Του Ανδρέα Ρουμελιώτη
Κάποιος μας χάλασε τα σχέδια. Αυτό το καλοκαίρι, δεν θα πάμε μαζί στο Κουφονήσι. Το μικρό κατακόκκινο φουσκωτό του, δεν θα αρμενίσει απ’ τον Φοίνικα για τα Αντικέρια, τη Σχοινούσα και την Ηρακλειά.
Μόνος μου θα κάνω ψαροντούφεκο; “Στραβός είσαι; Δεν βλέπεις τα χταπόδια”; Είχε, εκτός των άλλων, μοναδική ικανότητα να διακρίνει τα χταπόδια, όσο κι αν προσπαθούσαν να μείνουν ακίνητα και να γίνουν ένα με τον βυθό. Αυτό που δεν θα ξεχάσω ποτέ είναι η άγρια χαρά του, όταν θαλασσοπνιγόμασταν μεσοπέλαγα και προσπαθούσαμε να φτάσουμε από την Πάρο στον Πλατύ Γιαλό της Σίφνου. Ήταν μαζί και μια φίλη γενναία… Αμίλητη. Ούτε μια στιγμή δεν διαμαρτυρήθηκε, όταν την έλουζαν τα κύματα και κοντεύαμε να τουμπάρουμε. Ούτε όσο μείναμε στην Σίφνο μας κάκιωσε. Τέτοια ψυχραιμία;
Μου τηλεφώνησε ξημερώματα, ενώ τον περιμένα στο φουσκωτό να επιστρέψουμε με τη θάλασσα γαλήνια., να ‘χει απέραντη “καλοσύνη”: “Αλλαγή σχεδίου, “βράχωσε ο ροφός”. Η φίλη μας είχε πάθει τέτοιο πανικό, που της προκάλεσε αφωνία. Απ’ την πρώτη μέρα είχε βγάλει ήδη εισιτήριο να επιστρέψει με το πλοίο της γραμμής… Εκτοτε την συνθηματική αυτή φράση τη χρησιμοποιούσε όταν φλερτάριζε μια κοπέλα και έτρωγε χυλόπιτα: “βράχωσε ο ροφός”. Τουτέστιν, με τόσα που έλεγε μες το μεθύσι του, η άλλη κλείστηκε στην σπηλιά της.
Γινήκαμε χοντροί γιατί φάγαμε όλες τις αστακομακαρονάδες του κόσμου και προσπαθούσαμε να πιούμε περισσότερο ουίσκι από τον Μπάμπη, τον Τσικληρόπουλο, τον θεατρικό συγγραφέα τον φίλο μας που μας εγκατέλειψε πρώτος. Εγώ σταμάτησα να πίνω όταν οι τρανσαμινάσες χτύπησαν ταβάνι. Ο Μιχάλης όχι. Ακόμη και μετά το πρώτο εγκεφαλικό δεν κράτησε την υπόσχεση που μου έδωσε στο νοσοκομείο: κατέβαζε ένα μπουκάλι με το “καλησπέρα σας”. Για να μου δείξει τι χαρά έκανε που ανταμώσαμε.
Από πιτσιρίκια κάναμε παρέα με τον αναρχικό της σχολής Μωραΐτη, που πρωτοστάτησε στα γεγονότα της Νομικής και του Πολυτεχνείου. Έφτιαξε μια επαναστατική οργάνωση όταν ήταν μαθητής. Μπαινόβγαινε στην φυλακή. Κάθε φορά που γινόταν κάποια ένοπλη ενέργεια, πρώτα στο σπίτι του πήγαιναν. Δεκατρείς κατ’ οίκον έρευνες. Είχα πάντα ένα σπρέι έτοιμο για να γράψω στους τοίχους: “Λευτεριά στον Μιχάλη Πρωτοψάλτη”!
Διαβάστε τι κείμενο του Ανδρέα Ρουμελιώτη στο enallaktikos.gr
