Την ευθύνη για τον εμπρησμό της εταιρείας Byte Computer ABEE ανέλαβαν με κείμενό τους οι Κύκλοι Παραβατικών, Πυρήνας Εραστές της Ανομίας.
Η zougla.gr αναρτά αυτούσιο το κείμενο δίχως διορθώσεις ή περικοπές:
“Η αμαρτία φτάνει πάντα απροκάλυπτα και μπορείς στη στιγμή με τις αισθήσεις να την αδράξεις. Μπαίνει στις ρίζες και δεν πρέπει να ξεριζώνεται από εκεί.”
Φράντς Κάφκα
Ξημερώματα Σαββάτου 05/01 επιτεθήκαμε με 3 ισχυρούς εμπρηστικούς μηχανισμούς στην εταιρεία πληροφορικής Byte Computer ABEE στο Κουκάκι (Καλλιρόης 98) προξενώντας αρκετές υλικές ζημιές και καταστρέφοντας τα 3 βανάκια της. Τοποθετούμε αυτή την εμπρηστική ενέργεια στα πλαίσια της εβδομάδας δράσεων αλληλεγγύης για τις καταλήψεις. Το στοίχημα εξάλλου παραμένει ανοιχτό, κόντρα στον κόσμο της οργανωμένης πλήξης.
“Σχετικά με τη συγκεκριμένη στοχοθεσία…”
Μια εταιρεία που παράγει λογισμικά επιχειρήσεων, τεχνογνωσία και τεχνοδομές·
ένας τομέας, απ’ τους βασικότερους πλέον, στη διαχείρηση και την ευρυθμία καπιταλιστικών μεγαλοεπιχειρήσεων και κρατικών δομών. Εταιρείες σαν κι αυτή αποτελούν βασικό γρανάζι της καπιταλιστικής μηχανής που επεκτείνονται επιχειρηματικά στα πεδία: της Οικονομίας και του Εμπορίου, της Καταστολής και του Ελέγχου, των Τηλεπικοινωνιών, των Media και του Θεάματος. Συνεργάτης μιας μεγάλης γκάμας φορέων της δυσωδίας του σύγχρονου παγκόσμιου πολιτισμού, γνήσιος υποστηρικτής του δολοφονικού συστήματος του καπιταλισμού.
“… έρχεται η καταπληκτική χρήση “πληροφορικών συστημάτων” – “ειδικών ηλεκτρονικών υπολογιστών” – “τραπεζών στοιχείων και πληροφοριών” – και “ανθρώπινου δυναμικού -αναλυτές και προγραμματιστές ” (οι τεχνοκράτες-κλειδιά, όπως τους λένε), που δεν είναι παρά η τεχνολογική, επιστημοτεχνική, η υλική τεχνική βάση δηλαδή, για την εφαρμογή των πολιτικών σκοπών του ιμπεριαλισμού-καπιταλισμού και ιδιαίτερα, του στόχου του, για την επιβολή ολοκληρωτικού ελέγχου.”
Ε.Λ.Α
Βομβιστική επίθεση στην IBM Απρίλης 1982
Οι τεχνοδομές λειτουργούν ως το αναβαθμισμένο λάδι της καπιταλιστικής μηχανής αντικαθιστώντας με τον καιρό το, παλιωμένο πλέον, τέρας της γραφειοκρατίας, χωρίς όμως να εξυγιαίνει, επ΄ ουδενί τα κοινωνικά παράγωγά της -ίσα ίσα οχυρώνει και αναβαθμίζει τον ευρύτερο έλεγχο και την αποστειρωμένη κοινωνική συνθήκη. Η τεχνοδομική – τεχνοκρατική καπιταλιστική και κρατική διαχείρηση έρχεται να αντικαταστήσει, τμηματικά, τα γραφειοκρατικά αδιέξοδα, να αποσυμφορήσει διοικητικά τη χαοτική γραφειοκρατική δομή και να συμπυκνώσει τις αρμοδιότητες και την ιεραρχική κλίμακα. Με λίγα λόγια από τη μία ελαχιστοποιεί το δίκτυο αρμοδιοτήτων-διαδικασιών-δυναμικού, ενώ από την άλλη μεγιστοποιεί τον έλεγχο και την επιτήρηση σε αυτό.
Ένα βασικό δέλεαρ στην επιλογή της στοχοθεσίας ήταν και τα αλισβερίσια της εν λόγω εταιρείας με τραπεζικές επιχειρήσεις, τηλεφωνικά δύκτια, τηλεοπτικά κανάλια και τους μπάτσους -που τους αναβαθμίζει, μέσω των λογισμικών της και στον επιχειρισιακό της τομέα.Μια ματιά στο πελατολόγιο της ενδεικτική, τράπεζες, Ερτ, Mega, Ελληνική Αστυνομία, Χαλυβουργική, κ.ο.κ..
Εμείς προτάσσουμε την οικειοποίηση τεχνογνωσίας και τεχνοδομών από το ευρύτερο ριζοσπαστικό κίνημα -μιας και δεν ζούμε έξω από τους καιρούς μας αλλά κόντρα σ’ αυτούς- όπως αυτά μπορούν να φανούν χρήσιμα στον αγώνα: από λογισμικά ανωνυμίας και απόκρυψης στοιχείων και δεδομένων μέχρι τη ψηφιακή απαλλοτρίωση πληροφοριών από τις τράπεζες δεδομένων του εχθρού. Τα πεδία στα οποία μπορεί να διεξαχθεί ο αναρχικός αγώνας όπως και τα μέσα του είναι αμέτρητα, το μόνο που μένει είναι να τα ανακαλύψουμε.
“Λίγες κουβέντες για τις καταλήψεις δημόσιων/ιδιωτικών κτηρίων…”
Κάθε κατάληψη αποτελεί εν μέρει ένα έδαφος απελευθερωμένο από την κηδεμονία της εξουσίας. Και λέμε εν μέρει στο βαθμό που αυτό είναι εφικτό στον ασφυκτικά εξουσιαστικό κόσμο που ζούμε. Ανάμεσα σε κτήρια που στεγάζουν σχολεία, επιχειρήσεις, υπηρεσίες. Ανάμεσα στις μουντές και απρόσωπες πολυκατοικίες υπάρχουν χώροι που η μαυροκόκκινη σημαία υπενθυμίζει ότι κάτι διαφορετικό είναι στα σκαριά. Μια απόπειρα, ένα πείραμα, μια προσπάθεια. Οι δομές αλληλεγγύης, οι κουβέντες και οι συνδιαμορφώσεις, οι οριζόντιες δομές σχηματίζουν σε μικρογραφία κόσμους που ονειρευόμαστε. Βιβλιοθήκες, τυπογραφεία, εκδηλώσεις (ανεξαρτήτως συμφωνιών ή διαφωνιών στο λόγο ή στη δράση με την εκάστοτε κατάληψη) συμβάλλουν με τον ιδιαίτερο τρόπο τους στον εμπλουτισμό του αγώνα. Αρκετά σημαντικό είναι πως καλούν κόσμο όχι μόνο οικείο ως προς τις ριζοσπαστικές θεωρήσεις αλλά και κόσμο από τη γειτονιά να μετάσχει.
Οι άνθρωποι εκεί έρχονται σε ρήξη με κάποιες συμβάσεις που όλοι καλούμαστε να συνάψουμε για να επιβιώσουμε με ΠΡΩΤΗ ΚΑΙ ΚΥΡΙΑ ΑΥΤΗ ΤΟΥ ΕΝΟΙΚΙΟΥ. Ένα έμμεσο και ύπουλο εκβιασμό της ιδιοκτησίας προκειμένου να βρει κανείς στέγη. Καταστρέφεται εμπράκτως η ανταλλακτική σχέση του χρήματος, οι σχέση ενοικιαστή-ιδιοκτήτη και ο χώρος καταλαμβάνεται. Κλέβεται κατά μια έννοια απ’ τα χέρια της εξουσίας (είτε δημόσιας, είτε ιδιωτικής). Η κατάληψη κτιρίων είναι και το πρόταγμα μας για να δραπετεύσουμε απ’ τα κλουβιά-διαμερίσματα και ΟΙ ΧΩΡΟΙ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΝΑ ΑΠΑΛΛΟΤΡΙΩΝΟΝΤΑΙ.
Τα χαρακτηριστικά τώρα που μπορεί να πάρει μια κατάληψη κτηρίου πολλά. Κίνδυνοι απομόνωσης ή αυτο-εγκλωβισμού ελοχεύουν πίσω απ’ τους κατειλημμένους τοίχους. Όσο όμως τα γκλόμπ και οι χειροπέδες χορεύουν πάνω από τα κεφάλια μας είναι επιτακτικό να ενωθούμε και να μοιράσουμε τις σφαίρες μας.
“…Από την κατάληψη Δέλτα στη Σαλόνικα, μέχρι τη Βίλα Αμαλίας και το στέκι στην ΑΣΟΕΕ…”
Το τελευταίο χρονικό διάστημα το δόγμα της μηδενικής ανοχής εφαρμόζεται στην πράξη, πιο ξεκάθαρα από ποτέ. Οι επιταγές της κυριαρχίας είναι σαφείς. Δοκιμάζονται ταυτόχρονα και οι αντοχές ενός κινήματος που παρακολουθεί τις εξελίξεις μουδιασμένο. Η εξουσία τεστάρει διαθέσεις, χαρτογραφεί κινήσεις με πρόθεση να καταστείλει αποτελεσματικότερα στο μέλλον.
Πρώτα η κατάληψη Δέλτα στη Θεσσαλονίκη. Φαντασμαγορικά εκαμίτες μπούκαραν μια μέρα και σφράγισαν τη κατάληψη. Έτσι απλά. Ακίνδυνα. Και οι αντιδράσεις μηδαμινές, εγκλωβισμένες σε κείμενα καταγγελίας ή συμπαράστασης και αφίσες/πορείες αλληλεγγύης. Όπως και στη περίπτωση των 15 συλληφθέντων της αντιφασιστικής μοτοπορείας όπου παρά το βασανισμό τους οι αντανακλαστικές ενέργειες απέναντι στη καταστολή που βίωσαν οι σύντροφοι ήταν ελάχιστες και αναντίστοιχες των περιστάσεων. Η απουσία επιθετικών δράσεων, μιας οργισμένης απάντησης στρώνει το έδαφος για τη όλο και αγριότερη επέλαση της κυριαρχίας. Λένε ότι εαν δεν ανταποδώσεις, έστω και ελάχιστα το χτύπημα που δέχεσαι, θα ακολουθήσουν κι άλλα ισχυρότερα μέχρι να συνειδητοποιήσεις ότι σέρνεσαι αιμόφυρτος!
Και έρχεται πλέον η σειρά της Βίλα Αμαλίας. Μιας ιστορικής κατάληψης σε κομβικό σημείο μέσα στη μητρόπολη, στο πολυτάραχο και δυναμιτισμένο κέντρο της. Πολλές φορές στο επίκεντρο των γεγονότων, στους αγώνες στο πλευρό των μεταναστών απέναντι από φασίστες και μπάτσους. Συχνά εστία αντίδρασης μέσα στα σχέδια εκκαθάρισης ή ανάπλασης του Ξένιου Δία και των κάθε λογής φασιστικών πογκρόμ. Συχνά δεχόμενη τις εκδικητικές επιθέσεις των κρατικών σκυλιών.
Ακολουθεί ο παρακρατικός εμπρησμός του ανοιχτού κοινωνικού χώρου Xanadu στη Ξάνθη. Αντιλαμβανόμαστε την κομβική σημασία ύπαρξης τέτοιων χώρων στην επαρχία όπου οι συνθήκες δράσης είναι δυσκολότερες.
Τέλος λίγες μέρες αργότερα μέσα στη περίοδο των εορτών και με δικαιολογία τις συλλήψεις 16 μικροπωλητών στο προαύλιο της σχολής (τις οποίες επικρότησαν διάφοροι μικροαστοί ιδιοκτήτες καταστημάτων της περιοχής διαμαρτυρόμενοι πως χάνουν τη πελατεία τους) διατάχθηκε εισβολή εντός του Αυτοδιαχειριζόμενου στεκιού στην ΑΣΟΕΕ στο οποίο λειτουργούσε ο κινηματικός ραδιοφωνικός σταθμός 98fm. Να σημειωθεί πως το συγκεκριμένο στέκι έχει σταθεί έμπρακτα στο πλευρό των μεταναστών μικροπωλητών έχοντας αντιπαρατεθεί αρκετές φορές με τα ένστολα καθάρματα έξω απ’ το χώρο του πανεπιστημίου. Παράλληλα με τις παραπάνω επιχειρήσεις (κατάληψη Δέλτα, Βίλα Αμαλίας, στέκι Ασοεε) μπήκαν στο στόχαστρο δομές αντιπληροφόρησης του αναρχικού χώρου καθώς στις καταλήψεις λειτουργούσαν 2 τυπογραφεία, ο ραδιοφωνικός σταθμός radio revolt και στο στέκι ο ραδιοφωνικός σταθμός “Ραδιοζώνες Ανατρεπτικής Έκφρασης” 98fm.
Παρατηρούμε σαν βασικό συνδετικό κρίκο στις 2 τελευταίες επιχειρήσεις στην Αθήνα (Βίλα,Ασοεε) την θέληση από πλευράς κράτους να ελέγξει αποτελεσματικότερα το νευραλγικό χώρο του κέντρου με σκοπό να εκτελέσει ανενόχλητο το σχέδιο εγκαθίδρυσης μιας αυστηρά αστυνομοκρατούμενης περιοχής που αποτελείται απ’ τις καθημερινές επιχειρήσεις του Ξένιου Δία (τώρα και στα Εξάρχεια), την αποπνιχτική παρουσία (κυρίως) μηχανοκίνητων ομάδων μπάτσων, την λεγόμενη επιχείρηση κατά του παρεμπορίου κτλ. Ενός σχεδίου που τώρα εμπλουτίζεται και με τη πάταξη των όποιων εστιών αντίστασης στις παραπάνω επιδιώξεις. Επιπρόσθετα στην περίπτωση της Βίλας ικανοποιείται ένα πάγιο αίτημα/επιδίωξη των φασιστών της Χρυσής Αυγής και λοιπής μικροαστικής/νεοελληνικής πλέμπας για κλείσιμο της κατάληψης λόγω της νευραλγικής της θέσης στον Άγια Παντελεήμονα.
“Οι επιθετικές κινήσεις της εξουσίας και οι απαντήσεις από τη πλευρά μας…”
Γύρω μας απλώνεται μια τρομακτική πραγματικότητα. Όχι δεν είμαστε τρομολάγνοι αλλά ρεαλιστές . Τρομακτική με την έννοια των κατασταλτικών κινήσεων από πλευράς κρατικής δαιχείρησης σε συνδυασμό με την ισχνή σε επίπεδο ισχύος αντίδρασης εκ μέρους του ριζοσπαστικού σώματος. Στα θολά νερά του κοινωνικού ανταγωνισμού, όπου το κοινωνικό σώμα παλεύει με τις αντιφάσεις του και αναζητά λύσεις διαφυγής, η κρατική εξουσία καταστέλλει και προσπαθεί να πατάξει κάθε μορφή αντίδρασης. Με μελετημένα χτυπήματα στον ευρύτερο αναρχικό/επαναστατικό χώρο ο Δημοκρατικός ολοκληρωτισμός πέρα απ’ την καταστολή των επαναστατικών εγχειρημάτων επιδιώκει και τη πάταξη οποιασδήποτε (άγουρης ακόμα) διάθεσης για ριζοσπαστικοποίηση μέσα στη “κοινωνία”.
Θεωρούμε πως οι διεργασίες μέσα στο κοινωνικό πεδίο, οι ζυμώσεις ιδεών/αξιών, οι εμβρυακές μορφές αντίδρασης πολλές φορές δεν αναδύονται στην επιφάνεια ώστε να είναι φανερές , όπως π.χ. με τη μορφή πύρινων εξεγέρσεων, μαζικών απεργιών, βίαιων διεκδικήσεων. Αντίθετα η κοινωνική οργή υπάρχει περίπτωση να συσσωρεύεται, να ξεσπά μεμονωμένα και αποσπασματικά σε χωροχρονικά σημεία. Να εγκλωβίζεται σε ατομικές (πολλές από αυτές περήφανες) λύσεις. Να μένει κατακερματισμένη μη μπορώντας να βρει τη συλλογική της έκφραση (στόχος άλλωστε και της εξουσίας). Δε γνωρίζουμε αν κάτι τέτοιο ισχύει και στη τρέχουσα περίοδο της οικονομικής κρίσης σίγουρα όμως βλέπουμε τη μανιασμένη προσπάθεια της εξουσίας να χτυπήσει κομβικά τον αντιεξουσιαστικό χώρο κάνοντας κινήσεις διόλου τυχαίες. Με αυτό το τρόπο το αποτέλεσμα που πετυχαίνεται είναι διπλό : απ’ τη μια απονεύρωση επικίνδυνων αναρχικών δομών και απ’ την άλλη μια απομόνωση και προσπάθεια περιθωριοποίησης του κόσμου του Αγώνα σε σχέση με το υπόλοιπο κοινωνικό σώμα. Μια εικόνα μέσω του γυαλιού της τηλεόρασης που “υπενθυμίζει” στο κάθε νοικοκυριό πως η κατάληψη Δέλτα, η Βίλα Αμάλιας ή το στέκι στην Ασοεε ως εστίες ανομίας ΠΡΕΠΕΙ να ανακαταληφθούν. Οι ίδιες οι καταλήψεις δεν μιλάνε με τις αφίσες ή τα κείμενά τους, αλλά “μιλάνε” γι’ αυτές οι εικόνες με τα άδεια μπουκάλια, τα κράνη ή τα παλούκια. Η δύναμη της εικόνας αναμφισβήτητη και η νομιμότητα αγιάζει τα μέσα. Η κοινωνία του θεάματος σε όλο της το μεγαλείο.
Το συμπέρασμα και η εξήγηση λοιπόν ότι ο αναρχικός και ευρύτερα αγωνιστικός χώρος είναι ο κύριος δέκτης της καταστολής είναι πλέον τετριμμένο. Το θέμα είναι το βήμα παραπάνω που ακολουθεί αυτή τη πασιφανή διαπίστωση. Θεωρούμε πως εφόσον δεν μπορούμε έμπρακτα (είτε με “στρατιωτικούς” όρους, είτε σε επίπεδο ισορροπιών/συσχετισμού δυνάμεων) να υπερασπίσουμε τις δομές μας απέναντι στις όλο και αγριότερες διαθέσεις της εξουσίας το στοίχημα που πρέπει να βάλουμε με τους εαυτούς μας είναι πως θα οργανώσουμε τις απαντήσεις μας με σκοπό το πολιτικό κόστος για το κράτος να είναι τέτοιο ώστε αφενός να δημιουργήσει αρνητική παρακαταθήκη για την κυριαρχία και αφετέρου να αποτρέψει παρόμοιες επιχειρήσεις στο μέλλον. Πιστεύουμε πως για να κερδηθεί αυτό το στοίχημα χρειάζεται παράλληλα με τις δράσεις αντιπληροφόρησης (πανό, μικροφωνικές, τοπικές-κεντρικές πορείες, κείμενα, αφίσες) να οργανωθούν πολύμορφες επιθετικές δράσεις κυρίως σε επίπεδο δρόμου. Να γίνουν οι επιθετικές κινήσεις της εξουσίας αφορμή για όξυνση της επαναστατικής δράσης. Να χτυπήσουμε την ιδεολογία του μπάτσου σαν θεσμό αλλά και σαν οντότητα που ενσαρκώνεται σε κάθε νομοταγή άνθρωπο. Μόνο έτσι πιστεύουμε πως δημιουργούνται καταστάσεις μέσα απ΄ τις οποίες από τη μια απαντάς αποτελεσματικά στη βία που δέχεσαι προξενώντας πλήγματα στον εχθρό και από την άλλη γέρνεις τις ισορροπίες με το μέρος σου. Εν κατακλείδι θεωρούμε μοιρολατρικό και αντιδιαλεκτικό να αναλωνόμαστε στα κείμενα μας στο πόσο “κακό” είναι το κράτος αντί να αναγνωρίσουμε την ευρύτερη κοινωνική κατάσταση οργανώνοντας ταυτόχρονα τις αντιστάσεις μας. Το ερώτημα λοιπόν που εμείς θέτουμε στους εαυτούς μας αλλά και σε όλο το κόσμο του αγώνα είναι ΜΕ ΠΟΙΟ ΤΡΟΠΟ ΘΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ ΚΑΙ ΘΑ ΟΡΓΑΝΩΣΟΥΜΕ ΤΗ ΔΙΑΧΥΣΗ ΤΩΝ ΠΡΟΤΑΓΜΑΤΩΝ ΜΑΣ ΜΕΣΩ ΤΟΥ ΣΑΜΠΟΤΑΖ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΠΙΘΕΣΗΣ. Ερώτημα που πιστεύουμε πρέπει να “απαντηθεί” ατομικά και συλλογικά καθώς οι συνθήκες το καθιστούν όλο και πιο αναγκαίο.
Γιατί οι συνελεύσεις αγώνα, οι καταλήψεις χώρων σε πανεπιστήμια και δημόσια κτήρια, οι σύντροφοι αλήτες που περιφέρονται και τα σπάνε στα Εξάρχεια, τα αλάνια στη παρανομία που από εκεί “μακριά” μας στέλνουν τα δικά τους αντάρτικα σινιάλα και κάθε ένας και κάθε μια σ’ αυτό το μεγάλο ανατρεπτικό μωσαϊκό είναι αναντικατάστατος. Κανείς δεν είναι βορά στην καταστολή τους. Οι θέσεις μας δεν είναι στα κλουβιά-διαμερίσματα αλλά έξω στους δρόμους. Δεν είναι στις φυλακές και στα δικαστήρια τους αλλά στις όμορφες συναντήσεις μας εκεί που μόνο εμείς ξέρουμε. Ανεξαρτήτως γαμημένων ταμπελών ή τάσεων, κουτσομπολίστικων διαχωρισμών είμαστε απ’ την ίδια όχθη αυτής της όμορφης και γλυκιάς επανάστασης. Κι αυτό δεν αλλάζει. Ποτέ πουθενά και από κανένα.
“05/01 ξημερώματα. Κάποιες σκέψεις λίγο πριν την επίθεση…”
Κάτι πληκτικά βράδια σαν κι αυτά που οι μητροπόλεις ερημώνουν…
Παντού ησυχία… Σπάνια ακούγονται θόρυβοι κάποιων τεχνολογικών τεράτων που απλώνουν στην ατμόσφαιρα το δηλητήριο του καυσαερίου.. Αυτά τα βράδια προσπαθούμε να σπάσουμε τη μιζέρια.. Το μυαλό μας δραπετεύει από τα τσιμέντα που μας υπέδειξαν να ζούμε και αποτελεί μια ζεστή αγκαλιά σε όλους τους φυλακισμένους που διατηρούν ακόμα την ανθρωπιά μέσα τους. Γιατί ξέρουμε και μας πιάνει κόμπος στο στομάχι πως είναι να ζείς εγκλωβισμένος σε λίγα τετραγωνικά μέτρα, να σπαράζεις από το κλάμα για τους ανθρώπους που άφησες πίσω σου, για όλους αυτούς που πέρασες ατελείωτες στιγμές χαράς μαζί, που στάθηκαν στο πλευρό σου σε κάτι γαμημένες μέρες όταν η δυστυχία χτύπαγε επίμονα την πόρτα σου. Και τότε είναι που δεν αντέχεις άλλο μέσα στα τσιμεντένια κλουβιά και αναζητάς μερικές τζούρες φαινομενικής ελευθερίας. Μια βόλτα στο κέντρο της πόλης… Της άρρωστης πόλης που “φιλοξενεί” με τόση στοργικότητα τα λυπόθυμα πρεζάκια στα κωλόστενα, τους άστεγους να κοιμούνται κάτι κρύες νύχτες του χειμώνα στα πεζοδρόμια, κωλόμπαρα γεμάτα γυναίκες να προβάλλουν και να πουλάνε τη σάρκα τους με αντάλλαγμα κάποια ψωροευρό, κωλάδικα με αναμμένους φάρους να καταδιώκουν παραβάτες που “χαλάνε” τη βιτρίνα της κοινωνίας. Σιχαινόμαστε τη ζωή μας όταν περνώντας από τα μαγαζάκια κάθε περιοχής βλέπουμε άτομα να διασκεδάζουν, να ξεφτιλίζονται προβάλλωντας άλλη μια κενότητα του εγώ τους.. Όλες αυτές οι εικόνες, αυτά τα βιώματα οπλίζουν τα χέρια μας και την συνείδησή μας κάνοντάς μας να θεωρούμε επιτακτική την ανάγκη να καταστρέψουμε οτιδήποτε μας κρατάει δέσμιους στους βάρβαρους καιρούς.
Πολεμάμε με πέτρες, με βόμβες μολότωφ, με πιστόλια, με αυτοσχέδιους μηχανισμούς. Πολεμάμε με την ψυχή μας… Αυτήν που έχει μάθει να γίνεται “ένα” με τους συντρόφους, που στα “νυχτερινά” μας πρόσταζε να μην αφήσουμε κανένα συναγωνιστή μόνο του, αυτή που αντιμετωπίζει ένα στόλο από διμοιρίες στο δρόμο, αυτή που όταν επιτίθεται στην εξουσιαστική μηχανή αψηφώντας τα χρόνια φυλάκισης. Για όλους αυτούς που πίσω από τα κάγκελα των κολαστηρίων της δημοκρατίας περιμένουν τις μέρες να αποφυλακιστούν, γι΄ αυτούς που το λάθος μιας στιγμής το πληρώνουν μια ζωή όντας αιχμάλωτοι, για τα ασυμβίβαστα αλάνια που γράφουν στα αρχίδια τους κάθε σωφρονιστικό σύστημα, για τους πολιτικούς κρατούμενους που με στόμφο και μανία συνεχίζουν τον αγώνα τους μέσα στα κελιά. Για όλους εμάς που επιλέξαμε να ζούμε κάποιες μέρες και νύχτες με “κολλητό” την αντινομία.
ΓΙΑ ΝΑ ΜΕΤΑΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΧΑΡΑΣ ΣΕ ΧΑΡΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ.
Να αρνηθούμε το υπάρχον στην ολοκληρωτική του μορφή.
Αγώνας μέχρι το θάνατο.
Δεν ρωτάμε αν θα νικήσουμε, αν θα νικηθούμε… ΠΟΛΕΜΑΜΕ…
Κλείνουμε το μάτι στον αδερφό μας Μπάμπη Τσιλιανίδη που αναμένεται να δικαστεί στις 22 Γενάρη για τη ληστεία στο οικονομικό τμήμα του Αχεπα. Δύναμη σύντροφε!
ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΑΝΤΑΡΤΗ ΠΟΛΗΣ ΣΑΒΒΑ ΞΗΡΟΥ.
Χαιρετίζουμε τον αναρχικό ληστή Ράμι Συριανό και χαιρόμαστε ιδιαίτερα με τους πολλούς “ποινικούς” περήφανους κρατούμενους που υπογράφουν κείμενα μαζί με αρκετούς αναρχικούς συντρόφους. Στεκόμαστε δίπλα και αλληλέγγυοι στην δύσκολη προσπάθεια σας για την δημιουργία μιας αγωνιστικής κοινότητας αξιοπρεπών αιχμαλώτων. Για κάθε φυλακισμένη ψυχή ένα ψίθυρο αισιοδοξίας και δύναμης από εμάς…
ΓΙΑ ΤΟ ΧΑΟΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ
ΟΛΑ ΓΙΑ ΟΛΑ…
Υ.Γ.1
“Το έρεβος μιας ατέλειωτης νύχτας ξεδιπλωνότανε, οι φωνές χαμήλωναν και χάνονταν σε ψιθύρους, τα μάτια γλίστραγαν πάνω στα πρόσωπα, τα νευρικά δάχτυλα που στρίβανε και ασπρίζανε στις κλειδώσεις, κάποιος που περπατούσε ανήσυχος ανάμεσα στα τραπεζάκια λέγοντας βρισιές χωρίς συνοχή λες και απευθυνόταν σε όλους, εκεί ο Τάδε με το κεφάλι ακουμπισμένο πάνω σ’ ένα τραπεζάκι να κλαίει σιγανά, ενώ από το στόμα του τρέχουνε ξερατά με αλκοόλ και ανακατεύονται με δάκρυα.
ΚΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΑΝΑΡΡΩΣΗ ΣΤΟΝ ΑΝΤΑΡΤΗ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΑΡΓΥΡΟΥ…
Υ.Γ.2
Σινιάλα αλληλεγγύης σε κάθε ατομικότητα/ομάδα ανά τον κόσμο. Σε κάθε αναρχικό και επαναστάτη και της θεωρίας και της πράξης.
Κύκλοι Παραβατικών
Πυρήνας Εραστές της Ανομίας
