Αφού το παλέψαμε, προσπαθήσαμε, κολυμπήσαμε σε βαθιές κι αγριεμένες θάλασσες, το τέλος έπρεπε πια να σημάνει. Η σχέση έκανε τον κύκλο της… Ή όχι; Κάτι ή κάποιος έκοψε το νήμα της. Εκείνος μπορεί να βαρέθηκε, μπορεί να πρόδωσε, μπορεί απλώς να προτιμά αυτήν την πλαστική ελευθερία στην οποία έχουμε μάθει να ζούμε. Είναι τρομακτικό σήμερα να είμαστε με έναν άλλον άνθρωπο, να ονειρευόμαστε μαζί του, να μοιραζόμαστε μαζί του. Τέλος πάντων, η πόρτα έκλεισε. Άγαρμπα κι επίπονα. Και τώρα… η ζωή συνεχίζεται τακτοποιώντας σιγά σιγά τα διασκορπισμένα κομμάτια του παζλ. Πάντα ένας χωρισμός αφήνει πίσω του ένα ανακατωμένο δωμάτιο, οπότε… «Νοικοκυρεύουμε» και πάλι τα πάντα από την αρχή.
Η καινούργια σελίδα
Ο καιρός περνά, οι πληγές κλείνουν πια και με χαμόγελο υποδεχόμαστε την επόμενη μέρα! Και ο χρόνος κυλά και απλόχερα αφήνει στην αγκαλιά μας το καινούργιο. Πρώτα ο ενθουσιασμός, το αναγνωριστικό διάστημα, η συναρπαστική αυτή στιγμή που κάτι νέο ξεκινά! Χαμογελάμε και πάλι, καθώς βρέθηκε κάποιος που μας εμπνέει ξανά εκείνη τη γλυκιά αίσθηση που ζεσταίνει το μεδούλι των ανθρώπων. Τον αφήνουμε να μπει στη ζωή μας, του κάνουμε χώρο στο κρεβάτι, στο συρτάρι, στην παρέα. Θυμόμαστε σαν κακόγουστο αστείο τη μαύρη σκέψη που κάναμε «ποτέ δεν θα μπορέσω να ανοίξω την καρδιά μου ξανά» σε μια μαύρη στιγμή. Η χρυσόσκονη έχει «λούσει» και πάλι την κάμαρά μας!
Μια σκιά πάνω από το κρεβάτι
Κι εκεί που το βλέμμα κοιτάζει με θαυμασμό τον άνθρωπο που μπήκε στη ζωή μας και μας έκανε να πιστέψουμε ξανά στο παραμύθι, μια σκιά θολώνει τα πάντα… Γιατί το μυαλό έχει την τάση να παίζει τόσο ύπουλα παιχνίδια; Κι αν μας φερθεί άσχημα κι αυτός; Κι αν μας προδώσει κι αυτός; Κι αν μας εγκαταλείψει στα δύσκολα κι αυτός; «Κι αυτός»: Ιδού το μεγάλο σφάλμα. Από πού κι ως πού υπάρχει συνδετικός κρίκος ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που δεν έχουν καμία σχέση ο ένας με τον άλλον; Όλες οι κακές αναμνήσεις ξετρυπώνουν σαν φίδια από παντού, γλιστρούν μέσα από κουφώματα, ρωγμές και περβάζια, και περιζώνουν το κρεβάτι. Εκεί που μια ευτυχία έχει γεννηθεί κι έχει ντύσει με τα πιο ζωηρά χρώματα το δωμάτιο, όλες οι στιγμές πόνου του παρελθόντος έρχονται και την περιζώνουν σα μαυροντυμένες σκιές, απλώνοντας ένα σιχαμένο σκοτάδι τριγύρω…
Το φίδι δεν είναι πάντα εχθρός
Κάποιοι λαοί αναριγούν με το φίδι, το θεωρούν σύμβολο δαιμονικό. Κάποιοι άλλοι όμως το θεωρούν γεννήτορα σοφίας και γνώσης. Αν δεν θέλουμε το φάντασμα από το παρελθόν να στοιχειώσει το παρόν, θα πρέπει να του κλείσουμε την πόρτα δυνατά. Τόσο δυνατά, που ο θόρυβος θα το τρομάξει και θα φύγει. Τα φίδια που σέρνονται με θράσος γύρω μας θα πρέπει να τα χτυπήσουμε στο κεφάλι, προτού δαγκώσουν τη χαρά μας. Κρατάμε από το παρελθόν μόνο τη γνώση που μας έδωσε. Μετατρέπουμε τις πληγές σε πολύτιμα μαθήματα, τις αγαπάμε, τις φροντίζουμε…
Δίπλα μας υπάρχει ένας άνθρωπος που έχει δικαίωμα να μας δείξει την αξία του και να γράψει τη δική του ιστορία πάνω σε λευκό χαρτί. Δίπλα μας υπάρχει ένας άνθρωπος που μας τιμάει με την επιθυμία του να μας κάνει ευτυχισμένη. Κι εμείς; Εμείς θα ανοίξουμε την πόρτα στο φάντασμα και θα του επιτρέψουμε να έρθει να ξαπλώσει ανάμεσά μας; Όχι δα. Η κακή εμπειρία από το παρελθόν και οι στιγμές της οδύνης θα γίνουν η δύναμη και η γνώση μας, γι’ αυτό το καινούργιο μας ταξίδι! Όχι το πέπλο που θα μας κρύβει το φως! Όσο για το φίδι; Το πολύ πολύ να του κάνουμε τη χάρη να στέκει σε μια γωνιά και να μας κλείνει το μάτι με τη σοφία του, όποτε πραγματικά το χρειαζόμαστε!
Πηγή: myselvi.gr
