Κανείς δεν ξεφάντωνε, κανείς δεν φαινόταν να γιορτάζει. Εκατοντάδες Αθηναίοι περίμεναν υπομονετικά στην ουρά για ένα πιάτο φαγητό και στα αξιοπρεπή πρόσωπά τους έβλεπες μόνο την ανάγκη για επιβίωση.
Άστεγοι, άνεργοι, μικροσυνταξιούχοι κάθε λογής, ηλικιωμένοι και νέοι, περίμεναν ώρες κάτω από τη βροχή για λίγο λουκάνικο, δυο φέτες ψωμί, μισή μπριζόλα κι ένα ποτήρι κρασί.
Φέτος η Βαρβάκειος αγορά δεν έδωσε πολλά. Ο πρόεδρός της, Κλεάνθης Τσιρώνης, προσέφερε έναν τόνο κρέας και συνολικά όλα τα υπόλοιπα κρεοπωλεία περίπου 100 κιλά ακόμη.
Κι αυτό διότι ακόμη και τα κρεοπωλεία στη Βαρβάκειο δεν πάνε καλά, αφού δεν έχουν τον τζίρο που είχαν παλιά.
Σε κάθε περίπτωση, η Τσικνοπέμπτη δεν ήταν φέτος γιορτή της Αποκριάς, αλλά γιορτή αλληλεγγύης, για τους πολλούς που δεν έχουν ούτε ένα πιάτο φαγητό ή που το στερούνται και το επιθυμούν τόσο, ώστε να στέκονται για δύο ώρες υπό βροχή στην ουρά.
Οι φτωχοί δεν είναι πλέον μόνο όσοι περιμένουν στην ουρά… Είναι όσοι μπορεί να έχουν το καθημερινό πιάτο, αλλά, όπως μας λένε οι ίδιοι, έχουν βερεσέδια στο μπακάλικο, έχουν αυτοκίνητο, αλλά δεν έχουν λεφτά για βενζίνη, έχουν σπίτι, αλλά χρωστούν δύο χρόνια τη δόση του δανείου στην τράπεζα…
Ξεφάντωμα δεν υπήρξε. Υπήρξε μόνο μια Τσικνοπέμπτη της κρίσης, μια γιορτή, χωρίς εορτάζοντες…
Ρεπορτάζ: Νίκος Τσιαμτσίκας
Εικονολήπτης: Παναγιώτης Σαγκούρης
