Ο Αιμίλιος Χειλάκης παραδέχεται ότι η τηλεόραση δεν είναι ο χώρος που θα πει καλύτερα τις ιστορίες του ως ηθοποίος, σε συνέντευξή που έδωσε στη Real.
– Την τηλεόραση την έχεις βγάλει από το πρόγραμμά σου;
«Κοίτα, εγώ είμαι ηθοποιός. Ιστορίες λέω και για εμένα η τηλεόραση δεν είναι ο χώρος που θα τις πω καλύτερα. Τα κανάλια πλέον εμπορεύονται -με λάθος χειρισμούς, όπως δείχνει η οικονομική τους κατάσταση- «προϊόντα» όχι με βάση την «καλλιτεχνική» αξία τους, αλλά το κέρδος. Κάποτε, ένας ιθύνων νους της ελληνικής τηλεόρασης μου είπε: «Εμάς δεν μας ενδιαφέρει ποιος θα παίζει στο σίριαλ, αλλά να γίνεται ένα σίριαλ και να υπάρχει χρόνος διαφημιστικός». Η σημερινή «παρουσία» μου στην τηλεόραση, λοιπόν, έχει σχέση με τον λόγο για τον οποίο λειτουργεί: τις διαφημίσεις. Αλλωστε, δεν είμαι από τους ηθοποιούς που τα πάνε καλά με την κάμερα. Είμαι της «φόρμας» και ανέκαθεν δυσανασχετούσα όταν καλούμουν να προσαρμοστώ στο ρεαλιστικό – νατουραλιστικό παίξιμο που συνήθως απαιτεί-, και ας φαινόταν ότι τα κατάφερνα. Η σχέση μου με την κάμερα είναι και ο λόγος που συγκαταλέγομαι στους φανατικούς θεατές του Λάνθιμου στο σινεμά, τον οποίο και θεωρώ «συγγενή» μου».
– Ποιους άλλους θα αποκαλούσες «συγγενείς» σου;
«Σκηνοθέτες και ηθοποιούς σαν τον Νίκο Καραθάνο και τη Λένα Κιτσοπούλου ή τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη, που θαυμάζω το έργο τους και πολύ θα με ενδιέφερε να «κλέψω». Τους thing big καλλιτέχνες, ανθρώπους πολύ εμμονικούς με τη δουλειά τους, που δεν κοστολογούν τα «θέλω» τους πριν καν τα πραγματοποιήσουν από τον φόβο της αποτυχίας. Γιατί ακόμη και αν η αποτυχία συμβεί, θα έχουν πάει κάπου».
