Η Φανή Δρακοπούλου είναι από το Αγρίνιο και προσπαθεί να κάνει καριέρα στο τραγούδι. Φέτος εμφανίζεται με το ίνδαλμά της, τον Νότη Σφακιανάκη, και σε πρόσφατη συνέντευξη μίλησε για τον χαμό του πατέρα της από την επάρατη νόσο.
Αυτόν τον καιρό συνεργάζεστε στην «Ιερά Οδό» με τον Νότη Σφακιανάκη. Πώς είναι η χημεία και η συνεργασία σας;
«Όταν με προσκάλεσαν σε ραντεβού για να συζητήσουμε για τη συνεργασία, τόσο ο επιχειρηματίας όσο και ο Νότης Σφακιανάκης, χάρηκα πάρα πολύ, διότι για πολλά χρόνια ονειρευόμουν αυτήν τη στιγμή. Θεωρώ ότι ήταν καρμικό και, για να το αιτιολογήσω καλύτερα, εννοώ πως ο μπαμπάς μου, από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησα να τραγουδάω, ήθελε να συνεργαστώ μαζί του. Η πρώτη συναυλία που είδα στη ζωή μου, το 1993, ήταν του Νότη Σφακιανάκη, στο γήπεδο του Παναιτωλικού, στο Αγρίνιο. Θυμάμαι ήταν ντυμένος με λευκά ρούχα και κατευθύνθηκε προς το στάδιο, ανεβασμένος σε μία μηχανή Harley. Λίγο πριν από τη συναυλία τυχαία σταματήσαμε με το αυτοκίνητό μας και εκείνος, ανεβασμένος στη μηχανή του, ήταν στο ίδιο φανάρι, και ο πατέρας μου μού είπε: “Αυτός ο τραγουδιστής μ’ αρέσει πολύ. Αν ποτέ γίνεις τραγουδίστρια, θέλω να συνεργαστείς μαζί του”. Λίγο καιρό αφότου έχασα τον μπαμπά μου, ήρθε η πρόταση του Νότη να βρεθούμε μαζί επί σκηνής. Ήταν σαν να με έστειλε η μοίρα εκεί… ».
Αντιλαμβάνομαι ότι αισθανθήκατε σαν να σας δόθηκε ένα δώρο από τον πατέρα σας…
«Ορισμένα πράγματα στη ζωή δεν γίνονται τυχαία. Όλοι έχουμε καταγεγραμμένες μνήμες με τους γονείς μας από την παιδική και την εφηβική ηλικία. Θυμόμαστε πάντοτε τα ομορφότερα πράγματα που κάναμε μαζί τους. Στις μνήμες ανήκει και αυτή η συναυλία. Έτσι κι αλλιώς, πιστεύω πως, όταν οι γονείς μας φεύγουν από τη ζωή, μας βοηθούν πολύ. Έχω λάβει σημάδια από τον μπαμπά μου… ».
Τι εννοείτε;
«Έχω δει πάρα πολύ ωραία όνειρα με εκείνον. Υπήρξαν στιγμές που προσευχήθηκα βαθιά και είπα: “Δώσ’ μου ένα σημάδι ότι είσαι κοντά μου, ότι με βλέπεις, με ακούς”. Το ίδιο βράδυ έτυχε να τον δω στον ύπνο μου. Είχε έρθει σπίτι μου και τραγουδούσε στο σαλόνι. Εκείνη τη στιγμή χτύπησε το κουδούνι της πόρτας. Ένας άγνωστος έλεγε: “Συγγνώμη! Πρέπει να τον πάρουμε να φύγει”. Ξύπνησα πολύ συγκινημένη. Αισθάνθηκα ότι μου έδειξε πως, όταν τον έχω ανάγκη, θα είναι εδώ».
Σας πόνεσε η απώλεια του πατέρα σας;
«Με πόνεσε πολύ. Ήμασταν τρομερά δεμένοι. Ήταν η αιτία που μπήκα στη διαδικασία να σκεφτώ σοβαρά να τραγουδήσω. Με πίστευε πολύ και είναι ιδιαίτερα σημαντικό να σου δείχνουν εμπιστοσύνη οι γονείς σου. Δεν θα ξεχάσω ποτέ πως στην εφηβεία μου, όποτε τύχαινε να περάσω από τον χώρο που έπινε καφέ με τους φίλους του, με φώναζε και μπροστά τους και έλεγε: “Πες μας, σε παρακαλώ, ένα τραγούδι! Ακούστε τι ωραία τραγουδάει η κόρη μου”».
Πριν από πόσο διάστημα έφυγε από τη ζωή;
«Τον περασμένο Απρίλιο. Τον Ιανουάριο, όταν έμαθα ότι είχε καρκίνο σε προχωρημένο στάδιο, έπεσα τρομερά ψυχολογικά. Δεν μπορείς να δεχθείς ότι ένας τόσο αγαπημένος σου άνθρωπος ενδέχεται να φύγει από τη ζωή».
Απ’ ό,τι καταλαβαίνω, έφυγε σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα…
«Ναι. Ξέρετε πια, πιστεύω ότι ο Θεός αποφασίζει ό,τι είναι να συμβεί στον κάθε άνθρωπο και βοηθά όσους μένουν πίσω με έναν μαγικό τρόπο να ξεπεράσουν, όσο το δυνατόν γίνεται, τα τραύματα της απώλειας. Ο μπαμπάς μου δεν γνώριζε για την ασθένειά του. Τον τελευταίο καιρό ήμουν μαζί του νυχθημερόν, είτε στο σπίτι είτε στο νοσοκομείο. Έφυγε στα χέρια μου».
Είναι σοκαριστικό, φαντάζομαι, ειδικά το τέλος… Οι επόμενοι μήνες πρέπει να ήταν πολλοί δύσκολοι…
«Ήταν. Σιγά σιγά ξεπερνιέται η απώλεια, αλλά νομίζω ποτέ ολοκληρωτικά. Με τον χρόνο και με πίστη στον Θεό μπορείς να προχωρήσεις. Μόνο αυτό μπορεί να σε βοηθήσει».
ΠΗΓΗ: Εγώ Weekly
Επιμέλεια: Τέλης Αλεξανδρόπουλος
