Παρ΄όλο που λογικό ήταν να είναι οι Παλαιστίνιοι ικανοποιημένοι με το κουρδικό δημοψήφισμα, συμβαίνει το παράδοξο: Ισραηλινοί και Παλαιστίνιοι αξιωματούχοι εξέφραζαν ενθουσιασμό, αλλά για εντελώς διαφορετικούς λόγους που οι Κούρδοι αποφάσισαν να αποσχισθούν από το Ιράκ.
Η Παλαιστινιακή υποστήριξη στους Κούρδους δεν είναι δύσκολο να κατανοηθεί.
Οι Παλαιστίνιοι νοιώθουν παραγκωνισμένοι (όπως και οι Κούρδοι) όταν Γαλλία και Βρετανία με το σύμφωνο Σάικς-Πικό διαμόρφωσαν τα κράτη της Μέσης Ανατολής, πριν έναν αιώνα. Όπως ακριβώς οι Κούρδοι, έτσι κι οι Παλαιστίνιοι βρέθηκαν διαμοιρασμένοι και καταπιεσμένοι σε διαφορετικά κράτη.
Το ισραηλινό ενδιαφέρον όμως για την ανεξαρτησία των Κούρδων, είναι πιο περίπλοκο.
Κι έτσι προκάλεσε ιδιαίτερο ενδιαφέρον ότι ο Ισραηλινός πρωθυπουργός (ο οποίος ούτε κουβέντα δέχεται για ανεξαρτησία των Παλαιστίνιων) ήταν ο μόνος ηγέτης στον κόσμο, που βγήκε δημόσια για να υποστηρίξει την ανεξαρτησία των Κούρδων.
Είναι μικρές οικονομικές λεπτομέρειες που προκαλούν το ενδιαφέρον των Ισραηλινών, καθώς περιμένουν να κερδίσουν από το πετρέλαιο στο οποίο κάθονται οι κουρδικές περιοχές που ψήφισαν την ανεξαρτητοποίησή τους. Επειδή οι Κούρδοι αντίθετα από τους Άραβες και τους Ιρανούς, δεν διστάζουν να πουλήσουν πετρέλαιο στους Ισραηλινούς.
Αλλά υπάρχουν και βαθύτεροι λόγοι για το ενδιαφέρον του Ισραήλ. Κάτι που παραμένει μυστικό, είναι η παλιά συνεργασία -εδώ και δεκαετίες- ανάμεσα στους Κούρδους και τους Ισραηλινούς.
Στα ισραηλινά Μέσα -με την ευκαιρία του κουρδικού δημοψηφίσματος- έδωσαν συνέντευξη απόστρατοι Ισραηλινοί στρατηγοί που αποκάλυψαν ότι εκπαίδευαν τους Κούρδους από τη δεκαετία του 1960.
Οι σχέσεις αυτές ήταν ελάχιστα γνωστές, είτε ξεχασμένες με την πάροδο των χρόνων. Αλλά στις κουρδικές περιοχές κατά την γιορταστική ατμόσφαιρα που επικράτησε μετά την διεξαγωγή του δημοψηφίσματος, έκαναν την εμφάνισή τους και ισραηλινές σημαίες, και πολλοί ήταν εκείνοι που εξέφραζαν την φιλοδοξία ότι «τώρα θα γίνουμε δεύτερο Ισραήλ».
Το Ισραήλ θεωρεί πως οι Κούρδοι θα αποτελούν σύμμαχο-κλειδί στην αραβοκρατούμενη περιοχή. Τώρα πλέον που εξαφανίζεται σταδιακά και η επιρροή των τζιχαντιστών του Ισλαμικού Χαλιφάτου, το ανεξάρτητο Κουρδιστάν θα εμποδίσει το Ιράν να συμπληρώσει το κενό.
Κι είναι γνωστό πως το Ισραήλ έχει αντιταχθεί έντονα στην παράδοση ιρανικών οπλικών συστημάτων, αλλά και γνώσεων αντικατασκοπίας στη Συρία και το Λίβανο.
Όλα πηγαίνουν αρκετά χρόνια πίσω, όταν από τους ιδρυτές του κράτους του Ισραήλ Νταβίντ Μπεν Γκουριόν, είχε καταστρώσει το σχέδιο «συμμαχία με την περιφέρεια», με στόχο να κάνει στρατιωτικούς δεσμούς με μη αραβικά κράτη, όπως η Τουρκία, η Αιθιοπία, η Ινδία και το Ιράν (επί σάχη Παχλεβί). Στόχος ήταν να αποφύγει το Ισραήλ τον απομονωτισμό που του επέβαλε ο αραβικός εθνικισμός με επικεφαλής τον Γκαμάλ Αμπντέλ Νάσερ της Αιγύπτου.
Το σχέδιο ολοκλήρωσε ο στρατηγός ΑριέλΣαρόν δημιουργώντας το «δόγμα ασφάλειας» που κατέστησε το Ισραήλ «αυτοκρατορική δύναμη στη Μέση Ανατολή με την κατοχή πυρηνικών όπλων (με τη βοήθεια των ΗΠΑ).
Ο Σαρόν είχε επίσης υιοθετήσει πλήρως το σχέδιο “YinonPlan’’, του πρώην αξιωματούχου του υπουργείου Εξωτερικών OdedYinon, που είχε προωθηθεί από την παγκόσμια Σιωνιστική Οργάνωση (WorldZionistOrganisation).
Σύμφωνα με το σχέδιο αυτό, στους εχθρούς του Ισραήλ θα ενισχύονταν όλες οι αποσχιστικές τάσεις ώστε να διαλυθούν οι υφιστάμενες κρατικές δομές και να προκληθεί όσο δυνατόν εντονότερη εσωτερική αναταραχή. Με την εξασθένιση των αντιπάλων του το Ισραήλ θα καθίστατο η μοναδική περιφερειακή δύναμη στην περιοχή.
Στο εσωτερικό το Ισραήλ εφάρμοσε την διαλυτική πολιτική στο χώρο των Παλαιστίνιων, προωθώντας την δημιουργία αντιπάλων εξτρεμιστικών φατριών, διευκολύνοντας την ισχυροποίηση της Χαμάς και του Ισλαμικού Τζιχάντ, ταυτόχρονα με την κατάτμηση των παλαιστινιακών εδαφών.
Εκείνη την περίοδο επίσης το Ισραήλ δοκίμαζε τις ιδέες του “YinonPlan’’, στο γειτονικό νότιο Λίβανο με την κατοχή μεγάλου τμήματός του επί δύο δεκαετίες. Από εκεί μπορούσε να προωθήσει τις έριδες ανάμεσα στους Δρούζους, τους Χριστιανούς και τους Σιίτες και Σουνίτες του Λιβάνου στο μαινόμενο εμφύλιο.
Η πολιτική της Βαλκανοποίησης της Μέσης Ανατολής είχε βρει ένθερμους οπαδούς στον πολιτικό χώρο των γερακιών στις ΗΠΑ επί διακυβέρνησης από τους νεοσυντηρητικούς επί προεδρίας του Τζορτζ W. Μπους.
Στα ισραηλινά σχέδια βασίστηκαν και οι ΗΠΑ στην εισβολή εναντίον του Ιράκ –για την ανατροπή του Σαντάμ Χουσεΐν- ο οποίος είχε διατάξει να εκτοξευθούν πύραυλοι εναντίον του Ισραήλ στον πόλεμο του Κόλπου το 1991.
Έτσι το ισραηλινό λόμπι ήταν εκείνο που προώθησε και το αμερικανικό σχέδιο της «εσωτερικής διάλυσης του Ιράκ» με την «μερική αυτονομία του κουρδικού βόρειου Ιράκ, και την προώθηση των έριδων ανάμεσα στους Σιίτες και Σουνίτες του Ιράκ.
Κατόπιν ήρθε η σειρά της Συρίας, και τώρα επανέρχεται η σειρά της Τεχεράνης να μπει πάλι στο στόχαστρο -με την απόφαση Τραμπ να ακυρωθεί η συμφωνία του 2015 για τα πυρηνικά του Ιράν.
Σύνταξη: Κ. Μπετινάκης
