωρίζει την Elizabeth η οποία απλά “κάτι του θυμίζει”, ενώ γενικώς δείχνει να μην ξέρει (ή να μη θυμάται) όσα δείχνει να ξέρει η κοπέλα. Βέβαια, το αν βρισκόμαστε στην ίδια πραγματικότητα με αυτή της Columbia ή σε κάποιον παράλληλο κόσμο θα το διαπιστώσετε οι ίδιοι.
Παρά τα αρχικά σας ερωτήματά θα αρχίσετε να μπαίνετε σιγά-σιγά στο κλίμα, αλλά spoilers δεν κάνουμε επομένως δεν μπορούμε να πούμε και πολλά. Απλά να αναφέρουμε πως τα γεγονότα ακολουθούν την ανατρεπτική φιλοσοφία που περιμένετε, αν και η κλιμάκωσή τους είναι αρκετά απότομη, καθώς ουσιαστικά όλα αποκαλύπτονται στο φινάλε. Βέβαια, ακόμη κι έτσι θα μείνετε με αρκετές απορίες, αφού θυμίζουμε πως ακολουθεί και δεύτερο μέρος του συγκεκριμένου DLC και θα πρέπει να υπάρχει “ψωμί” και εκεί. Γενικά το σενάριο δε μας συγκλόνισε κιόλας, μοιάζει κάπως επιτηδευμένα μπερδεμένο, αλλά περιέχει μια αν μη τι άλλο ενδιαφέρουσα τροπή που θα δημιουργήσει μια μικρή “τι λες τώρα;” στιγμή, η οποία όμως από ότι φαίνεται θα μείνει ολίγον μετέωρη περιμένοντας την συνέχεια.
Welcome home, it’s been too long we’ve missed you
Η πρώτη μεγάλη ευχάριστη έκπληξη στο Burial At Sea έρχεται όταν ανοίγετε την πόρτα και βγαίνετε από το γραφείο, όπου αντικρίζετε μετά από χρόνια το υποβρύχιο θαύμα που ονομάζεται Rapture σε όλο της το μεγαλείο. Η Rapture του Burial At Sea βρίσκεται χρονικά πριν την κατάρρευση που είδαμε στο πρώτο Bioshock, αποτελεί δηλαδή μια ολοζώντανη και κανονική πόλη στην υποτιθέμενη μεγάλη ακμή της, ένας ελιτίστικος και ουτοπικός παράδεισος κρυμμένος στα βάθη της αβύσσου.
Μπορείτε -ασχέτως με την κύρια υπόθεση- να περιηγηθείτε σε ένα ικανοποιητικά μεγάλο κομμάτι της πόλης (δεδομένου πάντα ότι μιλάμε για DLC), και να βιώσετε για πρώτη φορά την ζωή στο υποβρύχιο αυτό καθαρτήριο. Σερβιτόροι που εξυπηρετούν χρησιμοποιώντας Plasmids, Big Daddies που κάνουν έργα έξω στον βυθό, φάλαινες που κολυμπάνε αμέριμνες ανάμεσα στους θαλάσσιους ουρανοξύστες και κουβέντες των κατοίκων που σε πολλές περιπτώσεις κρύβουν μια δυσπιστία για τις προθέσεις του Andrew Ryan, προμηνύοντας τα καταστροφικά γεγονότα. Σίγουρα είναι μια όμορφη εμπειρία η αναβίωση της “πολιτισμένης” Rapture, κάτι που θα θυμίσει σε όσους την προτιμούσαν από την Columbia το γιατί, ενώ δίνει βάθος στον έτσι κι αλλιώς ψαγμένο κόσμο του παιχνιδιού.
Στα βάθη του ωκεανού
Ακολουθώντας τα πρώτα objectives θα περιηγηθείτε σε διάφορα σημεία της πόλης, ενώ θα συναντήσετε έναν παλιό τρελάρα γνώριμό μας από το πρώτο game (ο οποίος τελικά ήταν παλαβός ακόμα και πριν την πτώση του πολιτισμού του Andrew Ryan!) όπου μέσα από την εντυπωσιακότερη σεκάνς ίσως του Burial At Sea θα οδηγηθείτε στο βασικό κομμάτι της δράσης. Το τελευταίο λαμβάνει χώρα σε ένα εγκαταλειμμένο κομμάτι της Rapture, όπου εδώ τα πράγματα όπως φαντάζεστε είναι όπως τα αφήσαμε στο πρώτο Bioshock. Πλημμυρισμένοι χώροι, σπασμένα τζάμια, διαρροές, αίμα, τρόμος και Splicers έτοιμοι να σας κάνουν την υποβρύχια κηδεία.
Εδώ ξεκινάει η δράση, η οποία προσπαθεί να ενσωματώσει στο περιβάλλον του πρώτου game όλα τα στοιχεία του Infinite. O Booker διαθέτει και πάλι το Skyhook και όπως καταλαβαίνετε έχουν προστεθεί κάποιοι ειδικοί σωλήνες στον χώρο που παίζουν τον ρόλο των skylines. Αυτό που αποδεικνύεται παραδόξως, είναι ότι παρόλο που μιλάμε για έναν άρτιο gameplay μηχανισμό, στην ρημάδα την υποβρύχια πόλη δεν λειτουργεί το ίδιο καλά, δεν υπάρχει η αίσθηση που υπήρχε στα ουράνια της Columbia. Όχι ότι θα σας χαλάσει κάτι, απλά το να πηδήξετε εντυπωσιακά από τα δέκα μέτρα πάνω σε έναν αντίπαλο για να τον εκτελέσετε, αυτή την φορά δεν είναι ούτε τόσο διασκεδαστικό ούτε θα σας προσφέρει την ίδια ικανοποίηση. Μάλλον το κλειστοφοβικό περιβάλλον της Rapture δεν σηκώνει την ελευθερία που δίνει το Skyhook, αν και πάλι βέβαια θα το χρησιμοποιήσετε ουκ ολίγες φορές.
Από την άλλη, τα χώρο-χρονικά ρήγματα της Elizabeth παραμένουν το ίδιο λειτουργικά και χρήσιμα, με τα εφόδια, τα αντικείμενα ή τα μηχανικά πλάσματα που εμφανίζει να αποτελούν μεγάλη βοήθεια. Η συμπαθής κοπέλα και πάλι είναι η ιδανική σύντροφος, δίνοντάς σας πυρομαχικά ή health packs μέσα στη μάχη και γενικώς κάνοντας όλα όσα γνωρίζετε το ίδιο καλά και αποτελεσματικά. Από εκεί και πέρα, όλα είναι όπως τα περιμένατε. Τα όπλα παραμένουν σε λογική ως έχουν, ενώ τα Plasmids που έγιναν Vigors ξαναγίνονται εδώ Plasmids και ή λειτουργία τους είναι πάντοτε η ίδια άσχετα με το πώς ονομάζονται.
Αυτό που ξεχωρίσαμε είναι ότι μάλλον οι Splicers είναι κάπως πιο δύσκολοι αντίπαλοι από τα αντίστοιχα mobs στο BioShock Infinite, ενώ τα πυρομαχικά, τα χρήματα και το Eve (γεμίζει τη μπάρα των Plasmids) είναι αρκετά περιορισμένα. Να πούμε σε αυτό το σημείο πως τα upgrades του Booker που έχετε από το campaign του κυρίως παιχνιδιού δεν μεταφέρονται στο Burial at Sea. Γενικά για να επιβιώσετε θα χρειαστεί και πάλι να συνδυάσετε σωστά τα Plasmids με τα όπλα σας, να προσπαθείτε για headshots όσο είναι δυνατόν και να χρησιμοποιείτε όλα τα έξτρα βοηθήματά σας, όπως το gear σας (ενδυμασία με passive skills) ή τις ικανότητες της Elizabeth.
Υποθαλάσσιος τάφος
Δυστυχώς όλα αυτά που περιγράφουμε διαρκούν για λίγο, ειδικά αν τα κάνετε γρήγορα και ακολουθώντας αυστηρά την ιστορία μπορεί και να την ολοκληρώσετε σε μία ώρα πάνω-κάτω. Ουσιαστικά το Burial At Sea είναι μια τζούρα από όλα τα στοιχεία του Bioshock, με μια δόση πώρωσης για την επιστροφή στην Rapture. Λίγο περιήγηση στην πόλη με ’50s νουάρ διάθεση, λίγο μάχη με τους “λασκαρισμένους” κακούς, λίγο Elizabeth, λίγο Skyhooks, λίγο ανατροπή στο σενάριο και έχουμε ότι χρειάζεται. Σωστά; Όχι ακριβώς.
Όλα είναι δομημένα άρτια και όπως πρέπει, αλλά σε ένα τόσο σύντομο δείγμα όπως είναι το εν λόγω DLC δεν προσφέρουν την συγκίνηση που θα θέλαμε. H νουάρ σχεδόν Adventure-άδικη αίσθηση του πρώτου μέρους της πλοκής εξαφανίζεται στη συνέχεια για να δώσει τη θέση του στο ανελέητο πιστολίδι, το οποίο καταλήγει σε μια ντε και σώνει απροσδόκητη εξέλιξη γιατί έτσι πρέπει να είναι ένα τίτλος Bioshock. Όχι ότι δεν θα περάσετε μια-δύο πολύ ευχάριστες ώρες, αλλά μέχρι εκεί. Αναμένουμε φυσικά και το δεύτερο επεισόδιο του Burial at Sea το οποίο θα έχει πολύ Elizabeth και ίσως “δέσει” περισσότερο την ιστορία. Να προσθέσουμε επίσης ότι και αυτό το DLC περιλαμβάνεται στο Season Pass του BioShock Infinite.
Το BioShock Infinite: Burial at Sea Episode One κυκλοφορεί από τις 12 Νοεμβρίου για PC, PS3 και Xbox 360.
Διαβάστε το review του BioShock Infinite από το GameWorld.
Συντάκτης: grigoris@gameworld.gr (Γρηγόρης Βούλγαρης)
Πηγή: GameWorld.gr
