Εκτενές θέμα του Guardian αναφέρεται στο μεγάλο πρόβλημα της «διαδικτυακής» απιστίας για την οποία υπάρχουν διαφορετικές οπτικές.
Από την στιγμή που το ίντερνετ στις αρχές της δεκαετίας του 2000 μπήκε για τα καλά στις ζωές μας, το οι βιντεοκασέτες σεξουαλικού περιεχομένου εισέβαλαν κατευθείαν στο σπιτι μας με λίγα μόλις κλικ. Έτσι, το διαδίκτυο αντικατέστησε σε μεγάλο βαθμό τους ύποπτους ορόφους των video club, όπου μπορούσε κανείς να το βρει ανώνυμα και εύκολα και μάλιστα σε πολύ μεγάλη ποικιλία. Τα πράγματα έχουν εξελιχτεί και γίνει ακόμα πιο εύκολα και εκτός από τα χιλιάδες site πλέον οι επιλογές είναι πιο διαδραστικές. Με την δημιουργία των chat rooms και της κάμερας που υπάρχει σε κάθε υπολογιστή και smart phone, μπορεί ο καθένας να συνομιλήσει με την δική του επιλογή ανά πάσα στιγμή και πολλές φορές χωρίς χρέωση.
Το ερώτημα που τίθεται από κάποιος είναι το εξής: «Εφόσον αυτό δεν γίνεται με σωματική επαφή, είναι όντως απιστία;» Αυτό αναρωτιούνται δεκάδες αναγνώστες που στέλνουν γράμματα σε εφημερίδες και στήλες συμβουλών καθώς το φαινόμενο του cybersex έχει πάρει διαστάσεις επιδημίας για άντρες – και πολλές φορές και για γυναίκες – κάθε ηλικίας.
Σύμφωνα με έρευνες, τις περισσότερες φορές αυτός που κάνει cybersex και έχει πιαστεί στα πράσα, λέει ότι δεν θεωρούσε την πράξη απιστία καθώς δεν ακουμπούσε και δεν είδε από κοντά το άτομο με το οποίο συναναστράφηκε. Αλλά ο απατημένος την θεωρεί μια πράξη απιστίας σχεδόν ίδια με το να έκανε σεξ με άλλο άτομο.
Δεν μπορείτε να πείτε. Έχουν και οι δύο πλευρές τα δίκια τους…
Επιμέλεια: Μάριος Μπουμπής
