Το μελό είναι νοοτροπία. Είναι αντίληψη, στάση ζωής, μίασμα που το κουβαλάς όπου πας, σε κάθε ξεπέτα, σε κάθε γνωριμία, σε κάθε σύντροφο.
Δε λύνεται με δυο ξενύχτια, δεν παραγράφεται με δυο όρκους στο όνομα της δυναμικής και της αξιοπρέπειας, δεν αρκούν τρία σφηνάκια τεκίλα για να το ξεράσεις.
Το φορτώνεις στις πλάτες σου και όταν θες να ξαποστάσεις για λίγο, το φορτώνεις στις πλάτες των άλλων. Άπαξ και η κλάψα ρέει στις φλέβες σου, δε σε σώζει ούτε ολική αιμοκάθαρση. Κι όλη αυτή την αυτολύπηση, τη μίρλα, τη θυματοποίηση, τη διαιωνίζεις εις τους αιώνας των αιώνων, προκαλώντας σε σένα μοναξιές κι αυτοεκπληρούμενες προφητείες και στους γύρω σου ανυπόφορη ανία.
Κυκλοφορούν φήμες ότι συναντάται κυρίως σε γυναίκες• και οι φήμες ευσταθούν. Ωστόσο όπως όλα τα προνόμια, έτσι κι αυτό, δεν αποτελεί αποκλειστικότητα. Και όπως οι περισσότερες εξαιρέσεις, όταν τύχει και πετύχεις άντρα που γουστάρει να κλαίγεται, είναι τρισχειρότερος κι απ’τη μεγαλύτερη drama queen.
Το μελό σου θολώνει την αντίληψη για τη ζωή. Σαν να εξετάζεις τα πάντα μέσα από ένα καλειδοσκοπικό πρίσμα, με τις σκουρότερες αποχρώσεις. Δε σε ενοχλεί το μαύρο, δεν το ‘χεις απλώς συνηθίσει, έχεις εθιστεί. Δε θες να βγεις απ’τη μιζέρια σου. Αν τύχει και τα πράγματα πάνε καλά, τα χάνεις, δεν μπορείς να το διαχειριστείς. Τρέμεις μη στραβώσουν ξανά…
Διαβάστε περισσότερα στο govastileto.gr
