Ένας 62χρονος, μόνιμος κάτοικος Ηρακλείου, μίλησε ανοικτά για τον εθισμό του στη χαρτοπαιξία και τις συνέπειες που είχε, το γεγονός αυτό, στη ζωή του.
Η ιστορία του, όπως ο ίδιος την αφηγήθηκε είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, καθώς αποτελεί ένα παράδειγμα για την αποφυγή παρόμοιων περιστατικών.
Διαβάστε τη συνέντευξη που παραχώρησε στο flashnews.gr:
Κύριε Γιάννη, έχετε παιδιά;
Έχω δύο παιδιά αλλά στη πραγματικότητα είναι σαν να μην έχω κανένα…
Δηλαδή;
Με τη σύζυγο μου, έχουμε χωρίσει εδώ και αρκετά χρόνια και με τα παιδιά μου δεν έχω καθόλου επαφές … ο γιός μου μένει με τη μητέρα του και η κόρη μου παντρεύτηκε, έκανε τη δική της οικογένεια … εξαιτίας ενός θέματος, δεν θέλουν να με βλέπουν στα μάτια τους, να φανταστείτε ούτε τα εγγόνια μου δεν μου επιτρέπουν να δω …
Αναφέρατε ότι με την οικογένεια σας δεν διατηρείτε επαφή εξαιτίας ενός θέματος που έχει μεσολαβήσει. Θα ήταν εύκολο να γίνετε πιο συγκεκριμένος;
Είχα μπλέξει με παράνομα παιχνίδια, χαρτοπαιξία και τέτοια … δεν ήταν βέβαια τόσο απλό όπως το λέω τώρα. Είχα παθιαστεί πολύ και στο μυαλό μου δεν υπήρχε τίποτε άλλο πέρα από αυτό… όταν έπαιζα, ξεχνούσα οτιδήποτε άλλο, τη σύζυγο, τα παιδιά, τις υποχρεώσεις του σπιτιού, τα θέματα της δουλειάς μου … τα πάντα …
Από τη περιγραφή σας, γίνεται φανερό ότι η εξάρτηση αυτή επηρέασε σημαντικά τόσο την οικογενειακή ζωή όσο και την εργασία σας. Μπορείτε να μιλήσετε περισσότερο γι’ αυτό;
Αυτό ισχύει και με το παραπάνω … άλλαξε η ζωή μου ολοκληρωτικά και προς το χειρότερο. Άρχισαν οι τσακωμοί με τη γυναίκα μου και αργότερα οδηγηθήκαμε και στο χωρισμό. Τα πράγματα ήταν πολύ άσχημα, άφηνα λογαριασμούς απλήρωτους, δεν φρόντιζα για τα φροντιστήρια των παιδιών αλλά δε στάθηκα και σωστός πατέρας απέναντι τους, δεν τους αφιέρωνα χρόνο … το μυαλό μου βλέπετε ήταν στα χαρτιά … και πότε θα ρεφάρω! Τα ίδια και στη δουλειά…
Δηλαδή, ποιες ήταν οι συνέπειες στην εργασία σας;
Είχα μια μικρή επιχείρηση αλλά δε κατάφερα να τη κρατήσω. Δεν έδινα το ενδιαφέρον και τη προσοχή που έπρεπε κι έτσι μαζεύτηκαν τόσες πολλές εκκρεμότητες που δεν πήγαινε άλλο … ήρθε και η κρίση και η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο.
Τώρα, ασχολείστε με κάτι; Πως επιβιώνετε;
Τώρα, μόνο χρέη και προβλήματα … μένω μόνος μου σε μια τρύπα και όχι σπίτι κανονικό … τρώω όπου βρω, ακόμα και σε συσσίτια, φοράω μεταχειρισμένα ρούχα … κι από δουλειά τίποτα, ποιος θα πάρει ένα άτομο στην ηλικία μου … στη θέση τους θα έκανα το ίδιο … τα είχα όλα και τα έχασα όλα…
Τα παιδιά σας, κάνατε προσπάθεια να τα προσεγγίσετε ξανά;
Έκανα αρκετές προσπάθειες αλλά βρήκα πόρτες κλειστές και άκουσα σκληρά λόγια. Δεν πειράζει όμως, κάπου τα δικαιολογώ, έχουν τα δίκια τους … όταν έπρεπε να είμαι δίπλα τους, εγώ ήμουν απών … το μόνο που θα ήθελα να τους πω αν μου δίδονταν η ευκαιρία, είναι μια μεγάλη συγνώμη, έστω και αργά…
