Metro: Last Light

Οι Ουκρανοί της 4A Games έκαναν το «ντεμπούτο» τους στης βιομηχανία των video games το 2010 με το Metro 2033. Το συγκεκριμένο ήταν ένα FPS/Survival Horror βασισμένο στην επιστημονικής φαντασίας ομώνυμη νουβέλα του Ρώσου συγγραφέα Dmitry Glukhovsky και άφησε πολύ θετικές εντυπώσεις. Αν και η θεματολογία του ήταν βασισμένη σε μια κλασική post-apocalyptic ιδέα, το κλειστοφοβικό περιβάλλον του μετρό της Μόσχας, η ατμόσφαιρα, το κάπως πιο βαθύ σενάριο από τα συνηθισμένα και το γενικό «άρωμα» Ρωσίας που είχε το βοήθησαν να κερδίσει το σεβασμό και την εκτίμηση του κοινού.

Η 4A Games επιστρέφει στα …λαγούμια της τρία χρόνια μετά, χαρίζοντάς μας το sequel του παραπάνω τίτλου, με το όνομα Metro: Last Light. Να πούμε εδώ πως από το 2008 έχει κυκλοφορήσει και το δεύτερο βιβλίο της σειράς του Dmitry Glukhovsky, Metro 2034. Αν και ο συγγραφέας συνεργάστηκε ξανά με τους προγραμματιστές στον τομέα της ιστορίας και των διαλόγων, αυτή τη φορά το παιχνίδι δεν βασίζεται στο βιβλίο αλλά ακολουθεί ένα πιο «αυτόνομο» σενάριο. Μάλιστα, το αρχικό story που είχε γράψει ο Glukhovsky για τους Ουκρανούς αποδείχθηκε πολύ μεγάλο για να υλοποιηθεί σε ένα video game, έτσι ο Ρώσος σχεδιάζει να το κυκλοφορήσει ως το νέο βιβλίο της σειράς που τον έκανε διάσημο.

Το Metro: Last Light κυμαίνεται στο ύφος του προκάτοχού του και αποτελεί ξανά ένα FPS με σκοτεινή ατμόσφαιρα και Survival Horror στοιχεία. Στο φόντο βρίσκεται και πάλι το δαιδαλώδες μετρό της Μόσχας αλλά και η ίδια η κατεστραμμένη από τον πυρηνικό όλεθρο Ρωσική πρωτεύουσα. Ας δούμε λοιπόν τι μας ετοίμασε αυτή τη φορά η 4A Games.

Rust in peace
Το Metro: Last Light, όπως και ο προκάτοχός του, διαδραματίζεται σε μια φανταστική post-apocalyptic Μόσχα. Δύο σχεδόν δεκαετίες μετά το πυρηνικό ολοκαύτωμα που κατέστρεψε την ζωή όπως τη γνωρίζουμε, οι άνθρωποι αγωνίζονται για την επιβίωσή τους στις υπόγειες κοινωνίες που έχουν δημιουργήσει στα τούνελ και τις σήραγγες του μετρό. Η επιφάνεια έχει μετατραπεί σε ένα επικίνδυνο μέρος, γεμάτο με ραδιενέργεια και ένα σωρό μεταλλαγμένα κτήνη που έχουν μετατρέψει την πάλαι ποτέ κραταιά πρωτεύουσα σε ένα πρωτόγνωρο αφιλόξενο οικοσύστημα που αναπτύσσεται στα ερείπιά της. Όσοι είχατε παίξει το προηγούμενο video game της σειράς, θα θυμάστε ότι υπάρχει έντονο και το παραφυσικό στοιχείο στην ιστορία, με την παρουσία των μυστηριωδών ανθρωπόμορφων πλασμάτων με την ονομασία «The Dark Ones».

Αυτά τα συστατικά σε γενικές γραμμές συνθέτουν τον δυσοίωνο, σκοτεινό αλλά και μαγευτικά ατμοσφαιρικό κόσμο του Metro: Last Light, στα άδυτα του οποίου καλείστε να συνοδέψετε για μια ακόμη φορά τον Artyom. Ο πρωταγωνιστής του πρώτου Metro 2033 επιστρέφει, ένα χρόνο μετά τα προηγούμενα γεγονότα. Συνεχίζοντας από το φινάλε (υπήρχαν εναλλακτικές επιλογές) στο οποίο ο Artyom επέλεξε να εξαπολύσει πυραύλους εναντίων των Dark Ones, ο νεαρός Ρώσος που μεγάλωσε στα τούνελ του μετρό είναι πλέον μέλος των Rangers. Οι τελευταίοι ελέγχουν την στρατιωτική εγκατάσταση D6, στην οποία φυλάσσεται ένα πανίσχυρο όπλο ικανό να φέρει την ολοκληρωτική καταστροφή της ανθρωπότητας.

Ωστόσο, αποδεικνύεται πως ένας από τους Dark Ones έχει καταφέρει να επιζήσει και η περιπέτειά σας αρχίζει όταν καλείστε να τον εντοπίσετε. Παράλληλα, η υπόγεια κοινωνία του μετρό βρίσκεται σε τεράστιο αναβρασμό, με εμφύλιες συγκρούσεις και διάφορα στρατόπεδα με αντικρουόμενα συμφέροντα. Σε αυτό το χαώδες σκηνικό καλείστε να αποτελέσετε την τελευταία ελπίδα της ανθρωπότητας, οδηγώντας τον Artyom μέσα από κάθε λογής κινδύνους και δυσκολίες.

FPS με «ανησυχίες»
Η ιστορία ακολουθεί τα χνάρια μεγάλων First-Person Shooters που βασίζονται στο σενάριο και την single-player εμπειρία, όπως το Half-Life 2 ή το F.E.A.R., διαθέτοντας πολλά στοιχεία που θα σας θυμίσουν τους εν λόγω «κολοσσούς». Σε δεύτερη ανάγνωση έχει μια πολύ σωστή sci-fi αισθητική, με «ψαγμένες» αναφορές, μικρές φιλοσοφικές αναζητήσεις και αρκετό βάθος. Δεν λείπουν ούτε εδώ βεβαίως οι παραλληλισμοί με την πραγματικότητα, όπου καυτηριάζονται κοινωνικοπολιτικά ζητήματα όπως πρέπει να γίνεται σε κάθε έργο επιστημονικής φαντασίας που σέβεται τον εαυτό του.

Η αλήθεια είναι πως στο στόχαστρο είναι και πάλι τα ολοκληρωτικά καθεστώτα όπως ο κουμμουνισμός και ο ναζισμός όμως υπάρχει απλά μια σκωπτική ματιά και μια κάπως ρηχή τελικά κριτική. Σίγουρα θα μπορούσε η ιστορία να επεκταθεί περισσότερο και πιο ουσιαστικά σε αυτή τη κατεύθυνση, αναπτύσσοντας πιο πολυ και τους διάφορους χαρακτήρες που θα συναντήσετε. Ωστόσο, το τελικό αποτέλεσμα διαθέτει περισσότερες αναγνώσεις από ένα μέσο video game.

Πέρα από όλα αυτά όμως το Metro: Last Light διαθέτει μια εκπληκτική και πάλι ατμόσφαιρα που θα σας συναρπάσει και θα σας παρασύρει αμέσως στον post-apocalyptic κόσμο του, ενώ έντονο είναι ξανά το στοιχείο του υπερφυσικού. Το σενάριο εξελίσσεται τόσο στα σκοτεινά υπόγεια μπουντρούμια του μετρό όσο και στην «άγρια» όμορφη επιφάνεια της γης. Πραγματικά υπάρχουν στιγμές που θα νιώσετε την τρομακτική μοναξιά του Artyom απέναντι στην εχθρική νέα φύση αλλά και μια αίσθηση απόκοσμου μεγαλείου.

Καθώς εναλλάσσεται το περιβάλλον θα αλλάζει και η διάθεσή σας, από το σκοτάδι στο φως και από την μελαγχολία στην ελπίδα. Η πλοκή διαθέτει δυο-τρείς απαραίτητες ανατροπές και αν δεν είχε μια σχετικά μικρή διάρκεια και ένα κάπως απότομο φινάλε θα ήταν πολύ καλύτερη. Πάντως, οι Ουκρανοί και ο Dmitry Glukhovsky έκαναν και πάλι εξαιρετική δουλειά στον εν λόγω τομέα.

Μετά την καταστροφή
Το περιβάλλον του παιχνιδιού θα είναι αρκετά γνώριμο σε όσους είχαν παίξει το πρώτο μέρος. Το «υπόγειο» κομμάτι ξεδιπλώνεται στους χώρους και τις γραμμές του μετρό, όπου έχουν μετατραπεί σε ένα δαιδαλώδες σκοτεινό «οργανωμένο» χάος, όπου η ανθρωπότητα προσπαθεί να αναδιοργανωθεί και να επιβιώσει. Στη πορεία σας θα συναντήσετε κάποιες υποτυπώδεις πόλεις που έχουν δημιουργήσει οι επιζήσαντες και αποτελούν τις μικρές κοινωνίες του Metro: Last Light.

Η αλήθεια είναι πως δεν κάνετε πολλά πράγματα σε αυτές υπό την έννοια ότι αποτελούν απλά τα κομβικά σημεία στα οποία εξελίσσεται η πλοκή και ουσιαστικά αλληλεπιδράτε ως επί το πλείστον με ορισμένους vendors για να αγοράσετε εξοπλισμό. Εξαίρεση φυσικά αποτελεί ένα καμπαρέ (για να το θέσουμε πιο ευγενικά) όπου εάν θέλετε απολαμβάνετε έναν εξαιρετικά «πικάντικό» χορό από μια καλλονή που κυριολεκτικά θα «κολλήσει» τα …ανατολικοευρωπαϊκά της κάλλη στις οθόνες σας.

Δεν υπάρχουν δηλαδή χαρακτήρες που θα σας αναθέσουν κάποιες δευτερεύουσες αποστολές ή με τους οποίους θα αλληλεπιδράσετε με κάποιον άλλο τρόπο πέρα από την προώθηση της ιστορίας. Παρόλα αυτά, οι μικρές αυτές πόλεις είναι θαυμάσια σχεδιασμένες και κάθε λεπτομέρεια είναι προσεγμένη ώστε να δημιουργεί την αίσθηση μιας ζωής με τα ελάχιστα μέσα που παρέχονται από τα απομεινάρια του παλιού πολιτισμού. Υπάρχουν επίσης πολλοί NPC οι οποίοι διακατέχονται από εξαιρετική ζωντάνια, αφού μιλάνε συνεχώς μεταξύ τους ή ασχολούνται με διάφορες δραστηριότητες δημιουργώντας όντως μια αίσθηση μικρής κοινωνίας. Μπορείτε απλά ακούγοντας τις διάφορες συζητήσεις να βυθιστείτε ακόμα περισσότερο στο lore.

Ανταπόκριση με τη γραμμή δύο
Η κυρίως δράση στο «υπόγειο» κομμάτι εξελίσσεται στα τούνελ και τους διάφορους χώρους του τεράστιου μετρό της Μόσχας. Ο σχεδιασμός συνεχίζει να είναι και εδώ τρομερός, όπως και στον προκάτοχό του, δίνοντάς σας μια κλειστοφοβική αίσθηση αλλά και μια τάση για εξερεύνηση κάθε γωνιάς και κάθε σκοτεινής «τρύπας» που συναντάτε. Εδώ έγκειται και ένα μεγάλο ατού του παιχνιδιού καθώς αν και κάπως γραμμικό, διαθέτει εκτός από ποικιλία στα περιβάλλοντα αρκετές κρυμμένες τοποθεσίες και χώρους με πολλά σημεία που δεν φαίνονται με την πρώτη ματιά. Το τελευταίο ειδικά θα σας φανεί ιδιαίτερα χρήσιμο στις μάχες, όπως θα δούμε παρακάτω.

Για να μετακινηθείτε στις σήραγγες από όπου κάποτε διέρχονταν οι συρμοί, υπάρχουν σημεία που θα χρειαστεί να επιστρατέψετε κάποιο όχημα. Η πρωτοτυπία εδώ είναι πως δεν το καθοδηγείτε εσείς ακριβώς, καθότι απλά «τρέχει» πάνω στις ράγες, αλλά ελέγχετε μόνο την επιτάχυνσή του. Έτσι μπορείτε να πυροβολείτε ταυτόχρονα σχετικά ανενόχλητοι. Δύο-τρεις φορές θα βρεθείτε και στην θέση του συνοδηγού, με μόνη ευθύνη να «γαζώσετε» τους αντιπάλους σας. Μια ευχάριστη σίγουρα προσθήκη που αποτελεί εδώ και χρόνια must για ένα τέτοιου είδους First-Person Shooter.

«Χτυπήστε» το εισιτήριό σας για μια τελείως ξεχωριστή βόλτα με το μετρό της Μόσχας!

Φορέστε τις μάσκες
Το άλλο μισό του Metro: Last Light εξελίσσεται στην επιφάνεια του εδάφους, στα ερείπια της Μόσχας. Το post-apocalyptic σκηνικό είναι πραγματικά πολύ εντυπωσιακό, με ποικιλία στο περιβάλλον που θα σας φέρει στο νου λίγο από Crysis 3. Υπάρχουν σημεία μεγαλειώδη όπου η εικόνα καταστροφής μπλέκεται με την αναγέννηση της φύσης δημιουργώντας ένα έντονο αποτέλεσμα που θα σας συναρπάσει. Μπορεί το σενάριο αυτό παγκόσμιας καταστροφής να έχει «παιχτεί» πολλές φορές στο παρελθόν, αλλά δε σταματάει να έχει μια γοητεία που εάν αποδοθεί σωστά δημιουργεί μια μοναδική ατμόσφαιρα, κάτι που το Metro: Last Light πετυχαίνει.

Φυσικά σε αυτό βοηθούν και οι διάφορες λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά, όπως η μάσκα (α λα Mikeus!) που φοράτε η οποία φιλτράρει τον μολυσμένο αέρα και σας επιτρέπει να αναπνέετε. Τα φίλτρα που δέχεται είναι περιορισμένα σε αριθμό και το ρολόι που φοράτε σας δείχνει τον χρόνο που απομένει μέχρι να χρειαστεί αλλαγή. Έτσι θα πρέπει να υπολογίζετε την διάρκεια της παρουσίας σας στο εξωτερικό περιβάλλον και να ψάχνετε για φίλτρα που βρίσκονται εδώ και εκεί.

Σαν να μην έφτανε αυτό, η μάσκα σας μπορεί να ραγίσει από χτυπήματα ή να λερωθεί είτε από λάσπες, είτε από αίματα, είτε από νερό και να μειωθεί η ορατότητά σας. Τότε θα πρέπει να πατήσετε το αντίστοιχο κουμπί με το οποίο ο Artyom την καθαρίζει με το χέρι του. Όλες αυτές οι μικρές μα προσεγμένες λεπτομέρειες δίνουν «χρώμα» και συμβάλλουν στην ατμόσφαιρα βάζοντάς σας περισσότερο στο ρόλο. Σκεφτείτε την ένταση που δημιουργείται σε στιγμές που βρίσκεστε μέσα σε μια μάχη και χρειάζεται να αλλάξετε φίλτρο ενώ ταυτόχρονα το αίμα που έχει πεταχτεί στη μάσκα σας εμποδίζει να δείτε καθαρά. Μοναδικές FPS στιγμές!

Όποιος δεν έχει stealth έχει health
Ωραία όλα αυτά θα πείτε αλλά από δράση τι γίνεται; Λοιπόν, το Metro: Last Light έχει μπόλικη από αυτή, όμως θα λέγαμε χωρίζεται σε δύο γενικές κατευθύνσεις: stealth και κλασικό gunplay. Μάλιστα οι δύο τρόποι προσέγγισης καθορίζονται από τους αντιπάλους σας, καθώς όταν έρχεστε αντιμέτωποι με τα διάφορα μεταλλαγμένα κτήνη δεν γίνεται να είστε ιδιαίτερα σιωπηλοί και κρυμμένοι, ενώ όταν αντίπαλοί σας είναι άνθρωποι σας συμφέρει να κινείστε στις σκιές.

Stealth mode υπήρχε και στο προηγούμενο game, ωστόσο είχε κάποια μικρά προβλήματα κυρίως όσον αφορά την A.I. των εχθρών. Εδώ πάντως τα πράγματα είναι αρκετά καλύτερα. Συγκεκριμένα το stealth κομμάτι θυμίζει έντονα το Dishonored. Ο Artyom μπορεί να περάσει απαρατήρητος κινούμενος στις σκιές και να εκτελέσει αθόρυβα με το μαχαίρι του. Μια μικρή φωτεινή ένδειξη και πάλι στο ρολόι σας δείχνει εάν είστε ορατοί. Ειδικά σε περιοχές με περιορισμένο χώρο όπου υπάρχουν πολλοί οπλισμένοι αντίπαλοι η stealth προσέγγιση είναι μονόδρομος και ουσιαστικά θα την προτιμήσετε γιατί είναι άκρως απολαυστική. Βέβαια, εμφανίζεται καμιά φορά το κλασικό πρόβλημα ότι αν σας πάρει ένας χαμπάρι τότε όλοι ξέρουν αυτόματα σε ποιο σημείο βρίσκεστε, αλλά παρατηρήσαμε πως αυτό πως δεν συμβαίνει πάντα και ειδικά εάν κινηθείτε γρήγορα προς κάποιο άλλο σημείο.

Εάν ένα μέρος είναι πολύ φωτισμένο υπάρχει η δυνατότητα να ξεβιδώσετε λάμπες ή να κλείστε τους διακόπτες δημιουργώντας περισσότερο σκοτάδι για να κινηθείτε. Δυστυχώς η A.I. των αντιπάλων δεν δημιουργεί κάποια τρομερή πρόκληση καθώς τους «ξεπαστρεύετε» εύκολα με μεθοδικές κινήσεις. Απλά περιμένετε να απομονωθεί ο καθένας σε κάποιο σημείο και τότε πετάγεστε από τις σκιές ολοκληρώνοντας το μακάβριο έργο σας. Πάντως τα κομμάτια αυτά του gameplay είναι όμορφα στημένα και θα τα απολαύσετε, ενώ υπάρχουν και εναλλακτικοί τρόποι κίνησης στους χώρους (αεραγωγοί, σκάλες, αυλάκια στο έδαφος) που δίνουν περισσότερες επιλογές.

Εάν από την άλλη θέλετε να μπουκάρετε σαν τον Rambo ευχαρίστως να το κάνετε, αλλά να θυμάστε ότι έτσι θα έρθουν περισσότερες ενισχύσεις και καλό θα ήταν να κάνετε και κάποια οικονομία στα πυρομαχικά. Αντίθετα, όταν έρχεστε αντιμέτωποι με διάφορα «πυρηνικά» ζώα που ζουν στην μολυσμένη ατμόσφαιρα και γη δεν υπάρχει χώρος για «διακριτικότητα». Εκεί υπάρχουν τα αμιγώς shooter σημεία με μπόλικο «πιστολίδι» και ανεβασμένους ρυθμούς δράσης. Η A.I. των τεράτων είναι άκρως επιθετική και δε θα σας αφήσουν σε ησυχία μέχρι να τα εξουδετερώσετε. Μόνη μικρή ένσταση εδώ είναι πως λόγω της άκρατης μανίας των ζώων προκύπτουν κάποιες μάχες λίγο «άτσαλες» που χαλάνε την ατμόσφαιρα και θα ταίριαζαν πιο πολύ σε ένα τίτλο του στυλ Serious Sam.

Ο Artyom πήρε το όπλο του
Το οπλοστάσιο του Metro: Last Light ακολουθεί το ύφος του προκατόχου του. Τα «καλούδια» που υπάρχουν εδώ είναι διάφορες παραλλαγές κλασικών όπλων, τα οποία υποτίθεται πως custom-άρονται με διάφορα εξαρτήματα. Π.χ. υπάρχει η δυνατότητα να βάλετε sniper σκόπευτρο σε ένα αυτόματο όπλο ή να προσκολλήσετε μια μεγάλη κάννη σε ένα πιστόλι, δημιουργώντας διάφορες παραλλαγές. Όλα αυτά γίνονται έναντι κάποιου ποσού στους διάφορους merchants, αλλά ουσιαστικά δεν χρειάζεται αφού θα βρίσκετε συνέχεια πολλά που θα πέφτουν από τους εχθρούς σας.

Να πούμε εδώ πως γενικά δεν θα δυσκολευτείτε με τις προμήθειες καθώς τελικά το Metro: Last Light αποδεικνύεται αρκετά «γενναιόδωρο», ενώ στο δικό μας gameplay ουσιαστικά μία φορά μόνο ξεμείναμε από σφαίρες. Οι τελευταίες αποτελούν και το συνάλλαγμα του παιχνιδιού, καθώς μην ξεχνάτε πως βρίσκεστε σε έναν κόσμο που δεν υπάρχουν πια χρήματα! Πέρα από τα όπλα έχετε στη διάθεσή σας μαχαίρια, δύο ειδών χειροβομβίδες και νάρκες.

Το gunplay είναι βελτιωμένο σε σχέση με το Metro 2033 που ήταν κάπως «ανάλαφρο», ενώ ο χειρισμός είναι πάρα πολύ καλός με σωστή ανταπόκριση και ακολουθεί τα πρότυπα του είδους. Η διάρκεια ασφαλώς θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερη, καθώς μιλάμε για 8 πάνω-κάτω ώρες gameplay. Φυσικά ήδη σας είπαμε ότι πρόκειται για μια single-player εμπειρία, οπότε ξεχάστε το multiplayer. Βέβαια αυτό δεν μας χαλάει ιδιαίτερα δεδομένης της φύσης του τίτλου καθώς είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με την ιστορία που αφηγείται.

Η CG αρκούδα βρυχγάται!
Η 4A Engine είναι η ομώνυμη μηχανή γραφικών που χρησιμοποίησε η Ουκρανική εταιρεία τόσο στο Metro 2033, όσο και στο Metro: Last Light. Τα αποτελέσματα είναι εντυπωσιακά και η εν λόγω μηχανή πραγματικά «δείχνει τα δόντια της». Τα textures είναι πλούσια και παρουσιάζουν μεγάλη ποικιλία, το bump mapping είναι υψηλού επιπέδου ενώ όλα τα περιβάλλοντα είναι όμορφα, προσεγμένα και με πολλές εναλλαγές που διατηρούν το ενδιαφέρον. Τα physics είναι αξιοπρεπή παρόλο που ίσως κάποια τέρατα θα έπρεπε να δείχνουν πιο «ογκώδη».

Εκεί που έχει γίνει τρομερή δουλειά είναι στα lighting effects, όμως τελικά για να χαρείτε το εν λόγω video game σε όλο το μεγαλείο του (μαζί με τα βελτιωμένα physics) θα χρειαστείτε ένα αρκετά δυνατό μηχάνημα. Πάντως και σε πιο μέτριες αναλύσεις το αποτέλεσμα είναι πολύ ποιοτικό. Δεν είναι ανάγκη να αναφέρουμε βέβαια πως το παιχνίδι στις κονσόλες δείχνει υποδεέστερο, τόσο από άποψης γραφικών, όσο και γενικότερα. Κοινώς, όσοι έχετε τη δυνατότητα επιλογής, προτιμήστε την PC έκδοση.

Ο ηχητικός τομέας επίσης παρουσιάζει βελτιώσεις σε σχέση με τον προκάτοχό του. Είναι εμφανές ότι υπάρχουν καλύτερα ηχητικά εφέ και ειδικά αυτά των όπλων συμβάλλουν τα μέγιστα στο πιο στιβαρό gameplay. Η μουσική υπόκρουση είναι ταιριαστή για ένα post-apocalyprtic τίτλο και ακολουθεί με κινηματογραφικό τρόπο τη δράση. Στα voice-over έχει γίνει πολύ καλή δουλεία με πληθώρα διαλόγων που ακούγονται φυσικοί, ενώ έχουν συμμετάσχει γνωστά ονόματα όπως οι Lance Henriksen, Nolan North και Khary Payton. Μόνη μικρή ένσταση τα αγγλικά με την επιτηδευμένα ρώσικη προφορά που αν και γραφική τελικά γίνεται λίγο αστεία, σαν να ακούς Ρώσους τουρίστες στην Αμερική.

Παρακαλούνται όλοι οι επιβάτες να επιβιβαστούν
Το Metro: Last Light είναι εν τέλει ένα από εκείνα τα sci-fi First-Person Shooters που αποτελούν μια φανταστική σόλο εμπειρία. Όλοι οι επιμέρους τομείς του είναι προσεγμένοι, η ατμόσφαιρά του θα σας συνεπάρει, το gameplay είναι διασκεδαστικό με πολλά στοιχεία από μεγάλους τίτλους του είδους. Επίσης, όπως και ο προκάτοχός του, μας παρουσιάζει ένα post-apocalyptic σκηνικό από την πλευρά των Ρώσων, κάτι που ίσως δίνει ένα νέο ενδιαφέρον σε αυτό το «χιλιοπαιγμένο» σενάριο.

Ωστόσο, αν και όλα δείχνουν να λειτουργούν άψογα, η δημιουργία της 4A Games δεν ανεβαίνει στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου, όπως π.χ. το BioShock Infinite. Κάποια περιστασιακά προβλήματα, η μικρή σχετικά διάρκεια, το κάπως απλοϊκό φινάλε, όλα αυτά συνθέτουν ένα βάρος που το Metro: Last Light αδυνατεί τελικά να ξεφορτωθεί. Πάντως είναι αναμφίβολα ένα από τα πιο ποιοτικά First-Person Shooters για φέτος και must αγορά για τους φίλους του είδους.

Θετικά:
– Εντυπωσιακό post-apocalyptic σκηνικό
– Μοναδική ατμόσφαιρα με στοιχεία υπερφυσικού
– Αν και κάπως γραμμικό ευνοεί την εξερεύνηση
– Βελτίωση σε όλους σχεδόν του τομείς του προκατόχου του
– Τεχνικά προσεγμένο
– Οι συνδυασμοί στα όπλα

Αρνητικά:
– Μέτρια A.I.
– Μικρή σχετικά διάρκεια
– Απουσία multiplayer
– Δεν καταφέρνει να ξεπεράσει τον εαυτό του

Βαθμολογία
Γραφικά: 9
Ήχος: 8
Gameplay: 7.5
Αντοχή: 6
Γενικά: 8

Γρηγόρης Βούλγαρης